Sapa homestay

Het is gelukt!!! Ik mocht met de drie dames mee, lid van de Black Hmong bergstam, naar hun dorpjes Lao Chai en Hau Thao! Ik zag ze de ochtend na mijn vorige bericht op straat en ze kwamen meteen naar me toe, dat ze me gezocht hadden, want ze wilden me graag meenemen! Ik blij, dus na een ontbijtje, snel mijn tas en Claire's slaapzak gepakt en met ze mee op weg. Onderweg zag ik hordes toeristen, in busjes, in grote groepen lopen, in ieder geval allemaal een commercieel doel sponsorend. En ik liep daar met mijn drie vriendinnen haha ik vond het fantastisch!

Eerst mocht ik mee naar het dorpje van de jongste van het stel, ik weet alleen haar naam niet meer en daar baal ik van!! Ze is 21 jaar, heeft twee kindjes (3 jaar en haar jongste dochter is 6 maanden, die draagt ze mee op haar rug) en woont in Lao Chai. Ze vroeg of ze een lunch voor me mocht maken in haar huis, nou heel graag natuurlijk! In haar dorpje (4 huizen) aangekomen was ik natuurlijk de attractie van de dag, of misschien wel de attractie van het jaar. Alle kindjes bleven op afstand want ze vonden me heel eng geloof ik.Mijn21-jarige vriendin had tijdens de tocht al verteld dat haar man altijd thuisbleef om voor haar 3-jarige dochter te zorgen en de kippen. Het bleek heel gewoon te zijn dat de vrouwen er op uit gaan om te werken en de mannen rond het huis verblijven.Eenmaal aangekomen begreep ik dat haar man op het moment bovenop de bergmais aan het oogsten was, dus de andere dorpelingen pasten op haar dochter.
Delunch. Eerst moest er vuur gestookt worden in het bamboe-huisje en na een half uurtje kwam de maaltijd voor ons viertjes op tafel: rijst met instant noodles. En serieus, het was echt erg lekker. Als ik nu niet met stokje kon eten had ik trouwens echt een probleem en waren ze misschien best wel beledigd geweest. Na de maaltijd moesten we verder naar het volgende dorpje. Miss X zal ik haar maar even noemen, bleef achter omdat ze voor haar kindjes moest zorgen en niet de hele weg naar boven wilde klimmen met de baby. Dus ik kocht snel nog een paar oorbellen voor haar en gaf haar veel te veel geld voor het eten, waar ze duidelijk heel blij mee was.

Toen op naar dorpje 2: Hau Thao. Het bleek een hele klim om daar te komen, maar was natuurlijk fantastisch gezien de geweldige uitzichten onderweg. En geen toeristen meer trouwens, dus nu was ik officieel van de toeristenroute af. Bekaf kwamen we na 2u boven op de berg aan. Ik begreep niet hoe de twee dames met hun plastic slippetjes deze weg konden beklimmen!! Ze lieten me het huis van Chi zien en vertelden dat ik hier mocht slapen. Haar dochter was thuis aan het borduren met vriendinnen, haar zoon was hout aan het sprokkelen, haar man was ook op de berg aan het werk. Na 2 uurtjes kwam manlief thuis en stak meteen zijn bamboo pijp aan. Even later gingen we aan tafel, en aten we wederom rijst met noedles, maar dan nu wel met kool er doorheen, echt lekker!! De kinderen aten nog niet mee, die kwamen later binnenvallen, aten snel hun kommetjes leeg en vertrokken weer om buiten te spelen. Tegen 7u was iedereen thuis en keken we samen tv. Ja je gelooft het niet maar zelfs de superarme mensen hebben een tv! Daarna zaten we samen om het vuur totdat ik mijn ogen niet meer open kon houden en om half 9 naar bed ging. Zij kwamen niet veel later geloof ik, maar ik weet het niet, want ondanks het harde hobbeldebobbel bed viel ik al snel in slaap.

De volgende ochtend begon voor de familie al om 4u. Mooie tijd al zeg ik het zelf, daar heb ik op dit moment ook geen wake-up light meer voor nodig! Iedereen waste zichzelf in de hoek van het kamertje waar een grote bak met water was, tanden poetsen, naar de wc in de tuin (hokje met gat in de grond) en weer koken voor het ontbijt. En dat was....jaja....rijst met noedles! Jum. Na twee uur in huis rond gehangen te hebben, bij het vuur zitten, vloer vegen, beetje afwassen, kwam de andere dame (Chon) weer naar huis huis van Chi, klaar om weer richting Sapa te vertrekken. Of nee, toch niet, eerst nog even onderhandelen met de gast! Want die wil nog wel extra sponsoren, dus ik kocht armbanden en allerlei nutteloos spul omdat ik ze zo graag wilde bedanken voor de ervaring en anders niet wist hoe. Lucky day voor iedereen dus!

Na de klim naar beneden namen we alledrie een scooter omhoog. Dat doen ze iedere dag want de klim is bijna niet te doen te voet, nou ja is wel te doen, maar je wordt er vast enorm moe van! In het dorp hingen we samen nog een paar uur rond, kocht ik nog wat lekkers voor ze op straat en kreeg ik vanalles cadeau want: 'you are so sweet, we really like you!'. Dus mam, zelfs voor jou haqdden ze wat in petto. Oh ja vergeet ik te vertellen dat ik mijn mapje met foto's bij had, waarmee ik de bergstam dus kon laten zien hoe ons huis er uit ziet, de tuin van Judith, mijn familie, mijn vriendinnen (in de sneeuw), opa en oma etc. Dus nu ze je gezien hadden, hadden ze voor jou een portemonneetje en een fantastische band die je om je hoofd moet binden. Haha ik heb ze beloofd dat je het zou doen mam :) En verder drukten ze me op het hart dat ik alles tegen iedereen moest vertellen, de foto's moest laten zien (zie album) en dat ik terug moest komen. Het liefst als ik met Patrick ('very beautiful, you marry him!') getrouwd ben en een baby heb. Maar eerder mocht ook gelukkig.

We hebben nu nog geen afscheid genomen want dat wordt een ramp voor mij weet ik nu al dus ik zie ze zo nog even als ik ga eten.Ze zijn zo gastvrij en zo superlief en hebben me eindelijk een stukje laten zien waar ik heel Laos voor afgezocht heb (en dan kom je in Vietnam en krijg je het op dag 2 al cadeau..). Het wordt lastig om Sapa en de Black Hmonggedag te zeggen dus.De homestays die toeristenbureautjes aanbieden zijn gewoon geen homestays zoals ik al vertelde, ze stoppen je met alle toeristen in een hut die ze speciaal voor je gebouwd hebben, met een badkamer erbij zelfs. Zo nep. En daarom heb ik in Laos niet gevonden wat ik zocht. Maar hier hebben deze lieve schatten me het allergrootste (verlate) sinterklaascadeau gegeven wat ik kon wensen. Yes! You happy, me happy!

Vandaar dat ik dit meteen even wilde delen met jullie!

Heel veel liefs, Anne

Laos

Hallo trouwe lezers!

Na twee weken radiostilte heb ik mezelf er toe gezet om weer eens verhaal online te knallen, want er gebeurt zoveel en als ik het te lang laat liggen worden alle herinneringen gewist om plaats te maken voor nieuwe herinneringen. En dat wil ik niet!!! Hoop dat het me lukt om niet in lange verhalen te verzanden, en anders alvast mijn excuses!

Na Pakse nam ik de nachtbus naar Vientiane (hoofdstad van Laos). En ondanks dat 95% van de toeristen ontzettend liep te klagen tijdens en na de rit, had ik een voortreffelijke nacht! Ook al was het bedje slechts1.70 lang en was het dankzij de airco veeeel te koud; ik was heel gelukkig met het gehobbel en de sterren die ik zag als ik naar buiten keek. Toen ik om 5u sochtends in Vientiane aankwam, was het natuurlijk wel even lastig om een geschikt guesthouse te vinden. Dus de eisenlijst wat inkorten en gewoon ja zeggen. Totdat je er achterkomt dat het licht uitvalt zodra je de douche aanzet en de gevolgen van voorgaande seksuele contacten duidelijk zichtbaar terug te vinden zijn. Hmm, snel uitchecken en verder zoeken. Daarna vond ik een plekje wat eigenlijk wel wat duur was voor Lao-se standaarden (7,50 euro per nacht) maar er was.....jawel nu komt het.....een warme douche!!!! En dat is heeeeel fijn als het koud is!!!! Dus ik was oppergelukkig. Toen ik mijn was daar had laten doen en zelfs mijn smoezelige witte t-shirt weer witter dan wit terugkreeg en alle kleren zelfs naar zeep roken, wist ik dat het paradijs op aarde gevonden had. Ik ben er serieus een hele dag gelukkig van geweest en heb constant lopen snuffen aan mezelf, haha, fantastisch toch! Verder vond ik Vientiane een heerlijk Frans paradijsje in Azie. Overal lekkere koffie, rue/avenue/boulevard nog wat, kleine straatjes, vriendelijke mensen en het was ook heerlijk om weer alleen te zijn en zelf te bepalen wat ik ging doen. Dus belandde ik ineen sauna naast een tempel (ik had het Barbara de Loor zien doen bij RTL-travel en ik kan dan wel niet zo goed schaatsen, na-apen kan ik wel als de beste) waar een lao-se massage me flinke striemen opleverde (au!) maar gekraakt worden is vast goed voor de mens,bekeek ik hethistorisch museum (overheersende boodschap: kijk eens beste toeristen, hoe succesvol en goed wij bezig zijn hier in Laos!), bezocht ik heel veel markets waar ik duidelijk weer een attractie wasen genoot ik van het heerlijke eten en drinken en het zonnetje overdag.Na drie dagen nam ik de bus naar Vang Vieng, benieuwd naar wat dat me zou brengen!!

Vang Vieng is het toevluchtsoord voor alle backpackers die zin hebben om leip te doen en veel te drinken / los te gaan. Ik had eigenlijk een beetje de verwachting dat ik het vervelend zougaan vinden om het westerse leven op te zoeken in Azie. Maar vooroordelen zijn niet zinvol dus eerst ervaren en dan pas oordelen. Dat bleek een goed idee want ik vond Vang Vieng fantastisch. Niet alleen om dat Westerse stuk, integendeel, het bleek een supermooie omgeving te zijn en ik slaagde erin om de bungalow te vinden met misschien wel het allerbeste uitzicht ever (zie foto's album vang vieng). Ik stuurde een mailtje naar ons pap en mam om te vertellen dat ik het mooiste plekje op de wereld gevonden had en toen me afvroeg waarom eigenlijk kwam er de volgende conclusie: mijn bungalow had schone lakens, een warm dekbed, een schone badkamer met warme douche, een goed slot op de deur, fantastisch uitzichten een flinke dosis rust (ver weg van de westerse drukte in het centrum). Al snel realiseerde ik me dat deze conclusie toch wel erg veel overeenkomsten vertoonde met de Kempstraat in Duizel. En het uitzicht op Patrick is zelfs nog wel 100 keer beter dan het uitzicht op de bergen. Dus het zou niet moeilijk moeten zijn om dit gelukzalige gevoel ook thuis vast te houden!
Het enige wat Duizel niet te bieden heeft is het tuben zelf natuurlijk. Tuben is ronddrijven op de rivier in een opgeblazen traktorband. Met een biertje erbij en af en toe wat rotsen tegen je billen. Maar wat het tuben zelf nog leuker maakt, zijn de schommels/trapezes waar je aan kan gaan hangen bij de barretjes langs de rivier. Ik had bedacht om dit niet te doen, want er liepen verdacht veel mensen door het dorp met verband of gips rond hun ledematen of flinke schrammen. Maar toen ik het even afgekeken had bij anderen en een biertje gedronken had, leek het me opeens een heel goed idee om het wel te proberen!!! En het was duidelijk helemaal de bom om dit te doen. Toen ik voor de tweede dag ging tuben nam ik me voor om alle schommels uit te proberen, inclusief de hoogste. Ik durfde echt niet, maar toen ik een bekend intro hoorde en tegen mezelf zei: 'als dit het baywatch nummer is, dan moet je anne', was ik de klos. Ik krijg weer hartkloppingen nu ik dit vertel haha het was doodeng maar ik heb het gedaan, en ik kreeg een groot applaus van het publiek bij de bar want ik was wel het eerste meisje die ochtend die het aandurfde. Yeah girl power! Trouwens, de dag na al die schommels was mijn lichaam helemaal op, alles deed zeer en het voelde alsof ik een flinke griep had, gewoon doordat je als je vanaf 8 meter het water in valt, niet altijd even prettig terecht komt. Maar het was fantastisch, alhoewel ik toch last had van een schaamtegevoel toen een bootje met monnikken langs de barretjes kwam varen foto's begon te nemen van al die westerlingen in hun zwembroeken en bikini's. Ja, nu waren zij aan de beurt om ons eens op de foto te zetten, want dit was voor hun natuurlijk ook heel apart om te zien! En na het tuben zak je onderuit in een restaurantje (alle restaurants hebben trouwens dezelfde kaart in Vang Vieng, bizar) en kijk je achterelkaar herhalingen van Friends. Klinkt suf, maar was heerlijk en een goede manier om te ontspannen. Zeker als je het samen kunt doen met de vier leukste mensen die je eerder op je reis ontmoet hebt (Bjornar, Claire, Steve and Ruth) en in de Friends bar weer terugziet!! Supersupersuperleuk om hen weer terug te zien en bij te kletsen.
Behalve het tuben en het chillen in de bungalow ben ik ook nog een dagje gaan fietsen met Claire en de nederlandse Lizzy om de grotten te gaan bekijken. Was ook zeker de moeite waard en erg gezellig. En een duik in een blue lagoon na de klim in de grot was ook niet onaangenaam!

Maar na deze aangename Westerse break, vond ik het echt weer tijd om terug te keren naar the real Laos. Dus hop in de bus naar Luang Prabang (oude hoofdstad, tevens op de wereld erfgoed lijst). De busreis was echt fantastisch!! Duurde ongeveer 7u maar was echt ongelofelijk mooi. We kwamen door allerlei kleine dorpjes in de bergen waar ethnische minderheden woonden. Kindjes is smoezelige klerenaan het werk met een grote mand op hun rug met daarin takken of eten, broertjes en zusjes die voor elkaar zorgen (meisjes van een jaar of 7 die hun kleine broertje van 1 of 2 jaar met zich mee droegen in een buidelrugzak), een kraan waar het hele dorp zich bij moet wassen, etc etc. Genieten dus van de reis.
Over Luang Prabang had ik veelgehoord, voor velen het beste plekje in Laos. Voor mij helaas een iets minder fijn plekje, misschien omdat ik al zoveel van Laos gezien had en dit vooral weer een samenscholing van toeristen was, of misschien omdat ik me echt niet fit voelde en de muffe schimmelhotelkamer ook niet hielp om beter te worden. De nightmarket vond ik wel super, overal kleine lampjes, superveel kleuren en een heleboel mooi lokalespulletjes!! Ook de waterval die we bezochten op Bjornar's verjaardag was de moeite waard, maar ook weer erg toeristisch. Op een van de ochtend ben ik om half 6 opgestaan om de monnikken in grote getalen te zien bedelen. Mooi om te zien maar weer werd de ervaring bedorven door de westerse toeristen die met hun grote camera's over straat renden achter de monnikken aan om het perfecte plaatje te schieten. Ik schaamde me kapot. Ik wilde trouwens graag samen met de monnikken mediteren en had gehoord dat het in LP kon, maar bij alle tempels waar ik ernaar vroeg, werd er niet gemediteerd of alleen op een andere dag. Jammer!! De leukste ervaring in Luang Prabang was toch weer een lokale ervaring. Ik ging een pakketje met souvenirs versturen voor Kerst en moest meer betalen voor het versturen dan voor alle cadeautjes die in het pakketje zaten. Dus ik was lichtelijk geirriteerd maar werd al snel opgevrolijkt toen een man me vroeg om mee te feesten in de tuin van het postkantoor. De dag erna zou het een nationale feestdag zijn en dan werd nu alvast gevierd. 'You beerlao?' 'yes I beerlao!'. Haha, de uitnodiging was duidelijk! Dus werd ik meegenomen naar de tuin waar alle medewerkers van het postkantoor genoten van de beerlao, eten en een potje petanque (jeux de boules). En ik mocht meegenieten. Heel interessant was vooral dat ze nauwelijks engels spraken maar op alles wat ik zei reageerden met een enthousiast: heuuu!!!! (als in een voetbalwedstrijd waar oranje een doelpunt scoort). 'You like Lao? Yes! Heuuu!!!', 'You married? No? Heuuu!!!' etc. Ik lag in een deuk om deze vrolijke mensen en ze leken het een hele eer te vinden dat ik er was. Of ik mijn vrienden ook uit mocht nodig, ja tuurlijk heuuuu!!! Dus Bjornar en Claire kwamen meegenieten en tezamen met de inmiddels dronken postbodes speelden we een aardig potje jeux de boules. Gezelligheid!

Na 4 dagen besloten we dat het tijd werd om van de toeristenroute af te wijken en het avontuur op te zoeken. In mijn nieuwere reisgids stond dat er een nieuwe grensovergang met Vietnam was geopend voor toeristen dus onze reis zou verder in die richting gaan. We namen een lokale bus richting Nong Khiaw, een dorpje aan de rivier (foto van de bus). In de bus vielen de locals tegen onze schouders aan in slaap. Ik moest me inhouden om niet zachtjes over het hoofd van die lieve oude mevrouw te aaien :) Nong Khiaw was een heerlijk rustig dorpje, maar we hadden niet zo heel veel tijd dus na een gezellig avondje wilden we de volgende ochtend de boot nemen naar Muang Noi. Totdat Anne iets opliep dat nogal veel leek op een voedselvergiftiging. Maar ik wilde echt niet alleen in die bungalow blijven en eerlijk gezegd, overgeven op een boot is nog niet eens zo verkeerd (wederom sorry voor de details!). Het onbijt met de beschimmelde baguette sloeg ik over trouwens, leek me niet zon goed plan. De 6u durende bootreis scheen fantastisch te zijn vanwege de supermooie omgeving, maar zoals jullie al wel zullen verwachten, Anne zag niet veel meer dan de zijkant van de boot en de voeten van de mensen terwijl ik probeerde te slapen.
Muang Noi bleek inderdaad helemaal vrij te zijn van toeristen en ik voelde me bevoorrecht om dit plekje gevonden te hebben. Helemaal back to basic; afval gooien we uit ons huis op de grond, kinderen spelen tussen dit afval met de kippen die ervan eten, aan het eind van de dag doen we de was in de rivier en daarna nemen we zelf een bad in die rivier. Kleine jongetjes lopen rond met messen maar ik zag ook een jongen van een jaar of 10 met een echt geweer. Laten we hopen dat hij dit gebruikt om zijn vader te helpen bij het jagen. Kijk vooral ook niet in de keuken van het restaurant (zo kun je het niet eens noemen trouwens) waar je gaat eten, want je gaat spontaan overgeven. Het mes wat we gebruiken voor het slachten van de kip, gebruiken we ook voor de tomaten, sinaasappels en jouw broodje. Salmonella watte? Wat ook bij back to basic hoort is natuurlijk ongediertje, waar ik om 23u savonds kennis meemaakte toen een vriendelijke doch nieuwsgierige rat door mijn kamer trippelde. Ik dacht, die jaag ik wel even weg, maar de nieuwsgierige rat bleek ook erg volhardend te zijn en het lukte haar om mij 3u wakker te houden. Niet moeilijk, als je besluit om gewoon op mijn nachtkastje rond te hangen, mijn oordoppen en zeep op te eten en constant te ritselen met de plastic zakken. Maar ik werd wel steeds moe-er en na die 3u bedacht ik me dat ik hier mijn boeddhistische wijsheden wel eens kon gebruiken. Ik gaf de rat een naam, ratatouille, zei haar dat ze welkom was maar dat ik ging slapen. Ogen dicht en slapen. Hoppa, zo makkelijk is dat. De volgende ochtend realiseerde ik me echter wel dat dit niet echt een normale ervaring was, zeker toen ik Bjornar en Claire vertelde over mijn nieuwe vriendin en ze zich met open mond afvroegen of ik echt was gaan slapen met die rat naast me. Ja! De eigenaar van het guesthouse bood me trouwens wel een andere kamer aan, zonder bamboe, maar met muren van beton. En gezien mijn zieke conditie, kon ik het toch ook wel heel erg goed gebruiken om de rest van de dag bij te slapen. 'S avonds voelde ik me weer beter, mede dankzij de zeer goede zorgen van zuster Claire tijdens mijn tweedaagse ziekzijn.

Vervolgens namen we weer een lokale bus (er gaat er maar 1 per dag), richting de vietnamese grens, nieuwsgierig naar wat ons daar te wachten stond. Ook in dit busje proppen we gewoon 20 mensen, terwijl we stoelen hebben voor 10 mensen. Maar dat geeft allemaal niks, zolang we het raam open zetten. Wederom een mooie rit langs bergstammen en na 6u kwamen we aan bij de grens. Daar troffen we groepje oude Thaise snoeperds inclusief stok, die er niet over uit konden hoe beautiful and handsome Claire en ik waren. Nou, das toch fijn om te horen, ook al zijn jullie een piepklein beetje op leeftijd, thank you. Vervolgens werd ik opeens en heel direct ondervraagd door een Vietnamese douanebeambte (foto) genaamd Gsang (dat betekent overwinning trouwens). Dat ging zo (hij deed dit alles met een stalen gezicht):
'Where you from?' - Holland
'How long you stay in Vietnam?' - two weeks
'You have sweetheart?' - sorry what?
'You have lover?' - ehh yes I have..
'I am sorry to hear that' - ehh.. ok... you don't have a partner?
'No, I am waiting for you!' - eh haha you want to marry me?
'Yes, we have kantine here for wedding ceremony!' - haha okay maybe next year
'Okay, I wait for you, was very nice to meet you!'
Dit was erg interessant. Ik ben altijd op mijn hoede bij die grensovergangen want ik vind het spannend en die mannen die hebben veel macht en ik wil heel graag de grens over. Maar dit bleek spontaan een positieve humoristische ervaring te zijn, aan het einde van het verhaal moest hij lachen en ja ik mocht ook met hem op de foto, want die hebben we volgend jaar nodig, die vergroten we uit en hangen we in de kantine voor tijdens de ceremony. Thanks Gsang, voor dit warme welkom in Vietnam!

Zo, na 3u verder rijden kwamen we aan in Dien Bien Phou, onze stad voor de nacht. Weinig bijzonders volgens de boeken, maar volgens ons wel interessant!!! We zaten al in de bus bij een paar vrouwen met mooie sjaals om hun hoofd en speciale klederdracht, duidelijk een van de bergstammen. Maar in Dien Bien Phou bleek 1/3 van de bevolking, ook op straat, te bestaan uitverschillende ethnische minderheden.Op de fiets, motor, wandelend, de normaalste zaak van de wereld. Supermooi om te zien hoe al deze verschillende populaties sameneen stad delen. Vooral de dames die een hoge knot op hun hoofd hebben, daar een sjaal overheen en dan de helm er bovenop. En ik dacht dat ik een lang hoofd had maar zij spannen zo de kroon!

Na een nachtje Dien Bien Phou de bus naar Sapa, een van de noordelijkstestadjes in Vietnam, tegen de grens met China aan.Bekend om de fantastische uitzichten en verschillende bergvolkeren. Voor ons vanaf nu bekend om de KOU! Ik heb net een lekker warme winterjas op de kop getikt want anders gaat dat niet goedkomen met mij! Bovendien is het enorm mistig, we zitten hoog in de bergen en dus letterlijk in de wolken, en de uitzichten zijn er dus niet. Dat is echt balen, want het schijnen de mooiste uitzichten van Vietnam te zijn.. Vanmorgen tijdens het ontbijt kwamen een paar dames van een van de bergstammen met me praten, engels ja. Kun je het je voorstellen, denk je datbergstammen alleen elkaar en hun eigen ruimte hebben, spreken ze opeens engels en hebben ze een mobiele telefoon. Ik was helemaal ontzet hahadit had ik niet verwacht! Maar ja, natuurlijk proberen deze mensen ook geld te verdienen, en als dat geld te halen is inSapa en je kunt daar komen door 1 uur te wandelen, dan ga je daar natuurlijk naartoe. Ik heb met ze afgesproken dat ze me morgen meenemen naar hun dorp, en ze leken heel vastberaden dus hoop dat het gaat lukken. Zou graag een homestay doen, dus bij ze slapen, ze zeiden dat het kon. Dit is overigens veelbelovend, want tot nu toe heb ik van alle mensen die trekkings hebben gedaan met homestays begrepen dat je uiteindelijk eindigt in een soort hut waar je alleen met de toeristen slaapt. Geen homestay dus!!! Maar als deze dames mij meenemen naar hun dorp, en ikben de enige en ik kom niet met een tour of met een gids, dan komt het misschien wel goed. Ben erg benieuwd!! Zal wel het eea van ze moeten kopen om het te kunnen doen, want uiteindelijk doen ook zij niets voor niets natuurlijk.

En over twee dagen neem ik de nachttrein naar Hanoi. Daar wil ik een paar dagen op mijn gemak komen, bijtanken met voedzaam eten, de zon weer voelen. Dan doe ik een tripje naar Halong Bay, genomineerd voor de lijst met de 7 wereldwonderen. En dan hoop ik via Ho Chi Minh City, via Jakarta op Bali uit te komen om daar de kerst door te brengen. In de zon, zonder winterjas. Met Siem! Maar wellicht update ik jullie vantevoren nog wel even, want zoals het nu gaat ervaar ik zoveel dat ik wel kan blijven schrijven.

Bedankt voor alle leuke berichten en ik hoop dat iedereen een fijne Sinterklaas heeft gehad en alvast geniet van de voorpret mbt kerstmis! Ik zie hier af en toe een kerstboompje staan, maar het ontbreekt gelukkig aan de kerstliedjes. Dus die zal ik samen met Judith in Bali wel zingen om toch een beetje kerstgevoel op te wekken!

Veel liefs voor iedereen, groetjes van de inmiddels bevroren Anne
(verwarming, daar doen we niet aan, dus je slaapt maar lekker in je winterjas...!)

Been there, Don Det

Sabai-dii enthousiaste meelezers!

Khwap jai lai lai voor de leuke berichtjes bij de verhalen en foto's. Ik vind het super om te lezen wie er deel uit maken van die 46 mensen die mijn blog lezen. Graag zou ik weten wie die andere 29 mensen zijn, dus ben vooral niet te terughoudend om je reactie te geven. Ik ben verder absoluuuut niet nieuwsgierig ingesteld :)

Oke waar was ik gebleven.. Besef van dag, datum, tijd is totaal verdwenen, ik wacht op het moment dat ik me niet meer realiseer in welke eeuw we zitten.
Ik heb vanuit Siem Reap de bus naar Kratie genomen, en oh ja, dit was ook een interessante ervaring. Ik moest opeens halverwege overstappen op een andere bus, die zat helemaal propvol met mensen in het gangpad, alleen maar cambodjaanse mensen. Maar er was 1 plekje vrijgehouden voor deze blanke vrouw, recht achter de chauffeur. Ik blij. Maar eerst moest ik toch echt even plassen. Ik had al 5 uur in een andere bus gezeten en die was niet een keer gestopt. Dus je kunt nagaan hoe jeje voelt na anderhalve liter water... Dus het moest. Maar er was geen wc. Ok, ik denk als ik daar achter die boom ga staan, dan ben ik onzichtbaar voor de mensen in de bus. Terwijl al die mensen toekeken hoe ik de natte rijstvelden in droop, zakte ik steeds verder in de modder terwijl ik hing te plassen (sorry voor de details) en toen ik terug de bus in stapte, keken al die ogen me aan alsof ik van Mars kwam. Was vast heel inappropriate dat ik dat deed, maar een knappende blaas leek me ook geen pretje. Sorry dus, aan alle Cambodjanen die ik beledigd heb met deze actie.
Maar die buschauffeur die heeft ook wat goed te maken. Wat ik nog niet verteld had in mijn vorige verhaal, is dat de verkeersregels grotendeels bepaald wordendoor de claxon. Oftewel, je laat weten dat je er aan komt door te toeteren en hoopt dat mensen aan de kant gaan (wat ze niet doen). Die claxon van zon grote bus als deze gaat door merg en been. Om de 10 seconden. Vooral als je dicht bij de claxon zit. Ahhh ik had me toch een hoofdpijn!!!! Wat verergerde toen de buschauffeur besloot om zijn neus en longen slijmvrij te maken door eens lekker op te halen en te rochelen. Raampje open spugen maar. Maar ik zat wel net achter hem! Dus ik dook iedere keer maar achter mijn sarong om vrij te blijven van zijn slijmerige goedje. Echt te ranzig. Maar het kan natuurlijk altijd erger.... als de buschauffeur besluit om zijn oren schoon te maken met een..tandenstoker.. Het is ongelofelijk. Ik heb de rest van de rit onder mijn sarong verstopt gezeten, ik kon het niet langer handelen...

Oke, na Kratie kwam ik aan in Stung Treng, waar ik de minibus zou nemen naar Don Det. Eerst werd ik 2 uur genegeerd op mijn vraag wanneer de bus zou komen. Dat wisten ze zelf waarschijnijk niet, of ze vonden hun eigen bordspel belangrijker dan mijn vraag. Toen, wat achteraf pas bleek natuurlijk, werd ik grof afgezet door de kerel van het reisbureautje, toen ik mijn dollars om wilde wisselen voor de Lao-se eenheid 'Kip'. En na uiteindelijk 5 uur wachten kwam dan de minibus. Ik ontmoette een Canadees stel (Matt en Melissa) waarmee ik samen (zonder problemen) de grens van Laos over ging en uiteindelijk aangekomen in Don Det zochten we met zijn drieeen naar geschikte bungalows met uitzicht op Sunset. Zie de foto's voor het resultaat van onze zoektocht: 1 euro per nacht :). Fantastische zonsondergang, vier avonden op een rij. Toen we onszelf gingen trakteren op onze eerste Beer Lao, ontmoetten we de Ierse Ruth en Steve, supergrappige mensen. En vervolgens stelde Ruth me voor aan 'Marion', wat later mijn hartsvriendin voor vier dagen zou worden (zie foto). Marion was er altijd, in good times, in bad times, maar ook in bed times (foto). Vet gezellig met zijn tweetjes. Ik hoefde maar te roepen en ze volgde me waar ik ook ging. Echt leuk.
Don Det bleek een grote boerderij te zijn, met koeien, kalfjes, stieren, kippen, hanen (minder gezellig in de vroege ochtend) en een hoop muggen. Maar de leuke mensen, het fantastische eten, de hangmat voorde bungalows,en de gastvrijheid van de familie waar we verbleven, maakten de Don Det dagen helemaal top. Het zit zo: een familie woont op Don Det waar veel toeristen naartoe komen. Ze zetten vijf bungalows in hun tuin en hangen een bordje op met de naam van hun guesthouse (foto). Vervolgens zorgen ze voor hun gasten alsof ze familie van hen zijn, het restaurant is in de huiskamer, de keuken in hun keuken, en als de gasten savonds naar hun bungalows gaan, gaat de familie slapen.
Er is trouwens overdag geen electriciteit op Don Det. Alleen savonds van 6 tot 10 is er electriciteit om te kunnen eten en voor de locals om tv te kijken. Daarna valt alles in een keer uit en zijn het de sterren, de maan, en een heleboel zaklampjes die ons niet laten verdwijnen in de duisternis. En rond een uur of 12 maken we een kampvuur en met een beetje geluk speelt er wel iemand gitaar. Echt top. En zo ontmoet ik dan de Noorse Bjornar en Franse Claire.
Met pijn in mijn hart verlaat ik Don Det en Marion na vier dagen....omdat mijn geld op is en er natuurlijk geen pinautomaat is!!!

Op naar Pakse, zogenaamd in een VIP bus (de fotos bij het reisbureau liegen er niet om, het zijn fantastische bussen, dus de 13 dollar wel waard). Maar ik word gewoon in een minibusje gepropt met een heleboel tassen en mensen en dat noemen we gewoon VIP. Hahaha fantastisch.Eenmaal op wegruil ikmijn bovenstaande vrienden in voor de Finse Olga en Nederlandse Femke. Maar niet zonder Melissa en Matt weer opnieuw tegen te komen, evenals Bjornar en Claire. Ik ben alleen nog niet gewend aan mijn internationale naam (Anna) dus ze moeten wel wat moeite doen voordat ik hoor dat ze mij roepen :)
Samen met Olga en Femke ben ik de eerste dag lekker door Pakse gaan sjouwen, waar we wer tegen een hoop locals aanlopen die maar al te blij zijn om die blanke vrouwen te begroeten en een praatje te maken. Dat laatste gaat moeizaam, ik kom er al snel achter dat de mensen in Laos lang niet zoveel engelse scholing hebben gehad als de mensen in Cambodja. Jammer! Totdat Olga en ik de tempel in Pakse gaan bekijken en we een Nederlandse vrouw tegen het lijf lopen die in de tempel werkt voor een paar dagen. Ze stelt ons voor aan een monnik en na een maand reizen kom ik er dan achter dat je als vrouw dus WEL met monniken mag praten. Ik lees overal dat het beledigend is etc en je niet te dichtbij ze moet komen. Maar ik ben blij dat ik dit weet nu en heb er al flink gebruik van gemaakt. De monnik vertelt ons vanalles over het leven in een tempel en het bestuderen van het boeddhisme. Mijn mond staat open, zo interessant vind ik alles wat hij zegt. Hij wil ook vanalles weten over ons, en begrijpt niet waarom ik na het behalen van mijn Masterdiploma Psychologie niet verder ga studeren. Waarom zou ik werken?! Mooie gedachte maar ik krijg mijn gedachte aan hem niet uitgelegd.
Later die dag gaan Olga en ik naar een 'Clinic' om een massage te nemen en de sauna te bezoeken. Er is namelijk iets gruwelijk mis als je al een maand door Azie reist en nog geen massage hebt genomen!! Ik ben echt nerveus want wat in godsnaam verwachten ze van ons in de sauna en tijdens de massage. Maar het valt heel erg mee. We krijgen een sarong die we in de sauna moeten dragen. En allerlei kruidensmeerseltjes om ons mee in te smeren na iedere saunagang. Leuk, zo'n geel lichaam. Vooral als je het er niet meer afgeschrobt krijgt in de douche... Vervolgens de massage. Gelukkig liggen Olga en ik in dezelfde ruimte. Het voelt allemaal prima en ontspannen, totdat ze de handdoek bij Olga van haar borsten aftrekken en beginnen te lachen. In hun vuistjes, maar hoe dan ook overduidelijk. Tja, die westerse borsten zijn toch wel een paar maatjes groter dan die Aziatische borsten.. Het valt me mee dat ze niet het hele dorp erbij halen om mee te komen staren... Ik bedank voor de eer trouwens haha ik hou er niet zo van om uitgelachen te worden :)
Dan de voetmassage. Fijn dat al je spieren eerst ontspannen zijn door die lichaamsmassage en je dan binnen vijf minuten alles weer aanspant van de PIJN. Ahhh serieus, ik dacht dat voetreflexologie ook lekker kon zijn maar in dit geval alleen maar heel erg pijnlijk. Ach het zal vast ergens goed voor zijn.

De dag erna gaan Olga en ik naar Tad Lo, een dorp op het Bolaven Plateau. We weten alleen dat er veel watervallen en koffie en theeplantages zijn. We springen om 6u 's ochtends in de tuktuk om de bus van 7u te halen. Maar jeeeeeeeeezus wat is het koud. Zit je in hartje Azie en moet je een lange broek en trui aan. Geeft me een goede reden om te denken aan jullie thuis. Ik leef met jullie mee. Na aankomst op het busstation wijst iemand ons de bus aan: zit er wel een motor in of is de bus van voor 1850?(foto). En wie treffen we daar bij de bus: Bjornar enClaire. Mooi, want die twee zijn enorm grappig en ik vind het toevallig heerlijk om te lachen dus dat komt goed uit.
Er zijn twee dingen vreemd aan deze bus:
1. het tempo - we vragen ons af of de bus deze 3 km per uur de komende 80 km vol gaat houden of dat de bus misschien toch nog iets harder kan?
2. het stuur - niet alleenvastgemaakt met een heleboel touwtjes (foto) maar daarnaast staat het scheef. Dat niet alleen - het werkt gewoon een beetjeanders. Jemaakt gewoon wilde bewegingen met het stuur (360 graden draaien) en je rijdt ondertussen rechtdoor. Ik begrijp er helemaal niets van. Maar na een lange doch kritische observatiedenk ik het te begrijpen:de wielen reagerenpas 10 seconden later op de bewegingen van het stuur. Watbest lastig is als je een smalle brug over moet.. Vergt wel wat special skills van de chauffeur, maar die heeft het gelukkig helemaal in de vingers.
Hoe dan ook, we bereiken Tad Lo na een busrit en een backpackerswandeling en vinden een gezellig guesthouse. Maar het is er wel ijs en ijskoud. Dus we slapen met al onze kleren over elkaar aan en een heleboel lakens over ons heen. Kan iemand ons vertellen waarom hier in godsnaam een ventilator hangt?!
We besluiten de volgende dag een tour te gaan doen. Dat betekent dusvervoer met een busje en een heleboel zien. Dat is wat anders dan een trekking, waarbij je zelf loopt en veel dingen ziet. We maken een afspraak met de man van het restaurant, die af en toe wel een beetje de weg kwijt lijkt te zijn. Dit gaat om eten en om geld, maar hij lacht heel charmant dus we vergeven snel. Maar we verzekeren ons ervan dat we de tour gaan doen, door dit 3 keer te benadrukken aan de man (Chan). De volgende ochtend staan Bjornar, Claire en ik klaar voor het avontuur (Olga gaat op weg naar Vietnam). We beginnen de tour lopend (metChan als gids)en zien een aantal bergstammen, een heleboel lieve ongewassen kindjes (foto) en mooie natuur. We proeven alles wat er groeit (katoen, koffie, tabak, pepertjes etc.). Het is wel veel wandelen maar het is wel super. Na 3u nemen we een pauze en vragen we Chan wanneer we per bus verder gaan. Hij begrijpt er niets van. Dit is toch de tour?? vragen we hardop. 'No, this is 4 hour trek!'. Ongelofelijk. Deze kerel is echt enorm de weg kwijt. Ik val bijna op de grond van het lachen, dit is toch fantastisch?! Hoe dan ook, hij regelt een tuktuk en we vervolgen onze weg. Ik moet steeds lachen als ik naar Chan kijk, hij doet zo zijn best maar het werkt gewoon niet helemaal. Na 3 watervallen, bergstammen, de koffie en theeplantage, gaan we weer terug naar het guesthouse. Ik vraag hoe lang de rit duurt, en Chan's antwoord is 10 minuten. Nou...dan kan ik wel even wachten met plassen. Twee uur later bereiken we dan weer het guesthouse. Ik kan niet meer stoppen met lachen, ik vind deze kerel echt helemaal de bom. Hij lacht met ons mee, maar heeft vandaag wel ongeveer 28 keer sorry gezegd. Tijd voor een biertje, althans na de douche, want anderhalf uur in een tuktuk over een stoffige rode weg heeft zijn sporen wel achtergelaten op ons. Een ijskoude douche trouwens, dat is best vervelend als het rond de 10 graden is, maar ja wat wil je voor 1,50 euro per nacht. Chan en Tan (chauffeur) zitten bij ons en we evalueren een fantastische dag, met handen en voeten en gebaren en vreemde gezichten want Tan spreekt geen Engels. Maar we komen er samen wel uit. Duidelijk geval van verboerdering. Als Claire en Bjornar naar bed gaan om 22u, kijk ik met de dochter/familie van Chan nog even tv. Een soap, slechter dan slecht, en dat vinden zij gelukkig ook want we liggen dubbel. En ik vind het zo gezellig om met de locals rond te hangen dus ook dit is weer top.

Wat een mensen, wat een wereld, wat een reis. Het wordt eralleen maar beter op en het lukt me inmiddels stukken beter om er van te genieten. Vanavond neem ik (inmiddels weer alleen)de slaapbus naar Vientienne, de hoofdstad van Laos. Ben benieuwd wie ik daar weer ga ontmoeten. Verwacht een paar dagen in Vientienne te blijven, dan ga ik naar Vang Vieng (waar alcoholistische backpackers weer samenkomen om zich van de wereld te zuipen en te tuben - ronddrijven in een opblaasband; ik ben zeer benieuwd wat ik hiervan ga vinden) en vervolgens naar Luang Prabang (oude hoofdstad). Daar wil ik wat langer blijven en een trekking doen in de omgeving, met homestay (bij mensen thuis verblijven). Genoeg om naar uit te kijken dus en dat doe ik dan ook.

Laat een berichtje achter om mijn nieuwsgierigheid te temperen en ik hoor graag hoe het met jullie gaat!

Anne

Siem Reap

Soo-a s'day!

Een berichtje vanuit Siem Reap, voordat ik overmorgen probeer om de grens met Laos over te gaan, met een samenvatting sinds het vertrek uit Sihanoukville. Samenvatting dus...als het lukt...want ik zit zo vol met verhalen dat ik moeite heb om de boel te ordenen.

Een mens heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn.De relativering heeft inmiddels grandioos toegeslagen. Het is zover: de Cambodjaanse manier van leven is normaal geworden. Een klein houten hutje, al dan niet op palen, delen met het gezin (+/- 10 mensen), voorzien in eigen onderhoud (een koe, een rivier en een rijstveld in je achtertuin) en vervoer (1 fiets en misschien zelfs 1 scooter), geen warm water, gewoon 1 grote teil (om in te koken, badderen, de was te doen, te spelen), de dag starten om 5u sochtends en een middagslaapje van 12 tot 3, spulletjes verkopen op straat aan de buren en toeristen en verder samen rondhangen als het werk gedaan is. Geef de kids een leeg blikje of een kapotte lege fles en ze zijn de hele dag vol plezier aan het spelen; ze wekken stuk voor stuk de indruk dat ze het naar hun zin hebben en lachen de hele dag. Who needs een Wii spelcomputer??
Dit hele fantastische relativeringsproces heeft natuurlijk ook een keerzijde. Het wordt bijna onmogelijk om je bewust teblijven van de voorkeurspositie waarin je je bevindt (lees: 3 maanden vakantie) en te genieten van al het bijzonders om je heen. Het is heel gewoon om hier te zijn, rondte karren in de tuktuk en the cambodian way of life te ervaren. Dit 'gewone gevoel' is vast het gevaar van een langere reis. Hetvoelt niet als vakantiemaar lijkt een doodgewoon leven. En dat vind ik dan weer doodzonde. Gelukkig leveren de gesprekken met andere backpackers ook weer inzichten op en leef inmiddels in de veronderstelling dat de enorme hoeveelheid aan indrukken ervoor zorgt dat het onmogelijk wordt voor je hersenen om die stroom aan informatie te verwerken. En het dus ook heel lastig is om je bewust te blijven van alhet bijzonders om je heen.

Om te starten met een van de bijzondere dingen: Phnom Penh. De hoofdstad van Cambodja. We wisten dat het einde van het regenseizoen grootst gevierd zou worden in de dagen dat we er zouden zijn, maar we wisten niet dat de bus ons daarom ook 20 kilometer buiten de stad zou dumpen.. Daar sta je dan, met ongeveer 13 welwillende tuktukdrivers om je heen die je allemaal voor een very special price my lady naar de stad willen brengen. Na enig overleg besloten we dat we best met 6 volwassenen en 3 kinderen in een tuktuk zouden passen (gemaakt voor 2 a 4 personen). Al die chaufs over de flos want ja dan zou er maar 1 van de 13 geld (lees: de hoofdprijs) gaan verdienen, dus: 'no can do!'. Maar de aanhouder wint en 15 minuten later waren we los!! En wij niet alleen. Samen met ons probeerden duizenden mensen de stad binnen te komen om het waterfestival mee te vieren., En dan kun je zelfs met 11 mensen in een tuktuk! Of met 6 mensen op een scooter. Ik vond het fantastisch, iedereen dezelfde kant op, hele families van het platteland op een voertuig,samenhorigheid ten top. Een dag laterzijn we zelf ook naar de rivier gegaan om het spektakel te aanschouwen, maar het spektakel kwam dit keer vooral uit de lucht in de zin van een enorme hoeveelheid regen. Om het seizoen mee af te sluiten denk ik :) huppakee binnen no time alles onder water, want ze hebben natuurlijik niet zon fantastisch rioleringssysteem als wij. Desondanks toch de moeite om alle verlichte boten te zien en daarna vuurwerk waar de Chinees op de hoek niets bij is.

Ook bezochten we het Tuol Sleng museum, bekend als S21, het oude schoolgebouw wat door de Khmer Rouge ttv de oorlog werd gebruikt om mensen onder druk te zetten, uit te horen en te martelen tot de dood aan toe.Het is nu dus een museum en een oase van informatie om nog meer te kunnen begrijpen van de oorlog waarbij naar schatting 1/3 van de bevolking overleden is. Madita en ik hebben er ruim 3 uur rondgehangen en waren helemaal gesloopt naderhand, indrukwekkend. Uiteindelijk is het hele verhaal terug te leiden tot het Milgram experiment, waarbij een iemand macht kan uitoefenen over een groep mensen en ze tot weerzinwekkende dingen kan brengen. Zo ook Pol Pot, die aan het hoofd stond van de Khmer Rouge en in de overtuiging leefde dat Cambodja compleet zelfvoorzienend kon worden, afgesloten van het buitenland. Wat dus resulteerde in situaties die vergelijkbaar zijn met Hitler, de tweede wereldoorlog en de jodenvervolgingen.Google de rest van het verhaal maar, want ik kan hier uren over doortypen. Zie de foto's.

Na 2 nachten Pnom Penh vertrokken we naar Battambang, omdat we gehoord hadden dat de boottrip van daar naar Siem Reap helemaal de bom zou zijn. Maar als we er toch zijn, kijken we ook wel even rond natuurlijk, dus troffen we om 7u savonds in het park allerlei Aerobicsgroepjes die onder leiding van een flitsende Cambodjaan zichzelf in het zweet werkten op de Cambodjaanse muziek. Alhoewel ik toch de indruk heb dat 5 minuutjes Zumba toch echt meer calorieverbanding oplevert. Laat ik zeggen dat het tempo nou niet bepaald hoog was en het de term 'exercise' een beetje overmoedig leek. Maar wel heel grappig om te zien!
Oh en laat ik niet vergeten dat de nacht in het hotel ook bijzonder was. We backpacken dus we delen de badkamer als dat goedkoper is, maar dit keer bleken we de badkamer tegenover onze kamerte delen met de halve stad. Waarin een hoop mensen leven die hun behoefte doen in het donker zonder de deur op slot te doen. En mensen hele viezen geluiden maken. En dingen doen die we echt liever niet hadden willen horen en zien. De hele nacht door. Dus laat die douche ook maar zitten de volgende ochtend.. Maar ja, wij willen toch het echte Cambodja zien? Juist ja... We boekten ons ticket voor de boot en ik werd gevraagd om de namen te noteren zodat we opgehaald konden worden door de tuktuk in siem reap. Hmm, wat zal ik er eens van maken.

De volgende ochtend, zonder te douchen dus,op het dak vande boot richting Siem Reap. En ja, het was inderdaad de moeite! We voeren langs drijvende dorpjes, inclusief drijvend politiebureau, een drijvend bos en een heleboel bootjes. Het mooiste vond ik eigenlijk nog wel dat de boot waar op zaten eigenlijk een soort van bus was voor de locals. Dus mensen stapten op en af gedurende de rit, en pakjes werden bij mensen thuis bezorgd op hun drijvende huis. We maakten even een sanitaire stop bij een drijvend restaurantje, en de wc betrof een fantastische constructie. Namelijk een gat in de bodem van het huis. Ja zo simpel kan het zijn, gewoon even goed richten en dan moet het wel lukken. Echt supergrappig, een hele leuke ervaring. Toen we in Siem Reap aankwamen, stond daar inderdaad iemand met een bordje met 'onze namen'. Check de foto.

Nou dan kom je dus in Siem Reap waar iedereen naartoe gaat om HET wonder te zien, het grootste religieuze complex ter wereld, Angkor Wat. Plus alle tempels eromheen. Je kunt er makkelijk een week spenderen en dan heb je misschien alles wel gezien. Maar drie dagen is ook prima, want zoals ik al zei zie je niets meer bewust op een gegeven moment, laat staan dat je er nog van kunt genieten. Maar aangezien we het beste graag tot het laatst bewaren hebben we eerst wat andere dingen ondernomen en zijnwe de afgelopen dagen pas de tempels gaan bekijken met Angkor Wat als de allerlaatste.
Eerst zijn we naar een Cambodjaans kinderziekenhuis gegaan waar een concert gegeven zou worden om geld binnen te halen voor het ziekenhuis. Wij dachten aan een houten hutje, met een vloertje dat we zouden gaan delen met een heleboel kindjes. Helaas... we werden ontvangen in the training centre, de universiteit van het ziekenhuis, wat veel te mooi, veel te groot, veel te luxe en veel te koud was (who needs airconditioning?). Daar baalden we van, want geld geven leek ons in dit geval niet echt nodig. Maar toen kwam de directeur van het hele gebeuren op het podium, dr. Beat Richner, een Oostenrijkse kinderarts die na de Khmer Rouge maar liefst vijf kinderziekenhuis op poten heeft gezet in Cambodja. En hij speelde eerst wat cello voordat hij zijn verhaal afstak. Ja, het viel niet te ontkennen dat hij gewoon enorm goed werk heeft geleverd en dit graag wil blijven doen. Alles wat er in het ziekenhuis gebeurd is gratis. Iedereen is welkom. De medische zorg is van een zeer hoog niveau en dankzij het ziekenhuis kan 85% van de Cambodjaanse kinderen zelfs ernstigere ziektes overleven. Ze werken met allerlei protocollen, waaronder een succesvolprotocol om HIV-besmetting van moeder op kind tijdens de bevalling te voorkomen. Tja, daar kunnen andere kinderziekenhuizen zich absoluut niet mee bezig houden, daar ben je al blij als ze schone naalden gebruiken.. Al met al een heel indrukwekkend verhaal, geillustreerd met een filmpje en een man met een missie. Met de vraag of de jonge mensen misschien bloed wilden geven en de oudere mensen geld wilden doneren. Trouwens, het grootste deel van de bezoekers was afkomstig van de luxe hotels in Siem Reap, waar je tot 350 dollar per nacht betaald. Dus die konden vast wel wat missen. Niet voor niets dat dr. Beat Richner maar liefst 5 miljoen dollar ophaalt per jaar met zijn concerten (iedere zaterdagavond). Het was allemaal erg interessant en afgezien van die veel te chique omgeving vond ik het zeer zeer de moeite waard.
Maar om iets meer van het gewone Cambodja te zien besloten we om daarna een schooltje en een weeshuis te bezoeken. Dat was toch ook wel iets leuker eigenlijk. En ik zie liever een paar spelende kids dan 20 tempels. Nu wel houten hutjes, wat basic schoolmaterialen, maar wel een landkaart om te laten zien waar dat inieminie nederland nou ligt. Kinderen spraken ook hier aardig Engels dus we konden flink wat vragen en zij wilden ons natuurlijk ook vanalles vragen. Ze gaan sochtends naar school en werken smiddags op een boerderijtje waar ze hun eigen groenten verbouwen en dieren houden. Aan het einde van het verhaal mocht ik mee springtouwen en de kids lagen natuurlijk in een deuk om die lange slungel te zien springen. Ik zelf trouwens ook, want niets aanstekelijker dan een groepje schaterende kindjes.

En dan, uiteindelijk, Angkor Wat en de rest van de 1000 jaar oude tempels. Mijn voorkeur ging uit naar de jungle tempels, waar de natuur in de afgelopen 1000 jaar dus aardig zijn werk heeft kunnen doen. Overal enorme bomen en wortels waardoor de tempels half ingestort zijn of op zijn minst scheefhangen. Ik snap wel dat ze de film Tomb Raider hier opgenomen hebben, het is ook een magische omgeving op zich. De leukste tempel was wel die ene, de-alles-mag-hier-tempel-maar-je-bent-wel-gigantisch-de-sjaak-als-de-stenen-rollen-en-de-boel-instort. En waar ze ook nu nog de natuur zijn gang laten gaan. Deze tempel ligt op 66 km van de andere tempels dus ze nemen niet de moeite om daar de boel te restaureren zoals ze dat wel bij alle anderen doen of hebben gedaan. Dat werd klimmen dus, zie de foto's.
Maar daarnaast was Angkor Wat zelf ook fantastisch natuurlijk. We brachten er onze laatste ochtend door. Om 5u aanfietsen om er op tijd te zijn voor de zonsopkomst. Natuurlijk vertrokken we te laat want zo gaat dat met die laidbackpakkers, dus als een dolle mijn spinningkunsten moeten gebruiken om nog voor het licht aan te komen. Ja het was mooi, maar helaas waren er ook nog een paar duizend andere toeristen die er wel zin in hadden om de zon achter de torens op te zien komen. Ze zijn trouwens een van die torens aan het restaureren en daar baalde ik van want dan kun je het vergeten om een mooie foto te maken (zie boven dit verhaal, de mooie groene stijger op de foto...).Hoe dan ookfijn om er te zijn.Ik denk niet dat Elle en Michiel overdreven toen ze de boel een paar jaar geleden omdoopten tot Angkor Wauw.

Inmiddels zitten we al een week in Siem Reap, vooral dankzij mij want ik moest nog een visum voor Laos zien te ritselen en dat is allemaal erg lastig als er steeds feestdagen tussen zitten! Maar vanavaond kreeg ik dan eindelijk mijn paspoort terug met een mooi visumpje erin dus we kunnen weer los. In de afgelopen week hebben we veel locals leren kennen, lol gemaakt met de mensen die in het hostel werken en veel ondernomen met andere backpackers. Ik heb me goed vermaakt, met name vandaag toen we besloten om een luxe hotel te zoeken om aan het zwembad te kunnen liggen. Voor 5 dollar mochten we erin en eindelijk had ik de rust om te beseffen dat ik in een enorm bijzonder land zit en het niet gewoon of normaal is dat ik dit allemaal mee mag maken. Heel fijn dus, het stelde me gerust dat ik er nog wel van kan genieten. Morgen vertrek ik per bus naar Kratie, daar blijf ik een nachtje, en dan neem ik de volgende dag de bus naar de grens om een paar dagen in Don Det te verblijven, een van de 4000 eilandjes in de Mekong rivier. Madita gaat naar Thailand dus Anne gaat op zoek naar nieuwe vrienden, maar dat zal best goedkomen.

Nog even een opsomming om een indruk te geven van Cambodja, waar:

- de rode wegen, de felgroene rijstvelden, de monniken in het oranje en de strakblauwe lucht voor prachtige schilderijen zorgen

- het uiterlijk van de cambodjanen bepaald wordt door pyama's, alles bedekkende kleding en witmaakcreme

- de vrouwen werken, de mannen genieten van hun rust als de toeristen de tuktuk hebben verlaten om een tempel te bekijken

- de ober in ons guesthouse 50 dollar per maand verdient, daarvoor iedere dag moet werken, en zijn geld op zijn vrije dag naar zijn familie mag brengen die bestaat uit vader moeder en dan nog 9 broers en zussen

- het vuilnis gewoon lekker in de tuin gedonderd wordt en dat ruimen we vooral niet op want waarom zouden we?

- er overal wel een Engelse menukaart te verkrijgen is maar deze volstaan met grappige spelfouten maar dat doet er niet toe want we weten wat ze bedoelen met een hembuger

- de was gedaan wordt met koud water en weinig zeep, en de schone was vervolgens aan de straat gehangen wordt, midden in het stof van de weg, waardoor je kleren viezer terugkomen dan dat je ze gebracht hebt

- alles vervoerd kan worden per tuktuk of moto, zelfs varkens, zowel dood als levend (zie foto)

- er wel verkeersregels zijn maar niemand ze begrijpt en we graag spookrijden zonder te botsen, maar het liefst met drie autos tegelijk inhalen op een tweebaansweg

- het busvervoer nog wel het meest indrukwekkend is, want we luisteren de hele rit lang naar karaoke met het volume op 128 of kijken naar hele slechte schietfilms waarin het woordje fuck in iedere zin voorkomt, en zelfs oordoppen je niet kunnen beschermen tegen de enorme herrie

Oke, ik geloof dat we wel genoeg weten nu over Cambodja, dus ik sluit graag af met een quote van de week:

Het antwoord op onze vraag ('waarom zitten er zoveel witte vlekken op de handdoeken') luidde als volgt: 'we sometimes wash it with soap'..
Aha.. not always dus...

En dan alvast de quote van volgende week:

Na een lange conversatie met Samoen, onze vriend van het restaurant, en mijn vragen die steeds onbeqantwoord bleven omdat hij het niet begreep('welke spaghetti heb je niet? deze wel of deze ook niet? waarom heb je geen meatballs'), zei hij uiteindelijk: 'I dont like spaghetti' want hij was er echt van overtuigd dat we vroegen wat hij van spaghetti vond...

Oke, ik zeg retrai soo-a s'day en bedankt voor al jullie leuke berichtjes, or-kuhn!

Sianoukville

Hoi,

Na 4 dagen in het drukke Bangkok doorgebracht te hebben, ben ik per trein (als enige blanke tussenalleen maar locals, een ware attractie) naar Ayutthaya gegaan. Daar ben ik twee dagen verbleven in een guesthouse wat vroeger een school was, bij de zorgzame dochter (haar naam is Koo Soon) van de voormalig burgemeester van Ayutthaya. Op de fiets de belangrijkste tempels bekeken wat me goed beviel. Overal waar ik kwam stroomde de dubbeldekkerbussen leeg, vol met toeristen, en dan kwam ik lekker op de fiets aangetuft, heel relaxt! 's Avonds een tour gedaan per tuktuk, opgezet door Koo Soon, dus daar trof ik dan ook de beelden waarvan bij mn vorige bericht een foto boven het verhaal stond. Ook op bezoek bij de olifanten, waar ik toch een beetje misselijk van werd. Ze werden nou niet bepaald met een zachte hand behandeld helaas. Een aantal stellen ontmoet met wie ik gezellig samen kon eten, maar nauwelijks backpackers. Dus met de bus, wederom lokaal vervoer, via bangkok naar trat, de laatste thaise stad voor de grensovergang met cambodja. Ook daar weer geen backpackers (waar zijn ze toch allemaal?!) maar wel een goede nightmarket waar ik bijna alles wat er lekker uitzag heb geprobeerd. Met een volle buik weer terug naar het guesthouse, waar tot mijn verbazing niemand anders dan ik verbleef! Of ik het licht uit wilde doen beneden bij de ingang als ik naar bed ging...moet de deur ook op slot vroeg ik? Nee hoor, laat maar open... Ehh.. Heb mijn kamer toch maar dubbel op slot gedaan. De volgende ochtend met een minibusje op naar de grens, gelukkig trof ik een aardige Amerikaan, die al heel wat 'border crossings' had doorgemaakt en mijn lichtelijke nervositeit (ik had nog geen cambodjaans visum) wegnam. Maar alles zonder problemen, even temperatuur opmeten, smartgeld betalen en dan mag je erdoor. Overnacht in Koh Kong en de volgende ochtend meteen de bus naar Sianoukville, in de hoop om dan toch eindelijk na een week wat leuke backpackers te ontmoeten!

En dat is gelukt...gelukkig, want eerlijk gezegd begon de eenzaamheid wel lichtelijk toe te slaan. Op de eerste avond (maandagavond) leerde ik Madita kennen, een Duits meisje wat ook alleen reist. Zij had in haarafgelopen 7 weken ook alleen nog maar mannen ontmoet die alleen reisden dus wilde graag intrekken in mijn bungalow. De eerste dagen hebben we vooral op het strand doorgebracht. De eerste dag nog op het drukke strand aan het einde van de straat, waar de verkopers ons om de haverklap aanschoten.. dat gaat ongeveer zo:
'hello, you wanna buy bracelate/donut/noodlesoup/manicure/massage? no? maybe later? if you change your mind you buyfrom me, okay? promise?' - en oh wee als je later bij iemand anders wel iets koopt, oehhh dan zijn ze echt niet blij en vriendelijk meer. Ongeveer 75% van alle verkopers zijn kinderen. Ze spreken allemaal aardig Engels (oh come on, open your heart open your wallet: tot nu toe wel de beste zin die we hoorden), en kunnen ons ook veel vertellen over het leven in Cambodja, dus dat is een voordeel. De kinderen gaan bijna allemaal naar school, de meeste slechts 1 uur per dag in de avond om Engels te leren (overdag spulletjes verkopen op het strand), anderen gaan de hele dag naar school. Maar daarna maken ze een vriendschapsarmbandje voor je en verwachten ze wel dat je ook nog wat koopt voor'your friends in holland, ormaybe youhave niece?'.. Dusje moet wel oppassen wat je doet en dat je geen verkeerde verwachtingen schept. Op de foto's de kinderen die wel normaaldeden en niet na 5 minuten kwaad werden en de scheldwoordendoos open trokken. De dagen daarna zijn we steeds te voet naar een ander strand gelopen (5km wandeling); over het strand, langs sloppenhutten, over mooie rode zangwegen. Een stuk rustiger daar op het strand; bovendien is dat strand minder ernstig getroffen door de cycloon 5 weken geleden. Trouwens, heel heel heel veel vrouwen en kinderen lopen hier in pyama.... niemand schijnt ons de echte reden te kunnen geven hiervan. Ze zeggen steeds dat de pyama hen beschermt tegen de zon (alle aziaten willen graag wit zijn zoals wij en gebruiken zelfs witmakende creme) maar ik begrijp niet waarom ze dan niet gewoon een shirt met lange mouwen aandoen..

Eergisteren besloten Madi en ik dat we maar eens wat moesten gaan doen, en zochten we waar we de goedkoopste scooters konden krijgen, om zo naar het national park te gaan in de buurt. Voor 3 dollar mochten we dat ding de hele dag lenen. Het was ook te mooi om waar te zijn... Maar eerst probeerden we de weg te vinden, wat blijkbaar niet helemaal lukte, want na 2 uur rijden zaten we echt in de rimboe, opwegen bestaande uit keien,die duidelijk niet geschikt waren voor scooters. Ik stelde voor om om te draaien, we zagen geen andere scooters meer of sporen daarvan, dus ik dacht we zitten fout. Maar Madi dacht dat het nog wel even kon... inclusief de brug waar we overheen moesten die duidelijk niet gemaakt wasvoor vervoer per scooter. Wat betekende dat we zelf de planken steeds moesten verleggen om te zorgen dat we er overheen konden. Met als hoogtepunt dat Madi de scooter uit haar handen liet vielen, op mij, en ik bijna achterover de rivier indonderde. Hoe dan ook, ze vond toch ook dat we om moesten draaien aangezien we de civilisatie al ruim een uur achter ons hadden gelaten, en dan kon dit toch echt niet de weg naar het national park zijn. Dus 2 uur teruguit, en daar vonden we dan de main road, geasfalteerd, heerlijk, we konden los! Totdat de band na 10 minuten lek bleek. Shit.. wat nu.. Een aardige local die ons heel grappig vond, wees ons de weg naar de dichtsbijzijnde garage. Garage.. je bedoelt vier palen en een dak (zie foto). Maar de band werd vervangen en terwijl het hele dorp uitliep om die twee blanke lange meisjes te bekijken,konden wij een half uur later voor 5 dollarverder. Toen Madi eerst even proefritje maakte, gleed ze onderuit, en 5 minuten later viel de motor uit. Tuurlijk... Maar we hadden mazzel, na een paar minuten startte hij weer en konden we verder. Tot het eerstvolgende stoplicht natuurljk.. Maar ook hier weer een garage in de buurt, alleen duurde het nu wel 2 uur voordat de boel gemaakt werd. Ons plan om het national park te bezoeken viel zo rond 3u smiddags wel in duigen!!! Dus dan maar even gauw naar het strand toen we om 5u verder konden, en even genieten van de zonsondergang voordat we die rotbrommer weer terug zouden rijden naar zijn baas. Maar helaas, hij startte wederom niet meer en te voet konden we terug naar die kerel die we wel eens even de waarheid gingen zeggen. Want betalen gingen we natuurlijk niet!!! En we wilden de 9 dollar terug voor de reparatie. Terwijl we natuurlijk zelf ook wel wisten dat die rit over al die keien in the middle of nowhere die brommer natuurlijk geen goed hadden gedaan. Na een ellenlange discussie met de eigenaar stelde ik voor om gewoon te betalen, want ik had het helemaal gehad en die kerel had natuurlijk gewoon gelijk: het was onze eigen schuld en we hadden hem gewoon meteen moeten bellen toen die band al lek ging en dat had hij ons kunnen helpen. Madi verloor haar zelfbeheersing wat ik wel erg vervelend vond, want niet voor niets staat in de lonely planet 'whatever happends, do not lose your temper, as this is disrespectful and stay calm in every situation). Maar dat stukje had Madi denk ik even niet gelezen. Zoals ze ook niet gelezen had dat het niet netjes is om in je ultrakorte broekje de straat op te gaan. Ze is een attractie voor alle mensen die niet gewend zijn aan toeristen. Alhoewel die vrouw in haar string op het strand toch nog wel meer bekijks had...!

Verder hebben we enorm veel mensen ontmoet hier in Sianoukville, en dat doet me goed, maar het grootste gedeelte van het publiek bestaat toch wel uit backpackers die vooral komen om veel te drinken en te feesten. Waarom ze dan naar Azie komen begrijp ik alleen niet. Salou is toch veel dichterbij? Tot nu toe is het vooral leuk om met de locals op te trekken, de mensen die open staan voor contact en het leuk vinden om te vertellen over hun land en de cultuur. En ons uitnodigen om een krekeltje te proeven (was serieus lekker!) maar ons wel waarschuwden voor het feit dat de vleugels van de krekel niet door te spoelen zijn in het toilet. Wij dachten dat het een geintje was, maar helaas, niets was minder waar...Gisteren zijn wevoor Halloween ook met een Cambodjaanse jongen en meisje op stap gegaan, en dat was eigenlijk heelinteressant. Veel mensen die enorm creatief hun best hadden gedaan om verkleed voor de dag te komen (denk aan bananenbladeren als broekje, palmbladeren als top, of iets eenvoudiger gewoon het matrasovertrek uit je guesthouse verknippen en omhangen..). Overal schmink te verkrijgen om jezelf tot freak te kunnen beschilderen. Overigens is erook veel sekstoerisme hier en daar stoor ik mewel aan, maar ik zal er toch maar snel wennen aan die oude grijze mannen en hun jonge slanke aziatische meisjes, want ik zal ze overal blijven treffen.

Het plan is om morgen per bus naar Pnomh Penh te gaan om daar The Killing Fields en het Tuol Sleng museum te bekijken. Ik heb deze week een boek gelezen, geschreven door een vrouw (Loung Ung) die de oorlog van 1975 tot 1979 heeft meegemaakt. Indrukwekkend en gaf daarnaast veel informatie over hoe Cambodja is geworden tot wat het nu is. Ik begrijp nu het verhaal en dat zal de bezienswaardigheden in Pnomh Penh des te indrukwekkender maken. Daarnaast viert Cambodja dit weekend en maandag en dinsdag het regenfestival, waarmee het einde van het regenseizoen gevierd wordt. In Pnomh Penh worden in totaal zon 6000 papieren bootjes het water op gedreven met een lichtje erin, dus dat zal best een mooi beeld geven. Madi en ik zijn niet van plan om lang te blijven, daar het niet zon fijne gezellige stad schijnt te zijn, en hopen donderdag al in Siem Reap aan te komen om Angkor Wat te bekijken. Daarna vervolg ik waarschijnlijk weer alleen mijn weg naar Laos.

Ik kan nog veel meer vertellen maar bovenstaand verhaal en de foto's hierbij zeggen wel even voldoende. Ik hoop dat het goed gaat met iedereen!

Lie Haa!
Anne

Bangkok

Hoi!

Hier ben ik dan, vanuit het drukke Bangkok, de stad die in een paar dingen niet is zoals ik had verwacht. Enorm veel toeristen (ja zover had ik het nog wel bedacht)maarniet allemaal met dezelfde reisinstelling als ik, maar vooral met een Lloret de Mar-motief. Dat betekende dus dat ik na 1 dag geslapen te hebben op de Times Square van Bangkok (Kao San Road) zo snel mogelijk op zoek ging naar een gezelliger hostel, waar niet iedereen met een hangover aan het ontbijt zou zitten! Bovendien vond ik het wel een beetje vervelend worden dater om de haverklap aan mijn t-shirt getrokken werd om wat te kopen (massaaaaage, hangmatten (?), kleding, souvenirs, noem het maar op). Iedere keer weer: 'where are you going?! what's your name?! where are you from!?, allemaal om aan de praat te raken en me daarna iets te verkopen.Dus inmiddels zit iknu 2 straten verderop tussen mensen die ook naar Bangkok komen op de stad, de cultuur en de mensen te leren kennen en niet om zichzelf lam te zuipen. Stukken gezelliger!

De eerste dag heb ik vooral gebruikt om een beetje rond te dolen en te acclimatiseren. Ik eindigde op het dak van het (eerste) hostel (bij het zwembad) en mocht daar genieten van mijn eerste echte thaise curry. En dat smaakte naar meer!!!

De tweede dag ben ik Bangkok gaan bekijken vanaf de fiets, met een thaise gids. De tour, genaamd colors of Bangkok (google maar even; opgezet door een Nederlander), nam ons mee naar delen van de stad die je anders nooit te zien zou krijgen. In de huiskamer van Thaise mensen, sloppenwijken, een kinderdagverblijf, de jungle en een stuk van de rivier. Ik vond het super om te zien hoe het er hier echt aan toe gaat, alhoewel ik zelf minder enthousiast zou zijn als toeristen bij mij door de huiskamer zouden komen fietsen. Overal waar we kwamen riepen de mensen 'falang!' (witte buitenlanders) en kindjes renden op ons af om een handje te geven en hallo te zeggen. De armoede viel me echt alles mee; de huisjes waren wel van golfplaten gemaakt maar ik kreeg niet de indruk dat de mensen zelf heel erg ongelukkig waren. Ze deden gewoon hun dagelijkse dingen en zijn met andere mensen samen, praten, lachen etc. Volgens de eigenaar van de tour was dit wel een sloppenwijk, maar ik had het zelf niet bedacht. Daarna staken we de rivier over per boot (eerst de 9 fietsen, dan de 9 falangs) en kwamen we direct in de jungle - beetje vreemde gewaarwording! Je ziet de skyline van Bangkok maar rijdt zo het groen in, op smalle paadjes gemaakt van hoge betonblokken, dus oppassen dat je er niet vanaf schiet. Af en toe een hutje met wat mensen, soms zelfs met kabeltv (noemen we dit nog wel jungle?) en vuilnishopen voor de deur. Twee flinke tropische buiten die echt verkoelend zijn, vissen voeren in het park en genieten van al het groen om ons heen. We kregen een lunch bij mensen thuis, maar dat noemen ze wel een restaurant (er stonden namelijk 2 tafels en 8 stoelen :). Het was echt superlekker!!!

Onderweg heb ik de gids flink uitgehoord, over de tour, maar vooral ook over haarzelf, de thaise gebruiken, het boeddhisme en het leven in Bangkok. Die eerste dag had natuurlijk al wat vragen opgeroepen en die kon ik nu mooi aan haar stellen. Mensen in Bangkok houden echt enorm veel van de koning en koningin (ik had overal posters zien hangen van hen); dit is ze niet opgelegd, de gids sprak echt vol liefde toen ze hierover vertelde. Daarnaast uit het boeddhisme zich voor de meeste mensen vooral in hun manier van leven en in mindere mate in het bidden en bezoeken van tempels.De rest van haar verhalen zal ik jullie besparen.
's Avonds heb ik heerlijk gerelaxed bij het hostel, in een bankje, met een bordje eten, een kokosnootje als dessert, boekje erbij en af en toe kletsen met andere backpackers. Was helemaal heerlijk. Sliep vervolgens als een roosje, heerlijk rustig zeg!

Dag drie (vandaag) heb ik benut door met twee Nederlandse meisjes (Eefke en Myrthe) de hightlights van Bangkok te bezoeken. Dat betekent enorm veel tempels en boeddha's bij elkaar, zoveel mogelijk goud, de een nog kitscher en groter dan de andere (want dan is de betreffende boeddha pas echt de moeite waard om te aanbidden). Mooie ervaring om de belangrijkste tempel en boedha van Thailand te bekijken, het is best indrukwekkend. Ik vond het vooral ook mooi om te zien hoe de Thaise mensen er zelf mee omgaan. Op blote voeten de tempel in en vol overgavebidden bij de boeddha in het midden.Ondanks al het goud en de mooie versieringen (tot in detail, op ieder plekje van het bouwwerk) merk je wel dat je, zoals ze het hier noemen, 'tempelmoe' wordt. Na een halve dag valt het goud je niet meer op en zijn ze allemaal hetzelfde als die je eerder zag. Op de foto's zie je de tempels die gebouwd zijn door het Thaise Koningrijk, allemaal in de 18e en 19e eeuw.

En dan heb ik net een treinticket geboekt voor een tripje Ayutthaya (zie de foto hier boven het verhaal). Deze stad was vroeger de hoofdstad van Thailand, maar is 2 keer bezet geweest door Birma, waardoor een groot gedeelte verruineerd is. Desondanks schijnt dit zeker de moeite te zijn om te bekijken. Ik wil het zien, omdat ik ook het Thailand buiten Bangkok wil beleven, wantna twee dagen Ayutthaya ga ik al naar Cambodja.

Ik voel me een enorm rijk mens als ik hier door de straat loop of ergens zit te genieten van het lekkere eten en drinken. Ik kan niet geloven dat ik 3 maanden de tijd heb om dit soort dingen te doen en ervaren. Ik kan mijn geluk dus niet op. Dat belooft heel wat voor de komende weken dus ik kijk er naar uit!

Ik hou jullie op de hoogte,

Anne

Vertrek = 18 oktober 2009

Hallo en welkom op mijn reislog,

Zondag 18 oktober vertrek ik voor 3 maanden naar Zuid-oost Azie. De reis begint in Bangkok maar verder ligt er nog niets vast. Af en toe zal ik een berichtje achterlaten voor de geinteresseerden om te laten weet waar ik ben en wat me bezig houdt.

Groeten, Anne