Colombia part 3: we can handle anything

Hallo lieve schatten,

Het wordt tijd voor onze laatste Colombiaanse Blog. Anne vliegt zaterdag (op verzoek van ome Paul natuurlijk) naar Lima om Peru, Bolivia en Chili te zien, de andere drie chicas vliegen weer richting Hollanda. Time flies, maar dat zullen julliebegrijpen als jullie ons verhaal lezen.

Met onze zachte huidjes ten gevolge van het modderbad besloten we de volgende ochtend na onze vorige blog naar het onbewoonde eiland met de hangmatjes te gaan. Onze nieuwe vrienden, Nick (australier), Fiona (engels) en Andrea (VS) vergezelden ons op deze reis. We dachten dat het wel haalbaar was om flink af te dingen voor de boot, maar na een kwartier ellendig onderhandelen namen we genoegen met 1 euro korting pp. Les van de dag: onderhandelen is echt niet te doen hiero. Het is ook niet goed voor je zelfvertrouwen want het lukt praktisch nooit. Na een uurtje kwamen we aan op het eiland en werden we overvallen door 30 verkopers (masahe, bracelet, frutas, snorkels). Op deze zwaar bewolkte dag ploften we neer in het zand, en vielen we binnen no time allemaal in slaap. Enkele uurtjes later bleek dit niet zon handige zet te zijn geweest: rode billen en ruggen werden zichtbaar aan de oppervlakte en Annemiek verwelkomde ons bij de club der kreeften. Dat Anneke en Anne nog een week niet op hun rug konden slapen zou pas later voelbaar worden. Een potje frisbee (ik ben een pro nu na de lessen van Nick), zwemmen in de zee, boekje lezen, het leven wordt er echt niet beter meer op. Oh jawel, toch wel wanneer je biertjes kunt bestellen vanuit de zee en de eigenaar van de tent ze met liefde naar je toe brengt in het water. Zucht. Paradijs op aarde. Heerlijk back to basics met de hutjes met toiletpotje en tonnen water om je uitwerpselen mee door te spoelen. In het restaurantje geen keuken maar een vuurtje om alles op te warmen en natuurlijk ook geen stromend water. Terwijl alle toeristen tegen het einde van de dag de boot terugnamen, voelden wij ons te ruig omdat wij gingen blijven. Een dinertje op het strand, wilde reisverhalen en eerlijkheid (je komt elkaar toch nooit meer tegen) en we konden onze hangmatjes opzoeken. Dat ligt serieus eigenlijk best wel fijn! Mooi beschut onder een dakje, met een muggennet, wat kon ons gebeuren!? Hmm, die wilde koeien en stieren die wel heel dicht langs onze slaapplekjes liepen namen we voor lief. Evenals de enorme krabben die onder de hangmatten doortrippelden. Toen enkele uren later een ENORME storm op kwam zetten vroegen we ons wel even af hoe veilig we lagen onder deze bliksem. Anne lag recht onder een lek, Anneke raakte verstrikt in haar muggennet, en Judith durfde niet naar de wc te lopen dus plastte ze onder haar hangmat om haar plasje daarna als een hondje te verstoppen in het zand. God wat een avontuur weer :) Judith ontving later deze nacht een smsje van thuis, dat haar ome Johan was overleden. Veel verdriet en teleurstelling, want daar zit je dan op je eiland, maar je wilt niets liever dan bij je familie zijn op zon moment. Dan is het overigens wel fijn dat je met vier vriendinnen bij elkaar bent om elkaar te steunen. De volgende dag nog een paar uurtjes genieten en aan het einde van de middag weer terug met de boot naar Cartagena. Onderweg viel het ons pas op hoe verdeeld dit land is qua rijkdom. Cartagena beschikt over wolkenkrabbers, veel flats en luxe gebouwen. De mensen aan het water wonen echter in krotjes gemaakt van golfplaatjes en vissen om aan eten te komen. Dit alles op slechts enkele minuten van elkaar af. Its a strange world.

Enkele dagen en biertjes later leek de tijd rijp om ons te verplaatsen naar het kustplaatsje Taganga. Mr William bracht ons met de taxi naar het busstation, maar niet voordat hij ons meenam op een tour door de arme delen van Cartagena. Onvoorstelbaar hoe groot het verschil hier is, maar goed dat we beiden kanten van het land te zien krijgen. Een busreis met lekkere locale hapjes verder kwamen we na 5 u aan in Santa Marta, vanwaar we nog een taxi richting Taganga moesten nemen. Oh jaaaa een pick up stopt voor onze neus en globetrotters An en An smeken om een plaatsje achterin. Nou alleen als wij verantwoordelijk zijn voor eventuele problemen met de politie. Ja hoor, wij zijn namelijk nergens bang voor! Na een kwartiertje checkten we in bij Casa Divanga en was het tijd om het echte Colombia te zien. Yes! We zijn weer op reis ipv op vakantie! Onverharde straatjes, locals die allemaal buiten voor hun huis chillen, kei hard de Reggaeton muziek aan hebben staan, een dansje doen op straat of juist nippen van hun fles locale alcohol (Acuadiente), spelende kindjes zonder playstation of ander duur speelgoed en voorzichtig lachende snoetjes als de westerse meisjes voorbij lopen. Met name Annemiek en Judith zijn een attractie met de blonde krullen, maar met een beetje geduld komen de kindjes naar ons toe. Tijd voor een lekker dinertje op de boulevard, vergezeld door enkele zeer depressieve straathonden, en een ontmoeting met de locale dorpsgek die met zijn amoureuze manouvres sigaretten probeert los te peuteren. We leren Sanchez en Pipe kennen, vader en zoon, die hun geld verdienen met gitaar en zang. En soooo wat kunnen zij zingen. Een combi van traditionele muziek met rap, echt supervet. We zullen hen de komende dagen nog veel vaker treffen, ze verbieden ons om nog geld te geven, voor ons doen ze het enkel en alleen voor het plezier (en waarschijnlijk voor de onbetaalbare glimlach op onze gezichten).

Aan het einde van de avond wordt het tijd om een dansje te wagen. We verplaatsen ons via enkel locale barren en een salsa dansje met locals naar de Mirador, backpackers hangout in de open lucht.Daar staan we dan met zn viertjes, te genieten van het uitzicht over de baai, de Aguila biertjes en het briesje door onze haren. Jeetje wat een cadeau dat we hier zijn. We gaan helemaal los, Anne tovert de aerobics moves weer uit de kast en de gelukzalige glans schijnt uit onze ogen. De muziek is te cool, westers maar met een salsatintje, en Anne staat binnen no time te swingen met Sunnery James te tweede. Dansen kan hij als de beste maar zijn overige skills kunnen wel wat verbetering gebruiken. De glans in de ogenwordt nog feller als we een prikje in onze zij voelen en Nick, Andrea en Fiona ons toe staan te lachen. Yes!!! Onze vrienden zijn terug. Kort later volgt de rest van het gareel die we ontmoet hebben in Cartagena. We housen er steeds op los. Nick stelt vast dat het ongelofelijk is dat er vanavond 10 mannen om de Nederlandse meisjes heen staan. Annemiek pakt hem in met quote van de week: ¨not just tonight Nick!¨. Miek wordt constant omgeven door geinteresseerde Ieren. Anneke wordt opeens van de dansvloer af gesleept door een Ier die vraagt: ¨am I too late?¨ Anneke vraagt: ¨for what?¨ Waarop de Ier zijn liefdesverklaring over Annemiek uitstort. Yes my friend, you are definitely too late :) Nick omschrijft deze actie als redelijk ¨pathetic¨ maar hij is gewoon jaloers. Deze avond mag voorlopig niet eindigen, dit is ultiem. Maar als de muziek ophoudt, dan moet je wel he.. Een hotdog verder kruipen we voldaan in onze bedjes. De volgende dag is het lamdag, want er valt het eea bij te komen. Een stevige tocht naar Playa Grande door de bergen gaat Anneke en Anne echter toch wel lukken. Miek en Juud komen na met de boot. Zij hebben voorlopig wel even genoeg extreme sports gehandeld. Eenmaal op Playa Grande naait het bootje er overigens opeens uit, en volgens de soldaten mogen we niet meer te voet terug want dat is te gevaarlijk. Hmm. Laten we onze verleidelijke blikken nog maar eens uit de kast toveren, en jawel hoor, 10 min later zitten we in n andere boot terug. ´s Avonds nog maar ns op stap. We zijn er nu toch.

De volgende dag, inmiddels al dag 15, moet het er toch van komen. We willen de echte Jungle van Colombia zien in National Parc Tyrona. Vriend Miguel neemt ons mee in de taxi en zet ons af bij de ingang van het park. Volgens de hosteleigenaar in Taganga konden we beter maar alles thuislaten, behalve een kopie van ons paspoort. Jammer als dan blijkt dat we 60 euro over de balk smijten omdat we onze studentenkaart achter hebben gelaten. Dat we die 60 euro heel hard nodig hadden zou later wel blijken. Dat er een aap in de boom zit bij de ingang, maakt echter veel goed. Wildlife, get ready for us. Daar staan we dan (doe even je ogen dicht en stel je het komende beeld even voor). In onze afgrijselijke bergschoenen, de sokken hoog opgetrokken ivm ongedierte, haren weggefrommeld onder de petjes, wijdbeens lopend om schurende benen te voorkomen. Zwetend en vies met albert heijn en hm tasjes in onze handen. Wat zien we er uit..Echte meisjes in de jungle maar danonverzorgd. Tijd om onze namen te veranderen in Jose (Juud), Greet (Miek), Cor (Anne) en Moon (Anneke). De grappen over dit kwartetje vrouweliefde zijn niet van de lucht en we lachen ons een breuk. Stevig doorstappénd ondertussen, dat dan wel. Na enkele uren junglen komen we dan aan in Arrecifes, het eerste baaitje waar we kunnen slapen, en we worden verwelkomd door 1000 muggen, en een 100 graden tentje waar we in kunnen slapen. Een frisse duik zou ons goed doen, maar het bord met daarop het dodenaantal in deze baai schrikt toch wat af (¨dont become part of these statistics¨). Oke, na de waanzinnig mooie zonsondergang dan maar in de douche. Een muurtje met vier kraantjes erboven naast elkaar en wat kakkerlakken tussen de voeten. Heerlijk koud, dat wel! We doen een hapje bij een minirestaurantje, waar Annemiek zich ernstig bekommerd om het opa-tje die heel hard staat te werken en constant zijn hart vast pakt. Een hartaanval is vast niet ver weg. Miek wil hem meenemen naar NL om hem een beter leven te geven, maar we denken dat Jeanne vindt dat ze niet de hele wereld op haar schouders hoeft te nemen. Daar zijn we het mee eens. We kruipen in de tentjes (Anne al om 8u overigens, want ze heeft wat in te halen. Ze begint wat dat betreftsteeds meer op Harry Freud te lijken en is daar trots op). HEET! Met klotsende oksels doen we een poging om te slapen, refererend aan de liters zweet die uit het matrasje opstijgen en deze tent tot een fijn stoombadje maken. Hoe dan ook, echte meisjes in de jungle zijn we niet, wij zijn namelijk wel cool.

De volgende ochtend vervolgen we onze tocht richting het volgende baaitje. Het is hier wel zo ongelofelijk fantastisch mooi dat we het liefst 10000 fotos willen maken. Dat kan echter niet, want Anneke heeft de accu van haar camera in de oplader in Taganga achtergelaten. Ach, iemand moet de domme actie van de week opeisen, toch? Na een uurtje komen we op het eerste strandje en duiken we direct de zee in voor een opfrisser want jeeeeeetje wat is het hier warm! Snel door naar de laatste bestemming van vandaag Copa de San Juan de la Guia (dat ik dit onthouden heb, geeft wel aan dat mijn hersenen nog werken). We kunnen nog geen slaapplekje reserveren totdat check out time voorbij is. Als An en An om 2u teruglopen naar de ingang, worden we enthousiast begroet door alle leuke mensen die we de afgelopen weken ontmoet hebben. Wat is het toch een feest dat je elkaar blijft tegenkomen! Helemaal gelukkig worden we ervan. F*cking dik en Ter Brugge (jullie inmiddels wel bekend) zijn er ook weer bij. Zij hebben echter nog maar 10 euro, 1 fles rum, 1 fles water en1 droog brood bij en daar moeten ze het nog 2 dagen mee uithouden. Zo zie je maar dat er altijd mensen zijn die nog slechter voorbereid zijn dan wij. We strijken met zijn allen neer op het strand, maken praatjes ih water, Anne plant haar reis samen met Fiona voor de komende weken en we worden gewaarschuwd door de locals dat we al enkele uren onder een palmboom liggen met cocosnoten die ieder moment kunnen vallen. Laten we ons maar verplaatsen dan. Na een wederom fantastische zonsondergang haasten we ons naar de douches, net zo primitief als op de vorige locatie, maar nu slechts 2 werkende douches voor 100 man. Nou dan maar samen inzepen. Wat is dit toch een feest zo onder de sterren en palmbomen en het geeft een goed gevoel. Wat een leven, je blijft je verbazen hier om de fijne momentjes! We eisen met zn allen een grote eettafel op en gaan ons geld tellen. Hmm.. Kleine miscalculatie denk ik. Als we nog 2 nachten willen blijven zullen we het moeten doen met dat 1e biertje wat we nu aan onze lippen hebben en een dieet van rijst en water. Boeiend, out of the comfort zone, dat wilden we toch. Stew, Noors, komt met het brilliante idee om te gaan backpacken met een gun en geeft een mooie voorstelling weg: ¨this room, now! 12 beer, now! towels, now!¨. Dat lijkt ons wel de oplossing eigenlijk en moet heerlijk zijn. Een avond met openbaringen volgt. Anne kletst met de 2 Chileense meisjes en wordt uitgenodigd om haar verjaardag met hen in Santiago te vieren. Kan ze meteen met 1 van hen, leerkracht, mee naar haar school om te zien hoe het Chileense onderwijs in elkaar zit. Judith is op haar eerlijkst en is weer zo direct en to the point dat zelfs Nick met zijn oren zit te klapperen. Alhoewel hij ons kort daarna toevertrouwd dat hij op zijn seksuele hoogtepunt zit. Thanks for the info Nick.Er wordt flink gelachen maar ook gemopperd, want hoe kom je van een Amerikaan af die al zijn sores bij jou, de psycholoog op tafel legt (¨i am the middle child in our family, i feel neglected but my mum does not agree, i dont want to get attached to people cause that makes me cry¨). Goeie ervaring van Anne om haar assertiviteit te trainen. Uiteindelijk moeten we toch een keer naar bed, want zonder bier en met nog een restje water iis ons dagbudget er doorheen en kunnen we beter gaan slapen. We strijken neer in onze hangmat, nou ja strijken, we klimmen er in en doen een poging om lekker te gaan liggen. Anne heeft een muggennet met gaten op haar gezicht hangen, lekker. Anneke merkt op dat haar hangmat wel heel erg stinkt en als wij de onze besnuffelen gaan we bijna allemaal van ons stokje. GATVERDAMME! Al dat verzamelde zweet in deze sauna heeft zich heerlijk opgehoopt in onze hangmatten. Wie weet hoeveel mensen hier al in hebben liggen meuren.Die van Annemiek is ook nog eens nat. Fijn zon dooie natte hond om in te liggen. Annemiek merkt op dat ze drbij ligt als een lijk in deze meurende lijkenzak. Het voelt alsof we opgegeten worden door de bed bugs maar er zit niet veel anders op dan dit maar te accepteren. We vinden onszelf vooral weer heel grappig en lachen er op los, totdat we met een harde ssssstttt tot stilte gemaand worden door onze buurvrouw. Oke dan, welterusten. Dat er een loslopend paard langs de hangmatten trippelt gedurende de nacht, onthouden we Anneke, our horse-lover, maar even.

1000 muggenbulten en 12 toiletbezoekjes verder worden we de volgende ochtend wakker. Bij een enkeling van ons heeft de reizigersdiarree duidelijk bezit van ons genomen en dus doen we het rustig aan in de schaduw. Jose en Greet besluiten wel op pad te gaan in their lovely outfits, op zoek naar de mini lost city, El Pueblito. een fantastische jungletocht en 4 liter zweet verder worden ze ingehaald door een fitte Colombiaanse chick, maatje 32, op slippers. Dit is niet eerlijk. Waarom ziet zij er niet uit als een Nel? Overigens heeft de plastisch chirurg geen tekort aan werk hier in Colombia: de neptieten vliegen ons hier om de oren. Maar goed, das even wat anders. Jose en Greet overwinnen vier barricades (stenen waar je onmogelijk op kunt klimmen, een boom en een leeuw). In de lost city zien ze een meisje die aan haar handen de boom inklimt. Zo zie je maar, Mowgli bestaat wel en blijkt toch een meisje te zijn! Eenmaal terug van de tocht blijkt de reizigersdiarree zich verspreid te hebben onder de hele groep. De wc kan ons niet aan, bovendien zijn er maar 4 waarvan wij er, ja jullie raden het al, constant 4 bezet moeten houden. Toch vervelend voor die andere 96 mensen. Nog een nacht in de natte hond overleven we zeker niet. Er zit niets anders op dan halsoverkop de illegale speedboat terug naar het vaste land te nemen. Anne regelt het om met wat smartegeld toch nog 4 plaatsjes te bemachtigen op de boot want eigenlijk zit ie al vol, maar we kunnen echt niet blijven. Het blijkt de speedboat from hell te zijn. De kerel die het regelt lijdt vermoedelijk aan een drugsprobleem en is behoorlijk irritant. De boot vaart alsof hij ons allemaal overboord wil hebben. En wij moeten ondertussen vooral heel erg poepen wat niet kan. Bovendien meert de boot steeds weer in andere baaitjes aan om nog meer mensen in te laden, terwijl de boot echt overvol zit. We hebben de neiging om de drugskoerier overboord te stompen, gezien zijn gewicht zal dit een snelle dood zijn want hij dondert zeker direct naar de bodem. We houden ons koest en komen na een verschrikkelijk uur dan aan op de kade in Taganga. Thank god, we zijn thuis. Toch maar een hotelkamer met airco deze keer, want hoe moeten we anders in godsnaam herstellen. De wc op onze private badkamer draait overuren en de quote van de week kan niet anders zijn dan: tering wat meur jij!. We nemen het voor lief, het hoort bij ons avontuur. We slepen ons naar de boulevard om wat te eten (Anne kan haar geluk niet op en bemoedert waar ze kan dat er meer gegeten en gedronken moet worden) en kletsen met een Frans meisje. Ze is onder de indruk van ons vocabulaire:
- Annemiek: faire du ski
- Judith: bricoler

- Anne: distributeur de l´argent

Zo! Dat doen jullie ons echt niet na he!

Eenmaal in bed worden we getroffen door een grootste gelukzaligheid. Airconditioning. Een schoon bed met schone lakens. Handdoeken. Een wc-bril. Sjongejonge wat een leven. Laat ons maar poepen als dit er tegenover staat. Annemiek verzucht dat ze zeker 48 uur gaat slapen en is verliefd op haar bed omdat de lakens zo zacht zijn. Welterusten.

De volgende dag doen we dan ook niets anders dan slapen, water aanvoeren, babbelen met de arts van de CZ-hulplijn (die zegt dat we heel goed bezig zijn), een massage en nog een slaapje. De tv gaat zelfs 5 minuten aan (dan zijn we echt wel ziek hoor, anders doen we dat niet, valt buiten de toegestane backpackers activiteiten). Met onze grappen is overigens niets mis als we ziek zijn, Annemiek zit duidelijk in haar piekfase: ¨als ik zo kijk (ze lacht), dan wordt mijn gezichtsveld belemmerd door mijn eigen wangen¨. Anneke blijft verzuchten dat we wel weer genoeg activiteiten hebben ondernomen voor vandaag.Wanneer Anne nog een fles water gaat halen bij de supermercado en de verkoper opmerkt dat ze een boekje ¨spaans¨ in haar handen heeft, pikt ze er een mooi zinnetje uit om de 5 mannelijke verkopers verbaasd en lachend mee achter te laten (¨wilt u mijn snor bijknippen¨). Ze zeggen dat ze dat heel graag willen :) Judith werpt zich in de kamer op als de muggenjager van Taganga en roept de hele nacht door ¨jonge, ik maak je helemaal kapot!¨. Enkele funny malaria dreams later gaan we toch nog eens op pad voor een ontbijtje. We concluderen dat we deze hitte in onze toestand nog niet kunnen verdragen en keren terug naar onze koelcel. We denken echter wel dat we vanavond op stap kunnen :) en ja we horen onze moeders nu ook diep zuchten. No worries, we passen niet goed op onszelf maar wel heel goed op elkaar. Zo werkt dat he, voor de ander heb je altijd fantastische adviezen, maar zelf ben je eigenwijs en koppig en ben je geneigd om juist te doen wat niet zo goed is. De rolverdeling is dezer dagen dan ook gelijk. We vechten alleen maar om wie er als eerste naar de wc mag.

Uitspraken van de week:

- het eerder genoemde: ¨jezus wat meur jij¨

- kanonnen wat is het hier heet (die kn alleen maar van miek komen)

en de rest is niet geschikt voor the world wide web.

Colombia, lief, mooi land, we gaan je verlaten. Wat we vooral van je meenemen is je DIVERSITEIT in hoofdletters. Qua natuur (strand, jungle, bergen, woestijn), qua klimaat en temperatuur (van warme truien tot teenslippers tot heftige stormen en regenval), qua mensen (verschillende rassen en een groot verschil tussen arm en rijk), je hebt het ons allemaal te bieden. De gemoedelijkheid en vriendelijkheid versus de gewapende soldaten langs de weg. Het is een raar beeld, een van uitersten.
Het beeld wat in Europa bestaat van Colombia is gedeeltelijk zeker waar, en het land heeft nog veel te verbeteren, maar jeetje wat zijn ze goed bezig! En wat ons vooral bij zal blijven is die andere kant: vriendelijke mensen die er alles voor over hebben om toeristen binnen te halen en vast te houden. Zo behulpzaam, daar kunnen wij in NL echt nog heel veel van leren. Met handen en voeten en veel glimlachen, het maakt ze niets uit, ze willen er voor ons zijn. Dit alles heeft onze reis tot een hartverwarmende ervaring gemaakt.

We love Colombia!

Tot gauw! Liefs van de vier uberstoere avontuurlijke chica´s

Ps de fotos volgen later als we een computer van na het stenen tijdperk hebben gevonden

Colombia: extreme sports rules!

Olla amigo's,

Ik onderbreek het socialisatieproces even om een update te doen van onze avonturen. Ik doe echt mijn best om het kort te houden maar jullie weten dat dat lastig voor me is. Mogen wij jullie nog even bedanken voor de HEERLIJKE reacties! We glimlachen bij ieder berichtje wat we van jullie zijn, zo gezellig dat jullie een beetje met ons meegaan! Dankjewel!

We gaan verder waar we zijn gebleven. Salento, heerlijk plekje. Na de chilldag tijd voor wat avonturen. En zo besluiten Leepie en Gouw om te gaan paardrijden door de vallei. Zo ervaren als we zijn vraagt Judith voor de zekerheid toch even om een helm. You are the first one that asks for it in 7 years, is het antwoord, maar we hebben wel een fietshelm voor je. Prima :) Luciano, onze cowboy haalt ons op voor een ritje en doet in het Spaans even voor hoe je een paard bestuurt. Ah joh prima, we fixen dit wel. Bij de eerste bocht weigert het paard van Judith en dit houdt hij nog een uur vol, dus Luciano neemt de knol mee aan een touw. Anne daarentegen blijkt een ervaren berijdster en (galop)peert er steeds vandoor. Arme paard, gazellos heet ie, kei kapot maar Anne is niet kapot te krijgen. Als we de smalle stijle bergpaadjes en ravijnen overleefd hebben (Judith knijpt haar ogen dicht bij iedere bocht en Luciano komt niet meer bij van het lachen), komen we aan in de vallei en we worden allebei superweek van binnen. WAUW! DIT IS MOOI! Amazones in vrijheid, mooier wordt ons leven echt niet! We genieten als een malle. Uiteindelijk komen we bij het huis van Luciano aan om een verse limo weg te tikken en blijven we maar kreten uitbrengen over hoe cool we het allemaal vinden. We zijn verliefd. Op Luciano, op de paarden en op deze wereld. Extreme sports rules!

Eenmaal terug bij het hostel vertrekken we met zn 4en met Tim, eigenaar van het hostel, naar zijn koffieplantage. Daar volgt een iets te lang en theoretisch verhaal over Robuuste en Arabica koffie, old and modern, noem het maar op. Judith draait na 3 minuten al om om met haar snoet in de zon te zitten, wij proberen onze ogen open te houden, maar storten allemaal opeens in. We moeten meer ontspannen denken we ;) Het wemelt er overigens van de roofvogels, maar Annemiek is haar dierenencyclopedie vergeten dus moeten we het doen met de Spaanse namen die we direct weer vergeten. Ons geheugen heeft ons echt terribly in de steek gelaten hiero, en ons IQ daalt met de minuut, maar das eigenlijk best bevrijdend.

We sluiten de dag af met een heerlijke pizza bij onze nieuwe vriend Jesus, hij komt uit Spanje maar is met zijn Colombiaanse vrouw een fantastisch restaurantje begonnen. Het hele levensverhaal komt op tafel, we genieten van de gezonde maaltjes, ook de komende dagen en de boodschap is duidelijk: doe wat je wilt in je leven, als je het wilt, kun je het en krijg je het. En zo is het maar net.

Op dag 5 gaan we dan eindelijk die 5u durende trekking in Valle de Cocora doen. Bekend om de bizar mooie uitzichten en de kolibries. Anne, de stiekem kolibrie-lover, heeft het er op staan. Verhalen over zwermen kolibries, die om je heen vliegen als je stil staat, hebben haar volledig lekker gemaakt. We weten de weg niet echt in de vallei en bergop maar er staan bordjes en we zijn met een groepje backpackers die de Lonely PLanet allemaal als hun bijbel gebruiken, dus het zal wel goedkomen. Stoer als we zijn gaan we op pad, overbruggen we riviertjes per boomstam, klimmen we door de modder, en voelen we ons behoorlijk de meester (extreme sports rules). Na 3u zwoegen en zweten komen we dan eindelijk boven aan. Daar staat echt een leger aan soldaten om bang van te worden. Maar ze zitten allemaal stil en doen geen ruk, wat doen ze dan daar?! Een van de wandelgenoten spreekt Spaans en vraagt het: ¨we zoeken naar de verdwenen toerist¨. Er is enkele weken eerder een Engelsman verdwenen op de tocht namelijk. Sorry, maar waarom zitten jullie hier dan stil? Zodra er een helicopter overvliegt zijn ze ineens alert en gaan ze rennen. Ja hoor, lekker gevonden worden hiero! Na een koffietje besluiten we weer naar beneden te gaan via de andere kant, op zoek naar de kolibries. Als we na een half uur nog niets gevonden hebben, roept Anne uit; ¨waar zijn die kolibries in godsnaam!?¨ Zegt een van de Nederlanders die ons gevolgd zijn droog: die waren daar beneden, waar jullie links gingen bij dat bordje. Anne helemaal kwaad (een zeldzaamheid) maar teruggaan is geen optie. Oke laat de boeddhist in mij dan maar zijn werk doen en accepteren dat we het vandaag niet cadeau gekregen hebben helaas. Na een uurtje wandelen komt er echter alsnog een beloning; we komen beneden aan in de vallei en zien echt een van de ALLERMOOISTE panoramas EVER. Wauw, dit is echt ongelofelijk mooi. Groene vlaktes en bergen in allerlei kleuren, mooi neergezet door Bob Ross denk je, maar nee dit is echt! Ongelofelijk! De Wax palms (Superhoge palmbomen) maken het plaatje compleet. We strijken neer tegen de heuvel en genieten van alles om ons heen. Zie de fotos, we kunnen er niet omheen, dit is echt een hoogtepunt. Gelukzaligheid maakt zich meester van ons. YES!

Dag 6. Tijd om Salento en ons fijnste hostel te verlaten en richting Medellin te reizen. Een busrit van 6u wacht op ons. We hangen achterover en laten de landschappen aan ons voorbij gaan. Echt het ene na het andere uitzicht wacht ons op na iedere bocht. Wat een cadeaus weer, en je hoeft er niet eens voor te doen. De mensen die binnenlandse vluchten nemen, verklaren we voor gek. Dit is prachtig. Eenmaal aangekomen in Medellin, op weg naar ons hostel blijken de taxi-chauffeurs toch nog iets minder geheugen te hebben dan wij. Ze weten echt de weg niet. Dan maar 12 keer rondvragen. Hoezo weet je als taxi-chauffeur de weg hier niet?! Krijg je die auto bij een pakje boter of wat? Wij spreken geen Spaans, oke, das ons probleem, maar als je ons hostel ¨Pit Stop Hostel¨ uitspreekt als ¨Pistol hostel¨ dan gaan we er nooit komen natuurlijk.

Oke, genoeg gemopperd, we komen aan. En dat is een verhaal op zich. Als we inchecken bij de vrouw achter de balie, verzucht ze direct; thank god, finally some girls, this place looked like a gay bar last night. 5 minuten later bleek daar geen woord van gelogen te zijn, we lopen het dakterras op en de testosteron vliegt ons tegemoet; 50 kerels die ons VOLLEDIG uitchecken. Olla mi amigos, whats up? Prima, wij wiegen onze heupjes wel hoor. We lossen onze backpacks en vinden het wel tijd voor een biertje en een beoordeling van al deze mannen. Fijn ook als wij dat hardop doen en 2 van de mannen later Nederlands blijken te zijn, maar who cares, we waren behoorlijk positief. We socializen er heerlijk op los en genieten van de reisverhalen van twee heerlijke Amsterdammers, zo stortte 1 van hen door het golfplaten dak van een huis toen hij in bolivia op zoek was naar een meisje, en viel hij recht bij een ouder echtpaar in bed. Hun taal zit vol met niet bestaande woorden, en de uitspraak ¨f*cking dik¨. Als de stoerdoenerij dan eindelijk voorbij is, biecht een van hen op dat hij eigenlijk graag wil settlen. Vier kinderen en een labrador zijn okee. We zien hier een duidelijke match voor LvdB. Na een uitgebreide beschrijving blijkt deze Rob meer dan geinteresseerd te zijn en worden de facebook gegevens uitgewisseld. Handig zo´n reizend datingbureau! Daarna ontmoetten we de andere doos vol Nederlandse mannen (waar komen ze toch vandaag allemaal) waaronder 2 kerels uit Delft die het meteen geschoten hadden bij ons na hun eerste twee opmerkingen: 1. ons reisbudget is 100 euro per dag dus we doen alles per vliegtuig 2. brabant is domme boerinnen, carnaval, accent en polonaise. Oke, en dan heeft Anne zelfs judgements en is de mindfull acceptation snel vervlogen.

Tijd voor een dansje, dachten wij, na al deze verrukkelijke biertjes met de mannen, en dus togen wij naar de partyscene op zoek naar local festivities. En ja hoor, de eerste salsa bar is de onze en binnen 1 minuut hangt er eenColombiaan aan onze arm met de vraag of we willen dansen. Jot, teach us the salsa. Heerlijkheid tussen de locals en de heupjes kunnen los (alle eer aan Annemiek trouwens, de enige die echt kan dansen). En als ze dan het nummer draaien waar wij zelfs de betekenis van kennen (tengo, tengo la camisa negra), dan gaan de snoetjes helemaal op vrolijkheid! Een mooie nacht volgt, vol met los gezellegitos.

Wakker worden op het midden van de dag en je weet weer dat je leeft. Judith en Anne op zoek naar de Supermercados waar we al veel lovende woorden over gehoord hadden (dit was vooral eenverzameling van het eerder genoemde f*cking dik). En ja hoor, inderdaad, 2 verdiepingen met een lopende band. Woehoeeee de Sjimmie op de kermis is er niets bij. Plus vers fruit en flessen vol met verse jus. JAAAAAAA!!! FRUITOS! LEKKEROS! Walhalla.
Overigens zijn de supermarkten hier ongeveer net zo duur als in NL en kunnen we gezien ons dagbudget echt beter wat op straat eten, maar we craven naar een lekker vers broodje met kaas, dus we gaan ervoor. De rest van de dag doen we heerlijk NIETS. Nou ja, niets, drie van de luxepaardjes besluiten dat een massage nemen ook een behoorlijk actieve onderneming is en er daarna pas oprecht gerust mag worden ;) vooruit dan, laat dat dagbudget maar even zitten. Extreme sports rules.

De volgende ochtend, willen we om half 8 de bus naar Cartagena nemen. Maar voordat we zover zijn, ontvangen we om 6u een berichtje uit NL: ¨aanslagen door de FARC, hopelijk zijn julliein orde¨. Vier meisjes, rechtop in bed, wat?! We checken nu.nl (70 gewonden en 3 doden) maar na een gesprekje met de man achter de balie vh hostel zijn we gerustgesteld: het is de regio in het Zuiden waar veel coke verbouwd wordt, de FARC altijd actief is en toeristen altijd ontraden worden om te komen. In het midden en noorden hoeven we geen zorgen te hebben, de FARC heeft daar geen belang bij om ook maar iets te doen, we kunnen zonder problemen verder reizen. Vooruit dan, maar Sjors, dat diepte-interview met Tanja laten we nog maar even zitten. De kerels in het hostel doen allemaal heel ruig dat het niet boeiend is, totdat ze ons 1 op 1 daarna vragen of het allemaal wel veilig is. We love kleine hartjes.

En dan de busreis (ja sorry hoor dit wordt echt weer een ELLENLANG verhaal) naar Cartagena. 13 uur zitten. De bussen hier zijn overigens superluxe. Je krijgt zelfs een bonnetje voor je tas, er is een steward, luxe stoelen en met een beetje geluk ook Amerikaanse films met Engelse ondertiteling (dat Spaans kennen we nog net niet bijhouden). Maar goed, we vertrekken, en het tempo is, laten we het niet mooier maken dat het is, TRAAG. Annemiek roept nog dapper naar voren dat het gas rechts zit en zowaar er wordt geluisterd. De chauf trapt hem in en is duidelijk niet zo bang om vlak voor de bocht in te halen (en bochten, daar hebben ze er hier HEUL veul van in de bergen). We razen langs arme bergdorpjes, veel krotjes en gezinnetjes. Het valt op dat we veel gehandicapten zien, kunnen nog niet echt plaatsen waarom we ze nu juist zien. Het landschap verandert, de huidskleur van de mensen wordt donkerder en wat ook opvalt is dat ze steeds dikker worden. Na enkele uren en we komen aan in the flat land, zoals bij ons, maar dan heeeeel mooi en groen. De films die gedraaid worden zijn prima afgestemd op de kinderen in de bus, niet dus: om in paul zijn termen te spreken betreft het tieten, schieten en helicopters. Na een dag rijden stoppen we voor een hapje en is Anneke heel content met haar tilapia die echt duidelijk levend in het vet is gegooid. Maar hij smaakt verder prima :) Na 11 uur reizen checken we even bij de 2e chauff hoe lang het nog gaat duren. Zegt ie doodleuk: cinqo horas. Vier verbaasde en lichtelijk zorgelijke gezichten: 5 uur?? Si, is het antwoord, dus we hebben het er maar mee te doen. ETA 23u. Oke dan, zegt Annemiek, maar alleen dan als er een verbod op door het gangpad lopen komt. Anne gaat checken of ze ergens nog 2 stoelen naast elkaar kan bemachtigen, maar niet voordat Judith haar even waarschuwt: pas op Anne, je ziet de gezichten van de mensen hier niet. Ja er wordt genoeg gelachen. Als Anneke en Annemiek in hun beste Spaans gevraagd hebben om een extra filmpje voor de laatste uren, worden we beloond. Ben Aflik is on the screens, en ook al spreekt hij opeens Spaans, we doen het er voor. Jammer alleen dat de film tegen het einde stukloopt, maarwemogen hem in onze eigen dromen voortzetten met onszelf in de hoofdrol. Life is as hard as you make it.

Enkele uren later maakt een van onze busvrienden ons wakker. We zijn er. De eerste de beste taxichauff die voor onze neus stopt, maken we tot onze nieuwe vriend. Hij weet de weg niet maar knikt toch. We doen het er maar weer voor. Onze tassen worden op het dak gegooid, hij tovert een touwtje uit zijn achterbak en we gaan. Extreme sports rules, again! Anne maakt een praatje met hem en we concluderen dat onze Spaanse taalvaardigheden in een stijgende lijn zitten, ondanks onze ernstige geheugenproblemen (sinds deze week beter bekend als Korsakoff). Staan we uiteindelijk binnen bij het hostel, blijkt het de verkeerde te zijn. Hoezo noem je dan je hotel en je hostel allebei Viajero!? Volgende taxi dan maar met de eerste de beste afzetter die dankzij ons een lekker stuk vlees op tafel kan zetten, en jaaaa we zijn welkom op deze plek. Vet dikke shizzle, schoon, mooi en de douches komen recht uit een luxe spa. Yoehoe life is great! Nog 1 drankje om de dag af te sluiten met een analyse van onze eigenaardige persoonlijkheden en de psychologen kunnen gaan slapen.

Dag 9, een heerlijke zonnige 40 graden dag wacht ons op. De warmte, daar hebben we naar verlangd, maar dit is een ander uiterste. Maar we klagen niet!! Anne moet zo nodig weer eens een dag alleen zijn, de autre 3 chicas verkennen de stad samen. Judith presteert het om in een supermarkt door de microfoon te roepen en we zijn erg trots op haar dapperheid.We komen elkaar vier keer tegen in het stadje terwijl Cartagena echt groot is, maar bloed kruipt waar het niet gaan kan (ja we horen bij elkaar, geen twijfel over mogelijk). Anne is nog geen 2 minuten buiten of wordt al aangesproken door een groepje locals. Een handen - voeten en boekjes gesprek overhet geloof volgt. Als ik er niet meer uitkom, neemt 1 local me mee naar een internetcafe en zetten we ons gesprek daar voort. Lange leven Google Translate, Colombiaanse kerkmuziek, Salsa, het NL elftal met Dirk Kuijt, mooie doelpunten en Marco Borsato flitsen over het scherm. Zo gaat mijn Spaans wel beter worden! Mijn nieuwe friend Freddy Jesus Valencia wil me meenemen naar zijn kennissen voor wat eten en eenmaal daar zwicht ik voor de Sopa Vegetariene, dat blijkt een heeeele goede keus. Paprika! Pimiento! Jippie!!! Freddy kletst maar door, ik begrijp er geen snars meer van (no lo entiendo redt mijn leven hier) maar ik voel me prima zo tussen de Colombianen. Afscheid nemen blijkt moeilijk, er is geen houden meer aan, Freddy wil me morgen weer zien. Sorry, ik heb nog meer activiteiten te ondernemen and there is some extreme sports waiting for us. De rest van de dag struin ik rond en geniet ik van de aanspraak die je als eenling hebt, hapje hier, koffietje daar, en je hoort erbij. Eindelijk besef ik dat ik met mijn Hollandse buenos in Zuid Amerika sta. Ik ben geland. En dat geeft een heel goed gevoel. Het is hier fijn, de mensen zijn lief, de muziek, de geuren, de kleuren, alles is zo mooi bij elkaar. Nee ik heb geen geestverruimende middelen gebruikt, ik voel me gewoon weer heel happy! Zuid-Amerika zou mijn hart mogelijk toch nog eens kunnen gaan stelen. Me gusta!

´s Avonds zoeken we elkaar weer op en volgt er een goddelijk maal met weer een nieuwe vriend: Marcel, Australier, ICT-er in London enzeeeeer grappig en ...... met 2 oudtantes in Oirschot (tante Joep en tante Cas). Ja hoor, denk je dat je alles gehad hebt, krijg je dit. Zijn moeder is Nederlands, heet met haar meisjesnaam van de Ven en is geemigreerd naar Australie toen Marcel 2 jaar was. Marcel vertelt ons over de houten stoel die op de markt staat in Oirschot maar wij weten van niks. Ach, we houden toch van hem. Hij heeft bij de harmonie gezeten met bejaarden omdat zijn moeder het belangrijk vond dat hij een instrument kon bespelen, dus dan ben je bij voorbaat onze vriend. We love him! Daarna doen we met een groep hostelgangers biertjes op de stadsmuur (Cartagena is de enige zichtbare left over van de Spaanse Kolonie, daarom is het ook zo prachtig en toeristisch). We staan te stralen met ons lauwe bier op de muur, wind langs onze haren en buenos en praatjes met nieuwe vrienden. God wat is dit een leven zeg. Het mag altijd zo blijven. We doen een gesprekje in het Engels, Spaans, Frans, Duits en Nederlands met de French-Canadian uit Quebec en concluderen dat het wel snor zit met ons taalvermogen. Ook hier draaien we onze handjes niet voor om.

Vandaag besloten we met de mensen uit onze dorm richting de oude vulkaan te gaan voor een modderbad. Nick, australier, en zwaar gelukkig omdat hij met 6 knappe vrouwen in 1 kamer ligt, wilde wel een potje modderworstelen met ons. Aangezien de extreme sports onze voorkeur genieten, waren we hier prima voor in. Eenmaal aangekomen bij de vulkaan gaan de ogen op ongeloof: dit is geen vulkaan, dit is een zelfgemaakte berg?! Nee verzekert onze gids Paola ons, de vulkaan is 2000 meter diep, en dit bergje is eigenlijk de top van de krater. Vooruit dan. Wij met een busje mensen een trapje op, en dan mogen we de modder in. Vet bizar. Je drijft en kunt je niet goed bewegen. Het stinkt naar eieren en er komen spontane bubbels uit. Nou dan zal het toch wel een vulkaan zijn. Hoe dan ook is het heerlijk en een fijne ervaring en kijken we uit naar onze zachtje huidjes. Daarna afspoelen in het meer wat er naast ligt en we kunnen weer een activiteit met extreme sports afvinken. Jeetje wat zijn wij onwijs stoer he!

By the way, the funny dreams ten gevolge van de malariapillen hebben toegeslagen. Zo droomde Anne vannacht dat haar lieve mamsie ging trouwen met Prins Charles en Anne haar down the aisle liep, maar dat Charles ons moeke niet aannam. Dat was een beetje vreemd, maar Anne moest snel weg want ze was vergeten een dag vrij te nemen (Anneke merkte heel terecht op dat Caroline duidelijk beter bij Harry Freud kan blijven). Daarna kwam ze bij de Super de Boer in Lith, waar de heerlijke Harry reclame-man van de Albert Heijn een kabelbaan had geinstalleerd omdat de supermarkt, die toch maar 18000 euro kostte, wel kapot mocht. Annemiek heeft even bizarre dromen waarin alle mensen die elkaar kennen onwijs door elkaar gaan lopen. Zo droomde ze dat klasgenoten van de basisschool haar troosten terwijl haar supervisor van diagnostiek op haar werk als huishoudster bij deze klasgenoten werkt. Heerlijk he :) Anneke droomt helemaal niet meer, das pas echt uniek eigenlijk.

Verder hebben we nog wat quotes genoteerd, vermoedelijk niet grappig voor jullie, maar duidelijk wel voor ons. Annemiek heeft bedacht dat we overal ´os´ achter kunnen zetten en het dan direct heel Spaans klinkt. Dus wordt het Miekos, Eetos, Drinkos, Mooios Tietos, Bieros en de rest kunnen jullie zelf wel bedenken. De dekens in de hostels zijn soms wat muf, maar Annemiek benoemt ze liever als denatte hond die ze met alle liefde over zich heen trekt by night. De dooie hond bevindt zich 's ochtends in onze mondjes. Anne heeft bedacht dat douchen niet meer nodig is omdat het zo heerlijk bevrijdend is om vies te zijn, totdat de dames gaan mopperen over de geur (so far nog niet gebeurd). Anneke heeft het de hele dag over ¨activiteiten ondernemen¨ maar het moeten er vooral niet te veel zijn. Annemiek heeft het stopwoord ¨zeker¨ overgenomen van Judith maar inmiddels verbasterd tot het Spaanse ¨suertos¨. Jullie lezen het, we gaan vooruit. Domme actie van de week wordt opge-eist door Anne die het presteerde om de muggenspray vol in haar ogen te spuiten. Maar die-hard extreme sporter als ze is, kan dat niet deren natuurlijk.

De komende dagen hebben we bedacht te gaan spenderen op een tropisch eiland waar we voor 2 euro per nacht kunnen slapen in een hangmat. Jullie snappen dat wij daar naar uitzien en dit zeker niet zeggen om jullie jaloers te maken. Zoals jullie lezen is het hier echt verschrikkelijk suf en saai en beleven we geen ene moer. We lezen graag jullie reacties want jullie medelijden bezorgt ons fijne glimlachjes.

Lieverds, see you soon! Besos de Cartagena

P.s. Toon, we begrijpen er echt geen ene snars van maar vinden jou hoe dan ook een fijne vent.

Colombia: cuatro chica's on a mission

Liefste thuisblijvers,

Vol genoegen schrijven wij vanuit Colombia de gekste ons eerste bericht. Want ja! Er wordt gesmeekt om een blog van de vier leipo's vanuit Zuid-Amerika, de boekrechtenzijn aangevraagd. En ja! Wij hebben alweer vanalles te vertellen, want anders zouden wij niet wij zijn!

Colombia? Huh? Wat doen ze daar nou weer? Tja, ehh, we dachten wekennen een paar woorden spaans en daarmee gaan wij Colombia wel even naar onze handjes zetten. Bijvoorbeeld que si, que no, felic navidad, bailando bailando amigos adios, los gezellegitos, dondestas genietos. Echt, meer hoef je toch niet te weten?En bovendien, Colombia met zijn drugscartels en gevaarlijke verhalen valt prima onder ons levensmotto 'living on the edge!'. Dus zo besloten wij, Anneke, Annemiek, Judith en Anne, drie maanden geleden, dat dit de bestemming voor onze zomer zou worden. En zo geschiedde.

En zo vertrokken wij afgelopen zaterdagochtend om 8u vanuit Dusseldorf richting Madrid (nadat Anneke het presteerde om zich te verslapen overigens, en we iets te laat bij de gate waren en allemaal voor het eerst in ons leven omgeroepen werden, yes living on the edge! en een mopperende stewardess en knipogende steward te woord moesten staan, dat laatste daar zijn we beter in trouwens).Iñ Madrid kregen we5 uur de tijdom ons voor te bereiden op de trip (prima timing, waarom zou je er eerder over nadenken). Judith vond het niet nodig om uberhaupt ergens over na te denken en wilde een dutje doen op de bank maar had wat moeite met de armleuningen (zie foto), ging vervolgens op de vloer liggen (zie foto) en zei; 'ik moet iets zeggen, weet je dat het heel functioneel is als je hier op de vloer ligt?'. Duidelijk tijd voor vakantie, dachten wij. Vervolgens ging ze braille lezen in de lift en wisten we het zeker; dit meisje heeft echt rust nodig. Dit zou ze krijgen hoor, maar eerst nog even met zn allen bezorgd kijken toen we de flirts met de douaniers achter de rug hadden en onze airbus 340 zich op een wat bijzondere wijze door de lucht bewoog (lees; hij viel ongeveer uit elkaar maar dan nog net niet). De rust in het vliegtuig werd regelmatig verstoord door de stewards (alleen maar spaanse kerels, wat vervelend) die maar rondrenden en riepen cafe cafe cafe cafe cafe cafe cafe cafe cafe. Zo, dachten wij, weer een nieuw woordje spaans erbij! Anne maakte indruk met haar zumo de naranja en Anneke sliep de hele vlucht (maar ook dat was geen verrassing).

En zo kwamen wij afgelopen zaterdagavond aan in hoofdstad Bogota. Waar Anne bij de douane eerst 100 vragenkreeg (helft in het spaans dus dat was al een behoorlijk probleem) waarvan ze toch wel erg veel antwoorden schuldig moest blijven (hoe lang blijf je? weet ik niet. waar ga je naartoe? weet ik niet.) Een knipoog hielp hier helaas niet.Vervolgens nog 30 vragen over het paspoort met scheuren: 'what happened here?,weet ik dat, maar hoe dan ook,na 5 minuten mochtze dan eindelijk toch het land in. Waar de band met koffers het niet deed en de 350 mensen uit het vliegtuig allemaal bij een luikje kwamen staan waar de koffers een voor een uit kwamen (zie foto). 3 uur later waren we zover, lopen Anneke en Anne naar buiten om te pinnen, mogen ze natuurlijk niet meer terug. Yo dat gaat lekker hier. Onderhandelen, ho maar, dat hele los gezellegitos werkt dus niet. Nee nu overdrijven we een beetje, het viel ons op dat alle colombianen vooral HEEL behulpzaam waren, behalve die ene vrouw dan die ons niet meer binnen liet. Hoe dan ook, globetrotters to the bone als Annemiek en Judith zijn, kwamen zij even later met onze tassen naar buiten. Met de taxi even later richting het hostel (cranky croc, daar voelen wij ons bij thuis) en praatjes maken met de chauffeur. Thank god we have het 100% spaans boekje en handen en voeten. Fernando was de naam en omdat hij niet kon wisselen nam hij genoegen met minder geld. Huh? Hoezo? Wij zijn toeristen, je hoort een slaatje uit ons te slaan! Nee hoor, Fernando was gelukkig met vier Nederlandse vrouwen in zijn taxials een goed verhaal voor de thuiskomst. Een half uurtje later lagen we in bed. Anneke en Judith in een stapelbed. Zegt Judith; 'hee mijn bed is echt kort', zegt Anneke die er recht boven ligt;'demijne niet hoor'..

Na een goddelijk nachtjena de reisdag van 24ubesloten we de eerste dag rustig aan te doen. Totdat ene Fernando numero2 ons ontbijtje kwam verstoren met de vraag of we mee wilden gaan fietsen vandaag. Aangezien hij op Bruno Mars leek en 3 keer heel grappig zei dat de fietstocht AMAZING zou worden, plus wel een discount wilde geven, lieten we ons graag overhalen. Een uurtje later bleek dat rustig aan doen niet ging lukken. Bruno nam ons mee op sleeptouw naar de mooiste plekjes en kon fantastisch uitleggen in zijn beste Engels (waar hij de v en b wel eens verwarde en het steeds had over berry nice) hoe het ervoor stond en staat met Colombia. De whole true story op tafel dus, alle info over Pablo Escobar, de drugsproblemen, de FARC, de regering met ministers die voorheen betrokken waren bij de drugshandel en zijn ongeloof over de Nederlandse Tanja; why did she join the FARC? I dont understand! Wij ook niet lieve Bruno. We belandden in het culturel hart van de stad waar de straten waren afgesloten voor verkeer, in het stadion van het stierenvechten, hij liet ons allerlei soorten fruit (met kaas) en colombiaanse snacks proeven, we zagen een hamsterrace en legden ons geld al te graag in op de verkeerde nummers, ontmoetten vrienden van hem, en sjeesden over stoepjes en paadjes omdat onze Bruno dat zelf ook zo leuk vond. Naarmate de dag vorderde, sloten wij Bruno alle vier steeds meer in ons hart, want wat was hij heerlijk vrolijk, deed hij zo zijn best, was zijn engels een verademing, en snapte hij zelf onze humor. Later bleek dit heerlijke gastje 18 jaar te zijn. Bruno wilde constant fotos van ons maken, wie weet op welke websites onze lachende snoetjes straks prijken, we werden er na 100 fotos toch wel n beetje moet van... Hij liep trouwens als een malle met ons te pronken, vier Nederlandse senoritas achter hem aan, menig Colombiaan bleek jaloers! Want niet alleen in Azie maar ook hier zijn we toch een soort van supersterren en worden er graag foto's genomen van ons. Gelukkig vinden wij onszelf ook niet perseonaantrekkelijk en lachen we liefjes naar de vreemdelingen. Aan het einde van de dag nam Bruno ons mee naar een Rockfestival. Huh? Ja, geen gein! Onderweg trouwens nog een dode hond, niet zoals indonesie midden op straat, maar hier tenminste netjes in een zakje tegen de boom (maar dan wel met zijnkop eruit), we zien de vooruitgang in onze reisbestemmingen. Onderweg zagen we ook nog een kerel met ontbloot bovenlichaam in de berm bij een stoplicht staan. Zegt Bruno: die doet zo wat gymnastiek en haalt daar geld mee op. We dachten echt dat het niet waar was. Maar jawel hoor, 1 minuutje later, daar ging hij. We lachen dubbel want het was een slechte act, maar hij kon wel op zn handjes staan (zie foto). Onze vriend RV kan hier dus ook prima de kost verdienen. Daarna maakte deze kerel ook nog een buiging, we kwamen niet meer bij. Maar goed, toen het festival (dit verhaal gaat echt forever duren maar we vinden onszelf ook zo grappig en belangrijk). Er stonden echt 100en (flirtbare)soldaten en agenten bij de ingang, en de controle was echt strenger dan streng. Alle tassen doorzocht, geen camera's, opladers, sigaretten of drank mee naar binnen. Oei, daar kregen we het warm van. Maar wij, toeristen, bleken ons niet perse aan die regels te hoeven houden, en dus mochten we door zonder iets in te leveren. Na een lekkere fouillage trouwens, zo grondig willen we hem wel vaker. Er was 1 ding wat Judith, onze alcoholiste,meteen opviel; er waren geen bars op het terrein. Bleek er dus op het hele festival geen drank te worden verkocht. Huh? Zitten die mensen de hele dag zonder alcohol of zelfs drinken? Ja zei Bruno, want alles kan een wapen zijn, ook een plastic glas. Jeeeetje... Hoe dan ook, het was superleuk om daar te zijn, veel rockende hippe mensen en veel vrouwen met een kort kantje (jippie, anne voelde zich erkend). Uiteindelijk waren wij met zn 4en een grotere act dan de mensen on stage, maar we voelden ons er prima bij. Vette ervaring om dit mee te maken. Cadeautje van Bruno. Uiteindelijk savonds nog helemaal door de stad terug op de fiets (en geloof ons, quite exhausting op 2650 meter hoogte!) maar gelukkig wist Bruno nog een plekje om te eten en nam hij ons mee naar de heerlijkste fajita's en konden we oprecht concluderen dat we een fenomenale eerste dag achter de rug hadden. Het afscheid van Bruno viel al bijna zwaar.

De volgende ochtend begaven we ons in alle vroegte naar de central bus station om de bus richting Salento te zoeken (reis van 9uur). Anne helemaal hyper, local bussen zijn de bom. Maar het probleem tot nu toe is toch wel een beetje dat echt NIEMAND hier Engels spreekt. En wij geen Spaans. Que si que no de bus naar Salento? dat werkte niet. Dus hoe onwijs vinden wij onszelf de meester als het ons na 10 minuten toch is gelukt om de goedkoopste bus te vinden! Ja hoor, we fixen het wel even. Een heeeeeerlijke rit volgde, met de mooiste groene heuvels, uitzichten, mini-dorpjes, arme huisjes en mensjes, en samenzijn met locals in de bus. Hapje tussendoor doen, we bestellen maar wat, we hebben geen idee wat het is of wat we eten, maar het smaakt heerlijk en kost maar een paar euros. Halverwege worden we aangehouden door enkele soldaten (ze staan onderweg echt om de 5 meter en je vraagt je af wat ze er doen); pasaporta (ofzoiets), maar dat begrijpen we nog wel. Dus een van de mannen neemt onze vier paspoorten mee en gaat ze om het hoekje staan bekijken met een collega. Anne wil een foto makenmaar mag het niet van Anneke. Terwijl de spanning stijgt zo staande tussen de mitrailleurs (ze zijn allemaal zwaar bewapend), draait ons lieve groeneling zich om met een brede grijns en zien we zijn plaatjesbeugel. Oh nee, deze man kan ons echt geen angst aanjagen, wat een snoetje. Op zijn allerliefst geeft hij ons de paspoorten terug en wij gooien er nog een vette muchas gracias uit en stappen weer in de bus. Zodra de bus wegrijdt, stapt er iemand uit de wc. Hmm...blijkbaar toch een illegaling aan boord.

Na enkele uren en kotsende kinderen komen we dan aan op bestemming. Salento! Een heerlijk klein plaatsje in een vallei, omgeven door de mooiste groene bergen, vogels, bloemen en planten. En lieve mensen! Wederom! Iedereen helpt ons waar ze kunnen en we zijn ontzettend schattig zonder spaanse les. We trekken in ons hostel wat opgezet is door eenEngelse man die 5 jaar voor Philips heeft gewerkt en in Eindhoven en Veldhoven heeft gewerkt. Maten!We lopen het stadje in, pakken 5 minuten van de Spaanse kerkmis mee, bekijken de mensen en stalletjes en gaan wat eten. De eerste cervezas worden aangebroken en we lachen om onze avonturen. Les 1 van vandaag; geef buitenlandse kindjes geen drop. Les 2; zoek dekking als er gekotst wordt. Les 3; spoor fouten in je Spaanse taalbeheersing op, ik zal ze even opsommen;

Judith dacht dat por favor (alsjeblieft) lekker ding betekent.
Anne dacht dat yo tambien (ik ook) ik hou van jou betekent.
Judith deed vanochtend een kip na toen de ober het overe quese had (kaas, dat weet iedere stommeling nog wel) en Judith probeerde te raden wat het betekende.
Op dit moment denken we dat buonos mooie benen betekent maar 100% spaans zegt dat het goed betekent. En jammer dat ik hier nu achter de computer de fatale fouten van Anneke en Annemiek niet meer weet, maar ik beloof dat ze nog volgen.

Vanochtend, waar alleen Anne zo die-hard was om de mooie zonsopkomst en de besneeuwde bergtoppen te bekijken om 6u, besloten we de 5u durende trekking in de vallei te gaan doen. De sportbh's kwamen tevoorschijn, evenals de appetijtelijke bergschoenen, totdat 1 van ons zei; ik ben zo lam ik heb echt geen zin. 1 seconde later volgden de andere 3 met; ik ook niet. Oke das dan duidelijk, tijd voor een dagje rust. Een uitgebreid ontbijtje op de markt dan maar, wat fotos met geinteresseerdeafro-amerikanen (you me, black and white!) en stoere soldiers (foto)en praatjes met mooie oude opatjes (foto), nog wat complimentjes erbij en het is tijd voor onze eerste echte colombiaanse koffie! Yes! Met koffiebonen van ons hostel. Heeeeeerlijk!!! Om er toch nog een actieve dag van te makenbesluiten we een kaarsje aan te steken in de kerk(Anneke; dat is een mooie activiteit voor vandaag zodat we zometeen verdiend kunnen ontspannen).Daarna lekker lammen in de tuin, in de hangmat, boekjes, lesjes spaans aan elkaar, whats appjes, kletsen en lachen. Jongens wat hebben we het toch slecht. Knuffelen met hondje i-pod (Anne is verliefd, zie foto) en lachen met een schooljongetje (Judith is ook verliefd, zie foto).

We zijn het er met zijn vieren over eens dat Colombia vooral heel gastvrij en gastvriendelijk is, ook al klinkt en lijkt het gevaarlijk en kun je geintimideerd raken door de hoeveelheid soldaten. Maar na 3 dagen vallen ze ons al niet meer op. Even zonder grappen en grollen, het is goed dat ze er zijn, want ze geven juist een gevoel van veiligheid. Wij blijven hoe dan ook alert en passen goed op onszelf en elkaar.

De Colombianen zijn ongelofelijk behulpzaam, ze zijn totaal nog niet gewend aan toeristen, ze vinden ons nu nog leuk namelijk, ze proberen ons absoluut geen oor aan te naaien of geld af te troggelen, we zijn vooral HEEL ERG WELKOM! Alleen dat Spaans van ons he... daar moet nog wat aan gebeuren. Maar ook dat gaan we fixen.

Oh ja, de rolverdeling so far:
Anne commandeert en bemoedert ('raap je dat wel even op?'; 'je moet meer drinken')
Judith maakt grappen ('obesitas')
Annemiek smijt de spreekwoorden er in ('ik druk mijn snor')
Anneke zorgt voor genoeg nachtrust ('om 8u opstaan is niet goed voor een mens')

Quote van de week:

'Het mag er zijn' (alles wat we irritant vinden van onszelf)
'Het mag er niet zijn' (de boeren van een niet nader te noemen ondergetekende)

Cuatro chica's on a mission, genieten, en dat gaat ons prima af! We wensen jullie een heerlijke dag toe en zullen af en toe eens n keertje aan jullie denken.

Besos! Liefs!

Bhavatu Sarve Mangalam

Lieve enthousiaste nog-steeds-meelezers,

Het laatste uur heeft geslagen. Anne gaat morgen weer naar Europa. Naar de kou, de sneeuw, het gewone leven. En dat valt me niet mee! Maar eerst nog even vertellen wat een fantastische maand ik heb gehad.

Na de longhouse trip en de beklimming van Mount Kinabalu, vloog ik direct de volgende ochtend alweer terug naar het vaste land van Maleisie. Direct een bus gepakt naar Melaka, een stadje waar de Nederlanders zich als eerste westerlingen wisten te vestigen en een groot stuk cultuur achterlieten. Dit stadje was helemaal fantastisch. Heerlijke sfeer, veel mooie dingen te zien en de allerfijnste cafeetjes en plekjes om te ontspannen. Vooral chinatown en het heerlijke hostel waar ik zat, gaven me direct het 'ik-voel-me-thuis' gevoel. Hoe vervelend dat ik na een nachtje alweer weg moest om op tijd in Kuala Lumpur (KL) te zijn voor het Hindoeistische Thaipusam festival..

Dit festival vindt eens per jaar plaats, op drie plekken in Maleisie, waarvan het festival in KL het grootste is. Ik hoop dat ik het goed uitleg, maar het idee erachter is dat de hindoeisten van over heel de wereld deze kant op komen, om een gouden beeld naar de tempel bovenin de grotten te brengen (Batu Caves) en vanalles te offeren aan de goden. Ter voorbereiding leven ze gedurende een maandvolgens een strikt regime (geen vlees, geen seks, geen ...) en de laatste drie dagen voor het festival hongeren ze zichzelf uit. Dit doen ze omdat ze willen datgod bezit van hen neemt.Op de dag voor het festival loopt een grote menigte richting de grotten met het beeld en alle offeringen. Ze wassen zich savonds in de rivier en lopen tot in de ochtendtotdat ze de grotten bereiken. Tegen die tijd verkeert een aantal mensen in 'trance' of worden ze bezeten door die goden. En geloof me; die mensen doen echt heel raar op dat moment.Ze piercen zichzelf met naalden, spiezen, hangers met eten eraan en sommigelaten touwen in hun rug vastzetten en trekken andere mensen vooruit. Vaag, kijk maar even naar de shockingfotos. Duidelijk de moeite om dit festival mee te maken en tussen die mensen te staan. Ik vond het echt shockerend maar interessant om te zien hoe ver mensen gaan voor hun geloof en hoe speciaal dit voor hen is. Het festival zelf was natuurlijk absoluut niet georganiseerd en veeeeeeeeel te druk, mensen vielen flauw nog voordat ze de trappen van de grot opliepen wat niet verwonderlijk was gezien de temperatuur en hun zwakke condities. Na een uurtje had ik het ook echt helemaal gezien en ik was doodop toen ik weer inhet hostel aankwam.

Na Kuala Lumpur ging ik snel richting Penang, een eiland ten westen van Maleisie naarstad Georgetown. Ook weer op de world heritage list dus toeristisch. Maar ook hier weer een fijn hostel, een heerlijke sfeer in de stad en veel mooie oude gebouwen. En FANTASTISCH eten voor een euro of minder. Een mengelmoes van alle aziatische invloeden die ook terug te vinden is in de verschillende bewonders van het eiland (en heel Maleisie eigenlijk). Toen ik op zondagavond aankwam, zat het park aan zee helemaal vol met locals en het blanke meisje viel weer aardig op. Maar ook hier voelde ik me meteen weer thuis. Echt een zondaggevoel, superleuk. De volgende dag vroeg uit de veren om eens wat te gaan zien, en aangezien je voor alle busritten, waar ook naartoe, slechts 30 cent betaald, kon ik snel alles bekijken. Trouwens wel echt -10 in de bus zeg woooow je kunt ook overdrijven met die airco. Eerst bekeek ik de boeddhistische tempel want dat werd wel weer eens tijd en ik was blij om de monnikken weer te zien.Tegenover was een birmese boeddhistische tempel en als voorproefje op mijn volgende reis (hoop ik) kon ik daar een kijkje nemen. Terwijl ik wat wijze woorden op een baksteen schreef die gebruikt gaat worden voor een nieuwe tempel, kwam een monnik met me praten. Hij wilde me graag rondleiden in Birma als iker naartoe zou gaan en wilde, ja nu komt het, hou je vast....'mijn facebook adres'. Een monnik.Op facebook... In welke tijd leven we zeg haha dat ze met eendigitale camera rondlopen vond ik al heftig, maar dat ze zelfs een eigen profiel op facebook hebben geeft wel aan dat ze duidelijk met de tijd meegaan! Daarnanog evennaar de top van het eiland voor een chinese tempel, wat chinees geluk, schildpadden en een fantastisch uitzicht en weer tijd om te gaan slapen want...

...de volgende dag ging ik op weg naar Langkawi. Weer een westelijk eiland, maar tevens de bestemming voor mijn yoga retreat. Maar eerst nog even een paar dagen genieten van het backpackersleven.En het strand!!! Alhoewel daar op de dag van mijn aankomst blijkbaar iemand overleden was ten gevolge van een kwallenbeet, dus de zeeben ik maar een paar keer heel kort ingeweest helaas. Geeft niks, dat maakte ik later weer goed, kom ik straks op terug. Ik ontmoette op de eerste dag Siobhan, Iers meisje die al 2,5jaar aan het reizen was enwaar ik direct een heel goed gesprek mee had. Vervolgens ontmoetten we 3 singaporezen die het nodig vonden onze maaltijd stiekem te betalen en weg te gassen in hun huurauto. Daarna ontmoetten we 7 locals bij ons guesthouse die schalen met fried octopus voor onze neus zetten en graag hun fles Jack Daniels wilden delen. Gezelligheid alom en wederom ook weer het ik voel me direct thuis gevoel! De volgende dag gingen we met 8 man op pad in een gehuurde boot om de mooiste plekjes van het eiland te zien. En waaauuuw mooi was het zeker + heel erg gezellig.We zwommen in het 'pregnant maiden lake'(meer in de zee) waar een rots naast ligt in de vorm van een zwangere vrouw. En als jeerin zwemt word je zwanger natuurlijk dus we zien over 8 maanden wel of het een jongen of meisje is. Daarna gingen we de eagles voeren die in grote getalenop onze stukken vlees afkwamen, super om te zien. En dan nog even naar een verlaten strandje waar we met een biertje in de hand bespraken dat we het niet normaal vonden dat het mogelijk is om zon leven te leiden.Sjongejonge kan het nog niet geloven hoe fijn het is als je niets hoeft en alleen maar mag genieten van dit alles! 's Avonds zat het guesthouse vol maar vroeg ik om een matrasje op de vloer, moest toch ergens slapen? Ikhoorde later van iemand die erbij stond dat hij dacht: jezus, dit is wel echt hardcore backpacken zeg, op de grond slapen.Vond ik een heel groot compliment! Maar ik vond het heerlijk, in de dorm, op de grond, met name omdat iemand midden in de nacht begon te krijsen. En iemand midden in de nacht haar tas begon in te pakken en spullen onder mijn matras uit begon te sjorren. Er bestaat een ongeschreven dorm-etiquette, maar veel mensen schijnen dit niet te weten. 1: je doet het licht niet aan als er mensen liggen te slapen. 2: je pakt je spullen niet in als mensen liggen te slapen. 3: je gebruikt niet van die ritselende plastic zakken, maar stevigere plastic zakken, om te voorkomen dat je niet iedereen wakker maakt. En ik wil graag toevoegen: 4: je tilt niet iemands matras op om je kleren er onder vandaan te trekken. Hoe dan ook, deze australische dame overschreed de etiquette lichtelijk. Maar hardcore als ik bezig was, liet ik mijn nacht hierdoor natuurlijk niet verruineren :)

En toen..Yoga Now. Aangezien ik eigenlijk een paar dagen bij de monnikken in Laos had willen verblijven en dat niet gelukt was, ging ik op zoek naar eenalternatief. Een intensieveyoga-cursus van vier dagen in Langkawi leek me wel een optie. Ik had er eigenlijk geen verwachtingen van, wist niet zo goed wat er nou echt ging gebeuren en wat ik ervan zou vinden, ik hoopte alleen maar datik het een klein beetje leuk zou vinden en het me wat op zou leveren. Noudat is wel gebeurd!
Without expectations ging ik dus op pad en volgde ik de blauweYoga Now bordjes die achter de guesthouses door stonden, klaar om Marc en Meng (teachers) te ontmoeten. Onderwegbegaf ik me al snel weer op een stukje echt Maleisie, mensen in mooie kleine huisjes, aan het werk op het land, waterbuffalo's, kids van 7 met zijndrietjes op de brommer, alles kan en alles mag.Na 10 minuten: tadaaa Yoga Now waar twee enthousiaste yogi's naar buiten kwamen om me te ontvangen. Marc, van oorsprong Iers,bleek de meest kalme persoon die ik ooit ontmoet had. Meng, van oorsprong Chinees,stelde me met haar uitstraling direct op haar gemak. M&M namen me mee naar een heel fijn appartmentencomplexje waar ik ingecheckt werd in een veel te mooi, schoon, luxe chaletje. Wauw: een handdoek! schone lakens! eigen douche! een bed! en een wc waar je op kunt zitten! Wat een luxe en wat een ruimte. Oh ja en een koelkast. En airco. Was echt relaxt! Kort daarna begon mijn eerste yogales en er zouden er nog 7 volgen in de komende drie dagen. Ik merkte direct dat ik toch wel heel heel stijf was maar hoooo ik leer meteen hoe we daar mee om gaan. 'We accept the bodyas it is, this is what the body can do today, no judgements, no comparison'. Hmm das een mooie kijk op het hele gebeuren. En zo zouden er nog vele vele vele fijne quotes gaan volgen ('try to relax in the pose, if you can relax the body, you can relax the mind, if the body becomes more flexible, the mind will become more flexible too, there is no comfortable/uncomfortable or good/bad, this is just the way it is, forget about the past instantly, let go of the future and have no expectations, the only existence is now...' etc etc etc). Allemaal gebaseerd op de yoga-filosofie (huh, was die er een dan? ik deed altijd gewoon wat oefeningen om lenig en ontspannen te worden!) die blijkbaar heel dicht bij me ligt. Hoe fijn om daar eens even in te duiken en de overeenkomsten met het boeddhisme te zien. Maar het was natuurlijk niet alleen maar fijn en leuk, regelmatig dacht ik 'ohhh niet nog meer oefeningen of niet nog een yogales vandaag...ik trek het niet meer!' maar juist dan kon ik de gedachten in praktijk brengen, oefenenen erachter komen dat de negativiteit plaats kan maken voor een peaceful gevoel terwijl je de meest onmogelijk dingen doet en blijkbaar veel meer kan dan je denkt. Alles bij elkaar heel verfrissend en vooral ook erg inspirerend. Ook de gesprekken met Marc en Meng tijdens het eten of tussen de lessen door waren interessant en ik voelde hoe ik met de dag enthousiaster werd over het hele yoga gebeuren. Ook het vaste dagprogramma, de lange en leuke meditaties, de ademhalingsoefeningen, het gezonde eten; het deed me allemaal heel veel goeds.Dus ondanks het feit dat het hard werken was, voelde de retreat ook als een retreat en ben ik superblij dat ik het gedaan heb. Dankbaar voor alles wat ik hebmogen leren van M&M en ik hoop datikde inspiratie een beetje vast kan houden als ik weer thuis ben.Op de laatste dag bezochten we in de middag nog een waterval om ook nog wat energie vande natuur op te slurpen enook dat was heerlijk.Schoner en energieker kon ik me niet voelen!

Na de retreat bracht ik nog een avond met Siobhan en de locals door, eerst bij ons favo restaurant en de leukste local koks ever (foto) en kon ik eindelijk weer eens een dansje doen in een bar, dat was ook echtleuk! Depaar biertjes die ik dronk vielen alleen helemaal verkeerd in dat schone lichaam, en toen ik de volgende ochtend na 3u slaap opstond om mijn boot richting Koh Lipe te halen, voelde ik me heel heel heel beroerd. AhhhhAnne...niet zohandig van je! Maarrr no judgements, it is just the way it is!De yoga hielp me door de dag heen,gelukkig, want het was een kansloze beroerde dag, waarbij ik dusmisselijk en bij voorbaat al uitgedroogddiespeedboot op moest en me anderhalf uur moest concentreren om niet totaal ziek te worden. Ik hoor het jullie al zeggen: boontje komt om zijn loontje. Haha ja.. :) Ik gaf mijn paspoort af aant reisbureautje, ze zouden wel even een stempel regelen bij de thaisegrens, want Koh Lipe ligt dus op anderhalf uur van Langkawi af, maar wel net over de thaise grens. En terwijl alle passagiers van de boot na aankomst onrustig heen en weer drenteldenvanwege de ontbrekende paspoorten, plofte ik in het witste zand naast het blauwste water en kon dat hele paspoort me gestolen worden, als ik maar even mijn ogen dicht mocht doen. Natuurlijk kwamen de paspoorten binnen no time aan enkon ik op zoek naaraccommodatie op t eiland. Naminstens anderhalf uur over het strand in de brandende zon gesjokt te hebben met die ontzettend fijne backpack op mijn rug (ok, 1 ding dat ik dan niet zal missen van deze reis), 10 keer gehoord te hebben 'no, we are full', had ik het he-le-maal gehad. Gelukkig was nummer 11 wel beschikbaar en zelfs nog wel voor het goedkoopstebedrag op t hele eiland, 6 euro voor een bungalow (dat is trouwens duur voor aziatische begrippen maar ik was al lang blij). Niets kon me nog helpen om me beter te voelen, behalveeen beetje slaap.En de wijze woorden van Meng in mijn hoofd ('everything is temporary, no expectations for the future') hielpen me door de avond heen.

Devolgende ochtendleek het me om 6u wel een geschikte tijd (alhoewel, ik dacht dat het 7u was,het duurde drie dagen voordat ik er achter kwam dathet in Thailand 1 uur later is dan in Maleisie) om de zonsopgang te bekijken. En ik kon meteen al mijn meditatie enyogakwaliteiten in de praktijk brengen op het verlaten strand. Wauw heerlijk. De enige mensen die ik zag waren drie monnikken die me een beetje verbaasd aankeken toen ik languit ophet strand lag te bekomen van een houding. Tegen 9u washet wel gedaan en kon ik op mijn blote voetjes op zoek naar een ontbijtje in het dorpje, om vervolgens met een lading vers fruit op het strand neer te ploffen en de rest van de dag niets meer te doen.En dat hield zo nog 6 dagen aan. WAT EEN LEVEN! Het was ook wel mijn doel om niets te doen en te bekomen van alle indrukkenvan de afgelopen vier maanden, maar dat ik zo succesvol zou zijn in het niets doen en ontspannen had ik niet durven hopen! FANTASTISCH.Ik had bedacht voor de laatste ontspanning en zon terug naar Thailand te gaan, omdat ik tot nu toe het minst enthousiast was over dit land vergeleken met de rest, maar dat zou ook wel eens te maken kunnen hebben met wat opstartproblemen in de eerste week. Dus dit was de tweede kans en dit eiland heeft mijn mening over Thailand gelukkig een stuk positiever gemaakt.
Verder heb ik er enorm van genoten dat ik voornamelijk contact had met de locals en niet met de (voornamelijk scandinavische) toeristen. Zeg een woord in het Thais, er verschijnt een lach op het gezicht en ze maken enthousiast contact. Met als gevolg dat ik na 4 dagen niet meer door het dorpje kon lopen zonder bij mijn vaste stekkies een praatje te maken. Superleuk. Vooral sochtends vroeg als alles er nog verlaten bij lag en ik op zoek was naar wat fruit, sabaideee kaaaa! How are you today? Mensen zijn zo gastvrij en zo in voor een geintje. Echt van genoten, echt heel leuk. De monnikken zagen me trouwens iedere dag en begonnen tegen het einde van de week ook te lachen als ik weer eens op m'n kop in een onmogelijke pose hing. Toen ik op de laatste dag hun tempel ging bezoeken werd ik dan ook enthousiast ontvangen en kreeg ik meteen allerlei spirituele boeken toegeschoven die ik volgens 'Pailut' allemaal moest lezen. Sorry maar dat gaat niet meer lukken voordat ik vertrek!!! En daarnaast was het ook zo leuk om te zien hoe die mensen zelf leven op Koh Lipe. Die kleine hutjes, die kids op de brommer met een wasmand tussen hun in, hele families weer samen op de brommer, mensen die buiten tv kijken en slapen en ahhh zo gezellig. Afgezien van de locals deed ik mijn best om zo min mogelijk mensen te ontmoeten, want het was goed om even niemand om me heen te hebben. Ik hoorde bijna alleen maar scandinavische talen om me heen en dat was lekker rustig want dat kon ik toch niet verstaan. Maar uiteindelijk trekken mensen elkaar toch aan en leerde ik Simon (Manchester) en Mette (Kopenhagen) kennen. We hadden alledrie hetzelfde doel op Koh Lipe: rust, dus dat kwam goed uit. Maar op een of andere manier konden we niet voorkomen dat we elkaar minstens 3x per dag tegenkwamen!
Zoals ik al zei was de zee en het strand echt het allermooiste en vooral blauwste/groenste ever. Tijd om de snorkel op te zetten en eens onder water te kijken. Veel koraal en binnen no time kwam ik bij de 'reef' vanwaar ik kon zien wat de duikers zien. Inclusief een waterslang, blijkbaar een watercobra, die het niet zo heeft op mensen, bijt, giftig en gevaarlijk is (aldus de duikinstructeur die ik daarna even raadpleegde). Maar het water was heerlijk en ik heb nergens zo lekker kunnen dobberen op het zoute water als hier. Fantastisch.

Na 6 dagen rust, genot, dankbaarheid en vrijheid heb ik gisteren afscheid genomen van de mensen en het fantastische eiland. Met de speedboat richting land en van daaruit een bus naar Kuala Lumpur. Ik verheugde me al helemaal op de reis, het vervoer vond ik zo gaaf de afgelopen maanden, ik verheugde me op superoude rotte bus met touwtjes aan het stuur. Helaas hebben ze het in Maleisie beter voor elkaar en zat ik met slechts 4 andere mensen in een grote toeringbus. Dus streek koningin Anne neer op de achterste vier stoelen, ogen dicht en pas wakker worden toen ik om 4u vanochtend moest plassen, opkeek en zag dat we al in Kuala Lumpur waren. Nou... comfortabeler reizen kan echt niet. Dus heb ik vanochtend op een minder christelijk tijdstip lekker door KL gestruind, gelukkig wist ik de code van het hostel nog en heb ik lekker kunnen douchen en me verder vandaag vermaakt in het park aan het meer met uitzicht op de twin towers. Ogen dicht en lekker slapen. Wat een leven he, ik kan het zelf nog steeds niet geloven. Ik kan ook niet geloven dat het morgen voorbij is!!! Neem morgenmiddag een vlucht met mijn vrienden van Air Asia richting London, heb daar nog een hele dag en heb afgesproken met Claire (Laos) dus zal vast heel leuk zijn om haar daar weer te zien! En dan neem ik woensdagmiddag om 17u een vlucht naar Eindhoven en is het avontuur om 19u echt voorbij.

Geen ratten meer op mijn nachtkastje of kikkers in de badkamer, niet meer op blote voeten naar buiten, niet meer op de hoek van de straat een kommetje noedle soep naar binnen werken, geen tropische fruit meer, niet meer onderhandelen en lachen met de locals om een fles water, niet meer vijf weken in ongewassen kleren rondlopen (haha ja dat was heel bevrijdend ;)) en een groot stuk van de vrijheid blijheid inleveren. Maar daar staan gelukkig wel weer andere mooie dingen tegenover en de herinnering blijft natuurlijk. Een herinnering aan de meest bijzonder ervaring in mijn korte leventje tot nu toe, een groot groot groots geluksgevoel en een nog grotere dankbaarheid.

'If you can dream it, you can do it. You miss out on 100% of the chances you don't take. No regrets, live life now, there is less left tomorrow. Expand your mind, expand your life. Just do it.'

Kus, Anne

Mount Kinabalu

Voordat ik ga vertellen over mijn ongelofelijke klimavontuur, eerst nog even de link naar een filmpje van onze ontmoeting met Jacky de orang oetan:
http://www.youtube.com/watch?v=_t4v88wBuBc

Oke, nu Mount Kinabalu. Zoals ik in mijn vorige lange lange lange verhaal vertelde, had ik het opeens in mijn hoofd gehaald om een berg te gaan beklimmen. Soms moet je gewoon even uit je comfort zone en iets doen waarvan je nooit had gedacht dat je het zou doen. Want dat zijn toch iedere keer weer de allergaafste momenten. En dus vloog ik naar het noorden van Borneo met als enige doel om die berg op te komen. 4095,2 meter. Te doen voor ongetrainde mensen maar het moet niet te licht opgevat worden, aldus onze vrienden van de Lonely Planet. Na flink wat blogs doorgespit te hebben en gelezen te hebben over vele vele mensen die de top niet haalden vanwege bijvoorbeeld slecht weer of andere moeilijke condities, was ik er helemaal van overtuigd dat ik het heel heel graag wilde proberen. Je moet alleen wel minstens 3 maanden vooruit boeken om te kunnen overnachten halvewege de berg. Ja ho eens even, ik ben op reis er er wordt niets langer dan een week van tevoren vastgelegd, daar gaan we niet aan beginnen. Dus op goed geluk naar Kota Kinabalu. Ingechekt in Borneo Backpackers Hostel en binnen no-time had ik al vrienden gevonden om de kosten te delen; de Amerikaanse supergetrainde Joseph ('I did a 156 day trek in the mountains in the north of the States, everybody said I couldn't do it, I wanted to proof them wrong) en de Ierse levensgenieter Paul die niet vies is van een biertje.
Volgende ochtend maar eens boeken dan om de dag erna te kunnen starten met de klim. Allemaal geen probleem, wel even 560 Ringit cashen, wat meer dan 100 euro is en daarmee ook het duurste wat ik tot nu toe heb gedaan. Maar het zal het ongetwijfeld waard zijn. Vervolgens op advies van Joseph naar de winkel om fruit en chocolade in te slaan, want energie zullen we nodig hebben. Daarna in de bus richting de voet van de berg, om alvast te kunnen wennen aan de hoogte en de volgende ochtend vroeg te starten. Niets te doen daar natuurlijk, niets te zien vanwege de wolken waar we middenin zaten, dus 30 kaartspelletjes en reisvragen verder lagen we om 22u netjes in bed.

6.00 's ochtends eruit, we willen om 7u starten.
6.15 ik voel me niet zo goed, volgensmij heb ik last van reizigersziekte nr 1 (d.i.a.r.r.e.e.)
6.30 ik voel me echt niet goed
6.31 ik kan die berg toch niet op in deze conditie
6.32 wat krijgen we nou, niet watten, ontbijten en gaan ja!
8.30 eindelijk alles geregeld met de gidsen (max 1 gids per 2 personen); joseph gaat met een maleisisch meisje proberen om in 1 dag naar boven en terug te gaan, paul en ik gaan onze tijd nemen want we hebben een overnachting halverwege de berg en daar is toch niets te doen
8.50 start! Joseph is binnen 1 minuut al buiten zicht.
10.00 we passeren het maleisische meisje, ze is al helemaal buiten adem, onze gids George zegt dat het haar nooit gaat lukken in 1 dag (ze heeft zuich 3 maanden voorbereid vertelde ze).
12.00 ik weet zeker dat ik die twee mensen daar ken!
12.05 twee tilburgers, studenten aan de UvT, de wereld is klein!
13.00 10 pauzes verder; best leuk eigenlijk dat klimmen!
13.01 ik moet naar de wc, er is geen wc en ik kan niet langs het pad
13.02 help!!!!
13.03 waar ben ik in godsnaam mee bezig?!
13.20 wc eindelijk
13.21 ik moet weer
13.22 nog een keer (haha sorry voor al deze details maar hoe kan ik anders duidelijk maken dat ik in een zeer slechte conditie verkeerde?)
13.25 niets meer eten en niets meer drinken want het heeft toch geen zin
14.15 en daar is Joseph al weer op de weg terug! wauw, niet normaal die gast is echt fit!
15.00 we zijn inmiddels boven de wolken, wat een uitzichten! we hebben echt heel veel geluk met het weer, de zon schijnt, temperatuur is fantastisch en we kunnen heel ver kijken.
15.30 we zijnbijna op hoogte van onze slaapplekmaar willen niet verder lopen want het is hier zoooooo mooi!!! (foto met de boom)
16.15 ja we zijn halverwege! yes man, we did it! 6 km achter de rug, morgenvroeg nog 2 te gaan
16.17 zullen we een biertje nemen? nee man, dat kan echt niet, dan wordt het niks morgen!
16.18 ach doe mij dr ook maar een
17.00 eten, voor anne alleen rijst en wit brood
18.00 serieus ik ben echt moe
19.00 ik ga slapen, ik ben kapot
19.30 licht uit; alle 6 mensen in de kamer liggen er in
23.00 ik word wakker van de buikpijn, nu met een andere oorzaak dan reizigersziekte nr 1.
23.15 volgensmij zit op deze plek ook je blinde darm
23.16 shit wat nu als ik een blindedarmontsteking heb, ik wil naar boven!
23.17 ik kan me net zo goed de komende anderhalf uur zorgen maken over een eventuele reddingsevacuatie hier boven op de berg
01.45 eindelijk de wekker
02.00 serieus waar slaat dat eigenlijk op, het is 2u sochtends en wij gaan de berg beklimmen?
02.15 de tilburgste student stelt me gerust en praat alle zorgen uit mijn hoofd, dankje, het is vast iets heel anders dan een blinde darm
02.30 start! met een hoofdlampje op vertrekt de hele groep richting de top, nog 2 km te gaan, het zal minstens 3u duren, en als je de zonsopgang wil zien, moet je er binnen 3,5 uur zijn.
02.35 waar in godsnaam ben ik mee bezig!? ik voel me een vaatdoek en heb buikpijn van hier tot ginder.. alleen krom lopen helpt. laat dat nou net zijn wat je de hele tijd doet tijdens het klimmen!
03.00 ik moedig paul aan om zijn eigen tempo te pakken want dat biertje van gisteren heeft hem duidelijk nog sneller gemaakt dan hij was
03.05 het gaat best goed, ik ga het halen
03.06 gids tegen Anne: you are too slow, you will not make it before sunrise
03.06 en 5 seconden; pardon?! dacht het niet vriend, wedden dat ik het haal!
03.10 ik kom helemaal in de mood, heb mijn tempo gevonden en ga als een dolle
03.50 wauwwat isditcool, al die lampjes, midden in de nacht, sterren aan de hemel, klimmen maar!
04.15 het is hier heel heel stijl en dank Henry en Yvonne voor de goede bicepstraining want ik heb ze erg hard nodig
05.20 iemand roept dat we er bijna zijn
05.21 serieus, ik ga het echt halen man!
05.26 IK BEN ER!!!! 4095,2 m, ik ben er gewoon man, whaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa king of the world and no-one can beat me!!!
05.30 Paul gevonden, hij was als tweede boven, goed man!!
05.31 hartstikke leuk allemaal maar het is hier wel heel heel heel heel heel koud!
05.45 we kijken naar de lange slinger lampjes die nog lang niet boven is; allemaal mensen die het niet gaan halen om op tijd te zijn
06.00 zon zon waar blijf je, we need you!!!
06.05 eerste rode glorie in de verte, daar is de zon!
06.20 de zon is bijna op maar de eerste mensen gaan alweer naar beneden; te koud of problemen met hoogteziekten
06.30 wauw wauw wauw wat is het mooi hierboven nu we door het zonlicht kunnen zien waar we zijn.
06.31 kan iemand ons uitleggen waarom iedereen weer naar beneden gaat? heb je echt het uiterste uit jezelf gehaald om boven te komen, en dan ga je na een half uurtje weer weg? he?
07.00 ok, iedereen is weg, george, paul en ik hebben de top voor onszelf. het wordt met de minuut mooier nu alle wolken ons omringen. Voor mijn gevoel zitten we echt op de top van de wereld en ik ben echt heel trots op onze prestatie, en wat een beloning voor al het gezwoeg!
Ik kanmaar niet geloven dat ik er ben en ik kan ook maar niet geloven hoe mooi het is, wat een ongelofelijk geweldige uitzichten. George blijft ons maar aankijken met de blik 'zullen we gaan?' maar ik kan echt absoluut niet wegkomen. Paul gelukkig ook niet dus we hebben alle tijd om te genieten van alles om ons heen, en wat een stilte ook. Dit is echt een van de allergaafste dingen die ik ooit heb gedaan. En een van de allermooiste plekjes op de wereld. De buikpijn is verdwenen, maar hoe kan het ook anders met zo'n adrenaline verzachting? Wauw. Zucht.
07.30 we moeten echt echt echt terug naar beneden, er staat ons een ontbijt te wachten wat we goed kunnen gebruiken en moeten voor 10.30u uitchecken. Terwijl de top er verlaten bij ligt omdat iedereen al lang en breed weer terug bij het hotel is, dalen we op ons gemakje af, stoppen we om de paar 100 meter om te genieten van het uitzicht.De zon op ons gezicht, uitzicht op de wolken, slokje drinken. Zucht. Wat een leven.
09.30 hup in de douche, ontbijtje en verder naar beneden, we zijn de allerlaatste die uitchecken maar begrijpen nog steeds niet waarom iedereen zo snel weer weg was?!
Al snel zitten wein de wolken en het begint te regenen; ja we hebben echt heel veel geluk gehad methet weer zeg, mensen die vandaag naar boven gaan zullen niets zien behalve mist. Het wordt alleen een beetje glad, en ondanks dat ik mezelf tegen houd met een wandelstok (ja lijk wel een omatje) glijd ik echt om de haverklap uit. Haha ik vind het zelf heel grappig maar de gids wil me liever niet naar beneden dragen.Nog rustiger aan dan maar. We komen steeds mensen tegen die naar boven gaan, allemaal bekaf met dezelfde vraag aan ons: 'is it worth it?'. Ja!! Ik kan niets anders doen dan de hele tijd lachen, ik vind het zo vet!

Om14.15u zijn we dan weer beneden, 7flinke valpartijen verder. We nemen de busterug richting Kota Kinabalu en sprekenmensen die het niet gehaald hebben (te vermoeid, hoogteziekten) of het niet leukhebben gevonden. Wij zitten duidelijk op een ander level en raken tegen elkaar niet uitgepraat over hoefantastisch het was en kijken steeds de foto's weer terug.Eenmaal in KK weer inchecken in het hostel, douchen en dan is het echt tijd voor Mac Donalds want een beetje vet kunnen we wel gebruiken, ik zeker,3 vanmijn 4broeken zakken inmiddels af. Joseph is trots op ons en we gaan onze overwinning vieren met een biertje. Om22u zijn we weer terug in het hostel, met als plan om te gaan slapen. Maarals ik in bed lig, kan ik echt echt echt niet slapen, hoe moe en uitgeput mijn lichaam ook is. Ik zit nog zo vol van t hele gebeuren. Nog maar een filmpje kijken dan met zijn allen en dan ga ik om 00.30u echt slapen. Zucht. Wat een ervaring!

Zo. Dat wilde ik even kwijt.
Zie de foto's voor een impressie, alhoewel het natuurlijk niet het gevoelweer kan geven. Maar een van deze plaatjes gaat natuurlijk uitvergroot aan de muur, dat lijkt me duidelijk!

Laat de volgende berg maar komen!

Anne

Java, Sumatra

WARNING:Dit verhaal is echt te lang voor woorden. Lees het vooral niet als jegeen zin hebt!
Maar ik raak maar niet uitgepraat over alles wat we hier beleven!!!!!!!!

Selamat malam,

Hoe gaat het? De sneeuw alweer verdwenen of moet ik de elfstedentocht missen? Judith, die moet ik in ieder geval wel missen, want onze Siem is weer in NL en dat vind ik heel heel heel jammer! Dit verhaal draag ik dus op aan postbode Siemen.

Ik maak ons laatste stukje Bali nog even af, want we hadden nog twee prachtige dagen in Ubud, waarvanwe op de ene avond een traditionele legong dansvoorstelling bezochten.Fantastische kostuums, bijzonder live-muzieken een grappig verhaal over hoe kan het ook anders, de liefde. De laatste dagin Ubud besloten wede motorbikes nog maar eens van stal te halen om te gaan toeren richting Gunung Agau (ofzoiets) waar (naar het schijnt) de eerste boeddhistische monniken mediteerden. Een heilige plek dus met carvings in de muren van de bergwand en heilig water. Plus een heilig plekje waar we twee Nederlandse vrouwen troffen die zonder al te veel moeite vanalles 'voelden' op deze plek. De ene in haar hart en de andere in haar hoofd. Wij in onze buik natuurlijk van het lachen. Nee even serieus Siem, nu even echt proberen....nee we voelden echt niets. Toen we weer buitenkwamen spraken we met de twee vrouwen en de rest van de groep Nederlanders die op deze plek waren met een mediteerclubje. Was goed om te horen dat we niets hoefden te voelen maar dat we gewoon moesten genieten. Nou dat is aan ons best besteed!

Daarna bromden we door naar Tirta Empul, een hindoeistische bedevaartsplek met tempel en heilige baden. Even een snelle bak mie naar binnen bij de vrouwtjes voor de ingang en daarna onszelf schrap zetten voor vele vele vele ja veeeeeeele fotoshoots. Want als blanke dames zijn we een interessanter fenomeen dan de tempel zelf. Glimlachen maar en samen met de aziatische toeristen op de foto. Waarom? 'because for memory', 'because you are very interesting', 'because you are very beautiful'. Prima, daar doen we het voor. Daarna werd het tijd voor onze uitwendige reiniging, want dat was onderhand wel nodig. Misschien zouden we ook wel van het Siemen-virus afkomen (de woorden Judith en Anne zijn in de afgelopen maandom precies te zijn 1 keer gevallen, en dat was toen we elkaar iets serieus gingen zeggen). Om de beurt zwommen we alle fonteinen af. Uit ieder fonteintje kwam heilig water waar je onder moest gaan staan, allen met een eigen functie van reinigen. In het water hadden we contact met de locals en gelukkig maar want terwijl ik weer eens vijf minuten stond te kleppen werd ik gewaarschuwd dat ik onder de fontein voor de doden stond. Oeps! Snel door om me verder te reinigen. Het water was heel fris maar op de een of andere manier vonden we het echt een bijzondere ervaring en voelden we ons ook opperschoon naderhand. We gingen met een balinees meisje van 20 mee naar een klein hutje tegen de berg om weer wat warms te eten en hadden een interessant gesprek met haar. Totdat er op 10 meter afstand, iets lager tegen de berg, opeens 5 mannen begonnen te douchen in het heilige water. Naakt. We zullen de foto maar niet uploaden ;)
Eenmaal terug in Ubud was het voor Anne tijd voor wat innerlijke reiniging met een klasje yoga. Wat een ervaring om tussen de rijstvelden te zitten en je te concentreren op de geluiden die hier toch heeeeel anders zijn dan in deFit Factory in Eersel('tjirp tjirp koek koek' versus 'watje, kunde gij nie wa meer kilos op die-en halter doen?'). Heerlijke ervaring dus! Judith deed aan wat portemonnee-reiniging door de halve markt leeg te kopen en voor heel Gastel spul in te slaan. Hoe konden we deze reinigingsdag beter afsluiten dan met een massage?!

De volgende ochtend zouden we om 4.30u met de man van het hotel naar het busstation bij Denpasar gaan om de bus naar Java te nemen. Dat ging niet door want Anne had het blijkbaar niet zo goed geregeld als ze zelf dacht. Om 8.30u (ach dat scheelt toch maar 4u) vertrokken we alsnog. Aangekomen bij de busterminal stonden de Indonesische afzetters al weer klaar om ons op te lichten. En hoe afzetproof we dan ook zijn geworden, we konden er toch weer niet aan ontkomen. Anne probeerde nog alle te checken ('so we have lunch and dinner in the bus? and we arrive at 6 oclock tonight at bromo vulcano? if we don't, you give us the money back? you go in the bus with us?'); zelfseen volmondig YES uit de mond van de verkoper op alle vragen bleek niets te betekenen want het bleek NO achteraf. Die kerel was natuurlijk in geen velden of wegen meer te bekennen.Tis verdomme ook altijd hetzelfde!!! Maar klagen daar doen we niet aan want we werden verwelkomd in de bus met een heerlijk karaoke-dvdtje. En daar waren we aan toe want ik had het zelfs al vijf weken niet meer meegemaakt! Ons geluk compleet toen daar spontaan de karaoke-dvd van de Vengaboys in werd geschoven! Wow, we're going to Ibiza!plus alle andere nummers die ze ooit uitgebracht hebben. Daarna de beurt aan Aqua (barbie girl), Back street boys en Boyzone. Ach, wat wil een mens nog meer? Ik weet het al! Een vette regenbui zonder einde die ervoor zorgde dat de hele bus begon te lekken. Eenmaal op Java reden welangs overstroomde dorpjes waar mensen tot hun knieeen in het water stonden. Vervolgens kwam een van de assistentjes van de chauffeur bij ons zitten met de mededeling: 'no bus to Bromo tonight, you spend the night in Probolingo'. Ho eens even, wij zitten op een strak schema waarbij we iedere dag hard nodig hebben om in Sumatra uit te komen bij de orang oetans. Na veel praten en wat telefoontjes konden we dan toch nog naar de voet van de Bromo waar we na 12u bussen om 22u savonds in ons bedje ploften.

Om er vijf uur later weer uit te komen om de zonsopgang te kunnen zien bij de vulkanen. Even een korte uitleg: de Bromo is een actieve vulkaan die dus nog lekker rookt. Naast de Bromo liggen nog twee inactieve vulkanen. Deze drie liggen samen in de krater van een vierde inactievevulkaan, dus op een soort van maanlandschap van opgedroogd lava. Ik snap nog steeds niet hoe het kan, maar het ziet er natuurlijk fantastisch uit (zie de foto boven dit verhaal). Dus met een 4WD en nog 50 andere toeristen midden in de nacht naar het viewpoint om de zon op te zien komen. Zon was er niet, daarvoor was het te bewolkt, maar wij hadden er op gerekend helemaal niets te zien, omdat er in het regenseizoen nu erg veel bewolking is en je daardoor de vulkanen niet kunt zien. Maar we hadden dus echt vette mazzel want terwijl het licht werd, was er nog niet veel bewolking en hadden we een fantastisch uitzicht. Zo mooi om de rook uit de Bromo te zien komen en de wolken langs de andere vulkanen te zien glijden, nog een berg op de achtergrond, echtMAGISCH! Na 100 foto's en de nodige buikkrampen met gevolg, plus een enorme lachaanval, was het tijd om naar beneden te gaan om de Bromo te beklimmen. Per paard. Haha ja, wat ze al niet verzinnen he. Dus Siem en Siem op die arme ponytjes helemaal naar boven; we moeten onze extreme sports wel een beetje bijhouden. Daarna nog 250 heilige tredes op (Bromo komt van Brahma, de hindoe god) en ondertussen de zwavel (lees: rotte eierlucht) trotseren om de krater in te kunnen kijken. Ja, ook dat was heel indrukwekkend, het hield maar niet op. Echt super om die rook uit de krater te zien komen, van zo dichtbij. We hadden er zo in kunnen springen, bizar gewoon. Praten en ademen was moeilijk, al dan niet onmogelijk aangezien de zwavel natuurlijk op je longen slaat, dus snel weer naar beneden. Maar wat een indrukwekkende ochtend. Na een ontbijtje bij het hostel, mochten we om 9u weer de bus in (jippie!!) om nog eens 12u te bussen richtign Yogyakarta. Met een buschauffeur die toch echt een vorm van Gilles de la Tourette had. De diagnose was niet zo lastig te stellen. Hij had alleen de spastische stuipen, niet de verbale uitingen. Maar het viel mee dat hij niet af en toe ongecontroleerd aan het stuur trok want die kans zat er ook dik in. But we survived (extreme sports again).

Over Yogya ga ik proberen kort te zijn en dat moet kunnen want de stad viel ons een klein beetje tegen. Als 'het culturele hart van Java' hadden we hoge verwachtingen na net uit het culturele hart van Bali vertrokken te zijn. Maar het bleek een vieze, grote, drukke stad te zijn zonder echte culturele hoogtepunten. Die lagen namelijk een stuk uit de stad maar daar ga ik zo over verder. Het leukste aan Yogya vonden wij de Mac Donalds. Do we need say more? Was trouwens wel heeeeeerlijk zeg zon big mac whaa in tijden niet zo lekker gegeten haha. Het tweede leukste aan Yogya was Harry, onze riksjarijder die familie in Vlissingen had en maar bleef zeggen dat we heel grappig waren. Zijn we natuurlijk ook wel een beetje, maar Harry kon goed overdrijven. Wij ook, Judith werd gebombardeerd tot kinderarts en Harry bleef maar zeggen: you funny doctor!! Hij nam ons mee naar de 'birdmarket', waar we behalve vogels vooral veel andere dieren troffen, in kleine kooitjes en verrotte omstandigheden. Honden, poezen, vleermuizen, slangen, cavia's, konijnen, hagedissen, eekhoorns, eenden en een heleboel ongedierte. Bahbahbahbah en nog eens gatverdamme. We hebben ons na dit bezoekje de hele dag supervies gevoeld, voor het eerst. En ik wilde alle puppies redden maar dat was mission impossible natuurlijk. Niet leuk en een beetje schokkend.

Nu de culturele hoogtepunten net buiten Yogya. 1: de Borobodur. Nog maar eens om 4u sochtends opstaan om de zonsopgang te zien bij dit grote boeddhistische complex. En dat was weeeer de moeite! (misschien moet ik thuis ook maar eens wat vroeger opstaan, levert nog wat op ook). We namen een gids die ons meenam in de geschiedenis van de religie en ons weer helemaal enthousiast maakte over de gebruiken. Zijn motto was duidelijk: doe yoga want hij zei het ongeveer na iedere zin. Toen we tegen 8u bij de top van het complex aankwamen en alle rituelen achter de rug hadden (drie rondes rechtsom om de top, voet aanraken van de boeddha in een van de torens en een wens doen etc.) waren er nog steeds bijna geen toeristen en we genoten van dit unieke momentje. Een fantastisch uitzicht en een speciaal gevoel zo bovenop de tempel. Echt weer helemaal gaaf. We vonden het zo bijzonder dat we bijna niet weg konden komen. Maar dat lukte een stuk beter toen de Borobodur om 8.15u geterroriseerd werd door een klas middelbare scholieren die luidkeels om de top heen gingen hangen. Op dus naar de volgende. 2: de Prambanan tempel. De hindoeistische tegenhanger van de Borobodur. Hier troffen we drie javaanse studentes, in opleiding tot gids, die ons graag rond wilden leiden. Gewapend met een stuk papier, vol Engelse uitleg over de tempel, namen ze ons mee over het complex. Het waren drie superleuke grappige meiden, steeds weer opzoeken wat ze moesten zeggen enzo, giecheldegiechelerg gezellig.

De volgende laatste dag in Yogya verspilden we onze tijd want er viel niets meer te halen dus een koffietje en bic macje hier en daar later konden we om 23.30u onze nachttrein naar Jakarta in. Executive class, dus niets te klagen. Totdat om 5u 's ochtends de tekenfilms volle gas aangingen, volume op 110. Geen kind te bekennen in heel die trein. Na 2u tekenfilms en 1 slechte knokfilm kwamen we om 8.30u in Jakarta aan. Terwijl we op het treinstation stonden te bedenken hoe we bij de begraafplaats van de Nederlandse militairen uit zouden komen, werden we aangesproken door een klein vrouwtje. 'Where are you going?'. Ik kijk haar aan en ik zeg: 'Kom jij uit Eersel?'. 'Ja, maar waar gaan jullie naar toe?'. Terwijl ik met mijn mond op mijn voeten naar die vrouw stond te staren vertelde ze druk verder dat we wel 'overal voor op moesten passen hoor hier in Jakarta!'. 'Waarvoor dan?' 'Nou, voor alles!'. Op mijn opmerking dat ik het wel een beetje BIZAR vond om iemand uit Eersel tegen te komen aan de andere kant van de wereld, reageerde ze heelgelaten dat ze zo vaak mensen tegenkomt en al zoveel mensen geholpen heeft. Geholpen? vroegen wij onslater af... Beangstigd ja! We hebben elkaar de hele dag nog lopen waarschuwen voor vallende blaadjes en stoepranden: 'Pas op hoor!'.Maar goed, ze vond het dus heel normaal en 1 minuut later was ze weg want ze had een afspraak, maar ik kon niet bevatten wat er gebeurd was. Blijkbaar is het dus normaal om mensen uit een klein gat als Eersel tegen te komen in Jakarta.

Niet veel later zaten we in de Bajaj (klein scootertje met eenbakje achteropom in te zitten) richting Menteng Pulo, het ereveld van degesneuvelde Nederlandse soldatenop Java. Onderweg kwamen we door straatjes, waar ze in de ene straat alleen maar motoronderdelen verkochten, in de andere alleen maar bureaustoelenverkochten, enzovoorts. Ook zagen we mannen met een kogelvrijvest aan, rustig zittend op de stoep. Ehhh..is dat nodig hier? Hoe dan ook, we voelden ons prima en hadden niet het gevoel dat'overal voor op moesten passen'. We gingen naar het ereveld toe om het graf van de broer van de oma van Judith te bezoeken. Na even bellen aan de poort kwam een van de hoveniers de poort open doen en konden we binnen. De begraafplaats bleek een fantastisch goed onderhouden plek te zijn, felgroen grasveld met witte kruizen met namen en data erop, monumenten ter nagedachtenis aan de soldaten en een kerkje.De twee Nederlandse meisjes meteen emotioneel om de indrukwekkende hoeveelheid witte kruizen en met name ook de kruizen met de naam: 'onbekend'. De hovenier leidde ons direct naar het juiste graf van Piet Schijvenaars. Judith schikte de bloemen en een lang gesprek over de geschiedenis en impact van de oorlog volgde. We waren blij om te lezen dat de begraafplaats bijna iedere dag bezocht wordt door nederlandse toeristen, dat viel ons alles mee. Het liefst hadden we bij alle graven een bloem neergelegd, maar dat was natuurlijk niet te doen. Fijn om te zien hoeveel aandacht er nog besteed wordt aan mensen en gebeurtenissen van meer dan 50 jaar geleden. Okee, genoeg gehuild, na een korte trip door de stad werd het tijd om naar Medan in Sumatra te vliegen. We waren de enige blanken in de vertrekhal en in op de vlucht. Dat beloofde wat.

Onze missie in Medan was het bezoeken van de Orang oetans in de jungle. Ons reisschema was zo strak omdat we dit perse wilden doen. Maar om in de jungle uit te komen moesten we eerst nog een nacht in Medan zelf doorbrengen. Jammere zaak, want we vonden het een zeer onprettige stad waar de mannen ons wederom weer op wilden lichten. Na ingecheckt te hebben in the lying hotel ('no, we are full, we only have the most expensive room left...' 'ja tuurlijk...) omdat alle andere backpackershotels te ranzig waren om ook maar iets aan te raken, wilden we even snel wat eten.'Antjeh', een kerel van tegen de 30 had ons geholpen bij de zoektocht naar een gueshouse en schoof aan. Hij wilde ons graag zijn jungletrek verkopen. We konden een goede prijs bedingenen we hadden nog maar 4 dagen over in Indonesie dus we gingen ervoor.Na een nacht in de meur in the lying hotel overleefd te hebben, wachtte onze gids 'Ali G' ons op bij het ontbijt.Hij zou met ons meereizen naar Bukit Lawang,van waaruit je het national park in kan voor de orang oetans.Hij zou dus de hele dag met ons meegaan om ons de gelegenheid te geven om hem te leren kennen voor we zouden vertrekken voor de jungletrek, maar belangrijker nog om te voorkomen dat andere mensen ons een trekzouden verkopen natuurlijk. Hij hield een busje aan en ach, er was geen plek voor onze backpacks. Joh, leg je ze toch gewoon op het dak. Vastbinden? Nee joh, die vallen er heus niet vanaf. Dusterwijl die mallotechauffeur door de bochten heen scheurde, checkten we uit het raam hoe het stond met onze waardevolle bezittingen. Maar geen probleem inderdaad, ze bleven nog liggen ook. Daar kondende bikermice from mars dan wel weer wat van leren! Na eenuurtje flink hard toeteren (je kunt er ook mee ophouden hoor, mensen kunnen toch niet aan de kant)mochten we over in een ander busje waarAnne niet met haar benen inpaste. Maar ja, niets aan te doen he, er moeten nog 15 mensenbij in dit 11 persoonsbusje, dus proppen maar! Heerlijke rit dus :)

We slapen gelukkig in een schoon guesthouse voordat we de volgende ochtend op pad gaan. En het is er nog gezellig ook, net even wat anders dan Medan dus! We ontmoeten de nederlandse Michiel en Els die ook mee gaan trekken en de belgische Leen die voor artsen zonder grenzen werkt en dus vol met verhalen zit. Daarnaastleren we nog een groot aantal locals kennen, iedereen is even aardig en vastberaden om er een leuke trip van te maken. Totdat we op het matje geroepen worden door Ali G. Eerst introduceert hij zijn vriend, Amar, die opeens onze gids is geworden. He? We hebben de hele dag met Ali doorgebracht om hem te leren kennen en nu krijgen we opeens iemand anders.. tja.. zo gaat dat dus blijkbaar in Sumatra. Vervolgens verzoekt Ali ons dringend doch vriendelijk om onze mond te houden over wat we betaald hebben voor de trip. Jaja, Anne heeft weer eens te veel lopen kletsen. Jeetje, wat is dit voor achterkamerpolitiek!? Ok dan, ik zal mijn mond houden, maar ik vind het nergens op slaan dat we niet gewoon kunnen zeggen wat we betalen. Blijkbaar valt er het een en ander achter te houden dus...

Hoe dan ook, de volgende ochtend is het dan zo ver, we gaan de jungle in om onze droom Orang-oetans te zoeken in de jungle. We gaan op pad met in totaal 6 toeristen, gids Amar enassistent gids Noir. Het duurt even voordat erwat gebeurt. Maar zodra we zelf stoppen om wat bananen te snacken, ontdekt Judith opeens eenOO in de boom.Die klimt snel naar beneden en Noir spoort ons aan om haar te voeren. WAT!? We mogen haar voeren! En aanraken want deze lieve OO eet heel graag uit onze hand dus we voelen haar vingers kriebelen. Daarna eet ze van ons hoofd en bij Judith zelfsuit haar nek. We zijn allemaal helemaal van slag, hoe ontzettend bijzonder dat zo'n wild beest zo dichtbij komt en helemaal niet agressief is (terwijl ze onsdaar wel voor waarschuwen). We kijken met open mond naar hoe ze beweegt, hoe ze eet en vervolgens weer in de boom gaat hangen. Vooral dat gezicht, wauw, dat lijkt echt wel heel veel op dat van ons!!! Heeel heeel gaaf!
De tweede OO die we tegenkomen blijkt een agressief mannetje te zijn en we mogen niet te dicht in de buurt. Het is een hele grote orang oetan die ons aan zit te staren.Daarna zien we twee OO's die bij elkaar gebracht zijn in de hoop dat ze gaan paren. Ze zitten stilop een tak. Totdat een van hen ons ontdekt en onze kant op komt. Noir trekt ons mee want we moeten wegwezen. Hmm, ze zijn niet allemaal even lief dus!

Tijd om te lunchenen wederom heeft een maaltijd ons nog nooit zo goed gesmaakt :) begrijpelijk na die flinke klims en afdalingen. Noir tovert pakketjes nasi goreng + ei + tomaat uit zijn rugzak. Een flink stuk ananas na en we kunnen weer. Judith kan het trouwens niet op. Dat is voor het eerst in haar leven. Misschien is ze ziek?
Amar kondigt aan dat we nu richting het kamp gaan lopen, waar we de nacht door zullen brengen. En terwijl we aan het afdalen zijn, superstijl dus op handen en voeten, gebeurt het opeens. Aan de overkant van het riviertje zit Orang oetan Jacky, met haar baby verscholen in haar vacht. Je ziet alleen die mooie grote kijkers van die baby. Wauw. Ze komt alleen wel op ons af. En toevallig zit daar Michiel, recht op haar pad. Jacky klimt bij Michiel op zijn schoot, slaat een arm om zijn schouder en begint te rommelen met de rugzak. Noir schiet snel toe met een komkommer en Jacky gaat rustig zitten eten. Wow wat gebeurt hier?!?! Maar we moeten wel snel naar beneden, want uiteindelijk blijft ze een gevaarlijk wild dier en weet je niet wat er kan gebeuren. Dus terwijl we allemaal in shock naast Michiel afdalen en hem toefluisteren dat hij er g*dverd*mme wel van moet genieten dat hij dit meemaakt, zorgt Noir ervoor dat Jacky niet uitgegeten raakt. Als we allemaal de rivier over zijn (behalve Michiel en Noir dan), kijken we geamuseerd naar het nieuwe koppel: Michiel en Jacky (en de baby). Het is echt ongelofelijk dat dit gebeurt. Noir slaagt er in om de rugzak voorzichtig los te halen en vervolgens moet Michiel proberen op te staan en verder te lopen. Jacky staat ook op, slaat haar hand om Michiels pols, en neemt hem zachtaardig mee de rivier over. Siem en Siem weer emotioneel natuurlijk. Vervolgens laat Jacky hem los en gaat ze vlak boven ons in de boom zitten met de baby. Noir heeft nog een ananas gevonden en die eten ze samen rustig op. Wat in hemelsnaam gebeurt hier?! Iedereen is helemaal ondersteboven en onder de indruk om hetgeen wat hier voor onze neus gebeurt. Helaas kunnen we niet blijven staan en moeten we van Jacky af zien te komen. Met een hele diepe zucht nemen we afscheid, want liever zouden we natuurlijk ook in die boom gaan zitten. Wat een ervaring!

Daarna volgt nog een afdaling over de waterval en al snel komen we aan op het kamp: een hoop stokken met wat zeil erover, een riviertje + waterval, maki-aapjes in de bomen en flinke lizards in en om het water. Tijd voor een douche in de waterval. Wauw zeg dit is het leven!!! Na een heerlijk kopje thee (water uit de rivier) wordt onze avondmaaltijd opgediend door Harry (ja weer een nieuwe Harry). Harryblijkt de allergrappigste gast op de wereld te zijn.Ja pap, het is all in the name!! Na het eten is het namelijk tijd voor wat kaartentrucs en luciferraadsels. Magic Harry wordt al snel geboren. We liggen helemaal dubbel om hem en merken maar amper dat de gidsen Amar en Noir verdwijnen om vervangen te worden door Amar's zoon Heidir (die meteen wat flessen Bintang heeft meegenomen, mooi!). Na wat bier en leut is het tijd om te gaan slapen. De Nederlanders worden ondergebracht in kamp Holland en Harry en Heidir komen ons beveiligen voor de nacht. Want iemand moet de slangen wegjagen als ze komen natuurlijk!

Geen slang gezien dus heerlijk geslapen en om 8u worden we wakker. En wie hebben we daar weer aan de overkant van de rivier? JACKY! en baby. Weer op zoek naar eten heeft ze binnen no time de melk te pakken die ze eens even lekker op haar gemak opdrinkt. Ze kijkt ons allemaal heel droog aan en trekt zich niets aan van al het water dat de gidsen op haar gooien. Aangezien ik dolgraag in Michiels voetsporen wil treden als liefje van Jacky, ga ik dichtbij haar zitten. En ja hoor, ze wil mijn arm pakken maar gids Heidir roept heel hard: 'Noo!!!'. Shit man, Jacky is natuurlijk niet helemaal op haar gemak tussen al die mensen en kan agressief worden. Hoe dan ook, ik baal natuurlijk want ik had wel supergraag even willen knuffelen met Jacky en de baby! Ze verdwijnen in de boom met een pak koekjes en kijkt rustig toe op ons als we onze was doen in de rivier, nog een duik nemen in de waterval en ons ontbijtje nuttigen. Zucht, konden we hier maar blijven, tussen al dit moois en al die fantastische apen die net zoals wij zijn. Het verschil tussen hen en ons is echt klein en we zijn superdankbaar dat we dit zo hebben mogen ervaren.

De trip eindigt met een korte trek naar een bredere rivier, vanwaar we terug naar Bukit Lawang zullen gaan raften. Magic Harry is de captain en duikt af en toe onder om die Nederlandse meiden te laten schrikken. Alleen zijn hoofd is al genoeg om ons te doen lachen, wat een fantastisch mens hebben we aan hem, onze hahaharry. Uitgeput maar volledig ontspannen en voldaan komen we weer terug in ons bungalowtje. Na een poosje chillen en het bewonderen van roze, groene, blauwe en rode kuikens, eten we ons buikje weer rond in het superrestaurant. Heidir nodigt ons uit om mee te gaan naar een bruiloft in het dorp. Aha, we krijgen ook nog een toetje dus?!!? Kan het nog fantastischer? Samen met Heidir, Harry en de andere locals die we hebben leren kennen, gaan we achterop de bikes richting de bruiloft. Het is een islamitische bruiloft maar men blijkt niet streng gelovig. Iedereen is welkom en er is een buffet. We schudden de handen van de vaders van het bruidspaar en gebruiken ons beste Indonesisch om hem te feliciteren. Het bruidspaar is in geen velden of wegen te bekennen en blijkt later in het huis te zitten. Je moet ze gedag zeggen als je gaat. Na een heleboel glazen warm water (alcohol is niet toegestaan), optredens van de danseresjes in fantastische jurkjes en ons eigen optreden op het podium (Heidir zingt met een van de vaders, wij dansen er omheen) lijkt het feest een beetje ten einde te lopen. We gaan het huis in om gedag te zeggen maar het bruidspaar is al weg (balen!). Wel zitten daar nog twee stokoude omatjes en er ligt een bedje op de grond. Heidir zegt dat het bed wordt gebruikt voor besnijdingen. Hij vertelt dat de dokter gebeld is voor een besnijdenis van de jongens en het lijkt geen grapje te zijn. Maar het blijft raar! Iedereen geeft de vaders een envelopje met geld en weg zijn we weer. Na wat liedjes op de gitaar en een fles Bintang is onze ongelofelijke fantastische indrukwekkende magische trip in Bukit Lawang dan ten einde... Zucht...

De volgende dag dus weer terug naar Medan en de Mac Donalds, want dat biedt troost in donkere plekken zoals Medan. 's Avonds treffen we nog een nederlands sprekende sumatraan die ons meeneemt naar de moskee in de stad die een geschenk was van de nederlandse overheid. Hoe dan ook, we kunnen ons niet meer echt interesseren voor dit culturele stukje, we willen alleen maar slapen. De volgende ochtend is het grote afscheid daar! Judith naar Singapore, Anne boekt nog snel een ticket naar Kuala Lumpur. Dag Siem, tot snel!

Ik heb in Kuala Lumpur een vlucht naar Borneo genomen. Ik dacht opeens: ik ga naar Borneo daar heb ik zin in. Misschien nog wat meer orang oetans zien in de jungle en vooral ver weg blijven van het toerisme. Het bevalt me prima namelijk in de rimboe :) ik ben net terug van een driedaagse trip naar de longhouse, de tradionele manier van leven hier op Borneo. Ik kan zo meedoen aan Survivorman op discovery channel en ik ben inmiddels de master in het hakken van hout en bamboe. Superleuk om de jungle skills te leren kennen, evenals de traditionele manier van leven. Morgen ga ik nog een national park bezoeken waar ze niet alleen Orantg oetans hebben maar ook krokodillen. Hopelijk ga ik volgende week Mount Kinabalu beklimmen in het noorden van Borneo (4000m) en daarna naar het vasteland van Maleisie voor het Thaipoesam festival, een yogacursus, een thais eilandje en chinees nieuwjaar. En dan is het echt tijd om naar huis te komen. Want ik knuffel altijd nog liever met Pat dan met Jacky!

Misschien tot schrijfs en anders tot na17 februari!

Veel liefs uit Kuching,
Anne

Bali, Lombok, Gili's

Selamat Pagi!

Apa kabar? Kabar Baik banyak!!

Na een heerlijk tropische kerst en oud en nieuw is het wel tijd om jullie te vertellen hoe dat voelt, zo ver weg van de sneeuw en kou. Maar eerst nog even terug naar de start van Indonesie.

Na een hele rustige fijne vlucht met air asia, waardoor mijn almost post traumatic stress disorder wat verminderde, kwam ik om 1u snachts in Jakarta aan. De Schotse Alexander bood me een lift aan naar een hotel in de buurt, en aangezien hij een t-shirt van ons Nederlands elftal droeg, durfde ik het wel aan! Na 25 euro geschokt te hebben voor de kamer (zie foto) -wat ik trouwens een belachelijk bedrag vond voor een hotel, na 2 maanden voor 1 tot 5 euro geslapen te hebben -kon ik niet slapen want ik vond de kamer zo mooi en vond dat ik moest genieten. Haha tja... De volgende ochtend snel naar het vliegveld want ik wilde zsm op Bali zien te komen. Na drie terminals gezien te hebben, koos ik het goedkoopste ticket bij Mandala Airlines en had ik in de middag een heerlijke rustige vlucht naar Bali. Snap er nietsvan dat ze verbannen zijn uit de EU, was echt een mooi vliegtuigje!

In Denpasar aangekomen bracht een zeer chagrijnige chauffeur me via30 omwegen naar Balangan Beach. Ik wilde naar Dreamland Beach, want dat klonkfantastisch natuurlijk, maaraangezien die kerel het niet kon vinden, nam ik genoegen met deze andere tropische naam. Ik vond een heerlijk rustig strandje in een baai, een heerlijk kamertje, lieve locals, fantastisch eten en vooral een heeeeeeeele warme zon!Al snel werd ik een 'Balangan sister' en kon ik met mijn brothers mee naar het dorp (5km verderop) om boodschapjeste doen. Toen een van hen me aanbood om me naar Sanur te brengen, waar ik samen met Judith de kerst door wilde brengen, zat ik natuurlijk weer binnen no-time achterop de scooter.K'tut, zo heettede chauf, hieldwel van een grapje en ging de eerste de beste shop in Sanur binnen om van die enge maskers op te zetten en leip te doen. Wewaren al snel vrienden ;)
Zoals ikin mijn vorige blog al vertelde, genoot ik op kerstavond in mijn operatieonderbroekje van de spa-faciliteiten, de hardhandige gezichtsmassage eneen badje met rozenblaadjes. Zucht..wat een leven. Oh ja en een hoofdmassage die me niet veel goed deed aangezien ik als langsslungel hier echt overal mijn hoofd stoot en die bulten echt geen massage behoeven. Ik voelde me helemaal schoon en leeg na alle behandelingen en net toen ik besloot dat het goed zou zijn om eens te detoxen en een paar dagen op sapjes televen, werd er een kaastosti voor mijn neus gezet. Ach ja... morgen weer een dag!

Vervolgens kwam Judith, beter bekend als Jude, Judy of Siem (datbrengt wat logica in de rest van het verhaal denk ik). De hele kerst brachten we door op het strand, met eten en drinken, en vooral een heeeeeeeeleboel gekakel. Want er viel natuurlijk enorm veel bij te kletsen. En dat was heel heel fijn en heel gezellig.Vervolgens beslotenwe dat we maar eens wat met ons leven moesten gaan doen en bezochten weeerst Kuta,toeristische trekpleister van het eiland, waar we binnen no-time weer weg waren omdat we sterke Salou-associaties kregen. Dus op naar de Ulu Watu tempel in het zuiden voor een zonsondergang, op een klif aan zee, waar de aapjes loslopen. En waar de aapjes ook graag spulletjes van mensen afpakken. We dachten goed voorbereid te zijn (brillen, petjes, geld, eten alles in de tas) maar nee hoor,al snel zat er een aap op Judith dr rug die binnen een tiende van een seconde een van derieniemienie oorknopjes uit haar oor rukte. En vervolgens op at. Mmm lekker hoor? Tijd dus om onze spullen tepakken en snel richting Lombok te verhuizen.

De volgende ochtend dus met de Bemo (minibusje ala c1000 jan van de boomen-busje, met twee bankjes erin) naar Padangbai vanwaar we de goedkoopste boot naar Lombok zouden nemen. En terwijl iedereen ons weer af probeerde te zetten, gooide ik mijn onderhandelingstalenten weer in de strijd en konden we goedkoop naar de overkant. Op een enorme groteferrie, waar ook stapels dozen met kuikentjes en een heleboel auto's en mensen mee meevoeren. 6ulater en een mooie zonsondergang verder bereikten we Lembar, en met een busje en watnieuwe vrienden arriveerden we om 9u savonds in Sengiggi. De plekvan waaruit wij Lombok wel eens zouden gaan bekijken. Maar niet voordat we eerst uitgenodigd werden dooreen groepje locals, gewapend met een gitaar en een aantal fantastische zangers, om wat ricewine te delen en samen te zingen. Een heerlijke avond volgde waarbij Judith en ik beide onder de indruk waren van 'Pan', zijnlach, stem en gitaar. Noem maar wat en hij speelt het wel, vooral Jack Johnson (voor Anne) en de Beatles met'hey jude' voor niemandminder dan jude.
Maar het eiland wachtte dus devolgende ochtend op een scooter en na een minicursus durfde de verhuurder ons wel te laten gaan. Hoezo durfde, je hebt anders wel te maken met 'the bikermice from Mars' hoor!! Zie de foto met helmin het rijstveld voor de gelijkenis. Maar de bikermice from Mars rakenelkaar normaal gesproken nietkwijt. Wij wel natuurlijk.Maar alles na een uurtje weer op zijn pootjes wantdaar was alweer het weerzien van siem en siem een feit. Voordat ik verder ga moet ik even zeggen dat Lombok een fantastisch prachtig natuurfenomeen is. Wat een uitzichten over de zee, wat een enorme hoeveelheid aangroen, jungle, prachtige bloemen, traditionele dorpjesen lieve (moslim)mensen. Echt the place to be.En natuurlijk een aardige hoeveelheid tropische buien, waardoorwe na5 uur toeren toch maar besloten om de watervallen te laten zitten en via de jungle en een pad over de lokalevuilnisbelt terug te keren naarSengiggi. Als het lukte tenminste, want de paadjes waren natuurlijk behoorlijk glad geworden door alle regen. Maar nogmaals, je hebt wel temaken metthe bikermice from Mars he dus die redden zich natuurlijk prima.
's Avondseen heerlijk diner op het strand bij zonsondergang en daarna nogwat liedjes met Pan en zijn vrienden op het strand. Lombok, we love you!

De volgende ochtend moesten we toch echt richting de Gili-eilanden. Deze drie kleine tropische eilandjesaan de kust bij Lombokzijn volgens vele het einde, geen vervoer toegestaan behalve fiets en paard en wagen,en ik citeermijn amsterdamse familielid: 'geven het echte zwitserleven gevoel'. Nou, dan zit er niets anders op dan daarheen te gaan he! We kozen voor Gili Trawangan, beter bekend als het party-eiland, omdat we klaar waren voor een goede party met nieuwjaar. Je kunt het eiland rondlopen in 2 uur of je neemt zon paardje en je bent met een half uurtje klaar. Dat leek ons wel wat. Dus met een klein bootje, vol backpackers en een flinke lading Bintang bier op naar Gili-T (Gili-T wordt vanzelfsprekend alleen gebruikt door de stoere mensen zoals wij). Ondanks alle spookverhalenbleek het vinden van accomodatie op 30 december helemaal geen probleem en vonden we een mooi bungalowtje aan het strandop het rustige zuiden van het eiland.Een kleinhaha-tje naar alle mensen die geloofd hadden dat ze vooruit moesten boeken omdat er niets meer vrij was en daarom 50 euro hadden betaald voor een bungalow, leek ons wel op zijn plek. Ons bungalowtje had een buitenbadkamertje (foto), naar mijn idee helemaal het einde, want wie wil er nou niet douchen met uitzicht op de sterren?? Verder kwam er heerlijk zout water uit de douchekop (waarom zouden we dan nog douchen na het zwemmen in de zee?) en viel de stroom om de haverklap weg. Geen probleem, tenzij je je bed uit zweet snachts omdat defanhet niet doeten je eindelijkna 2 maanden weer eens mascara op wilt doen op oudjaarsavond. Maar ach, zwarte vegen rond jeoog geven ook een special touch natuurlijk. En ook zonder de mascara was oudjaarsavondheel speciaal geweest. Wat een bijzonder belevenis,in je jurkje (voeltbest fijn omeen keer niet de drollenvanger aan te doen en er eens een keer vrouwelijk uit te zien), aan zee, met je voetjes in het zand aan het diner met een groep leuke backpackers (foto). Ik vond het echt speciaal zo in de warmte, zo ver weg van de reguliere nieuwjaarsstress (wat trekken we aan, waar gaan we naartoe, wat moeten we eten). Tegen 12u verzamelden veel mensen zich op de pier, waaronder vooral ook veel locals (die trouwens niet zo uitbundig waren als wij) en zagen we om 12u het vuurwerk van de andere eilanden de lucht in suizen. Echt fantastisch. Het feest zelf werd voor mij gedomineerd door flauwte en het vaatdoekgevoel vanwege de warmte en de losgeslagen locals die het nodig vonden om de vrouwelijke toeristen eens lekker ongevraagd te betasten. En dus lag Leepie al om 3u in bed. Judy maakte er gelukkig een goede party van en genoot voor 2.

Naast het chillen op Gili-T at the beach en wat snorkelen met de visjes, deden we ook wat nuttigs met ons leven. Terwijl Judith een duik maakte bij Buddha Dive, besloot ik om een van de andere Gili's te gaan bekijken. Ik moest alleen terug naar Lombok om de boot naar Gili Air te kunnen nemen. Helaas moest ik daar wachten totdat de boot vol genoeg zat om te gaan (25 personen). Dat kon wel even duren...2 uur later konden we dan vertrekken, samen met alle levensmiddelen die op Gili Air moesten zien te komen. Hello diet coke, hello bintang en hello kippetjes. Fijn dat ik uiteindelijk dus nog 45 minuten exact over had om het eiland te bekijken, aangezien de laatste boot om 3u terug zou gaan! Gelukkig kwam ik wat aardige backpackers tegen die me op de hun snorkelboot smokkelde, en zo kon ik ongezien nog een laatste snorkelduik met hun maken. Fantastische vissen en mooi koraal. En nog 20 andere snorkelaars op3m2. Haha wie vindt dat nou leuk? Hoe dan ook, ik kwam weer veilig en gratis terug op Trawagan en vond savonds met Judith een lokale band in cafe Sama Sama, waar na een uurtje zelfs een indiaan begon te zingen (foto).

De volgende dag naar Gili Meno. En ja...daar vonden we dan dat zwitserleven gevoel. Parelwitte stranden en een strakke blauwgroene zee. Het einde, wat een cadeautje weer. We waren inmiddels al 4 dagen op de Gili's en hadden beide nog geen enkel zeeschildpad gezien, terwijl die Gili's er bijna om bekend staan. Ik waagde nog een poging, diep in de zee, en ja hoor, daar was er eentje, helemaal easy en relaxed zwom hij over het koraal. Weer een cadeautje! Mission completed! Aan het einde van de dag viel er weer een tropische bui en ditmaal besloot ik mezelf te trakteren op wat vers schoon water (zonder zout). Heerlijk heerlijk en koud na de bui, dus lekker opwarmen in de zee en kletsen met de locals. Die direct na de bui begonnen te vissen en surfen (op een omgekeerde kano). Wat een leven. Maar toen er weer een storm op komst bleek en de lucht heeeeel zwart werd, besloten siem en siem snel een boot te charteren om nog veilig terug te kunnen keren op Gili T. Om de volgende dag de boot te nemen, terug naar het toeristische Bali (in de hoop dat de meeste terroristen weer terug naar huis waren gekeerd na nieuwjaar).

Ditmaal een iets duurder bootje voor de oversteek, waarbij meer bemanning dan passagiers aan boord was. Ze zorgden voor een gezellig sfeertje, met een heerlijk ontbijtje (foto), lunch en een flinke dosis Bob Marley muziek. En ze maakten het geluk compleet toen de kapitein toeterde om ons te attenderen op de dolfijnen naast de boot. Wauw, snel en kort, maar echt weer een cadeautje. Haha ja het houdt niet op he!

Eenmaal in Ubud aangekomen gingen we op zoek naar een hotel. Eentje waarvan we hadden gehoord dat hij fantastisch was. Naam: onbekend. Kenmerken: in de rijstvelden met een zwembad op het dak. Nou, zie dat maar eens te vinden in Ubud, waar wel 500 hotels zijn in de rijstvelden. Succes. Maar we zouden niet de Bikermice from Mars zijn als we het betreffende hotel niet binnen 4 uur zouden vinden he! Tadaaaa, Inna Inn, ons plekje voor Ubud. Wauw, wat een mooie bungalow, en zoutloos water uit de kraan! Een wc om op te zitten! Yes, wat een luxe! En terwijl we aan het zwembad lagen te kletsen met australiers en amerikanen, stond opeens onze Italiaansevriend, Master Eddy, voor onze neus (een van de leuke mensen die we hadden ontmoet op Gili-T). Paradijsje weer compleet!

Ubud is trouwens de culturele hoofdstad van Bali en we zijn hierheen gegaan omdat we hoopten hier ander toeristisch publiek te vinden dan aan de kust waar we eerst waren. En ja, de verwachting bleek te kloppen, niet alleen maar stelletjes en oppertoeristen die een week in hun resort blijven, dus we zijn hier op onze plek.
De eerste dag hebben we fietsen gehuurd om een tocht te maken die we in de lonely planet, beter bekend als de bijbel, hadden gevonden. Ja...een wandeltocht ja, laat je fietsen maar beneden aan de trap staan. Maar wel een mooie wandeling door het allergroensteolifantengras met mooie uitzichten. Daarna troffen we een heel mooi 'zen' plekje aan tussen de rijstvelden, waar ik een heerlijk boomdrankje bestelde (foto), smullen... De dag kon afgesloten worden met een bezoek aan the Monkey Forrest, een bos met drie tempels waar, je raad het nooit, aapjes rondlopen. Deze keer wat beter voorbereid en zonder oorbellen, dat ging ons goed af. Mooie fotos schieten van het apengedrag: gevlooi, geknuffel en geruzie. Lijkt een beetje op wat wij mensen doen he?

Gisteren was het weer tijd voor wat actie en extreme sports :) op de scooter dus, terugkeren in de huid van de bikermice from Mars! Op advies van Elle op naar Tirta Gangga, schijnbaar mooiste rijstvelden van Bali. Het zou 2u duren volgens de vrouw van de toeristeninformatie. Hoe kan het dan toch weer 4u worden uiteindelijk? 1: omdat de scooter van Bikermice 1 (judy) uitviel en hij gerepareerd moest worden (help me even, waar heb ik dit eerder meegemaakt?) en 2: omdat Bikermice 2 besloten had om een mooiere route te nemen, door de bergen inclusief alle haarspeldbochtjes waar je nou eenmaal niet met 80 kmpu door heen kan. 3: omdat we verschillende postbodes nodig hadden om ons de weg te wijzen En 4: omdat een tropische bui weer water in ons eten gooide. Maar deze keer gaven we niet op en zetten we door tot we dan tegen 3en eindelijk in Tirta Gangga aangekomen waren. Eerst naar het waterpalace (foto) en de holy temple, waar we voor het eerst het fenomeen varkenshond zagen. Ooit van gehoord? Ik wel, maar nooit gezien. Hier was er een (foto).

Vervolgens draaide we de hoek om voorbij het dorpje en daar was het dan.. De meest fantastische rijstvelden ever. Hier had ik al 2 maanden van gedroomd. Wat een ongelofelijk mooie rijstterassen, niet te bevatten. We maakten veel fotos maar op de foto komt het helaas nooit zo goed over. Dus een paar keer geknipperd met onze ogen en hopelijk wat plaatjes in ons hoofd opgeslagen. Elle had niets teveel gezegd, echt ongelofelijk.
Na 100 foto's en wat leipe acties met een struik op ons hoofd verder, moesten we toch echt terugkeren naar Ubud om een beetje voor het donker terug te zijn.

Dit keer dan maar niet de mooie route, maar gewoon over de highway. Lekker scheuren dus en Leipe Leep kon los en met 90 km p/u over de snelweg. Over extreme sports gesproken. Moet kunnen zonder rijbewijs op zak, laat staan een Balinees rijbewijs... Een heerlijke rit waarbij ik zelfs alle locals inhaalde, wat een watjes zeg die Balinezen ;) Alhoewel ik zelf ook snel gas terugnam toen ik over een hond heen reed. Hij was al dood hoor, ik kon er echt niets aan doen. Het contact met de medeweggebruikers was heel gezellig. Een praatje maken naast elkaar (where are you going?) op de brommer of wat heen en weer geschreeuw tussen die laadbak vol met locals en dat meisje op die scooter. Ik stel voor dat we in NL alle auto's wegdoen en allemaal een scootertje kopen. Worden de files een stuk gezelliger van.

In de afgelopen weken hebben we veel contact gehad met de locals, en zoals jullie je misschien nog herinneren van Cambodja, ben ik daar helemaal happy mee. Ze spreken redelijk Engels (het toerisme brengt ook goede dingen met zich mee) en kunnen dus vertellen over het leven. Vooral de Moslim-mannen op Lombok hadden veel te vertellen en we kwamen er al snel achter dat de vrouwen altijd thuis zitten met de kinderen en de mannen hele dagen op het strand rondhangen om geld te verdienen. Snachts slapen ze op het strand of op een tafel in een cafe en een keer per week gaan ze naar huis. Geen wonder dat ze zoveel en zogoed gitaar kunnen spelen. Ook hoorden we dat ze op Gili's hebben afgesproken (nou ja, de baas van het eiland, gewoon het hoofd van de gemeenschap) dat de eilanden beschermd moeten blijven. Op Gili Meno mogen dan dus bijvoorbeeld geen feesten gegeven worden om te voorkomen dat het een tweede Trawagan gaat worden. En ook om Lombok zijn mensen huiverig voor de komst van internationale vluchten op hun luchthaventje, bang om de tweede Bali te worden (lijkt me terecht).
We hebben ook begrepen dat de recessie Bali ook aardig heeft geraakt.De toeristen blijven weg en zo ook het geld.Een gemiddeld salaris is hier 70 europer maand. Wel iets meer dan de 31 euro in Cambodja natuurlijk, maar desondanks weinig geld voor de prijs die je hier zelf als toerist betaalt (best hoog).
OpLombok zijn de meeste mensen moslim, hierin Bali is het grootste deelhindoeistisch. Er wordt de hele dag door geofferd, midden op straat (probeer er dan maar eens niet op te stappen), in winkels etc. Zelfs aan ons bungalowtje hangt iedere ochtend om 8u een nieuwe offering met wierook.
Het vervoer lijkt hier op het vervoer in de rest van Azie. Alles op de brommer en zo lang het er niet af valt past het best, of het nou een ruit is, een heel hekwerk, of een bankstel. De rest draag je op je hoofd en wij kunnen daar als NL-ers duidelijk niets van (foto).
Er zijn enorm veel vogels en ze maken geluiden waar je bang van wordt. En waar je ook midden in de nacht van wakker wordt :) de bloemen zijn helemaal de bom, zie ook de fotos.

Zoals jullie zullen merken aan mijn verteldrift, kan ik nog uren doorgaan, maar ik heb nu al een halve middag hier gezeten en de yoga van vanochtend lijkt weer heel ver weg. Hello muisarm, hello rsi. Tijd om te stoppen. Bij deze sturen we jullie een heleboel warmte toe, want dat kunnen jullie gebruiken hebben we gelezen.

Voor iedereen ook nog een fantastisch 2010, waar het motto 'share and spread the wealth' hopelijk voor iedereen mag gelden.

Veel groeten, ehh ja hoe zal ik onsdeze keer weernoemen,
Judith en Anne

Vietnam

Hallo wit Nederland,

Allereerst wat warme kerstgroeten voor iedereen vanuit een zonovergoten Bali. Dat geeft toch een iets ander gevoel dan kerst vieren in de sneeuw! Maar daarover straks meer, eerst nog even terug naar Vietnam.

Na de fantastische ervaring bij de Black Hmong dames thuis in Sapa, nam ik samen met Bjornar en Claire de 'sleeper train'. Een aanrader, heerlijk lekker geslapen, alhoewel de nacht wat langer had geduurd wanneer die vietnamees die onder mij sliep geen zin had gehadom de hele nacht te bellen. Op zijn vietnamees, dat wil zeggen, luid... Hoe dan ook, om 5u 's ochtends aangekomen in Hanoi, klaar om in het donker op zoek te gaan naar een guesthouse. Bleek nog niet zo makkelijk dus dan neem je genoegen met een kamertje wat dankzij de schimmel niet zo goed was voor mijn gezondheid (foto). De informatie die de eigenaar me gaf bleek ook al niet zo goed t zijn, want ik wilde Ho Chi Minh himself bewonderen (hij ligt gebalsemd opgebaard in het mausoleum) maar volgens de eigenaar was het mausolaeum dicht. Jammer omop mijn laatste avondvan anderen te horen dat het blijkbaar wel gewoon open was en ik Uncle Ho zoals ze hem hier noemen, gemist had.Hanoi was leuk (toen wist ik nog niet dat Saigon nog leuker zou zijn) en aangezien Bjornar en Claire hun eigen programma hadden, kwam ik in mijn eentje weer in contact met heel veel locals. En dat vind ik tot nu toe echt het leukste aan de hele reis. Het echte leven van de locals zien. Dus terwijl ik een boek zat te lezen aan het Hoan Kiem Lake werd ik vergezeld door een vietnamese student die Engels wilde leren (foto) en een heleboel bruidspaartjes (foto). Toen ik die namiddag in een parkje zat, stond er een jongen van 8 jaar met Down Syndrome ('Zo') een potje te badmintonnen met zijn oma. Maar hij wilde ook wel even tegen mij spelen.. Alhoewel ik er overduidelijk niets van kon want iedere keer als de shuttle ook maar 5 centimeter verder dan zijn bereik kwam,verzochtZo mij zeer dringend in het Vietnamees met de nodige gebaren ter verduidelijking om de shuttle welde goede kant op te meppen. Haha was erg leuk. Daarna vroeg hij mij om mee te gaan naar zijn huis en omavond het goed dus zo zat ik 5 minuten later te praten met zijn Franssprekende tante over het leven van kinderen met een beperking in Vietnam.

Verder kon een bezoek aan Halong Bay niet ontbreken natuurlijk (foto). Genomineerd voor de lijst met de 7 wereldwonderen (ja..ook al ja..) waren de verwachtingen hooggespannen, maar ik had al van anderen begrepen dat het mega-toeristisch was en de hele baai vol ligt met toeristenboten. En inderdaad, toeristischer had het niet gekund. Het was erg bewolkt en ik was eigenlijk niet echt onder de indruk van de rotsen die uit het water steken. Maar misschien had ik gewoon mijn dag niet. In de baai waren verschillende grotten te bewonderen, mijnsook niet de moeite aangezien de grotten volgestouwd waren met toeristen ennnn....een heleboel discolampen (alle kleuren). Hoe verpest je een interessant natuurlijk fenomeen? Maak er gewoon een discoversie van. Jammer!

Tijdens mijn bezoek aan Hanoi zat ik op een andere plek dan Bjornar en Claire, maar een vietnamese simkaart doet wonderen voor het contact met de medemens! En dus spraken we een paar keer af en bezochten we eerst het Zweedse filmfestival en later ook het Britse filmfestival, inclusief grande opening door vast heel belangrijke mensen waar ik nog nooit van gehoord had. Maar de films waren zeker de moeite waard, met name 'Looking for Eric', zeker een aanrader, helemaal als je van voetbal en Eric Cantona houdt. Op de laatste avond nog een gezellig afscheidsdiner met Bjornar en Claire en dan was het na 4 weken af en aan met elkaar gereisd te hebben nu wel definitive goodbye!

En toen...ja nu komt het... verruilde ik het backpackersbestaan tijdelijk voor het het toeristenbestaan en nam ik een vlucht naar Hoi An. Ik wil er een ding over zeggen... Vlieg niet met Vietnam Airlines, tenzij je het grappig vindt als de stewards door het vliegtuig gaan rennen en aan de nooddeuren beginnen te frummelen. Ik krijg weer een halve hartaanval als ik er aan denk. Thanks for ruiining my pleasure in flying!
Maaarrrr uiteindelijk kwam ik dan toch aan in Hoi An, zoals Elle al zei, een stadje waar ik natuurlijk niet niet naartoe kan gaan. Mooi toch om jezelf de hele tijd te begroeten als je praat over je bestemming? Hoi An is het enige stadje in Vietnam wat gespaard is gebleven tijdens de oorlog en dus niet gebombardeerd is. En dat is te zien! Heel veel mooie smalle straatjes, kleurrijke huisjes, wat mij betreft een historisch paradijsje. Afgezien dan van de kleermakers die je daar vindt en waar ook iedereen voor naar Hoi An gaat. Je kunt je voet nog niet verzetten of het is weer 'you come in my shop? you buy cloths today? you want shoes'? you want....' RUST ja dat wil ik! Haha rust is niet echt te verkrijgen in Hoi An. Maar ik heb natuurlijk wel wat kleren en schoenen laten maken, al ben ik er achter gekomen dat het toch erg lastig is om je wensen goed duidelijk te maken als de kleermaker slechts een beetje Engels spreekt. Maar als ik thuis kom, ben ik vast heel blij met de kleren en zo niet, dan heb ik de Vietnamese economie toch maar mooi weer gesponsord. Ik moet trouwens niet vergeten dat Hoi An weer lekker warm was, en dat was heel prettig na de koud van het noorden van de voorgaane weken. Dus hop, die winterjas weer in een doos en snel naar Nederland samen met de rest van mijn backpack, want alles is te koop in vietnam. Zo ook een nieuwe backpack, Anneke, de jouwe ligt op een boot richting NL.Ook in Hoi An ontmoette ik weer eenheleboel interessante locals en kon ik genieten van de Vietnamese gebruiken. Zoals... toen Vietnam de voetbalwedstrijd had gewonnen en in de finale van de Vientiane Sea games wasgekomen. Kleine kindjes met vietnamese banden om hun hoofd, uitzinnige vietnamezen en een auto met een gast erop met een megafoon om de overwinning wereldkundig te maken. Later in Ho Chi Minh, keken mensen op straat met zijn allen naarklein tv-tjes, gestationeerd op het voetpad,om de finale te zien (foto)tegen maleisie. Nationalisme ten top.

Een paar dagen later bracht mijn favoriete airline,Vietnam Airlines, me naar Ho Chi Minh City.En ja, wederom overleefd! Het viel me direct op dat mensenin Saigon (want zo noemen we het nog steeds, of de communistische regering het liever anders ziet of niet), veel en veel aardiger waren dan de mensen in Hanoi. Behulpzaam, een stuk minder gretig, minder gestressd etc. Niet minder aanwezig overigens, want ook hier weer om de 2 meter'hello moto?' om mijachterop descooter te krijgen. Nee! Ikwil de bus! 'Oh today no bus!' Nee..vast niet.. (natuurlijk wel een bus maar alles om mij maar op die scooter te krijgen he). Op het vliegveld was trouwens echt geen bus, ik zat lang genoeg te wachten en besloot toch maar een scooter de stad in te nemen. Dit was de rit van mijn leven.. Ik heb nog nooit zoveel scooters bij elkaar gezien, terwijl ik in Hanoi al bijna niet de straat over durfde te steken. Hier was het nog erger. Met als hoogtepunt tijdens de rit het volgende: een strap van mijn backpack bleef hangen aan het stuur van een andere scooter en die vrouw die viel. Gelukkig was ik nog wel zo slim om mijn backpack meteen los t laten. Maar ja, dat krijg je he, als je met 8 miljoen mensen tegelijk de straat op gaat?! Het oversteken van de straat deed me dan ook sterk denken aan het spelletje 'Frog' inDOS honderd jaar geleden. Het is een wonder dat ikSaigon niet in 4 delen verlaten heb na vier dagen.
Ik vond Ho Chi Minh echt helemaal fantastisch, de bom. De hele sfeer, omgeving, alles, ik vond het super. Even een opsomming ter ondersteuning; zingende mensen in het park, heerlijke koffie en nog lekkerder vietnamees eten (rijstpapie!), veelgoede musea, mooie gebouwenen niet te vergeten fantastisch verlicht in de aanloop naar kerstmis toe. Geloof me, daar kan Piet Paulusma met zijnEssent verkiezing echt een puntje aan zuigen. Ik kon het niet goed vastleggen met mijn kodak jaar 1989 camera, maar het was echt mooi. Geen cent gespaard omde straten en gebouwen mooi te verlichten.
Ik bezocht o.a. het War Remnants Museum om dan eindelijk te begrijpen wat er inal die oorlogen was gebeurd. Een geweldig museum wat nog meerindruk op me maakte dan het TuolSleng Museum in Pnomh Penh.De feiten (3x zoveel bommen als in heel WWII),fotorepportages van gesneuvelde journalisten en fotografen, foto'svan de gevolgen van 'Agent Orange' (dioxine gesproeid door de Amerikanen met verstrekkende gevolgen voor de hele bevolking - heel heel veel kinderen met zwaar lichamelijke en geestelijkebeperkingen) en zelfs een doodgeboren kindje en een siamese tweeling op sterk water om te zien hoe misvormdde babies waren ten gevolge van Agent Orange. Zoals jullie begrijpen moest ik meerdere pauzes nemen om te kunnen behappen wat ik allemaal zag en om de emoties onder controle tehouden.Maar ja, nu begrijp ik wel wat er gebeurd is.
De dag daarna vertrok ik me een tour onder de leiding van de immens grappige Slim Jim (gids) naar de Cu Chi tunnels waar de vietcong huishield tijdens de oorlog. Indrukwekkend, met name omdat er echt een paar slimme vietnamezen aan te pas waren gekomen om de Amerikanen weg te houden van hun tunnels. Wat een intelligente oplossingen en wat een systeem. Voor de toeristen zijn er een paar tunnels nagebouwd, ze zijn dan wel 3x zo groot als de originele tunnels. Maar dan nog, op je buik onder de grond schuiven op zoek naar het daglicht...5 minuten was meer dan genoeg. Nagaan hoe het moet zijn geweest om er jaren te leven. En daar was dan ook de mogelijkheid om de wapens uit te proberen, dit keer won de nieuwsgierigheid het van mijn morele principes en probeerde ik een M60 uit (foto).
Ook brachten we een bezoek aan de Cao Dai tempel. Deze godsdienst brengt de katholieken, hindoeisten en confucisten samen. Het kan dus wel! Ze vereren uiteindelijk allemaal dezelfde hogere macht en zien de overeenkomst hierin. Oftewel; de Cao Dai mensen hebben de oplossing voor het grootste gedeelte van de religieuze problemen die wij tegenkomen in onze samenleving. Ik werd er helemaal gelukkig van.Afbeeldingen van Jezus, Brahma, Shiva, Vishnu en niet te vergeten Victor Hugo (!) verspreid over de 'kerk'. Mooi toch? Ik vond het fantastisch, ook de mis die we mochten bijwonen. Geen pastoor/priester etc, want er is niemand zo goed als de vorige, dus de stoelen voorin blijven leeg. Wat ze doen is met zijn allen zingen, bidden en buigen. Mooie ceremonie.
Tijdens de tour naar de tunnels en deze tempel maakte ik gebruik van de mogelijkheid om Slim Jim uit te horen over het leven inVietnam. Hij sprak erg goed Engels en kon me superveel vertellen. Patrick was deelgenoot trouwens want die belde toevallig net toenSlim Jim zijn verhaal begon te vertellen in het minibusje. Als ik het goedhebbegrepen is het erg gevaarlijk om je mening te geven over de regering, tenminste als je mening niet zo positief is, want je beland zo in de gevangenis. De gids is oorspronkelijk ook een zuid-vietnamees, en na de oorlog konden de zuiderlingen het wel shaken met een goede baan en toekomst. Dus hij moet al voorzichtig zijn met wat hij zegt en doet. Maar ik was erg blij om zijn verhaal te horen en zijn visie op het vietnamese leven te leren kennen. Maar dat ga ik dus verder niet op internet gooien voor de zekerheid. Ik wil trouwens wel even zeggen, dat ik het verhaal van de tandenstoker in Cambodja (denk: bus, chauffeur, tandenstoker, oor) weerkan herhalenhier. Want mijn vriend Slim Jim toverde er een uit zijn borstzakje en stak hem zo in zijn oor, midden in ons gesprek. Ik begrijp dit niet hoor!!! Evenals al die rochelswaar ik getuige van heb moge zijn tijdens mijn reis in Vietnam. En nee, het went niet, het blijft vies!!
Na de tour bracht ik nog een bezoek aan de oorlogsmarkt, waar left overs van de oorlog te koop zijn. En wie zag ik, terwijl ik in keiharde onderhandeling was over een hangmat (ja, die had ik inderdaad al jaren een nodig?!)...? Ratatouille! De rat uit het noorden van Laos. Trippeltrippel zo langs mijn voeten over de vloer. Jaaa, ze zitten overal! Ik heb trouwens niet alleen op de oorlogsmarkt geshopt, maar ook op andere markten in de stad en ik heb echt zwaar goede onderhandelingstactieken ontwikkeld en dus ook zwaar goed kunnen shoppen. En dus, maar weer naar het postkantoor voor pakketje nummer 5.
Mijn laatste ochtend in Saigon bracht ik door in mijn favoriete cafeetje, Sozo, waar mensen met een beperking (grootste deel tgv agent orang of mijnen) getraind worden en werken om een betere toekomst te kunnen krijgen.Deze ochtendwerden kerstliedjes geoefendmet een zangjuf dus dat gaf al een gezellig gevoel. Maar verder was dit ook een van de weinige plekjes in Vietnam (die ik gezien had tenminste) waar de 'thank you very much' and 'you are welcome' ook echt een lading hadden en mensen meenden wat ze zeiden. Dus een fijn plekje.
Entoen ik daarna de straat overstak, op weg naar een internetcafe om dit verhaal te uploaden, hoorde ik iemand mijn naam roepen. Ik keek om, en ja hoor, daar staken de blonde krullen van de Ierse Steve boven de menigte uit. Long time no see maar oh zo fijn om elkaar dan weer te zien! Ik had gedacht dat ik Steve en Ruth niet meer tegen zou komen maar ze waren dus ook in Saigon. En we hadden 3u de tijd om bij te kletsen en zelfs nog even te bellen met Bjornar en Claire (totaal overdonderd natuurlijk om Steve aan de lijn te krijgen terwijl ze dachten dat ik weer belde). Maar ook daarna weer een definitive goodbye van mijn Ierse favorieten.

En toen...met een diepe zuchtafscheid genomen van Vietnam, wat 100 keer leuker mooier en fijner was dan ik dacht (na al die negatieve verhalen van andere reizigers over de gestresste, irritante Vietnamezen die enorm op je geld zitten te kijken). Maar ik zal toch echt een keer terug moeten want in tweeweken kun je niet een heel land zien wat 8x zo groot is alsNederland.

Maarde eerste paar dagen Indonesie die ik achter de rug heb waren ook nog niet zo verkeerd hoor! Ik voel me hier heel erg welkom, mensen zijn erg aardig en er wordt enorm veel gelachen. Het'hello moto' is vervangen door 'hello transport?' maar hier willen mensen jevooral graag helpen geloof ik. Maar daarover in mijn volgende blog meer.
Gisterenavond, kerstavond,bracht ik door in een spa, waar ikgedurende 4u onder handen werd genomen door de masseuse/schoonheidsspecialiste. Dit alles voor het luttele bedrag van 35 euro!! Bedankt pap en mam voor jullie sinterklaascadeautje, ik heb er ernstig van genoten! Ik lagtijdens de massage steeds maar te denken, lig ik hier in de warmte, zitten jullie in de sneeuw, druk met voorbereidingen voor diners etc. En net toen ik dacht hoe goed ik het had, werd ik onder het mom van gezichtsmassage, op mijn wang geslagen. Oftewel, terwijl jullie in NL onder de boom zitten, word ik in Bali in elkaar gerost.Tja, het kan niet alleen maar feest zijn he ;)

Vanaf gisterenavond wensen alle locals meoveral merry christmas en geloof me, daar krijg je wel een warm gevoel van in je buik.Dus dat gaat best goedkomen hier met kerst!

Ik ga nu naar het vliegveld,Judith komt om 14u aan. Enondanks dat ze vast geen strik omhaar hoofd heeft (mag ik hopen), is ze toch wel een van de leukste kerstcadeaus ever! De plannen voor de komende weken zijn Bali, Lombok, stukje Java en Maleisie. En nee, ik heb nog steeds geen terugticket geboekt.Ik hou jullie op dehoogte!

Geniet van het eten, de sneeuw, en elkaar! Veel liefs, Anne