Hoi,

Na 4 dagen in het drukke Bangkok doorgebracht te hebben, ben ik per trein (als enige blanke tussenalleen maar locals, een ware attractie) naar Ayutthaya gegaan. Daar ben ik twee dagen verbleven in een guesthouse wat vroeger een school was, bij de zorgzame dochter (haar naam is Koo Soon) van de voormalig burgemeester van Ayutthaya. Op de fiets de belangrijkste tempels bekeken wat me goed beviel. Overal waar ik kwam stroomde de dubbeldekkerbussen leeg, vol met toeristen, en dan kwam ik lekker op de fiets aangetuft, heel relaxt! 's Avonds een tour gedaan per tuktuk, opgezet door Koo Soon, dus daar trof ik dan ook de beelden waarvan bij mn vorige bericht een foto boven het verhaal stond. Ook op bezoek bij de olifanten, waar ik toch een beetje misselijk van werd. Ze werden nou niet bepaald met een zachte hand behandeld helaas. Een aantal stellen ontmoet met wie ik gezellig samen kon eten, maar nauwelijks backpackers. Dus met de bus, wederom lokaal vervoer, via bangkok naar trat, de laatste thaise stad voor de grensovergang met cambodja. Ook daar weer geen backpackers (waar zijn ze toch allemaal?!) maar wel een goede nightmarket waar ik bijna alles wat er lekker uitzag heb geprobeerd. Met een volle buik weer terug naar het guesthouse, waar tot mijn verbazing niemand anders dan ik verbleef! Of ik het licht uit wilde doen beneden bij de ingang als ik naar bed ging...moet de deur ook op slot vroeg ik? Nee hoor, laat maar open... Ehh.. Heb mijn kamer toch maar dubbel op slot gedaan. De volgende ochtend met een minibusje op naar de grens, gelukkig trof ik een aardige Amerikaan, die al heel wat 'border crossings' had doorgemaakt en mijn lichtelijke nervositeit (ik had nog geen cambodjaans visum) wegnam. Maar alles zonder problemen, even temperatuur opmeten, smartgeld betalen en dan mag je erdoor. Overnacht in Koh Kong en de volgende ochtend meteen de bus naar Sianoukville, in de hoop om dan toch eindelijk na een week wat leuke backpackers te ontmoeten!

En dat is gelukt...gelukkig, want eerlijk gezegd begon de eenzaamheid wel lichtelijk toe te slaan. Op de eerste avond (maandagavond) leerde ik Madita kennen, een Duits meisje wat ook alleen reist. Zij had in haarafgelopen 7 weken ook alleen nog maar mannen ontmoet die alleen reisden dus wilde graag intrekken in mijn bungalow. De eerste dagen hebben we vooral op het strand doorgebracht. De eerste dag nog op het drukke strand aan het einde van de straat, waar de verkopers ons om de haverklap aanschoten.. dat gaat ongeveer zo:
'hello, you wanna buy bracelate/donut/noodlesoup/manicure/massage? no? maybe later? if you change your mind you buyfrom me, okay? promise?' - en oh wee als je later bij iemand anders wel iets koopt, oehhh dan zijn ze echt niet blij en vriendelijk meer. Ongeveer 75% van alle verkopers zijn kinderen. Ze spreken allemaal aardig Engels (oh come on, open your heart open your wallet: tot nu toe wel de beste zin die we hoorden), en kunnen ons ook veel vertellen over het leven in Cambodja, dus dat is een voordeel. De kinderen gaan bijna allemaal naar school, de meeste slechts 1 uur per dag in de avond om Engels te leren (overdag spulletjes verkopen op het strand), anderen gaan de hele dag naar school. Maar daarna maken ze een vriendschapsarmbandje voor je en verwachten ze wel dat je ook nog wat koopt voor'your friends in holland, ormaybe youhave niece?'.. Dusje moet wel oppassen wat je doet en dat je geen verkeerde verwachtingen schept. Op de foto's de kinderen die wel normaaldeden en niet na 5 minuten kwaad werden en de scheldwoordendoos open trokken. De dagen daarna zijn we steeds te voet naar een ander strand gelopen (5km wandeling); over het strand, langs sloppenhutten, over mooie rode zangwegen. Een stuk rustiger daar op het strand; bovendien is dat strand minder ernstig getroffen door de cycloon 5 weken geleden. Trouwens, heel heel heel veel vrouwen en kinderen lopen hier in pyama.... niemand schijnt ons de echte reden te kunnen geven hiervan. Ze zeggen steeds dat de pyama hen beschermt tegen de zon (alle aziaten willen graag wit zijn zoals wij en gebruiken zelfs witmakende creme) maar ik begrijp niet waarom ze dan niet gewoon een shirt met lange mouwen aandoen..

Eergisteren besloten Madi en ik dat we maar eens wat moesten gaan doen, en zochten we waar we de goedkoopste scooters konden krijgen, om zo naar het national park te gaan in de buurt. Voor 3 dollar mochten we dat ding de hele dag lenen. Het was ook te mooi om waar te zijn... Maar eerst probeerden we de weg te vinden, wat blijkbaar niet helemaal lukte, want na 2 uur rijden zaten we echt in de rimboe, opwegen bestaande uit keien,die duidelijk niet geschikt waren voor scooters. Ik stelde voor om om te draaien, we zagen geen andere scooters meer of sporen daarvan, dus ik dacht we zitten fout. Maar Madi dacht dat het nog wel even kon... inclusief de brug waar we overheen moesten die duidelijk niet gemaakt wasvoor vervoer per scooter. Wat betekende dat we zelf de planken steeds moesten verleggen om te zorgen dat we er overheen konden. Met als hoogtepunt dat Madi de scooter uit haar handen liet vielen, op mij, en ik bijna achterover de rivier indonderde. Hoe dan ook, ze vond toch ook dat we om moesten draaien aangezien we de civilisatie al ruim een uur achter ons hadden gelaten, en dan kon dit toch echt niet de weg naar het national park zijn. Dus 2 uur teruguit, en daar vonden we dan de main road, geasfalteerd, heerlijk, we konden los! Totdat de band na 10 minuten lek bleek. Shit.. wat nu.. Een aardige local die ons heel grappig vond, wees ons de weg naar de dichtsbijzijnde garage. Garage.. je bedoelt vier palen en een dak (zie foto). Maar de band werd vervangen en terwijl het hele dorp uitliep om die twee blanke lange meisjes te bekijken,konden wij een half uur later voor 5 dollarverder. Toen Madi eerst even proefritje maakte, gleed ze onderuit, en 5 minuten later viel de motor uit. Tuurlijk... Maar we hadden mazzel, na een paar minuten startte hij weer en konden we verder. Tot het eerstvolgende stoplicht natuurljk.. Maar ook hier weer een garage in de buurt, alleen duurde het nu wel 2 uur voordat de boel gemaakt werd. Ons plan om het national park te bezoeken viel zo rond 3u smiddags wel in duigen!!! Dus dan maar even gauw naar het strand toen we om 5u verder konden, en even genieten van de zonsondergang voordat we die rotbrommer weer terug zouden rijden naar zijn baas. Maar helaas, hij startte wederom niet meer en te voet konden we terug naar die kerel die we wel eens even de waarheid gingen zeggen. Want betalen gingen we natuurlijk niet!!! En we wilden de 9 dollar terug voor de reparatie. Terwijl we natuurlijk zelf ook wel wisten dat die rit over al die keien in the middle of nowhere die brommer natuurlijk geen goed hadden gedaan. Na een ellenlange discussie met de eigenaar stelde ik voor om gewoon te betalen, want ik had het helemaal gehad en die kerel had natuurlijk gewoon gelijk: het was onze eigen schuld en we hadden hem gewoon meteen moeten bellen toen die band al lek ging en dat had hij ons kunnen helpen. Madi verloor haar zelfbeheersing wat ik wel erg vervelend vond, want niet voor niets staat in de lonely planet 'whatever happends, do not lose your temper, as this is disrespectful and stay calm in every situation). Maar dat stukje had Madi denk ik even niet gelezen. Zoals ze ook niet gelezen had dat het niet netjes is om in je ultrakorte broekje de straat op te gaan. Ze is een attractie voor alle mensen die niet gewend zijn aan toeristen. Alhoewel die vrouw in haar string op het strand toch nog wel meer bekijks had...!

Verder hebben we enorm veel mensen ontmoet hier in Sianoukville, en dat doet me goed, maar het grootste gedeelte van het publiek bestaat toch wel uit backpackers die vooral komen om veel te drinken en te feesten. Waarom ze dan naar Azie komen begrijp ik alleen niet. Salou is toch veel dichterbij? Tot nu toe is het vooral leuk om met de locals op te trekken, de mensen die open staan voor contact en het leuk vinden om te vertellen over hun land en de cultuur. En ons uitnodigen om een krekeltje te proeven (was serieus lekker!) maar ons wel waarschuwden voor het feit dat de vleugels van de krekel niet door te spoelen zijn in het toilet. Wij dachten dat het een geintje was, maar helaas, niets was minder waar...Gisteren zijn wevoor Halloween ook met een Cambodjaanse jongen en meisje op stap gegaan, en dat was eigenlijk heelinteressant. Veel mensen die enorm creatief hun best hadden gedaan om verkleed voor de dag te komen (denk aan bananenbladeren als broekje, palmbladeren als top, of iets eenvoudiger gewoon het matrasovertrek uit je guesthouse verknippen en omhangen..). Overal schmink te verkrijgen om jezelf tot freak te kunnen beschilderen. Overigens is erook veel sekstoerisme hier en daar stoor ik mewel aan, maar ik zal er toch maar snel wennen aan die oude grijze mannen en hun jonge slanke aziatische meisjes, want ik zal ze overal blijven treffen.

Het plan is om morgen per bus naar Pnomh Penh te gaan om daar The Killing Fields en het Tuol Sleng museum te bekijken. Ik heb deze week een boek gelezen, geschreven door een vrouw (Loung Ung) die de oorlog van 1975 tot 1979 heeft meegemaakt. Indrukwekkend en gaf daarnaast veel informatie over hoe Cambodja is geworden tot wat het nu is. Ik begrijp nu het verhaal en dat zal de bezienswaardigheden in Pnomh Penh des te indrukwekkender maken. Daarnaast viert Cambodja dit weekend en maandag en dinsdag het regenfestival, waarmee het einde van het regenseizoen gevierd wordt. In Pnomh Penh worden in totaal zon 6000 papieren bootjes het water op gedreven met een lichtje erin, dus dat zal best een mooi beeld geven. Madi en ik zijn niet van plan om lang te blijven, daar het niet zon fijne gezellige stad schijnt te zijn, en hopen donderdag al in Siem Reap aan te komen om Angkor Wat te bekijken. Daarna vervolg ik waarschijnlijk weer alleen mijn weg naar Laos.

Ik kan nog veel meer vertellen maar bovenstaand verhaal en de foto's hierbij zeggen wel even voldoende. Ik hoop dat het goed gaat met iedereen!

Lie Haa!
Anne