Lieve enthousiaste nog-steeds-meelezers,

Het laatste uur heeft geslagen. Anne gaat morgen weer naar Europa. Naar de kou, de sneeuw, het gewone leven. En dat valt me niet mee! Maar eerst nog even vertellen wat een fantastische maand ik heb gehad.

Na de longhouse trip en de beklimming van Mount Kinabalu, vloog ik direct de volgende ochtend alweer terug naar het vaste land van Maleisie. Direct een bus gepakt naar Melaka, een stadje waar de Nederlanders zich als eerste westerlingen wisten te vestigen en een groot stuk cultuur achterlieten. Dit stadje was helemaal fantastisch. Heerlijke sfeer, veel mooie dingen te zien en de allerfijnste cafeetjes en plekjes om te ontspannen. Vooral chinatown en het heerlijke hostel waar ik zat, gaven me direct het 'ik-voel-me-thuis' gevoel. Hoe vervelend dat ik na een nachtje alweer weg moest om op tijd in Kuala Lumpur (KL) te zijn voor het Hindoeistische Thaipusam festival..

Dit festival vindt eens per jaar plaats, op drie plekken in Maleisie, waarvan het festival in KL het grootste is. Ik hoop dat ik het goed uitleg, maar het idee erachter is dat de hindoeisten van over heel de wereld deze kant op komen, om een gouden beeld naar de tempel bovenin de grotten te brengen (Batu Caves) en vanalles te offeren aan de goden. Ter voorbereiding leven ze gedurende een maandvolgens een strikt regime (geen vlees, geen seks, geen ...) en de laatste drie dagen voor het festival hongeren ze zichzelf uit. Dit doen ze omdat ze willen datgod bezit van hen neemt.Op de dag voor het festival loopt een grote menigte richting de grotten met het beeld en alle offeringen. Ze wassen zich savonds in de rivier en lopen tot in de ochtendtotdat ze de grotten bereiken. Tegen die tijd verkeert een aantal mensen in 'trance' of worden ze bezeten door die goden. En geloof me; die mensen doen echt heel raar op dat moment.Ze piercen zichzelf met naalden, spiezen, hangers met eten eraan en sommigelaten touwen in hun rug vastzetten en trekken andere mensen vooruit. Vaag, kijk maar even naar de shockingfotos. Duidelijk de moeite om dit festival mee te maken en tussen die mensen te staan. Ik vond het echt shockerend maar interessant om te zien hoe ver mensen gaan voor hun geloof en hoe speciaal dit voor hen is. Het festival zelf was natuurlijk absoluut niet georganiseerd en veeeeeeeeel te druk, mensen vielen flauw nog voordat ze de trappen van de grot opliepen wat niet verwonderlijk was gezien de temperatuur en hun zwakke condities. Na een uurtje had ik het ook echt helemaal gezien en ik was doodop toen ik weer inhet hostel aankwam.

Na Kuala Lumpur ging ik snel richting Penang, een eiland ten westen van Maleisie naarstad Georgetown. Ook weer op de world heritage list dus toeristisch. Maar ook hier weer een fijn hostel, een heerlijke sfeer in de stad en veel mooie oude gebouwen. En FANTASTISCH eten voor een euro of minder. Een mengelmoes van alle aziatische invloeden die ook terug te vinden is in de verschillende bewonders van het eiland (en heel Maleisie eigenlijk). Toen ik op zondagavond aankwam, zat het park aan zee helemaal vol met locals en het blanke meisje viel weer aardig op. Maar ook hier voelde ik me meteen weer thuis. Echt een zondaggevoel, superleuk. De volgende dag vroeg uit de veren om eens wat te gaan zien, en aangezien je voor alle busritten, waar ook naartoe, slechts 30 cent betaald, kon ik snel alles bekijken. Trouwens wel echt -10 in de bus zeg woooow je kunt ook overdrijven met die airco. Eerst bekeek ik de boeddhistische tempel want dat werd wel weer eens tijd en ik was blij om de monnikken weer te zien.Tegenover was een birmese boeddhistische tempel en als voorproefje op mijn volgende reis (hoop ik) kon ik daar een kijkje nemen. Terwijl ik wat wijze woorden op een baksteen schreef die gebruikt gaat worden voor een nieuwe tempel, kwam een monnik met me praten. Hij wilde me graag rondleiden in Birma als iker naartoe zou gaan en wilde, ja nu komt het, hou je vast....'mijn facebook adres'. Een monnik.Op facebook... In welke tijd leven we zeg haha dat ze met eendigitale camera rondlopen vond ik al heftig, maar dat ze zelfs een eigen profiel op facebook hebben geeft wel aan dat ze duidelijk met de tijd meegaan! Daarnanog evennaar de top van het eiland voor een chinese tempel, wat chinees geluk, schildpadden en een fantastisch uitzicht en weer tijd om te gaan slapen want...

...de volgende dag ging ik op weg naar Langkawi. Weer een westelijk eiland, maar tevens de bestemming voor mijn yoga retreat. Maar eerst nog even een paar dagen genieten van het backpackersleven.En het strand!!! Alhoewel daar op de dag van mijn aankomst blijkbaar iemand overleden was ten gevolge van een kwallenbeet, dus de zeeben ik maar een paar keer heel kort ingeweest helaas. Geeft niks, dat maakte ik later weer goed, kom ik straks op terug. Ik ontmoette op de eerste dag Siobhan, Iers meisje die al 2,5jaar aan het reizen was enwaar ik direct een heel goed gesprek mee had. Vervolgens ontmoetten we 3 singaporezen die het nodig vonden onze maaltijd stiekem te betalen en weg te gassen in hun huurauto. Daarna ontmoetten we 7 locals bij ons guesthouse die schalen met fried octopus voor onze neus zetten en graag hun fles Jack Daniels wilden delen. Gezelligheid alom en wederom ook weer het ik voel me direct thuis gevoel! De volgende dag gingen we met 8 man op pad in een gehuurde boot om de mooiste plekjes van het eiland te zien. En waaauuuw mooi was het zeker + heel erg gezellig.We zwommen in het 'pregnant maiden lake'(meer in de zee) waar een rots naast ligt in de vorm van een zwangere vrouw. En als jeerin zwemt word je zwanger natuurlijk dus we zien over 8 maanden wel of het een jongen of meisje is. Daarna gingen we de eagles voeren die in grote getalenop onze stukken vlees afkwamen, super om te zien. En dan nog even naar een verlaten strandje waar we met een biertje in de hand bespraken dat we het niet normaal vonden dat het mogelijk is om zon leven te leiden.Sjongejonge kan het nog niet geloven hoe fijn het is als je niets hoeft en alleen maar mag genieten van dit alles! 's Avonds zat het guesthouse vol maar vroeg ik om een matrasje op de vloer, moest toch ergens slapen? Ikhoorde later van iemand die erbij stond dat hij dacht: jezus, dit is wel echt hardcore backpacken zeg, op de grond slapen.Vond ik een heel groot compliment! Maar ik vond het heerlijk, in de dorm, op de grond, met name omdat iemand midden in de nacht begon te krijsen. En iemand midden in de nacht haar tas begon in te pakken en spullen onder mijn matras uit begon te sjorren. Er bestaat een ongeschreven dorm-etiquette, maar veel mensen schijnen dit niet te weten. 1: je doet het licht niet aan als er mensen liggen te slapen. 2: je pakt je spullen niet in als mensen liggen te slapen. 3: je gebruikt niet van die ritselende plastic zakken, maar stevigere plastic zakken, om te voorkomen dat je niet iedereen wakker maakt. En ik wil graag toevoegen: 4: je tilt niet iemands matras op om je kleren er onder vandaan te trekken. Hoe dan ook, deze australische dame overschreed de etiquette lichtelijk. Maar hardcore als ik bezig was, liet ik mijn nacht hierdoor natuurlijk niet verruineren :)

En toen..Yoga Now. Aangezien ik eigenlijk een paar dagen bij de monnikken in Laos had willen verblijven en dat niet gelukt was, ging ik op zoek naar eenalternatief. Een intensieveyoga-cursus van vier dagen in Langkawi leek me wel een optie. Ik had er eigenlijk geen verwachtingen van, wist niet zo goed wat er nou echt ging gebeuren en wat ik ervan zou vinden, ik hoopte alleen maar datik het een klein beetje leuk zou vinden en het me wat op zou leveren. Noudat is wel gebeurd!
Without expectations ging ik dus op pad en volgde ik de blauweYoga Now bordjes die achter de guesthouses door stonden, klaar om Marc en Meng (teachers) te ontmoeten. Onderwegbegaf ik me al snel weer op een stukje echt Maleisie, mensen in mooie kleine huisjes, aan het werk op het land, waterbuffalo's, kids van 7 met zijndrietjes op de brommer, alles kan en alles mag.Na 10 minuten: tadaaa Yoga Now waar twee enthousiaste yogi's naar buiten kwamen om me te ontvangen. Marc, van oorsprong Iers,bleek de meest kalme persoon die ik ooit ontmoet had. Meng, van oorsprong Chinees,stelde me met haar uitstraling direct op haar gemak. M&M namen me mee naar een heel fijn appartmentencomplexje waar ik ingecheckt werd in een veel te mooi, schoon, luxe chaletje. Wauw: een handdoek! schone lakens! eigen douche! een bed! en een wc waar je op kunt zitten! Wat een luxe en wat een ruimte. Oh ja en een koelkast. En airco. Was echt relaxt! Kort daarna begon mijn eerste yogales en er zouden er nog 7 volgen in de komende drie dagen. Ik merkte direct dat ik toch wel heel heel stijf was maar hoooo ik leer meteen hoe we daar mee om gaan. 'We accept the bodyas it is, this is what the body can do today, no judgements, no comparison'. Hmm das een mooie kijk op het hele gebeuren. En zo zouden er nog vele vele vele fijne quotes gaan volgen ('try to relax in the pose, if you can relax the body, you can relax the mind, if the body becomes more flexible, the mind will become more flexible too, there is no comfortable/uncomfortable or good/bad, this is just the way it is, forget about the past instantly, let go of the future and have no expectations, the only existence is now...' etc etc etc). Allemaal gebaseerd op de yoga-filosofie (huh, was die er een dan? ik deed altijd gewoon wat oefeningen om lenig en ontspannen te worden!) die blijkbaar heel dicht bij me ligt. Hoe fijn om daar eens even in te duiken en de overeenkomsten met het boeddhisme te zien. Maar het was natuurlijk niet alleen maar fijn en leuk, regelmatig dacht ik 'ohhh niet nog meer oefeningen of niet nog een yogales vandaag...ik trek het niet meer!' maar juist dan kon ik de gedachten in praktijk brengen, oefenenen erachter komen dat de negativiteit plaats kan maken voor een peaceful gevoel terwijl je de meest onmogelijk dingen doet en blijkbaar veel meer kan dan je denkt. Alles bij elkaar heel verfrissend en vooral ook erg inspirerend. Ook de gesprekken met Marc en Meng tijdens het eten of tussen de lessen door waren interessant en ik voelde hoe ik met de dag enthousiaster werd over het hele yoga gebeuren. Ook het vaste dagprogramma, de lange en leuke meditaties, de ademhalingsoefeningen, het gezonde eten; het deed me allemaal heel veel goeds.Dus ondanks het feit dat het hard werken was, voelde de retreat ook als een retreat en ben ik superblij dat ik het gedaan heb. Dankbaar voor alles wat ik hebmogen leren van M&M en ik hoop datikde inspiratie een beetje vast kan houden als ik weer thuis ben.Op de laatste dag bezochten we in de middag nog een waterval om ook nog wat energie vande natuur op te slurpen enook dat was heerlijk.Schoner en energieker kon ik me niet voelen!

Na de retreat bracht ik nog een avond met Siobhan en de locals door, eerst bij ons favo restaurant en de leukste local koks ever (foto) en kon ik eindelijk weer eens een dansje doen in een bar, dat was ook echtleuk! Depaar biertjes die ik dronk vielen alleen helemaal verkeerd in dat schone lichaam, en toen ik de volgende ochtend na 3u slaap opstond om mijn boot richting Koh Lipe te halen, voelde ik me heel heel heel beroerd. AhhhhAnne...niet zohandig van je! Maarrr no judgements, it is just the way it is!De yoga hielp me door de dag heen,gelukkig, want het was een kansloze beroerde dag, waarbij ik dusmisselijk en bij voorbaat al uitgedroogddiespeedboot op moest en me anderhalf uur moest concentreren om niet totaal ziek te worden. Ik hoor het jullie al zeggen: boontje komt om zijn loontje. Haha ja.. :) Ik gaf mijn paspoort af aant reisbureautje, ze zouden wel even een stempel regelen bij de thaisegrens, want Koh Lipe ligt dus op anderhalf uur van Langkawi af, maar wel net over de thaise grens. En terwijl alle passagiers van de boot na aankomst onrustig heen en weer drenteldenvanwege de ontbrekende paspoorten, plofte ik in het witste zand naast het blauwste water en kon dat hele paspoort me gestolen worden, als ik maar even mijn ogen dicht mocht doen. Natuurlijk kwamen de paspoorten binnen no time aan enkon ik op zoek naaraccommodatie op t eiland. Naminstens anderhalf uur over het strand in de brandende zon gesjokt te hebben met die ontzettend fijne backpack op mijn rug (ok, 1 ding dat ik dan niet zal missen van deze reis), 10 keer gehoord te hebben 'no, we are full', had ik het he-le-maal gehad. Gelukkig was nummer 11 wel beschikbaar en zelfs nog wel voor het goedkoopstebedrag op t hele eiland, 6 euro voor een bungalow (dat is trouwens duur voor aziatische begrippen maar ik was al lang blij). Niets kon me nog helpen om me beter te voelen, behalveeen beetje slaap.En de wijze woorden van Meng in mijn hoofd ('everything is temporary, no expectations for the future') hielpen me door de avond heen.

Devolgende ochtendleek het me om 6u wel een geschikte tijd (alhoewel, ik dacht dat het 7u was,het duurde drie dagen voordat ik er achter kwam dathet in Thailand 1 uur later is dan in Maleisie) om de zonsopgang te bekijken. En ik kon meteen al mijn meditatie enyogakwaliteiten in de praktijk brengen op het verlaten strand. Wauw heerlijk. De enige mensen die ik zag waren drie monnikken die me een beetje verbaasd aankeken toen ik languit ophet strand lag te bekomen van een houding. Tegen 9u washet wel gedaan en kon ik op mijn blote voetjes op zoek naar een ontbijtje in het dorpje, om vervolgens met een lading vers fruit op het strand neer te ploffen en de rest van de dag niets meer te doen.En dat hield zo nog 6 dagen aan. WAT EEN LEVEN! Het was ook wel mijn doel om niets te doen en te bekomen van alle indrukkenvan de afgelopen vier maanden, maar dat ik zo succesvol zou zijn in het niets doen en ontspannen had ik niet durven hopen! FANTASTISCH.Ik had bedacht voor de laatste ontspanning en zon terug naar Thailand te gaan, omdat ik tot nu toe het minst enthousiast was over dit land vergeleken met de rest, maar dat zou ook wel eens te maken kunnen hebben met wat opstartproblemen in de eerste week. Dus dit was de tweede kans en dit eiland heeft mijn mening over Thailand gelukkig een stuk positiever gemaakt.
Verder heb ik er enorm van genoten dat ik voornamelijk contact had met de locals en niet met de (voornamelijk scandinavische) toeristen. Zeg een woord in het Thais, er verschijnt een lach op het gezicht en ze maken enthousiast contact. Met als gevolg dat ik na 4 dagen niet meer door het dorpje kon lopen zonder bij mijn vaste stekkies een praatje te maken. Superleuk. Vooral sochtends vroeg als alles er nog verlaten bij lag en ik op zoek was naar wat fruit, sabaideee kaaaa! How are you today? Mensen zijn zo gastvrij en zo in voor een geintje. Echt van genoten, echt heel leuk. De monnikken zagen me trouwens iedere dag en begonnen tegen het einde van de week ook te lachen als ik weer eens op m'n kop in een onmogelijke pose hing. Toen ik op de laatste dag hun tempel ging bezoeken werd ik dan ook enthousiast ontvangen en kreeg ik meteen allerlei spirituele boeken toegeschoven die ik volgens 'Pailut' allemaal moest lezen. Sorry maar dat gaat niet meer lukken voordat ik vertrek!!! En daarnaast was het ook zo leuk om te zien hoe die mensen zelf leven op Koh Lipe. Die kleine hutjes, die kids op de brommer met een wasmand tussen hun in, hele families weer samen op de brommer, mensen die buiten tv kijken en slapen en ahhh zo gezellig. Afgezien van de locals deed ik mijn best om zo min mogelijk mensen te ontmoeten, want het was goed om even niemand om me heen te hebben. Ik hoorde bijna alleen maar scandinavische talen om me heen en dat was lekker rustig want dat kon ik toch niet verstaan. Maar uiteindelijk trekken mensen elkaar toch aan en leerde ik Simon (Manchester) en Mette (Kopenhagen) kennen. We hadden alledrie hetzelfde doel op Koh Lipe: rust, dus dat kwam goed uit. Maar op een of andere manier konden we niet voorkomen dat we elkaar minstens 3x per dag tegenkwamen!
Zoals ik al zei was de zee en het strand echt het allermooiste en vooral blauwste/groenste ever. Tijd om de snorkel op te zetten en eens onder water te kijken. Veel koraal en binnen no time kwam ik bij de 'reef' vanwaar ik kon zien wat de duikers zien. Inclusief een waterslang, blijkbaar een watercobra, die het niet zo heeft op mensen, bijt, giftig en gevaarlijk is (aldus de duikinstructeur die ik daarna even raadpleegde). Maar het water was heerlijk en ik heb nergens zo lekker kunnen dobberen op het zoute water als hier. Fantastisch.

Na 6 dagen rust, genot, dankbaarheid en vrijheid heb ik gisteren afscheid genomen van de mensen en het fantastische eiland. Met de speedboat richting land en van daaruit een bus naar Kuala Lumpur. Ik verheugde me al helemaal op de reis, het vervoer vond ik zo gaaf de afgelopen maanden, ik verheugde me op superoude rotte bus met touwtjes aan het stuur. Helaas hebben ze het in Maleisie beter voor elkaar en zat ik met slechts 4 andere mensen in een grote toeringbus. Dus streek koningin Anne neer op de achterste vier stoelen, ogen dicht en pas wakker worden toen ik om 4u vanochtend moest plassen, opkeek en zag dat we al in Kuala Lumpur waren. Nou... comfortabeler reizen kan echt niet. Dus heb ik vanochtend op een minder christelijk tijdstip lekker door KL gestruind, gelukkig wist ik de code van het hostel nog en heb ik lekker kunnen douchen en me verder vandaag vermaakt in het park aan het meer met uitzicht op de twin towers. Ogen dicht en lekker slapen. Wat een leven he, ik kan het zelf nog steeds niet geloven. Ik kan ook niet geloven dat het morgen voorbij is!!! Neem morgenmiddag een vlucht met mijn vrienden van Air Asia richting London, heb daar nog een hele dag en heb afgesproken met Claire (Laos) dus zal vast heel leuk zijn om haar daar weer te zien! En dan neem ik woensdagmiddag om 17u een vlucht naar Eindhoven en is het avontuur om 19u echt voorbij.

Geen ratten meer op mijn nachtkastje of kikkers in de badkamer, niet meer op blote voeten naar buiten, niet meer op de hoek van de straat een kommetje noedle soep naar binnen werken, geen tropische fruit meer, niet meer onderhandelen en lachen met de locals om een fles water, niet meer vijf weken in ongewassen kleren rondlopen (haha ja dat was heel bevrijdend ;)) en een groot stuk van de vrijheid blijheid inleveren. Maar daar staan gelukkig wel weer andere mooie dingen tegenover en de herinnering blijft natuurlijk. Een herinnering aan de meest bijzonder ervaring in mijn korte leventje tot nu toe, een groot groot groots geluksgevoel en een nog grotere dankbaarheid.

'If you can dream it, you can do it. You miss out on 100% of the chances you don't take. No regrets, live life now, there is less left tomorrow. Expand your mind, expand your life. Just do it.'

Kus, Anne