Sabai-dii enthousiaste meelezers!

Khwap jai lai lai voor de leuke berichtjes bij de verhalen en foto's. Ik vind het super om te lezen wie er deel uit maken van die 46 mensen die mijn blog lezen. Graag zou ik weten wie die andere 29 mensen zijn, dus ben vooral niet te terughoudend om je reactie te geven. Ik ben verder absoluuuut niet nieuwsgierig ingesteld :)

Oke waar was ik gebleven.. Besef van dag, datum, tijd is totaal verdwenen, ik wacht op het moment dat ik me niet meer realiseer in welke eeuw we zitten.
Ik heb vanuit Siem Reap de bus naar Kratie genomen, en oh ja, dit was ook een interessante ervaring. Ik moest opeens halverwege overstappen op een andere bus, die zat helemaal propvol met mensen in het gangpad, alleen maar cambodjaanse mensen. Maar er was 1 plekje vrijgehouden voor deze blanke vrouw, recht achter de chauffeur. Ik blij. Maar eerst moest ik toch echt even plassen. Ik had al 5 uur in een andere bus gezeten en die was niet een keer gestopt. Dus je kunt nagaan hoe jeje voelt na anderhalve liter water... Dus het moest. Maar er was geen wc. Ok, ik denk als ik daar achter die boom ga staan, dan ben ik onzichtbaar voor de mensen in de bus. Terwijl al die mensen toekeken hoe ik de natte rijstvelden in droop, zakte ik steeds verder in de modder terwijl ik hing te plassen (sorry voor de details) en toen ik terug de bus in stapte, keken al die ogen me aan alsof ik van Mars kwam. Was vast heel inappropriate dat ik dat deed, maar een knappende blaas leek me ook geen pretje. Sorry dus, aan alle Cambodjanen die ik beledigd heb met deze actie.
Maar die buschauffeur die heeft ook wat goed te maken. Wat ik nog niet verteld had in mijn vorige verhaal, is dat de verkeersregels grotendeels bepaald wordendoor de claxon. Oftewel, je laat weten dat je er aan komt door te toeteren en hoopt dat mensen aan de kant gaan (wat ze niet doen). Die claxon van zon grote bus als deze gaat door merg en been. Om de 10 seconden. Vooral als je dicht bij de claxon zit. Ahhh ik had me toch een hoofdpijn!!!! Wat verergerde toen de buschauffeur besloot om zijn neus en longen slijmvrij te maken door eens lekker op te halen en te rochelen. Raampje open spugen maar. Maar ik zat wel net achter hem! Dus ik dook iedere keer maar achter mijn sarong om vrij te blijven van zijn slijmerige goedje. Echt te ranzig. Maar het kan natuurlijk altijd erger.... als de buschauffeur besluit om zijn oren schoon te maken met een..tandenstoker.. Het is ongelofelijk. Ik heb de rest van de rit onder mijn sarong verstopt gezeten, ik kon het niet langer handelen...

Oke, na Kratie kwam ik aan in Stung Treng, waar ik de minibus zou nemen naar Don Det. Eerst werd ik 2 uur genegeerd op mijn vraag wanneer de bus zou komen. Dat wisten ze zelf waarschijnijk niet, of ze vonden hun eigen bordspel belangrijker dan mijn vraag. Toen, wat achteraf pas bleek natuurlijk, werd ik grof afgezet door de kerel van het reisbureautje, toen ik mijn dollars om wilde wisselen voor de Lao-se eenheid 'Kip'. En na uiteindelijk 5 uur wachten kwam dan de minibus. Ik ontmoette een Canadees stel (Matt en Melissa) waarmee ik samen (zonder problemen) de grens van Laos over ging en uiteindelijk aangekomen in Don Det zochten we met zijn drieeen naar geschikte bungalows met uitzicht op Sunset. Zie de foto's voor het resultaat van onze zoektocht: 1 euro per nacht :). Fantastische zonsondergang, vier avonden op een rij. Toen we onszelf gingen trakteren op onze eerste Beer Lao, ontmoetten we de Ierse Ruth en Steve, supergrappige mensen. En vervolgens stelde Ruth me voor aan 'Marion', wat later mijn hartsvriendin voor vier dagen zou worden (zie foto). Marion was er altijd, in good times, in bad times, maar ook in bed times (foto). Vet gezellig met zijn tweetjes. Ik hoefde maar te roepen en ze volgde me waar ik ook ging. Echt leuk.
Don Det bleek een grote boerderij te zijn, met koeien, kalfjes, stieren, kippen, hanen (minder gezellig in de vroege ochtend) en een hoop muggen. Maar de leuke mensen, het fantastische eten, de hangmat voorde bungalows,en de gastvrijheid van de familie waar we verbleven, maakten de Don Det dagen helemaal top. Het zit zo: een familie woont op Don Det waar veel toeristen naartoe komen. Ze zetten vijf bungalows in hun tuin en hangen een bordje op met de naam van hun guesthouse (foto). Vervolgens zorgen ze voor hun gasten alsof ze familie van hen zijn, het restaurant is in de huiskamer, de keuken in hun keuken, en als de gasten savonds naar hun bungalows gaan, gaat de familie slapen.
Er is trouwens overdag geen electriciteit op Don Det. Alleen savonds van 6 tot 10 is er electriciteit om te kunnen eten en voor de locals om tv te kijken. Daarna valt alles in een keer uit en zijn het de sterren, de maan, en een heleboel zaklampjes die ons niet laten verdwijnen in de duisternis. En rond een uur of 12 maken we een kampvuur en met een beetje geluk speelt er wel iemand gitaar. Echt top. En zo ontmoet ik dan de Noorse Bjornar en Franse Claire.
Met pijn in mijn hart verlaat ik Don Det en Marion na vier dagen....omdat mijn geld op is en er natuurlijk geen pinautomaat is!!!

Op naar Pakse, zogenaamd in een VIP bus (de fotos bij het reisbureau liegen er niet om, het zijn fantastische bussen, dus de 13 dollar wel waard). Maar ik word gewoon in een minibusje gepropt met een heleboel tassen en mensen en dat noemen we gewoon VIP. Hahaha fantastisch.Eenmaal op wegruil ikmijn bovenstaande vrienden in voor de Finse Olga en Nederlandse Femke. Maar niet zonder Melissa en Matt weer opnieuw tegen te komen, evenals Bjornar en Claire. Ik ben alleen nog niet gewend aan mijn internationale naam (Anna) dus ze moeten wel wat moeite doen voordat ik hoor dat ze mij roepen :)
Samen met Olga en Femke ben ik de eerste dag lekker door Pakse gaan sjouwen, waar we wer tegen een hoop locals aanlopen die maar al te blij zijn om die blanke vrouwen te begroeten en een praatje te maken. Dat laatste gaat moeizaam, ik kom er al snel achter dat de mensen in Laos lang niet zoveel engelse scholing hebben gehad als de mensen in Cambodja. Jammer! Totdat Olga en ik de tempel in Pakse gaan bekijken en we een Nederlandse vrouw tegen het lijf lopen die in de tempel werkt voor een paar dagen. Ze stelt ons voor aan een monnik en na een maand reizen kom ik er dan achter dat je als vrouw dus WEL met monniken mag praten. Ik lees overal dat het beledigend is etc en je niet te dichtbij ze moet komen. Maar ik ben blij dat ik dit weet nu en heb er al flink gebruik van gemaakt. De monnik vertelt ons vanalles over het leven in een tempel en het bestuderen van het boeddhisme. Mijn mond staat open, zo interessant vind ik alles wat hij zegt. Hij wil ook vanalles weten over ons, en begrijpt niet waarom ik na het behalen van mijn Masterdiploma Psychologie niet verder ga studeren. Waarom zou ik werken?! Mooie gedachte maar ik krijg mijn gedachte aan hem niet uitgelegd.
Later die dag gaan Olga en ik naar een 'Clinic' om een massage te nemen en de sauna te bezoeken. Er is namelijk iets gruwelijk mis als je al een maand door Azie reist en nog geen massage hebt genomen!! Ik ben echt nerveus want wat in godsnaam verwachten ze van ons in de sauna en tijdens de massage. Maar het valt heel erg mee. We krijgen een sarong die we in de sauna moeten dragen. En allerlei kruidensmeerseltjes om ons mee in te smeren na iedere saunagang. Leuk, zo'n geel lichaam. Vooral als je het er niet meer afgeschrobt krijgt in de douche... Vervolgens de massage. Gelukkig liggen Olga en ik in dezelfde ruimte. Het voelt allemaal prima en ontspannen, totdat ze de handdoek bij Olga van haar borsten aftrekken en beginnen te lachen. In hun vuistjes, maar hoe dan ook overduidelijk. Tja, die westerse borsten zijn toch wel een paar maatjes groter dan die Aziatische borsten.. Het valt me mee dat ze niet het hele dorp erbij halen om mee te komen staren... Ik bedank voor de eer trouwens haha ik hou er niet zo van om uitgelachen te worden :)
Dan de voetmassage. Fijn dat al je spieren eerst ontspannen zijn door die lichaamsmassage en je dan binnen vijf minuten alles weer aanspant van de PIJN. Ahhh serieus, ik dacht dat voetreflexologie ook lekker kon zijn maar in dit geval alleen maar heel erg pijnlijk. Ach het zal vast ergens goed voor zijn.

De dag erna gaan Olga en ik naar Tad Lo, een dorp op het Bolaven Plateau. We weten alleen dat er veel watervallen en koffie en theeplantages zijn. We springen om 6u 's ochtends in de tuktuk om de bus van 7u te halen. Maar jeeeeeeeeezus wat is het koud. Zit je in hartje Azie en moet je een lange broek en trui aan. Geeft me een goede reden om te denken aan jullie thuis. Ik leef met jullie mee. Na aankomst op het busstation wijst iemand ons de bus aan: zit er wel een motor in of is de bus van voor 1850?(foto). En wie treffen we daar bij de bus: Bjornar enClaire. Mooi, want die twee zijn enorm grappig en ik vind het toevallig heerlijk om te lachen dus dat komt goed uit.
Er zijn twee dingen vreemd aan deze bus:
1. het tempo - we vragen ons af of de bus deze 3 km per uur de komende 80 km vol gaat houden of dat de bus misschien toch nog iets harder kan?
2. het stuur - niet alleenvastgemaakt met een heleboel touwtjes (foto) maar daarnaast staat het scheef. Dat niet alleen - het werkt gewoon een beetjeanders. Jemaakt gewoon wilde bewegingen met het stuur (360 graden draaien) en je rijdt ondertussen rechtdoor. Ik begrijp er helemaal niets van. Maar na een lange doch kritische observatiedenk ik het te begrijpen:de wielen reagerenpas 10 seconden later op de bewegingen van het stuur. Watbest lastig is als je een smalle brug over moet.. Vergt wel wat special skills van de chauffeur, maar die heeft het gelukkig helemaal in de vingers.
Hoe dan ook, we bereiken Tad Lo na een busrit en een backpackerswandeling en vinden een gezellig guesthouse. Maar het is er wel ijs en ijskoud. Dus we slapen met al onze kleren over elkaar aan en een heleboel lakens over ons heen. Kan iemand ons vertellen waarom hier in godsnaam een ventilator hangt?!
We besluiten de volgende dag een tour te gaan doen. Dat betekent dusvervoer met een busje en een heleboel zien. Dat is wat anders dan een trekking, waarbij je zelf loopt en veel dingen ziet. We maken een afspraak met de man van het restaurant, die af en toe wel een beetje de weg kwijt lijkt te zijn. Dit gaat om eten en om geld, maar hij lacht heel charmant dus we vergeven snel. Maar we verzekeren ons ervan dat we de tour gaan doen, door dit 3 keer te benadrukken aan de man (Chan). De volgende ochtend staan Bjornar, Claire en ik klaar voor het avontuur (Olga gaat op weg naar Vietnam). We beginnen de tour lopend (metChan als gids)en zien een aantal bergstammen, een heleboel lieve ongewassen kindjes (foto) en mooie natuur. We proeven alles wat er groeit (katoen, koffie, tabak, pepertjes etc.). Het is wel veel wandelen maar het is wel super. Na 3u nemen we een pauze en vragen we Chan wanneer we per bus verder gaan. Hij begrijpt er niets van. Dit is toch de tour?? vragen we hardop. 'No, this is 4 hour trek!'. Ongelofelijk. Deze kerel is echt enorm de weg kwijt. Ik val bijna op de grond van het lachen, dit is toch fantastisch?! Hoe dan ook, hij regelt een tuktuk en we vervolgen onze weg. Ik moet steeds lachen als ik naar Chan kijk, hij doet zo zijn best maar het werkt gewoon niet helemaal. Na 3 watervallen, bergstammen, de koffie en theeplantage, gaan we weer terug naar het guesthouse. Ik vraag hoe lang de rit duurt, en Chan's antwoord is 10 minuten. Nou...dan kan ik wel even wachten met plassen. Twee uur later bereiken we dan weer het guesthouse. Ik kan niet meer stoppen met lachen, ik vind deze kerel echt helemaal de bom. Hij lacht met ons mee, maar heeft vandaag wel ongeveer 28 keer sorry gezegd. Tijd voor een biertje, althans na de douche, want anderhalf uur in een tuktuk over een stoffige rode weg heeft zijn sporen wel achtergelaten op ons. Een ijskoude douche trouwens, dat is best vervelend als het rond de 10 graden is, maar ja wat wil je voor 1,50 euro per nacht. Chan en Tan (chauffeur) zitten bij ons en we evalueren een fantastische dag, met handen en voeten en gebaren en vreemde gezichten want Tan spreekt geen Engels. Maar we komen er samen wel uit. Duidelijk geval van verboerdering. Als Claire en Bjornar naar bed gaan om 22u, kijk ik met de dochter/familie van Chan nog even tv. Een soap, slechter dan slecht, en dat vinden zij gelukkig ook want we liggen dubbel. En ik vind het zo gezellig om met de locals rond te hangen dus ook dit is weer top.

Wat een mensen, wat een wereld, wat een reis. Het wordt eralleen maar beter op en het lukt me inmiddels stukken beter om er van te genieten. Vanavond neem ik (inmiddels weer alleen)de slaapbus naar Vientienne, de hoofdstad van Laos. Ben benieuwd wie ik daar weer ga ontmoeten. Verwacht een paar dagen in Vientienne te blijven, dan ga ik naar Vang Vieng (waar alcoholistische backpackers weer samenkomen om zich van de wereld te zuipen en te tuben - ronddrijven in een opblaasband; ik ben zeer benieuwd wat ik hiervan ga vinden) en vervolgens naar Luang Prabang (oude hoofdstad). Daar wil ik wat langer blijven en een trekking doen in de omgeving, met homestay (bij mensen thuis verblijven). Genoeg om naar uit te kijken dus en dat doe ik dan ook.

Laat een berichtje achter om mijn nieuwsgierigheid te temperen en ik hoor graag hoe het met jullie gaat!

Anne