India 2015: Robo-Anne

Lieve lezers,

Nadat de reismee.nl weblogs dit voorjaar massaal crashten en ik enkele verhalen verloor, heb ik inmiddels een nieuwe blog aangemaakt. Mocht je mijn reisverhalen nog steeds willen lezen, feel free to join via http://shegoesandsees.com/.Rechtsonderaan de pagina kun je op "volg" klikken en wederom via email inschrijven om me te blijven volgen.

Veel liefs uit India

Too much space

I opened my eyes. There I was. In front of a big bustling bubbly city that was ready to swallow me again, only by aggressively pulling my left leg. I turned around and saw my right leg behind me, across the Arabic sea. While I breathed in I felt a lot of space in my chest. Too much space. I looked down. Wtf. Something was missing there. My heart. Where was it? I must've left it somewhere. I looked back again. I saw a glimpse of it in a sandy mala in between sweating yogis. A glimpse of it on a beach, under the stars and a full moon. A glimpse of it on the rocks next to a mediating monkey near a temple. A glimpse in a train, on the luggage reck above an Indian family. A glimpse in a Maharajan style bed, under a mosquito net. And a bit in the most clear blue eyes ever seen. Apparently I had left it there. All I could do was hope. Hope, that not just a somebody out there would take good care of it.

India, rijkdom en overvloed: untill we meet again

Daar zit ze dan. Om 3u sochtends op het vliegveld. Klaar. Done. Schoenen om haar voeten. Dikke trui in haar tas. De reis terug naar het gewone leven ligt weer voor haar. Aan alle goede dingen komt een eind, maar het gevoel wat ze bij zich draagt is niet eindig. Inspirerend was het tot nu toe altijd. Spannend en avontuurlijk ook. Rijk ook. Maar zo enorm perfect op alle mogelijke manieren was het nog niet eerder.

Ik dacht dat perfectie niet bestond, of op zijn minst een heel stom iets was. Maar ik neem het terug. Het bestaat. Het is hier. Overvloed. Als het omschreven moet worden, dan komt overvloed het dichtste bij. Oh mijn god India. Hoe krijg je het voor elkaar?

Hampi. Daar waren we. Ik had al uitgelegd dat ik op een uberbijzondere plek was beland. Het hostel met het matrasje onder de blote sterrenhemel, de te fijne vibe door de mega-open medebewoners én de mega-warme Indiërs (het personeel). Soms valt alles op zijn plek. Dat begon daar in Hampi. Als ik sochtends van m'n hemelbedje af stapje en richting het restaurant liep, werd ik steevast begroet met meerdere "Hello Anna, did you sleep well?". Eerst door t personeel en vervolgens door m'n backpackende buren. Ik hoefde maar aan een lege tafel te gaan zitten en ik wist dat alle stoelen er omheen 10 min later vol zouden zitten, iedereen schoof bij elkaar aan met als gevolg dat je elkaar na een paar dagen allemaal kende. Wauw. Hostels en dorms zijn bijna altijd fijn maar deze staat echt met stip op 1 qua warmte en welkom voelen. Het belangrijkste wat het hostel met me deed, is me totaal tot rust brengen. De laatste vier dagen in Hampi heb ik niks anders gedaan dan op m'n luie reet gehangen, gegeten en 1200 keer de vraag "whats your plan today" gesteld en zelf steeds beantwoord met "nothing really". En ik was niet alleen. Hooguit een yogalesje in de tuin van t hostel, met dank aan de 23jarige Arthur uit Utah, hooguit een koffietje ergens aan het water, een ritje naar the lake om me te wassen, filmpje bij de buren of een kampvuur in de bergen. Geen boeken. Geen telefoon. Alleen maar hangen. En iedere avond de sunset zien vanaf weer een andere rots, samen met anderen of alleen, zingend of mediterend in stilte, zijn. Mijn partner in zijn was Rod, m'n Australische mate die net zo goed niks kon als ik. Gesprekken over alles. Ook met anderen. Onderwerpen die je thuis ook wilt bespreken maar waar je niet aan toekomt door zogenaamde belangrijke andere dingen. Vooral heel veel talks over het leven en de liefde. Relaties. Urenlang. Space. A whole lot of space. And space is good. Ook zinloze gesprekken natuurlijk, ook belangrijk. En spelletjes. Wie het langst niet kon douchen. Ik won. Al had ik wel de regels aangepast. Je haren wassen in the lake geldt niet als douche vond ik. "This is not the Anna-wins-game", zei m'n vriend Rod heel terecht :)

Mijn encounters met de Indiase man bleven bijzonder. Zo ging ik een stukje achterop de motor bij n ventje van een jaar of 15. Halverwege de rit kwam hij wel heel dicht met zijn billetjes naar achter geschoven. Heeeel sneaky. Na iedere hobbel in de weg kwam hij een halve centimeter dichterbij mij met z'n billetjes. Eerst dacht ik nog dat ik t me inbeeldde. Het kind was nog een kind! Maar toen hij bijna op mijn schoot zat, werd het tijd om actie te ondernemen. Lang leven the funnypack, je weet wel, zon uberlelijk heuptasje. Uiterst functioneel in dergelijke situaties. Toen hij me afzette op bestemming was ik niet degene die dankjewel zei, maar hij. Wat een feest voor hem om mij zo onzedelijk te betasten met z'n kleine kinderbilletjes.

Nadat ik met Lyn, Aubrey en Marianne door de tempeltuinen was gekropen om overal hand- en hoofdstanden te doen, zat er ofwel een splinter ofwel een steentje in m'n voet. In Goa was het me ook al overkomen maar daar had ik dokter Shauna die hem operatief verwijderde (I love surgeries!). Nu moest ik zelf aan de bak. Maar zonder een naald ben je nergens en m'n pincet was te groot. En dus moest ik de hort op. Geen naalden te bekennen in dat hele ellendige dorp niet. Dan maar wat creatiever. Ik vond een Indiase jonge dude die zijn veiligheidsspeld wel af wilde staan (voor even dan, want zijn broek zakte af zonder dat ding). Ik hield de speld in een vlam (dank mam dat je me zulke briljante trucs hebt geleerd die in dergelijke onhygiënische situaties rete-handig zijn), peuterde me scheel maar helaas. Ik liep het leerwinkeltje binnen aan de overkant, met de gedachte dat als je goed bent in het stikken van leer, je vast ook wel wat kunt met voetzolen en splinters. "Have a seat", zei m'n vriend. Trots zei hij dat hij heel goed was met naalden dus dat hij dit wel even zou fixen. Hij haalde een naald tevoorschijn, bevuilde hem met z'n vieze smerige zwarte vingers en wilde al aan de operatie beginnen. Ik kreeg hem niet uitgelegd dat hij die naald moest ontsmetten. Toen ik t uiteindelijk deed, presteerde hij t steeds om die naald dan toch weer vast te pakken voordat ie m'n voet inging. Nou ja, loslaten, overgeven, ik was er heel goed in geworden tijdens de Retreat, dus laat maar gaan. "No splinter!". Ik dacht het toch echt wel vriend, maar goed, dan maar in m'n voet laten zitten want vandaag ging hij er niet uitkomen. Toen ik de veiligheidsspeld terug ging geven aan die andere kerel, keek hij naar de punt, die door het aansteken natuurlijk zwart was geworden en hij zei: "Dirty!" Mijn hemel. Hij snapte er ook geen snars van en ik moest alleen maar heel hard lachen terwijl ik tevergeefs probeerde uit te leggen dat hij juíst schoon was. Anyway, de splinter zit nog in m'n voet, is niet ontstoken geraakt, en iedereen die nog een poging wil wagen is welkom. Maar als dit het begrip is van hygiene en ontsmetten, dan voel ik hard mee met een van m'n vrienden die hier in het ziekenhuis belandde met Dengue Fever. Zouden ze zijn infuusnaald wel ontsmet hebben?

Verder deed ik dus niet zoveel. Genoot vooral van het feit dat ik ineens zo goed niks kon doen en gaf mezelf en de mensen om me heen de hele tijd knuffels en een touch of love (leg ik zo uit) omdat het zo goed en knap is als het je lukt om je tijd volledig te verspillen en er zo van te genieten. Ik schrok een beetje toen ik me bedacht dat t zeker een jaar geleden was dat ik echt níks had gedaan. Werk aan de winkel en oefening baart kunst dus wat kon ik anders doen dan blijven niks doen? Eigenlijk was ik gewoon de hele dag high, natural high. Dat ik om me heen keek, en moest huilen omdat ik het gras zo prachtig groen vond. En dan de hele dag door zulke highs. Om alles. Echt om alles, niet te doen! Een mooie vogel. De warmte van de stenen. Een glimlach van een verkoopster. En "hello how are you miss" van welke random stranger dan ook. Gewoon alles prachtig vinden. Overal cadeautjes om me heen. Op een avond keken we m'n favoriete film "Into the wild" en huilde ik (niet alleen ik trouwens) tranen met tuiten. Toen ik de volgende dag "The Lion King" ging kijken, had ik een beetje verwacht dat ik alleen zou zijn. Maar nee hoor, alle stoere mannen van het hostel sloten aan. Zat ik daar, als enige vrouw met die kerels om me heen. Baarden, dreadlocks en heel veel spieren. En tranen toen Mufasa doodging. Zoals ik op Facebook ook al schreef: ik geloof niet dat ik eerder zo gelukkig was. Briljant.

Op de laatste avond hadden Rod en Magnus takken verzameld om bovenop de rotsen een kampvuur te houden. Met 20 man en een heleboel iPhones met zaklamp beklommen we de top van "ons Hampi". Eerst een gebedje voor onze vriend, die we kort daarvoor hallucinerend en overkoortsig naar het ziekenhuis hadden moeten brengen, waar dus bleek dat hij Dengue had. En echt, dat wil je niet hebben op een plek zoals Hampi, waar het ziekenhuis blijkbaar de broedplek is voor muggen en de wc versierd is met poep. And it could have been anyone of us, een muggenbeet is genoeg om je weken ziek te laten zijn want er is niets dat je kunt doen behalve uitzieken en aan een infuus hangen om te voorkomen dat je uitdroogt. Dus even stilstaan weer bij je eigen gezondheid. Daarna opperde om m'n nieuwe detoxende hobby gezamenlijk uit te voeren: ritueel verbranden van dat wat we niet meer bij ons willen hebben (yes I know, ik kan er geen genoeg van krijgen). Met genoegen zagen we onze nare herinneringen en emoties in het vuur wegknapperen. Tijd voor wat leuks! De knapste man op de wereld, Cole uit California, toverde zijn yukalele uit zijn rugzak en het festijn kon beginnen. Ik mocht los. Eerst nog even serieus met lovesongs maar lang duurde deze volwassen geliederen niet. De meest debiele waardeloze teksten kwamen uit mijn mond en samen met Cole en Mister Rhymotology bedachten we een briljant lied over "Monkey Love". Ik piste echt in m'n broek van het lachen en rolde bijna van de rotsen af. Wat is het toch heerlijk om je zo schandalig kinderachtig en dom te gedragen af en toe. Niet heel veel later piste ik echt in m'n broek trouwens, toen ik, euforisch over het feit dat ik eindelijk voor het eerst tijdens deze trip echt buiten in de natuur kon plassen (dat kan normaal echt niet met die nosy Indiërs around), even vergat dat mijn Ali Baba broek echt lang en breed op de grond hing terwijl ik me in hurkzit volledig liet gaan. Toch handig dan, zon kampvuur om te drogen...

Op de een na laatste dag had Arthur me blijkbaar goed te pakken met zijn yogales vol met hartopeners. Met zijn 12en lagen we sochtends te zweten op zijn asanas en niet heel veel later voelde ik het al: een open hart, veeeel te veel liefde waar ik geen kant mee op kon en de behoefte om sentimenteel te doen. Ik ben daar echt goed in aan het worden joh echt een natte dweil. Maar wat anders kon ik doen dan mijn dankbaarheid herhaaldelijk uitspreken. Aan iedereen die iets voor me betekende. We waren inmiddels een soort van familie geworden. Rod en ik als papa en mama van het stel, de Israëlische tante Leor, knappe ome Cole, tante Kirstie uit Engeland, uncle Arthur en Chileense neef Sebastián en last but not least onze twee kindjes Magnus (Deens, 23 jaar) en Max (Engels, 21). En de 5 honden natuurlijk niet te vergeten. Maar ik kreeg het ze gewoon niet uitgelegd, hoe blij ik met ze was. Dan maar "een touch of love". Die behoeft uitleg dus. Vriendin Shauna had in Goa een tantra-meditatie gedaan, waarbij ze allerlei oefeningen hadden gedaan om tot liefde voor haar (onbekende!) partner te komen. Touches of love op handen, voeten en elkaars hart. So good so far. De sessie eindigde met een touch of love op een speciale plek, "cause the sex also needs a touch of love". De sex, als in het genitale gebied. Offcours. Shauna had zich wel laten betasten maar had haar grens getrokken bij het betasten van de sex van haar partner. Ik zei het eerder al: Spiritueel Disneyland, je vindt het allemaal in Goa. Goed verhaal vonden we allemaal tijdens de Retreat en "the touch of love" werd direct toegevoegd aan mijn woordenboek. De touch of love die ik mijn familie in Hampi gaf, was zoals jullie begrijpen uiterst onschuldig. Handen, voeten en hoofden en enorme knuffels. Ik probeerde ook mijn dankbaarheid uit te spreken aan de hostel eigenaresse, een hele stoere grote vrouw met een enorme waffel, Indiaas van afkomst maar totaal westers in haar gedrag. Een heel goed target voor mijn grattitude-verhaal vond ik, zeker omdat het mede door haar kwam dat wij met zijn allen zo hippie-gelukkig zaten te zijn op haar property. Maar het enige wat zij lachend bleef herhalen was: "fuck you Anna". :-))

Anyway, na 8 fenomenale dagen in Hampi was de tijd gekomen om afscheid te nemen. Jullie snappen na bovenstaand zoet en zwijmelig verhaal wel dat dat niet meeviel. Maar ik omarmde alles maar weer zoals het kwam en zag vooral hoe fijn het allemaal was. Dikke zoenen en dikke knuffels, alles uitstellend tot de laatste minuut. Ik moest namelijk aan de andere kant van de rivier gaan slapen omdat ik sochtends om 6.30 de trein in moest maar de boot pas rond 7.00 zou gaan varen.

Met frisse tegenzin stond ik mijn hemelbed af aan iemand anders en verliet ik mijn paradijs. Gelukkig niet alleen, Rod ging mee om me gezelschap te houden aan de andere kant. Nog een sunset meepakken vanaf de tempel, weemoedig luisterend naar de klanken van Kodaline en nog een blessing in de tempel ter afsluiting. Ik vertelde jullie eerder al over Lakshmi, de tempelolifant die elke ochtend een bad neemt in de rivier. Lakshmi is ook opgeleid om mensen te zegenen. Simpelweg betekent het dat ze haar afgericht hebben om geld aan te nemen met haar slurf, haar slurf dan op je hoofd te leggen en hier vet veel geld mee binnen te slepen. Toeristisch als ik ben aangelegd kon ik deze attractie natuurlijk niet overslaan. Eerst met 10 Rupiah (14 cent), en daarna nog eens met een muntje van 2 Rupiah (3 cent). Lakshmi pakte het muntje van me aan, gaf het aan dr verzorger, die het vervolgens aan me teruggaf. "Nou, das zo weinig, dat hóeven we niet eens". Rod ging stuk. Vuile Nederlander dat ik ben. Anyway, ik heb inmiddels een ketting met een gezegend muntje van Lakshmi eraan :-)

Tijd om een bed op te zoeken. Ik was sochtends al overgestoken om een slaapplek te vinden. Aangezien het motto Cheap = Cool is, moest het vooral gratis zijn als het even kon. En jawel hoor, meteen raak bij t eerste restaurant: ja hoor, je mag hier wel op de grond slapen. Hell yeah! Ik weet ook wel dat t nergens op slaat dat ik dit wil en doe, maar er zit gewoon ergens een stukje DNA scheef dat ervoor zorgt dat ik gewoon de grenzen van comfort en discomfort op wil zoeken. Toen we savonds om 22u aanklopten bij m'n slaapplek, moest ik zeggen dat ik wel heel blij was dat ik Rod bij me had, aangezien het mannelijke personeel van t restaurant er óók op de vloer zou liggen. En om daar nou als westerse vrouw tussen de Indische mannen te gaan liggen. Mwoah. Goed gezelschap dus om op een minimatje tussen de muggen neer te strijken. Serieus, het sliep helemaal ruk natuurlijk en we deden geen oog dicht. Maar het was wel weer een mooi avontuur.

De volgende dag ging ik om 5u in m'n eentje weer op pad. Nadat de Riksja chauf onder geen enkele voorwaarde weg te krijgen was terwijl ik me aan stond te kleden in te restaurant. Weet je wat het is, ze kunnen er echt niks aan doen geloof ik. They just cant help it! Ze weten gewoon echt niet dat het niet kan. Maar goed, het was donker dus ik denk niet dat hij wat gezien heeft, maar indien wel, dan hoop ik dat hij t prachtig vond... Op naar het treinstation van Hospet, vanwaar ik dan eindelijk de grote droom uit ging laten komen. De trein in, in India.

Na een koude rit in de riksja kwam ik om 6u sochtends aan bij het treinstation in Hospet. Wat een bende. De aankomsthal lag vol met slapende Indiërs maar als je had gezegd dat ze met gifgas vermoord waren, had ik het ook geloofd. Toch maar even een foto maken van de lijken. Ik zetelde me naast het spoor en trof een Duits meisje die op het station sliep totdat de bootjes in Hampi weer zouden gaan varen. Ook slim. Toen ik mijn treinticket kocht, kon de verkoper me niet zoveel vertellen over de trein. Er zijn veel verschillende klasses in Indiase treinen. Je wordt geadviseerd om in ieder geval de AC treinen te nemen omdat je dan nog redelijk schoon zit. Maar ik wist niet wat hij voor me had geboekt. Toen mijn trein binnen kwam rijden moest het Duitse meisje heel hard lachen: "Is this your train? Really?". Het viel reuze mee, maar ik was wel de enige blanke in mijn coupe. Ik had geen zitplaats dus wist niet zo goed wat ik moest of mocht. De mannen staarden me als vanouds aan en keken nieuwsgierig hoe ik m'n plek vond. De plekken naast het raam waren allemaal vol. De bagagerekken echter, daar was wel ruimte. En als als die tassen er op passen, dan kan ik er ook wel liggen. En zo geschiedde. Ik kon een lekker uiltje knappen (oh my god waar komt die debiele uitdrukking ineens vandaan?). Soms werd ik wakker van een hand, die het westerse blanke lichaam even kort verkende door mijn knie of voet aan te raken. Ach, als je het ziet als een touch of love, dan is dat helemaal niet erg. De trein was niet heel anders dan in andere armere landen. Wat wel nieuw was voor mij waren de travestieten die klappend door de trein liepen en om geld vroegen (en kregen!). Snapte er niks van!! Tegenover me zat een mannetje te studeren. MBA methodologie and communication. Moest al bijna spugen toen ik dat woord zag staan. Maar wel heel cool hoe gedreven hij echt UREN zat te studeren. Hij sprak een beetje Engels dus met hem kon ik kletsen. Verder overigens met niemand. Geen woord Engels. Dus glimlachte ik vooral naar het gezinnetje naast me. Mama glimlachte soms terug maar papa en de kids niet hoor. Jammer. Geen contact dus. Dan maar heel veel Chai Tea drinken en grappen maken met de verkopers die iedere 5 min zingend door de trein raceten ("Masala Chai Coffee Chai!"). We stopten bij meerdere stations waar mensen uit konden stappen om even wat te eten te halen. Door het raam heen kreeg ik een halfje Chai cadeau van een hele leuke verkoper. Glimlach. De wc in de trein was wel eeeecht ranzig. Poep op de bril en de grond. Maar als je moet dan moet je. Een beetje yoga om de poep heen en dat gaat prima. What else can you do? Oh ja en uit de deur hangen natuurlijk! De deuren van de trein zijn er uit, dus kun je tijdens de rit naar buiten hangen. Heel cool. Al is het wel raar als een westerse vrouw dat doet blijkbaar, maar ja, alles wat ik doe is het bekijken waard voor hun. Geloof dat ik er inmiddels aan gewend ben. Ik hou afstand en soms probeer ik contact te maken als ik voel dat iemand niet dodgy en eng naar me kijkt. Met een beetje geluk heb je dan ook echt even leuk contact. Dat zijn echt de gouden momenten van de dag. Daarom ben ik hier. Ik laad en leef er helemaal van op. De tralies langs de ramen kun je ook omhoog trekken en dus kun je ook uit het raam hangen. Heb ik na m'n dutje uren gedaan. Zo mooi om India voorbij te zien glijden. Een van die tralies viel ineens naar beneden en een kind zat er met z'n vingers tussen. Janken! De halve trein liep uit om te kijken, iedereen bemoeide zich ermee. Tubes crèmes kwamen uit de tassen, flessen water, het kind werd door de gemeenschap gered. Best wel tof. Ik had trouwens best nog wel even moeite met het uitvogelen waar ik de trein uit moest. Doordat er maar 1 spoor was op een bepaald stuk, stonden we zeker een uur vast op een station, te wachten op de tegemoet komende trein die moest passeren. En we waren al vertraagd. Ik wist alleen dat ik op Margao uit moest stappen en officieel zou dat om 13u zijn geweest. Ik zag uit mijn raam geen bordjes op de stations, ik had echt geen idee waar we waren. En aangezien mijn Engels-sprekende student MBA al lang uitgestapt was, moest ik het doen met de papa de geen contact wilde maken. Bij ieder station vroeg ik dus maar weer: "This is Margao?". Waarop een steevast onaardig "No" volgde. Om 16u kreeg ik t benauwd maar uiteindelijk zei iemand anders tegen me: "Next station Margao!". Fieuw. Thanks dude, for saving my journey.

Eenmaal daar vond ik al snel 2 heerlijke Engelse gastjes van 18 jaar die ook mee de lokale bussen in wilden hobbelen richting Goa. Fijn! Zeker na de woorden: "Youre from Amsterdam? I fucking love Amsterdam. I fucking love your airport. And I fucking love your dubbeldecked trains!" Haha jij mag naast mij zitten vriend! Geen banken en fauteuils in deze bussen zoals in Mumbai, maar gewone stoelen. De bussen hebben trouwens een indeling hier. Gehandicapten voorin. Dan de vrouwen. Dan de oude mensen. En dan de gewone mensen. Ik adviseerde m'n vrienden om helemaal voorin te zitten. Konden ze wel waarderen. Wat Samosas op de busstations om in leven te blijven en vrolijke gesprekken in de bussen. Je leert elkaar zo snel kennen, echt te gek. Deze twee heren waren bijna verwikkeld geraakt in diamantsmokkel :) we spraken over wederom de liefde en spiritualiteit en ze lazen mijn hand (want ze dachten dat ze dat beter konden dan de astrologen hier :)). Het resultaat: "Je zult veel liefdes hebben in 2014. Je zult veel harten breken. De mannen gaan huilen, meer dan je ooit hebt gezien." Prachtig, ik doe het ervoor ;) na drie bussen samen namen we afscheid. Zij gingen richting partystrand, drugs gebruiken en zich lam zuipen. En ik natuuuurlijk niet! Zo volwassen joh, ik ging terug naar m'n hippie vrienden in Arambol.

Maar niet voordat ik een intense zoektocht ondernam om ene kerel genaamd "Rama Krishna" te vinden. Ik had van Andrew van de Mandala gehoord dat deze beste man parfum voor je maakt. Hij zet je op een stoel, kijkt naar je en creëert dan wat. Ik was hier achter gekomen nadat ik echt iedere dag weer tegen Andrew zei dat het zo lekker rook in t kantoor. Nou dat was Andrew dus en dat kwam dus door Rama Krischna. Nou, dat wilde ik ook. Maar RK was nergens te vinden. 12 keer "Dont know", 1 keer de verkeerde kant op en dus gaf ik t na een half uur zoeken en struinen op. En terwijl ik in n Riksja stapte, riep er ineens een gast met een bandana-kraampje naar me of ik iets wilde. Ik riep terug: "No but do you know Rama Krishna?". "Yes! He is my brother! Right there!". Ja hoor, zul je altijd zien! 20 meter verderop vond ik Rama. En 5 minuten later rook ik lekkerder dan ever. Vond m'n riksja driver Baba ook, die snuffelde maar wat graag.

Goed. Op naar het thuisfront! Ik zat al helemaal excited in de riksja te shinen, dat ik m'n vrienden weer zou zien. Ik zat mezelf ook uit te lachen hoor, dat ik zo blij werd van t vooruitzicht om mensen terug te zien die ik 2 weken geleden nog niet eens kende :) wat is dat toch een interessant concept, vriendschap. En hoe kunnen die tijdelijke contacten hier zo intens en waardevol zijn, hoe komt dat? Jai had me uitgenodigd om hem op te zoeken bij Mandala, en aangezien de bedjes bij m'n andere vrienden in hun guesthouses allemaal bezet waren, leek me dat een heel puik plan. Dus om 18u werd ik heeeeel hartelijk welkom back geheten door t personeel van de Mandala. Dikke knuffels, heel gemeend. Jeetje wauw thanks. Ontvangen An. Samen met Jai toog ik richting de rest van onze vrienden en na een lekker maaltje eindigde ik met hem bij een klassiek Indiaas stilte concert bij Mandala. Ahhh. Vriendin Leigh lag er ook en ik dook bijna bovenop haar toen we elkaar ontdekten. Leigh is een Amerikaanse vrouw van in de 50, Amerikaanser dan haar kán niet (incl facelift en de tientallen "oh my god's"), maar zon bijzonder mens! Ze vroeg me hoe het ging en zei direct daarna: "You dont have to answer, wauw Anna, you are glowing darling, whats going on, what happened?". Precies wat Jai ook al zei toen hij me zag. What happened? Nou ja ik ben gewoon heel erg intens blij met alles. Ik vind het leven prachtig, mijn leven vooral en dit land blijft maar geven geven geven. Ik denk dat ik daarvan ga glanzen. Heerlijke avond. Heel bijzonder weer.

De volgende dag, de laatste dag! "The beach is calling love", zei Jai bij t wakker worden en samen togen we bij zonsopkomst naar ons strand. En wat doen hippies dan? Die trekken alles uit en duiken in het water om als twee kleine kinderen in alle golven te duiken en nog gelukkiger te worden dan ze al waren. Om vervolgens samen te mediteren op het strand maar ik mediteerde niet. Ik liep alleen maar eindeloos te herhalen waar ik allemaal dankbaar voor ben. Dat de zon opkomt. Iedere dag. Dat ik kan zwemmen. Dat het water voelt als zijde. Dat ik hier ben. Alles gewoon. Jai laat me achter om te gaan werken en ik stort me vol overgave in mijn voorlopig laatste dag hier. Ik wandel uren over het strand, gewoon alleen, muziek in m'n oren, verder niks. Ik kijk nog een keer hoe de zon de zee in zakt en een touch down maakt. Klets met Leigh over de grote keuzes des leven. Wat India ons heeft gebracht. "Oh my god oh my god Anna! The award for the most transformative trip goes to you honey!!!" :) ik eindig de dag met Jai bij een vaag Russisch restaurant waar een fenomenaal goed Frans jazzbandje optreedt. Jai kent half Goa en binnen no time sta ik met weer 8 nieuwe vrienden te dansen, in onze jurkjes, op blote voeten, tegen elkaar aan alsof ook deze mensen al jaren in m'n leven zijn. Bizar toch? M'n laatste avond. Wind door m'n beach-haren. Glimlachende mensen om me heen. Wat een wereld. Ik heb niet meer nodig dan dit.

Een paar uur later. Om 1u sochtends stap ik weer in een riksja. Jai zegent me ter afscheid met een bloemenkrans. Die gast geeft ook alleen maar. Thanks lief, until we meet again. Until we all meet again!

Mijn vlucht is vertraagd maar om 5u bestijg ik de trap van een vliegtuig dat wel wat onderhoud kan gebruiken. De vleugels zijn als lappendekens, stukken aan elkaar geschroefd. De vloerbedekking heeft kale plekken. Mijn stoel is nat. Nou lekker dan. Tsja het geluk moet een keer ophouden zou je denken? Misschien stort dit ding wel neer. Overgeven An. Een uur later sta ik alweer veilig op de grond van Bangalore. Waar iedereen die ik spreek me echt zó lief aankijkt en vraagt hoe ik aan de bloemenkrans kom. De security guy. De grondsteward. De beveiligingsbeambte. De schoonmaakster op de wc. De stewardessen aan boord. Fuck het kastensysteem, ik praat met iedereen. Leuk cadeautje deze krans. Wat is iedereen lief! And on top of all of that lukt het de steward niet om mijn boardingpass te scannen. Hij krabbelt wat op m'n boardingpass. "You are on seat 6A now miss". Ik kijk hem verbaasd aan, loop de slurf in en lees in zijn gekrabbel "business class". Wtf. Tranen springen in m'n ogen. Wat ís dit voor land? India! Kappen nu! Ik heb echt meer dan genoeg ontvangen! Echt! Meer dan goed voor me is! Kappen!

Na een fenomenaal ontbijt hap ik de cheesecake in mini-bites weg. Ik absorbeer iedere suikerkorrel. Als ik nu niet meer shine weet ik het ook niet meer. Ik laat me zakken in m'n bed boven de wolken terwijl ik de stoelmassage aan zet en mijn ogen sluit. It wont get any better than this darling, it cant. Wat is er veel gebeurd in de afgelopen 365 dagen. Vorig jaar was alles anders. Wat ben ik blij dat alles nu anders is. Dat ik keuzes heb durven maken die doodeng waren maar daardoor nu ben waar ik ben. Alle intenties zijn de afgelopen vijf weken vervuld. Overdreven overvloedig zelfs. Life starts at the end of your comfort zone. Everyday again.

India. Till we meet again...

Om shanti.

Indiahhh

Indiahhhh! Wat ga je daar nou weer doen? Nou gewoon, beetje uitrusten. Beetje overprikkeld raken en verder uitrusten. Rugzakje legen. Ademhalen. En ontdekken. Addicted to ontdekken.

En dus vloog deze dappere tante in de eentje naar Mumbai. The holy land! Ik durfde eigenlijk niet. Eerder nooit en nu nog steeds niet. Dacht steeds dat ik er nog niet klaar voor was, dat het teveel zou zijn, dat ik t niet aan kon. Gewoon bang dus voor iets wat ik niet kende. Totdat ik begin december 2013 ineens voelde dat ik niet zo moest kippen en gewoon moest gaan. Schop onder je hol. Soms is t nodig. Heb ik van m'n vader geleerd. En daar ging ze. Impulsief en aardig onvoorbereid.

Een dergelijke voorbereiding zorgt ervoor dat je in het vliegtuig dingen ontdekt die je eerder had moeten bedenken. Buiktyfus vaccinatie? Kak. Malaria tabletten? Kak. Het zijn de eerste avonturen die je aan gaat en dan vanzelf overkomt. En dan ontdekt dat het niet zo avontuurlijk of eng was after all. En dat geeft je dan een heel fijn en groots gevoel, like you've got it all handled. En zo is het met alle ervaringen die je op een vakantie of reis tegenkomt. Het confronteert je met dingen die je, als je altijd thuis zou blijven, niet tegen zou komen. Het vergroot je wereld en maakt je rijk. En dat is waarom ik steeds die tas weer aan m'n rug hang en ga.

Via Dubai vloog ik naar Mumbai. Eerste deel: half leeg vliegtuig dus alle ruimte. En een krijsende tweeling van ongv 2 jaar naast me. Wow. Ik wil echt nog even geen moeder worden. Das altijd fijn als je dat voelt terwijl je omgeving aan een heuse babyboom lijkt te beginnen terwijl jij zelf nog niet over de voorwaarden beschikt :) goed Mumbai dus. Tweede deel: een vlucht vol metIndiërs. Yes the journey has begun! Dat weet je zeker zodra je buurman zijn oren begint schoon te maken met zijn pen, even naar zijn oogst kijkt en de pen weer terug in zijn oor laat graaien. Het is weer zover.

Vijf uur overstaptijd op Mumbai. Gelukkig ben ik altijd hoogstens blij als ik op een vliegveld ben. Je kunt niks. Je hoeft niks. En dus moet je wel niks doen. Zon goeie oefening! En heel ontspannend. Ik vind dit vliegveld heel boeiend. Het hoort bij de dichtstbevolkte stad vanIndia. De start- en landingsbaan lijken elkaar te kruisen. Dat lijkt mij persoonlijk niet zon efficiënt iets. Later zou blijken dat niets inIndiaheel efficiëntgeorganiseerd is. Naast de banen staan minihutjes met twee mensjes erin. Wat dóen ze daar? Vogels verjagen? Niet heel effectief dan, want het wemelt hier van de vogels. De banen opruimen als een vliegtuig iets achterlaat? Piloten begroeten? Geen idee. Ik moet dit nog uitzoeken. Anyway. Naast het vliegveld wemelt het van de sloppen. Op en van de golfplaten daken ligt een kindje, op zijn buik, met zijn hoofd in zijn handen. Te staren naar de vliegtuigen. Het vliegveld is zijn achtertuin. Zou hij het leuk vinden? Zou hij zwartgeblakerde longetjes hebben? Zou hij gelukkig zijn? Zou hij iets anders kennen dat dit, de ongezonde situatie waarin hij leeft?

Ik check mijn tas in voor m'n vlucht naar Goa. Hoogstens onbetrouwbaar wat ze hier doen. Een vrouwtje staat te selecteren wie er hier moet inchecken en wie er naar de vertrekhal moet. Ze vraagt de passagiers niks. Geen aankomst, bestemmings niks. Ze stuurt mij gewoon als enige naar de balie. Zou dit wel oke zijn... Loslaten An. Je tas. Alles. Daar kwam je voor, weet je nog? Het is net ochtend inIndia. Ik ben inmiddels bijna 24u wakker dus het kan ook zijn dat ik lichtelijk hallucineer. Wat een slecht idee om zon goedkope vlucht te boeken die 24u duurt in totaal, zo slecht voor je ritme. Ritme? Anne.

Op m'n vlucht naar Goa vind ik drie andere westers ogende mensen. Mooi. Eenmaal aangekomen in Goa ligt m'n tas als een vd eerste op de band. Dat loslaten he, dat beloont zich prima. Als ik naar buiten loop word ik begroet door minstens 40 Indiase kleine hoofdjes, roepend. Ergens zie ik een veelbelovend bordje: "Letelaarf". Ik doe het ervoor. Een rit van twee uur brengt me via veel koeien op de weg, toeterende vervoersmiddelen, riksja's en prachtige vrouwen naar mijn bestemming. Arambol beach. Het is 16u smiddags, ik kan nog snel even de zee in. Op het strand is het een grote verzameling aan hippies. Ik glimlach. Jij wilde toch ander publiek? Nou dan kun je het krijgen ook An. Alles mag en alles kan hier, zoveel is duidelijk: dreadlocks, oma's, tattoos, gitaren, digeridoos, trommels, kleurrijke types, zwart, wit, alles is hier. Een rainbow gathering is er niks bij.

De dagen erna zijn heel chill. Ik zit in een hutje aan het strand bij Basho. Ik ontmoet Lyn die de yoga and creative writing retreat zal gaan leiden waaraan ik later deelneem en alle vrienden die ze al heeft gemaakt. Ik hang rond met de dudes van basho, heel chill en laat me rustig zakken in de soft Indian landing I get in Goa. Goa is gek trouwens. Echt crazy. Its a spiritual Disneyland. Je kunt hier echt alles krijgen. Alle soorten yoga, meditatie, chanting, Kria, reiki, tantra, echt alles. Sochtends word ik wakker van de osho meditatie next door. Roepende en krijsende mensen en Russische dancemuziek. Better get used to it want Goa is half Russisch.

De Indiase man begrijpen is een vak apart en ze verdienen zeker hun eigen alinea in dit verhaal. Op de meeste Indiase stranden kun je bijvoorbeeld niet echt in bikini liggen:het is superongepast om bepaalde delen van je lichaam te laten zien (je buik kan nog wel maar je schouders en bovenlichaam moet echt bedekt zijn!). Starende groepen mannen lopen echt langs je strandbed af (op zondag ook in Goa helaas). Überhaupt hebbenIndiërs nooit les gehad in wat gepast is of niet. Met name het concept van personal space is niet behandeld. Het is soms aardig intimiderend maar ik leer me afzijdig houden en het is een hele goede oefening voor mij in het zichtbaar maken van m'n grenzen. Je wordt voortdurend uitgenodigd om op de foto te gaan met ze. Maar voor de meesten lijkt dat een vrijbrief te zijn om je ongewenst vast te pakken of een kus te geven. In treinen, bussen en op andere drukke plekken wordt er "gegrepen". De enige oplossing om niet met bovenstaande te maken te krijgen is veel kleren aantrekken (verhullen!), een trouwring om je ringvinger dragen en zeggen dat je man er zo aankomt en vooral: geen open contact maken. Oke. Zien jullie dit voor je? Anne die geen open contact mag maken? Weet je hóe moeilijk en hóe saai voor mij! Maar ach, het dient een doel, ik hou heel veel tijd over en merk dat ik soms de grijstinten zie en het wel veilig is om een praatje te maken of een Chai Tea te drinken in een winkel.

De communicatie van de Indiase man is ook bijzonder. Zo zeggen ze graag ja als ze nee bedoelen ("Can I have some bananas please?" en dan uren wachten). Nee zeggen is superonbeleefd en dus lossen ze het zo op. Ik ga dat thuis ook doen :) als ze hun hoofd half scheef houden, dan kun er een soort van van uit gaan dat het een ja is. Ze doen ook een "head-bop". Een soort van schudden met hun hoofd in een 8-vormpje. Ben er nog niet uit wat dat betekent.

Een van de avonden is er een concert bij basho, bij mij thuis dus. Zo voelt het ook. Ik moet me bedwingen om niet in de keuken te gaan staan en mee te helpen als ik m'n vrienden zie zweten. Het is te gek. Zeker 100 man komt luisteren naar allerlei instrumenten die elkaar improviserend aanvullen. De beatboxer uit Berlijn scoort punten. Maar de zangeres uit Zweden ook. Evenals de kerel die op twee stierenhoorns speelt, te gek geluid. En de man uit Duitsland die normaal viool speelt bij een of ander philharmonisch wereldbekend orkest. Aan het einde van de avond staat 95% van de bezoekers ecstatic te dansen in het zand. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Het is superchill. Een van m'n vrienden trekt me uit de menigte en neemt me mee richting de boomhut. M'n vriend Solman is jarig en ik hoor er blijkbaar bij. We zingen met z'n allen en Solman geeft iedereen een hap taart (banana chocolate cake) en je moet een hap teruggeven. Wat een mooi ritueel! Ik ga het invoeren op 17 aug aanstaande. We dansen de nacht in en ik voel me heel oke.

Volgende dag begint de Retreat savonds. Ik lig smiddags luierend op t strand enorm gezonde tarwegrassapjes weg te slurpen (de eigenaar heeft me op een ayurvedisch dieet gezet sinds ik verkouden ben, beste dieet ooit, met alleen maar groene sapjes). Om 16u ontdek ik dat ik niemand meer zie die ook mee gaat yoga-en. Ik besluit om in m'n eentje naar mandala (onze thuisbasis voor de Retreat) te gaan. Solman brengt me naar de weg maar moet weer aan t werk. I can do this! Ik onderhandel me suf voor een ritje naar mandala maar ga stuk op t feit dat ik geen idee heb waar het is. Well prepared Anne. Maar ach, als je mensen wilt ontmoeten is this the way. De betrokkenheid om deze chick naar bestemming te brengen is groot. Na 20 min zijn we eruit. Ik mag achterop n motorbike, en ben de koning te rijk. Addicted to motorbikes, I had totally forgotten about that.

De Mandala is bijzonder. Spacious. Ontspannend. Intens. Vermoeiend. Inspirerend. Het is alles wat ik nodig heb. Zoals ook de Creative Writing en Yoga Retreat. En alles waar ik om vraag. Want zo werkt het hier, speak out what youre looking for and it will come to find you. Zonder zweverig te willen zijn is het alsof hier iets in de lucht hangt waardoor je 24/7 gespiegeld wordt. Het duwt je naar binnen en maakt je mega-introspectief. Dingen vallen op hun plek. Vragen roepen nog meer vragen op of worden eindelijk beantwoord. Ik ga stuk. Ik word natuurlijk ziek. Wat natuurlijk helemaal niet zo fysiek is. We zijn met een groep van 11 mensen, waarvan de meeste uit de USA. Leeftijd 25-47. Onze eerste opdracht is om onze affirmaties uit te schrijven. Lyn bewaart ze voor ons gedurende de week en doet blessings. Ik vind mezelf grinnikend op de wc om 3u sochtends wanneer ik besef dat mijn affirmatie "I want to let go of shit I dont really want to le to of" misschien door het universum iets te letterlijk is opgevat :) gelukkig ontmoet ik Jai, ik heb Lyn een dag eerder gevraagd om een healer, gewoon om eens zoiets mee te maken en het hoort bij m'n affirmatie. Jai sluit ineens halverwege de retreat aan. Als hij hoort dat ik ziek ben nodigt hij me uit voor n consult. Ik was zijn muse voor zijn eerste verhaal omdat hij als enige geen foto had om een verhaal op te inspireren en hij wil met liefde wat voor me doen om me terug op m'n yoga-handen en voeten te helpen. Psychologische yoga noemt ie t. Wha. Je kunt niets verzinnen wat meer in mijn straatje ligt dan dat, right? Hij doet wat een accupuncturist doet aan diagnostiek: tong bekijken en pols lezen. En dan komt er toch een verhaal uit z'n mond dat je echt denkt: dit kán gewoon niet waar zijn. Hoe weet hij dit en hoe wijs is deze dude? I love him right away. Kern van mijn probleem: te snel los willen laten (ik geef het maar eerlijk toe, wat ik doe is niet loslaten maar wegduwen, super niet effectief). He. So true. Ik wil die rugzak leeg hebben! En mijn lichaam signaleert dat prima aan mij door, clearly. Later die dag haalt ie ayurvedische pillen voor me. Voor een healthy digestion. Fine, im in. 12u later, midden in de nacht, zit ik weer op de pot. Of er tegenover. Ik heb nog nooit zon intense kramp in m'n buik gehad. Mijn hele lichaam is koud, mijn buik superheet. Wow dit is vaag en ook een beetje eng. Ik gooi alles eruit. Ook al is het een uitdaging om steeds te kiezen: moet ik zitten of er boven hangen. Het duurt een paar uur maar de volgende ochtend word ik een stuk energieker wakker dan de dagen ervoor. Dit is vage shit! Iedereen lacht als ze m'n verhaal over m'n affirmatie en m'n wilde nacht horen. Lyn: "you threw up? Jeej! Good for you girl, good for you!"

Los van de intensiteit en heftigheid van de week doen we ook veel leuke dingen. Lyn gebruikt in de yogalessen en meditaties iedere dag een andere hindoeïstische godin, om zo kwaliteiten in onszelf aan te moedigen, superboeiend vind ik dat. Snapte er nooit geen reet van maar het krijgt hier steeds meer betekenis. Het creative writing gedeelte is helemaal mijn ding. We worden aangemoedigd om te schrijven, fictie, persoonlijk, thema's, invuloefeningen, brieven. Totally my style. Het doet me goed en de combinatie met yoga is goud. Moving into story. Ik schrijf in t Engels omdat ik anders niks kan voorlezen. Na een sessie op t strand bij zonsondergang en de opkomst van een volle maan ontmoet ik een Amerikaan, Damian, met een banjo. I love him straight away. Terwijl hij speelt hoor ik ineens allerlei zinnen in m'n hoofd. Vijf minuten later staan ze op papier en nog vijf minuten later zingen we samen mijn lied. Ik heb nog nooit zoiets gedaan en ben mega geraakt door wat hier gebeurt. Damian blijkt dezelfde creative writers course gedaan te hebben als Lyn. Zul je altijd zien. Ik ben als een kind zo blij met deze ontmoeting en hoe mijn schrijven en zijn muziek samenkomen. Hoogtepunt. Heel hoog hoogtepunt.

Met een aantal vrouwen doen we bij volle maan ook nog een Burning-sessie. Ik schrijf aardig wat papiertjes vol die we op t strand verbranden. Fikkie stoken, totally my style. En verder... Massage bij mijn nieuwe Tibetaanse vriend die echt overal om lacht. "Oh thats nice", zeg ik als hij m'n schouders doet en meneer ligt in een deuk. Waarom, vraag ik hem. En dan herhaalt hij wat ik net zei. Haha dit is de meest cheerfulle kerel ooit. Na de massage kletsen we over meditatie. Hij doet het niet meer en weet niet te vertellen waarom. Vroeger was hij een monnik. Hij kent mijn stijl niet maar Sakyong Rinpoche kent hij zeker wel. So you buddhist!? I dont know lief, ik combineer gewoon wat fijne tradities met elkaar. En dat voelt goed. Net zoals zijn massage. Hij lacht nog harder als ik uitspreek dat iedereen in Tibet toch mediteert? Ja oke, das best dom, alsof iedereen in Amsterdam blowt. Weer een illusie armer!

En verder... Gaan we een paar keer naar de drumcircle, maak ik vrienden met ehm dinges uit de Dominicaanse Republiek die me mooiste veer ooit geeft, gewoon omdat ik moet leren ontvangen, eten we het lekkerste eten ooooooooit bij Mandala (chef Angus uit Engeland is de beste veg chef ooit ik zeg het je!!). Überhaupt trouwens, het eten hier, overal. Niet te weerstaan! Ik zeg dit trouwens nadat ik de eerste dagen even door m'n Indiaas-eten-aversie heen moest. Herinneren jullie je nog het verhaal van mij in Noord Laos? De rat op m'n nachtkastje? Kotsend over de railing van het bootje? De enige voedselvergiftiging in mijn leven ooit liep ik daar op, na het eten van, jawel, Indiaas eten. Je kunt je natuurlijk afvragen "welke debiel eet er Indiaas in het noorden van Laos waar de hygiene vergelijkbaar is met die van een Indiaas riool...?". Ja. Ik heb geleerd hoor, van m'n fouten in t verleden. En je moet toegeven, het was een goed verhaal :) plus, ik word tegenwoordig blij van ratten en muizen in slaapkamers. Pure winst! En ik ben nu godzijdank door m'n aversie heen. Indiaas eten is en godsgeschenk.

Oh ja! Op de dag van de nieuwe maan gaat iedereen naar de night market. Ik heb de hele dag in bed gelegen, herstellend van de detox op de pot, dus ik ga mezelf dat niet aandoen. Jai neemt Shona en mij mee naar the beach. Praten, zingen, lachen, zwemmen en een heerlijk potje acroyoga om op te warmen na onze dip. En naar de maan staren. Eenmaal thuis liggen we alledrie anderhalf uur wakker, zo blijkt de volgende ochtend. Teveel energie van de maan. Kan dat?

Het is de laatste dag vd Retreat en ik heb eindelijk weer energie. Wow. About time! We doen een te gekke yogales met hele coole balansoefeningen die er vet moeilijk uit zien maar het blijkbaar niet zijn. Ik doe ineens dingen waarvan ik niet wist dat ik het kon. Is de balans terug of heb ik meer kracht in m'n armen? Wat is dit! Ik geniet intens van deze les, ik heb ook nog wat in te halen. Zo fijn om gezond te zijn.

Samen met Lyn, Aubrey, Marianne vertrek ik na de Retreat direct naar Hampi. Ik heb deze must-to-do van Thijs gekregen, m'n digitale vriend. Eindelijk echt op reis, echtIndiazien en niet meer de hele tijd met jezelf bezig zijn en naar binnen kijken. Genoeg gezien, ontvangen en losgelaten voorlopig. Kijk er enorm naar uit. Ik heb een ander busticket dan m'n sisters, expres, ik wil dingen alleen doen. Het begint goed met hangwc's. En met het missen van m'n bus. Ik word een andere bus ingeduwd met de boodschap later te wisselen van bus. En daar gaat t mis. Om 20u sta ik dan ook ineens in t donker in een plaats waarvan ik de naam niet eens uit kan spreken en mijn bus is echt al lang weg. Ik voel paniek van binnen. Was ik eindelijk zo ver dat ik na jaren van onbezorgd en onbezonnen reizen ging luisteren naar adviezen van anderen, nu hoor en voel ik alleen nog maar de hele tijd dat irritante stemmetje: "zorg dat je nooit in het donker alleen bent als westerse vrouw". Damned! Serieuze damned! Geen westerlingen in de buurt. Ik spreek een Indiaas meisje aan, ze spreekt Engels. Ik mag haar telefoon lenen om het telefoonnummer op m'n ticket te bellen. Ik leg uit wat er is gebeurd en word compleeeeeeet uitgekafferd door een Indiase idioot. "Niet roepen please, ik kan niet tegen ruzie of boze mensen!". Oh ja dat moest ik ook leren. Komt goed uit. Niet! "Ben lief tegen mij, ik kan er niks aan doen!" Anyway, ik word aangespoord om een taxi te nemen (in m'n eentje in t donker, nee!) en naar een dorp 40km verderop te rijden. Daar wacht de bus op mij. Ik durf dat niet te geloven maar heb geen keus. Een ventje van een jaar of 10 wil me wel naar de taxi standplaats brengen maar dan moet ie wel geld hebben. Slechte hindoeïst is t, maar ik kan het hem niet kwalijk nemen. De eerste taxi die langskomt roept dat ie 1100 rupiah wil hebben. Das 300 meer dan het Indiase meisje zei. Kappen met die afzetterij. Maar ik voel nog steeds de paniek in mijn buik. En die chauf voelt veilig. Oke, ik krijg hem naar beneden tot 950. Dat is wat ik ook betaald heb voor m'n busticket voor een rit van 12u maar whatever. Mn chauf is heel aardig. En de beste man heet guru :) ah please be my guru tonight! Hij belt zelfs voor me met de reisorganisatie en de buschauffeur. Die hem drie keer boos opbelt om in z'n oren te schreeuwen dat de hele bus tegen hem schreeuwt dat ie moet vertrekken. Superchill. Als we nou gewoon allemaal fluisteren dan word het echt een hele vreedzame reis en daar hou ik van. Guru is lief. Hij kletst honderduit over de Russen die Goa langzaamaan overnemen. Hij durft ook eerlijk te zijn: "I hate them! I hate them!". Haha I love Guru.

Een uurtje later loop ik de bus binnen. En ontvang ik vol liefde en met een open hart het geschreeuw van de chauf. Inclusief alle verwijten. Haha die Anne, die leert zelfs omgaan met boze mensen, wat een land. Dankbaarheid, voor het feit dat die bus een half uur op me gewacht heeft en ik niet alleen achterblijf in dedonkere Indische nacht.

De bus is de bom. Allemaal kleine hokjes om in te tukken. Sommige met luikjes zelfs, das pas ruig. En een kerel die roept: "mim wat!?". Dat is Indisch voor "mineral water". Makes sense. Je leert het snel hoor, dat Indisch. Gewoon supersnel praten en alles inslikken. De chauf stopt onderweg bij kerkjes en tempels. Steekt wat wierook onder het hek. Hij niet hoor, maar zijn loopjongens. Ik mag hopen dat dit ervoor zorgt dat we veilig onze eindbestemming bereiken. Zonder dat ik er een agressie-regulatie cursus voor de chauf tegenaan goed te klappen. Bijna moet ik ingrijpen als een Rus ruzie maakt met de chauf omdat hij maar 3 stoelen heeft ipv de 4 waarvoor hij betaald heeft. Er wordt pretty nasty geschreeuwd. Maar ik denk aan Guru. Hij haat Russen. En ik hou van Guru, he is a life saver dus vannacht kies ik zijn partij. Als iedereen in zijn hokje ligt, nemen de Indiase passagiers plaats op de grond, het gangpad.

Vroeg in de ochtend word ik wakker van het stokken van mijn eigen adem. Wat is dít voor een weg?! Of hoeveel verkeersdrempels liggen hier? Ik probeer normaal te ademen maar het lukt niet. Het is zo hobbelig dat mijn longen gewoon bij iedere hobbel stoppen. So dit is irritant! Ik voel de paniek en zie gelukkig mijn eigen gedachten opkomen. God wat is het toch een groot goed om door meditatie afstand te kunnen nemen van je eigen brein. Na 15 min gaat het licht aan. Het is zover. We hebben Hampi bereikt. Twee uur eerder dan gepland. Om 5u sochtends dus. Sta ik daar weer, zonder vrienden, midden in de nacht, in het donker. Ik negeer de Indiase hebberige mannetjes om me heen en begin te lopen. Shanti Guesthouse, aangeraden door een vriendin van Anne, m'n collega. Met een schommelbed op je veranda. Perfect. Ik strijk neer op een muf bed en vraag me hopeloos af hoe ik m'n vriendinnen terug ga vinden terwijl ik in slaap val.

Om 9u word ik wakker. Een bekende stem. In de tuin. Het is Lyn. Haha dit gekke land, toeval bestaat niet, je roept gewoon wat je wilt en het komt. Dit kan niet waar zijn. We zijn allemaal blij met ons weerzien. Zij zijn pas net 10min in Hampi. Hun bus deed er maar liefst 4u langer over. Ze lachen om mijn ontmoeting met de Indiase cultuur en boosheid en we maken ons klaar voor een dag vol tempels.

Inmiddels ben ik drie dagen verder. Hampi is zoals Thijs zei een van de mooiste plekken op aarde. Het groen van de rijstvelden en de enorme bergen met stenen in combinatie met de oude tempels en de kleuren vanIndia. Wauw. De sfeer is enorm relaxed. We hebben de ruïnes van de hindoeïstische tempels samen bezocht. Het is een beetje zoals Prambanan op Java. En Angkor Wat in Cambodja. De fijnste tempel is dr hanuhman tempel. 584 treden omhoog maar dan heb je ook wat. Uitzicht over heel Hampi, de beste sunset, een tempel waar gechant wordt en 100 aapjes. Hanuhman is the monkey god en naar het schijnt is hij uit deze tempel ontstaan. Ik vind het grappig dat ik nergens aapjes heb gezien en dat ze zich hier bij de Apengod-tempel hebben verzameld.

De tempels raken me niet zo heel erg. Het zijn de groepen schoolkinderen. Oh my god. Dit zijn de mooiste en meest enthousiaste lieve kindjes die ik ooit op reis heb ontmoet. Die zwaaiende handjes, het gezamenlijk "hello miss, how are you?" roepen, die witte tandjes en lachende snoetjes in de mooist gekleurde jurken en schooluniformpjes. Wow wow wow! Ik snap het niet want er komen al jaren toeristen in Hampi. Raj, onze riksja-chauf vertelt dat het nooit heel druk is hier en dat er maar twee maanden per jaar toerisme is. De andere maanden is het veel te heet. Blijkbaar houdt dit het geheel in balans. Hier blijftIndiaauthentiek misschien? Ik hoop het, ik vind het prachtig en perfect. Raj vertelt ook dat hij vorige week getrouwd is. Zijn ogen stralen als hij vertelt dat het een love-marriage is, geen uithuwelijking dus.

Hampi wordt gescheiden door een rivier. Sochtends komen de arme mensen een bad nemen in deze rivier, samen met de tempel-olifant Lakshmi (betekent overvloed, rijkdom). Supermooi beeld. De rest van de dag doen vrouwen hun was in de rivier. Mannen laten zich scheren bij de kapper aan het water. Life is pure bliss. Addicted to this simple life.

En nu ben ik dus alleen. God wat vind ik dat heerlijk. Het is een simpel en rijk leven, alleen in een andere cultuur zijn. Nul komma nul verwachtingen. Niemand verlangt van je dat je je op een bepaalde manier gedraagt. Totale vrijheid dus om te zijn en doen wat je wilt. Ik denk dat dat ervoor zorgt dat je helemaal kan zijn wie je bent. "Traveling is being more of who you are", zei Jai. Ik geloof dat dat de vrijheid is die je voelt. Alles is oke.

Ik zou vrijdag teruggaan naar Goa om wat mensen op te zoeken, maar heb het net uitgesteld tot maandag. Hampi is too good to be true en dus ook te mooi om te verlaten. Ik heb eindelijk een Guesthouse gevonden zonder luxe. Ik slaap op een matras op het dak van het Guesthouse onder een muggennet, met 19 andere mensen. 100 Rupiah per nacht, das 1,46 euro om precies te zijn :) Ik weet niet wie dat bedacht heeft maar die persoon is briljant. Ga nog lekker een paar dagen rijden op m'n eigen heilige koe (m'n scooter), tempels bezoeken, blessings doen en mooie gesprekken voeren hier. Verhalen schrijven. En "zijn". Gewoon zijn. Op vakantie is alles makkelijker, vooral dat. Zijn. Addicted to "zijn" and already addicted toIndia. Maandag met de trein terug naar Goa: Anne in een Indiase trein, another dream coming true.

To be continued....

Bolivia: mucho aventuros

Lake Titicaca: Isla Amantani

Hola amigo´s,

Allin p'unchaw? Tijd om jullie in te lichten over het avontuur bij mijn nieuwe familie op het eiland Amantani op Lake Titicaca.

Eerst nog even terug naar de nachtbus van vorige week. Eerst werd ik nog verrast door Sebastian van het hostel in Aguas Caliente die me een bezoekje kwam brengen in het oh zo ruige Pariwana hostel waar ik over vertelde. Hij stond er op om me naar het busstation te brengen en heel even leek het alsof ik verkering had en ja, daar schrik ik van. Maar mn bus stond te wachten dus was de verkering snel uit. Om 11u viel ik in slaap naast een vriendelijke Peruaan en om 4u ging het licht aan want we waren al op eindbestemming, Puno. Shit ik was echt nog laaaaaang niet bijgeslapen! Heel donker ook nog, dus het leek me nog niet zo verstandig om al richting de haven te gaan voor mn boot richting de eilanden. Dus nam ik een theetje op t busstation en maakte ik wat Spaanse praatjes met de locals. Een van hen deed alsof hij waanzinnig schrok toen hij hoorde dat ik naar de haven wilde: ¨daar zijn mannen met messen en geweren en ze gaan je aanvallen!¨. Hmm, leek me ietwat overdreven, maar een extra bakkie totdat de zon helemaal op zou zijn kon vast geen kwaad. Mooi ook dat Tim, die Rob en ik ontmoet hadden in Huacachina opeens voor mn neus stond. Samen een Peruaans koffietje doen dus, dit was de derde keer dat we elkaar tegen het lijf liepen! Uiteindelijk stapte ik om 7u uit de taxi aan de haven. 6 enthousiaste mannen besprongen me bijna om hun boottickets aan mij te slijten. Maar ik wil zelf gaan, een homstay fixen en de mensen er zelf voor betalen, zodat je zeker weet dat je geen toeristenmaatschappij sponsort, maar de mensen die voor je zorgen. Hoe dan ook, snel een ticket gefixt en na een uurtje koukleumen (thank god for inventing the beenwarmers) mocht ik dan de boot op. Dat ie niet direct naar mijn droombestemming ging, nam ik voor lief. Terwijl ik op het dak van de boot mijn tenen liet bevriezen, voer de boot langs de floating villages (Uros). Hier wilde ik eigenlijk niet naartoe, en toen ik de gelijkenis met Disney Land zag, voelde ik me helemaal een belabberde toerist. Ja hoor, bij ieder dorp lag een boot en op ieder stukje eiland stond dus ook een groepje toeristen. Bah. Toch van de boot af, en allemaal in een kringetje om de uitleg van het dorpshoofd te horen, over hoe de eilanden kunnen drijven, wat ze eten en welke andere gebruiken ze hanteren. Belabberder nog om te zien dat deze mensen zelfs een poster hadden geplastificeerd (meer een bord zelfs) om goed uitleg te kunnen geven aan de toeristen. Wat een contrast: traditionele gebruiken en kledij, en dan zon poster. Dan een rondje door hun dorpje, een kijkje in hun huisje, en weerstaan van de smekende bewoners om wat spullen van ze te kopen. Het ging zo tegen mijn principes in, maar ja, je kunt niet anders dan er in meegaan en de mensen belonen voor het feit dat je bij ze binnen mag kijken. En dus kocht ik een tekening van een kindje, een tekening die ze duidelijk niet zelf gemaakt had. Later hoorde ik ook van een bootgenoot dat hij een oudere vrouw achter een van de huisjes de tekeningen had zien maken. Jeetje. Tja, toerisme maakt soms meer kapot dan je lief is.

Maar goed, zodra we Uros dan eindelijk verlaten hadden, kon ik me verheugen op dat wat er komen ging. Eiland Amantani, 4000 inwoners, gelegen op lake titicaca, het grootste bevaarbare meer van Zuid-Amerika, maar liefst 230 km lang en 97 km breed, gelegen op 3820 meter, op de grens van Peru en Bolivia. Op het eiland wonen alleen maar inboorlingen, men trouwt ook alleen met mensen van het eiland, en zo blijven cultuur en tradities gewaarborgd. De mensen spreken Quechua, de oude Inca-taal, en met geluk ook een beetje Spaans. Er zijn geen wegen en ook geen vervoersmiddelen, alles is te bewandelen in een paar uur. Drie uur lang lag ik op het dak van de boot, waar mn hoofd er zowat afvroor (hallo hoogte, hallo winter!) maar er in ieder geval nog zon was en ik dus nog enigszins verwarmd bleef. Factor 70 erop en dan moet het goedkomen. Dat je oogleden ook kunnen verbranden was ik even vergeten, maar daar kwam ik natuurlijk ook pas later achter. Trouwens, de teenslippers nog steeds alive and kicking he, alhoewel ik me inmiddels dus wel heb bekeerd tot de sokken en beenwarmers.

Dag 1:

De aankomst op het eiland: wauw dit is mooi en heeeeeel rustig zo te zien. Dat ik meteen heeeeel stijl omhoog moest en daarom voor het eerst die backpack op mijn rug moest dragen, was een kleine tegenvaller (ik zal het even uitleggen, ik doe wel alsof ik aan het backpacken ben, maar stiekem heb ik een trolley, en ben ik dus een flashpacker die niet zoveel moeite hoeft te doen om de tas achter me aan te laten rollen: willem, onwijs bedankt!!!). Deze trolley heeft echter ook de optie om op de rug gedragen te worden, en dus moest ik er nu aan geloven. De inwoners van het eiland hebben iets ontzettend slims en goeds bedacht toen er toeristen naar het eiland kwamen: geen hotels oid, maar een rouleersysteem waardoor alle inwoners van het eiland om de beurt gasten ontvangen voor 30 soles per nacht (7,50 euro). Dat is tenminste eerlijk en houdt de schoonheid van de natuur ook intact. Ik ben enthousiast! Eenmaal boven op de berg stonden er dan ook een aantal vrouwtjes in traditionele klederdracht te wachten. Om de beurt werden mijn bootgenoten toegewezen aan een van de vrouwtjes. Ik eindigde met de Franse Elodie bij de lieve Ancelma, 49 jaar. Een stukje lopen zei ze. Wat ze bedoelde was 1u lang bergop. Met die backpack he (voel ik al medelijden?). We kwamen aan bij een te schattig huisje, met twee mooie slaapkamertjes (die van ons mooier dan die van het gezin zelf, helaas, ik had willen ruilen!). Ancelma begon meteen aan de lunch, in de keuken, die wat mij betreft echt zo verplaatst had mogen worden naar Tilburg. Wauw! Een vuurtje met wat potjes erop :) en een stiekem gasfornuisje ernaast voor als er haast was of geen vuur gemaakt kon worden. Een paar plankjes met wat oude keukenspulletjes. Twee boomstammetjes om op te zitten tijdens het koken. En vooral heel veel plastic emmertjes, allemaal met iets er in (water, gekookt water, afwaswater, groenten etc). Aangezien ik al sinds 4u sochtends wakker ben heb ik nu zo tegen 4u smiddags wel echt ENORME honger en verlang ik naar deze verse biologische lunch! Verse soep (echt de lekkerste ever), en een bordje met 3 verschillende soorten aardappelen (nog nooit eerder gezien), een plak gebakken kaas (nog nooit gehad) en pikante salade. JUM! Serieus! Zo lekker!!! Plus een heerlijk kopje thee na, met een takje er in uit de tuin, soort van mint, vet lekker. En goed voor de maag. Sunchi Sumaj, zeg je dan op zn Quechuas. Daarna hebben we tijd om de twee hoogste punten van het eiland te bezoeken (pachamama en pachatata, moeder en vader aarde), met daarop de tempels, die maar op 1 dag per jaar bezocht mogen worden, alleen door eilandbewoners. Na een fantastische zonsondergang lopen we terug naar het huisje en ontmoeten we de vader van het gezin, Maximo, 50 jaar. Nog eens zon heerlijk soepje, heerlijk zoute pasta met een beetje groenteen wederom thee. En daarna komt Ancelma met een stapel kleren haar slaapkamer uit. Of we ons even om willen kleden. Ze wil met ons gaan dansen... Ehh.. Okee :) I like! Wehebben dezelfde prachtig geborduurde kleren aan als Ancelma (check de fotos), maar vanwege de kou wel met een muts eronder, handschoenen en beenwarmers. En dan die prachtige hardloopschoenen. Ik zie er wederom uit als een debiel. Doet er niet toe, ik wil een dansje doen! Komen we aan bij een soort zaaltje, staan daar opeens keiveel toeristen... Shitttttt.... Blijkbaar komen alle mensen die een toer naar het eiland doenook hier. Er worden allerlei fotos gemaakt van de groepen en Elodie en ik voelen ons behoorlijk opgelaten. Desondanks wil ik een dansje doen natuurlijk, en dus doen we wat de locals doen. Kring, handen vast, en rondjes rennen. Haha de kleuter in mij voelt zich prima hier.We geven het echter snel op, er zijn echt teveel mensen hier.We kletsen nog even met de Antwerpse Roel en Floor, die ook zelf naar het eiland zijn gekomen zonder toer, en zich ook opgelaten voelen in deze ruimte. Roel vertelt droogjes dat hij economie in Antwerpen studeert, waarop ik hem vertel dat ik een Antwerpse professor heb ontmoet in de treinterug vanaf Machu Picchu.Ik noem zijn naam, Karel (jullie kennen hem inmiddels), en Roel zijn ogen worden groot.¨Wat?! Datwas mijn decaan de afgelopen jaren! Hebt gij met hem gebabbeld?Das toch nie mogelijk! Is die hier in Peru!?¨. Yes, its a small world, maar wel HEEL BIZAR! Na onze kletspraatjes lopen we metAncelma terug naar ons huisje. Het is pas 9u maar echt een prima tijd om te gaan slapen. Ikdoe nog even een plasje op het ijskoude stenen toiletpotje, aaaahhhh bevroren billen. Ik hou mijn kleren aan, stap in bed, trek vier dikke dekens over me heen, maar blijf hetkoud hebben. Toch val ik in slaap.

Dag 2:

Mijn wekkertje gaat om 6u. Ik wil de zonsopkomst zien. Heb mn kleren toch nog aan dus sta 3 tellen later buiten. Heerlijk koud maar met een mooie rode lucht. Ik zoek een muurtje van stenen op, nestel mezelf neer en geniet van de zon die opkomt. Wauw. Check mij hier zitten op dit eiland. Wat een bofkontje ben ik toch :) Ik denk even een tel aan jullie allemaal, aan het werk, of ook vrij en op vakantie. Ancelma roept me een half uurtje later voor het ontbijt. De pannekoekjes gaan er goed in! Om 8u worden Elodie en ik opgehaald door de 14-jarige Franklyn en 12-jarige Rose, die ons mee willen nemen voor een tour over het eiland. De namen hier zijn echt bizar trouwens, je krijgt er zo nog meer te horen, ze passen absoluut niet bij de mensen en hun manier van leven. Maar dat geeft niets! Het is lastig om te communiceren met deze twee kids, ze spreken vooral Quechua, en slechts een beetje Spaans. Ze hebben nu vakantie, dikke pech voor mij dus, want ik had het natuurlijk wel weer in mn kop om n klasje te bezoeken. Maar goed, het geeft ze wel de kans om ons rond te leiden. Het is een heerlijke tocht, I love walking! Af en toe rusten we een beetje uit, kletsen we wat en delen we de rozijnen die ik heb. Ze zijn heel blij met eten, dat is wel duidelijk. We komen heel veel schapen en schapenherders tegen. Kindjes die aan het vliegeren zijn met eigengemaakte vliegers. Franklyn speelt met een tol. In welke tijd ben ik gestapt? Ik vind het heerlijk! Honden zijn overigens ook niet toegestaan op het eiland, want die maken teveel herrie :) this is the place to be to relax! Na 3,5u lopen met onze nieuwe vriendjes komen we terug bij ons huisje. Dat was heerlijk. Tijd om nog een lekker dutje te doen, totdat Ancelma om 12.30u de lunch klaar heeft. Wederom soep, een bordje aardappels, gebakken ei en pikante salade. God wat word ik hier blij van!!! Ik heb zoveel honger, het is niet te geloven. Misschien de hoogte, misschien het klimmen, of misschien ben ik gewoon een freetzak. Doesnt matter, ik mag weer een dutje doen als het eten op is. Ancelma wast ondertussen haar haren, weer in een van dr plastic bakjes, wel met gekookt water overigens want het water is ook overdag zo ijskoud. Die haren, ik ben er echt verliefd op. Alle vrouwen dragen twee lange vlechten met flossen eraan, en ze maken de vlechten aan elkaar met een veiligheidsspeld, zodat ze niet steeds naast hun rug vallen. Hoe vet, ik wil dat ook. Effe laten groeien dus nog. Om 15u lopen we met zijn 3en richting Pueblo, een dorpje aan de andere kant van het eiland. Er is een feestje gaande op de markt, waar alle locals op af komen. We ontmoeten de halve familie van Ancelma en Maximo, superleuk. Ancelma heeft 3 zussen en 2 broers. Ze is de oudste, haar jongste zus, Irma(ja zo heet ze echt)is 26 en heeft net een kindje. Jeetje wat een leeftijdsverschil he! Maximo heeft 1 broer, hij had vier zussen maar die zijn allemaal overleden toen ze in de 20 waren, door ziektes. Ancelma en Maximo hebben samen drie kinderen, en ook hebben ze 1 dochter die overleden is door een ziekte toen ze in de 20 was. De jongste dochter van hen heet Celestine en is 23 jaar, ze heeft 1 kindje van anderhalf, Lenti. Lenti, is echt een van de schattigste snoetjes ever. Check de fotos! Iedereen in de familie is supervriendelijk voor ons, stellen zich voor en lachen ons zo hartelijk toe. Ik voel me verliefd worden. Wat zijn dit leuke lieve mensen! En ik mag gewoon bij hen blijven, hoe vet! De mensen zijn zo mooi hier, vooral de gezichten van de mannen als ze lachen, ik kan ze wel opeten! Hun lach is innemend en bijzonder en ik krijg er steeds een goed gevoel van (ja verliefd dus). Tis zonde dat ze alleen daten en trouwen met mensen van hun eigen eiland ;) Er heeft 1 Nederlander op het eiland gewoond vertelt Maximo, maar hij kan niet uitleggen hoe of wat. De Nederlander is inmiddels weer vertrokken. We genieten met zn allen van het gebeuren op het plein. Veel verschillende orkesten, allemaal met dansen erbij. Iedereen traditioneel gekleed. Ancelma draagt thuis makkelijke kleren, maar zodra ze de deur uitgaat, kleedt ze zich om in haar traditionele pak. Supermooi. Terwijl we zitten te snoepen van een snack, word ik uitgenodigd door n kindje van 3 jaar om mee te dansen. Zucht. Hoe maak je Anne gelukkig? Hij snapt het prima. Hij neemt me mee naar de winkel van zijn ouders en ik mag langs zijn mama zitten. Pure liefde. Ik koop nog een paar extra handschoenen voor de kou, want ik trek het slecht! Om 7u is het dan ook zo koud dat het wel fijn is om terug te lopen naar huis. In het donker met het schijnsel van de maan kunnen we de paadjes prima vinden. De sterren schijnen fel aan de hemel. Ik loop achter Elodie en Ancelma en knijp een paar keer flink met mijn ogen om fotos te maken in mijn hoofd. Dit geheel hier. Deze plek. Hoe ik hier loop. Zomaar. Kijk mij hier lopen in Peru. Wauw. Vette dankbaarheid maakt zich deel van mij. Ancelma doet nog even een plasje. Snap ik ook meteen waarom ze zulke wijde rokken dragen :) hoe handig! Moet ik ook doen als ik op stap ga en nog een nachtelijk plasje wil maken ;) Eenmaal terug in het huisje wil ik graag mee koken. Mooi ook hoe Maximo, inmiddels terug van zijn werk, opgewekt zegt: ¨leuk, gaan we met zijn allen koken¨ en vervolgens zelf neerstrijkt op zijn boomstammetje en niets doet. Hahaha ik ben echt verliefd op deze kerel. Heerlijk. Lekker traditionele verdeling zullen we maar zeggen, maar hij heeft ook de hele dag stenen gehakt en gelegd want hij is stratenmaker, dus van mij mag hij lekker blijven zitten. Elodie en ik schillen de aardappeltjes, ik met een mes waar ik een heel dorp mee uit kan moorden, ik doe een afwasje in ijskoud water en 1 uurtje later staat de soep alweer te dampen. Plus een heerlijk bordje rijst met groentenpapje. WAT EEN GELUK! Na het eten laat ik op mijn telefoon de fotos van mijn familie en ons huis op de Dijk zien. Maximo vraagt of ik daar nu naar toe zou willen. Wat? Nee joh! Zie je hoe blij jullie mij maken, dat ik hier bij jullie mag zijn! Muchas gracias por todo!!! De nada zeggen ze, ze doen het graag. Of we alsjeblieft nog een paar nachtjes willen blijven? Tuurlijk :) Als ik de keuken laat zien van een niet-willekeurig geliefd persoon uit Amsterdam, begrijpt Maximo volgensmij niet dat dit een keuken is. Hij wil vooral weten wie die man is die daar in zijn onderbroek een handstand doet. De baby die ik hem laat zien vindt hij groot en dik :) Hij wil ook weten hoeveel ik voor mn telefoon betaald heb. Dat vind ik eigenlijk shit, ik wil niet over geld praten, maar ik vertel het hem toch maar. Zal ik hem straks wel moeten tippen als ik wegga, nu hij weet hoeveel ik over heb voor een stom stuk digitaliteit. Na het eten brengt Ancelma een soepje naar haar moeder, zij is echt superoud, of althans, zo ziet ze eruit. Ze woont in het huisje achter ons, en eigenlijk hangt ze de hele dag tegen de muur in de schaduw te liggen. Ik heb medelijden met haar. Zou ze het leuker vinden om in NL in een bejaardentehuis te zitten? Vast niet.. Om 9u is het wel weer tijd om onze bedjes in te duiken. Ik heb het zo koud, dat zelfs de 8 dekens me niet warm krijgen. Drie lagen kleding, een sjaal, muts en handschoenen, het doet allemaal niets af. Ik heb het koud. Ik rol mezelf op tot een minirolletje en val uiteindelijk in slaap. Morgen moet ik dit echt anders aanpakken.

Dag 3:

Dit keer ga ik er om 5:30u uit, want ik wil het van donker naar licht zien gaan. Helaas in het bewolkt. Om 6u mogen we met Maximo mee naar de markt aan het strand. Een 10-tal locals staan al te wachten als wij aankomen. Ik begrijp niet waar die markt vandaan getoverd moet worden, totdat er een bootje aan de horizon verschijnt. En juist ja, hij meert aan bij ons, er stappen mensen uit met enorme zakken en kratten op hun rug. 10 minuten later liggen de spulletjes op kleedjes op het strand en kunnen we ons uitleven. Deze markt is echt de bom en de goedkoopste die ik ooit heb gezien. Alles wat we de afgelopen dagen hebben gezien, gegeten en gedragen, ligt hier. Ik tik nog een paar beenwarmers op de kop voor een halve euro en ik waag me er niet aan om hier op af te dingen. Dit is echt te goedkoop. Hoe kunnen ze hier ooit winst op maken. Ik bedaal 50 cent voor 10 sinaasappels en eveneens 50 cent voor 4 muffins. Kijk, nu gaan we praten :) Wij, de enige 2 toeristen, zijn werkelijk de koning te rijk. We staan samen onwijs te genieten van dit locale gebeuren, zelfs wanneer de marktkoopvrouw een dood schaap (denk ik) door midden rost met haar mes en het bloed en de vleesklodders alle kanten op vliegen. This is life :) and life is for living :) Maximo maakt duidelijk gebruik van onze extra handen en samen sjouwen we de berg op. Zwaaaaaar vermoeiend. Het is een uur lopen. Gelukkig verrast hij ons onderweg met bloemen die je af kunt plukken en waar je een heerlijk zoet goedje af kan zuigen. Lekker! En prima voorafje voor het ontbijt. Ancelma kijkt trots als ik mijn nieuwe beenwarmers show, al vindt ze de kleur die ze zelf heeft mooier. Zo is dat, eerlijkheid duurt het langst. Het ontbijt (rijst met ei deze keer) gaat er vlotjes in, maar de endorfines komen pas echt vrij als ik na het koolhydratendieet van de afgelopen dagen de sappige sinaasappel in mijn mond stop. So! I guess my body was craving for vitamine C. Nog wat kopjes thee om onszelf op te warmen en ik kruip met mijn boekje in de tuin om verslag te doen van deze dagen. Het is zelfs in de zon echter veel te koud dus uiteindelijk maar weer onder de wol. What a life is this... Enkele uurtjes later komt dochter Celestine langs met kleindochter Lenti. Yes, hier heb ik me op verheugd :) Lenti vindt mij echter vet eng, maar ze genietwel van het contact als ze wat meer gewend is. Ze speelt in een van de emmers met wat water en eenzeepdoosje. Ach, spelen doen we overal op de wereld uitiendelijk toch op dezelfde manier! Mijn ¨alleeendjes zwemmen in het water¨ vindt ze wel interessant. Moeder en dochter koken ondertussen voor ons, en ja, je zou het niet geloven maar we krijgen soep, what a surprise, rijstmet ei, a surprise again, enjaja, niet te missen pikante salade :) het smaakt echter nog steeds fantastisch! Oma en mama spelen ondertussen een beetje met Lenti, en deze lieve schat weet precies haar zin te krijgen. Ai, ik hou me in, het belonen van ongewenst gedrag staat op de no-go lijst, maar ik laat Lenti maar lekker winnen. Ze krijgt nog borstvoeding, meestal tot 2 jaar verteltCelestine. Na de lunch gaan we op weg naar het werk van Maximo. Celestine blijft thuis, later blijkt ze ons avondeten gemaakt te hebben. Ik loop dus met Elodie en Ancelma, en jaaaaaaaaaaaaa ik mag Lenti op mijn rug dragen in een kleedje. YOEHOEEEEE!! Ik was al verliefd natuurlijk, maar terwijl ik deberg op klim met die kleine op mijn rug, voel ikme echt zoooo de meester. Hoe onbetaalbaar dat ik met haar mag lopen!!! Zo fijn :) Ik voel me zwaar vereerd. En ontroerd, als ik met haar op mijn rug boven kom en opa Maximo aankijk. Hij is blij verrast :) so amI! Lenti is namelijk op mijn rug in slaap gevallen.Sodej....hoe maak je mij blij....ja, zo dus ook. Ikben op mn happiest. Ik plof in de stenen om te zien wat Maximo voor werk doet.Er staan 7 kerels, tussen de 20 en misschien wel 80 jaar oud, bijde rotsen. Zehakken de rotsen uit tot draagbare stenen.Er zijn een aantal dingen die opvallen:

-bescherming is blijkbaarniet nodig, blote voeten, sandalen, geen handschoenen en ook geenbrillen. hoe is het mogelijk?

-hun gereedschap zit inoude volley- en voetballen, recycling rules

- de mannen lopen onderling aardig te grappen met elkaar, vooral als iemand onhandig bezig is:)

- ze hebben allemaal cocabladeren in hun wang, om alert te blijven en eetlust tegen te gaan, af en toe wordt er gespuugd

- de oude mannetjes zijn wat mij betreft echt TE OUD om iets te doen hier, ze kunnen maar amper lopen, maar zitten er wel bij

Later vertelt Maximo dat ze sochtends voordat ze starten sigaretten en cocabladeren aan moeder aarde offeren, om te verzoeken om bescherming. Het werkt, ze raken nooit gewond zegt Maximo :) De ene dag hakken ze de stenen uit, de andere dag bewerken ze ze tot stoeptegels. Uiteindelijk maakt ieder dorp mijn eigen pad op een aantal feestdagen. Wederom goed geregeld!

Op de terugweg moeten we nog even een verloren schaap redden uit de ehhh hoe noem je dat, groep schapen van de familie. Ancelma praat tegen het dier alsof hij ook kan praten. Eenmaal thuis kleed de familie zich om, wederom om naar het feest op de markt te gaan. Elodie en ik zijn echter kapot, dus na een foto-sessie met de familie, blijven wij alleen thuis achter. Kunnen we mooi wat dankbaarheidsinkopen doen, zodat we morgen niet alleen geld betalen, maar ze ook onze dank kunnen tonen. Bij terugkomst van de familie, enkele uren later, blijkt het eten dus al klaar te zijn. En jullie mogen nu raden wat we eten. ... ja ... ja ... ja ... ja. En wederom weer heel erg lekker!!! Ik kan er echt geen genoeg van krijgen en eet mijn buikje rond. Das mooi want na alle diarree is het wel goed om een beetje aan te sterken... Ik doe samen met Maximo nog een biertje en een peukie, we geven ons dankbaarheidstasje, plus geld voor de afgelopen nachten en Elodie koopt nog een sjaal a 35 euro. Echt, dat gezicht van Ancelma toen Elodie toezei dat ze de sjaal wilde... ik weet niet of ik ooit iemand zo blij heb gezien! 35 euro is natuurlijk HEEL VEEL geld hiervoor en wellicht redelijk overpriced voor de sjaal, maar Elodie wilde (heel terecht) niet afdingen bij hen. Ze zijn echt superblij met ons en ons geld. Of we echt niet nog even willen blijven... Haha nee de wereld wacht op ons, maar onwijs bedankt voor het aanbod, we hebben waaaaanzinnig genoten. Tijd om weer te gaan slapen, dit keer ben ik zo slim geweest om te bedenken dat Anneke me haar slaapzak heeft geleend. Hehe, moest dat nou drie nachten duren voordat ik dat kon bedenken? Voor het eerst heb ik het warm als ik in bed lig, en val ik lekker in slaap.

Dag 4:

Om 5:30u word ik dit keer uit mezelf wakker van het opkomende zonnetje wat door mijn raampje schijnt. Ik hoor de zingende vogels kwetteren en verder hoor ik niets. Zucht. Hoe fijn stil is het hier, wat een genot. How can I capture this moment? Of waar elders kan ik deze stilte vinden. Bizar stil. Zo fijn. Ik kom er uit om afscheid te nemen van papa Maximo, hij moet weer stenen hakken. Geen knuffel hoor, alleen een afstandelijke hand. Mijn verliefdheid zakt direct ;) geintje, hij is de bom! We doen een ontbijtje met pannekoeken en gefrituurd deeg. Ik pak mijn tasje in en maak Ancelma blij met mijn Puma-zapatos. Ze wil ze heel graag hebben en dat komt goed uit want ik hoorde enkele weken geleden van een knapperd dat ze afstotelijk waren. Heb ik mooi extra plek in mijn backpack voor mijn nieuwe collectie beenwarmers. Omdat we niet weten waar de boot komt, mag ik, oh ja wat een luxe, weer een uur bergop lopen met de backpack op mijn rug. Mijn onvrede is overigens zeer beperkt, onderweg komen we constant mensen tegen, sommige kennen we inmiddels, ander niet maar ze zijn allemaal even vriendelijk. Bij iedere buenos dias die ik hoor, geef ik hem stralend terug. Snoetje. Ik ben zo blij met dit soort dingetjes. Voel me echt welkom op dit eiland en zelfs een beetje thuis. Contact met mensen, dat is echt mijn ding. Blijkbaar toch het goede beroep gekozen.Bij de eerste haven iser gelukkigal een boot waar we op kunnen. We moeten dus afscheid nemen van onze mattie Ancelma. Ze is echt mijn mattie geworden en ik ben verliefd op haar, ze is zo lief, en dat gezicht van der, wow, ik zou willen dat ik haar mee kon nemen. Me gusta mucho, gracias por todo lieve Ancelma, we sturen de fotos op.

Eenmaal op de boot stap ik snel weer terug in de realiteit. Een ouder Nederlands echtpaar gaat naast me zitten en begint direct te mopperen. Omdat de boot al lang had moeten gaan, ze nu later zijn dan ze hadden bedacht. Hoezo te laat, ik kan hier nog uren blijven zitten. Kijk eens om je heen, zie je hoe mooi en bijzonder deze plek is? Een eiland op 4000 meter hoogte, in een meer wat bizar groot is. Niet doen Anne, mensen mogen best klagen. Oke vooruit dan. ¨Zou deze boot aan veiligheidseisen voldoen, ik vind het trapje wel een beetje gammel¨, zegt de vrouw. ¨Natuurlijk joh¨, zegt de man. Veiligheidseisen? Dat woord hebben ze in Peru echt nog nooit gehoord hoor. Ik denk dat we blij mogen zijn als de motor het doet! Opeens hoor ik een bekende stem achter me op de pier, ik draai me om, zie ik daar mn Amerikaanse vriendje staan, Zack from Main. Een week geleden bakte hij nog een pancake voor me voordat ik Machu Picchu opging, twee dagen daarna kletsten we in Pariwana in de zitzakken. En nu gaan we samen met de boot terug naar Puno. Jippie!

We varen met de boot naar Taquile, een eiland in de buurt van Amantani, om van zuid naar noord te lopen, mooie route, maar het lijkt echt net de Middelandse zee. Bovendien zijn Elodie en ik er wel een beetje klaar mee, en als we het aantal boten zien liggen, groepen toeristen zienlopenen de gidsen horen roepen ¨yes my friends, this way please¨ weten we dat dit niet onze dag is. Mopperdemopper. Zie je, zelf kunnen we er ook wat van. Gelukkig kunnen we ons na het koolhydratendieet van de afgelopen dagen wel onwijs verheugen op de forel die ze boven op het eiland serveren. Hoppa, die glijdt prima naar binnen, binnen no time onze bordjes leeg. Echt niet normaal hoeveel honger wij hebben. Ik hoor overal Nederlanders praten maar doe net alsof ik van Mars kom. Bevalt prima. Wat ben ik toch een bitch af en toe, ik ben zelf ook een Nederlandse toerist dus wat doe ik nou moeilijk. Ik weet het ook niet. Het voelt gewoon gemaakt ofzo en niet meer als Peru. Maar ja het hoort erbij, en het is maar goed ook want de eilanders krijgen een beter leven door ons. Eenmaal terug op de boot is het wachten op het Nederlanse echtpaar. Ze blijven maar weg, dus we kunnen nog niet vertrekken. We worden ondertussen vermaakt door 8 Canadese mannen die besluiten om naakt het meer in te springen. Ahh, not bad, not bad at all. Na 30 minuten besluit de captain toch te vertrekken, dan maar zonder de Nederlanders. Ze kunnen met een andere boot mee terug, verzekert hij mij.

De bootrit duurt 3u en Zack en ik hebben dolle pret om onze reisverhalen, wat vinden we onszelf toch stoer. Na aankomst in Puno gaan we met zijn allen naar het busstation om een ticket voor de volgende ochtend te fixen. Elodie en ik willen naar Bolivia! Onze glimlach doet weer wonderen voor wat korting. Soms is het leven wel simpel. Ik ga met Zack mee naar zijn hostel. Ik heb al 5 dagen exact dezelfde kleren aan, en geloof me, het wordt tijd om te douchen. Het was echt te koud om me om te kleden, laat staan wassen met dat koude water, dus ik moet er nu wel aan geloven onderhand. Kun je nagaan hoe het dan voelt om die warme douche in te stappen...puuuuuur genot.....whaaaa.....geloof ook niet dat mijn okselhaar ooit zo lang is geweest, tijd om daar even snel korte metten mee te maken (sorry, too much information...).

Na de douche gaan we op naar de plaza, waar we worden verrasd door ee enorme parade. Wauw, de optocht in Tilburg is er niks bij hoor. Dansende mensen, praalwagens, supermooi. De muziek hier in Peru is echt de mijne geworden, ik word er zo blij van. En steeds die dansense mensen, ik wil meedoen! De kou doet ons echter zoeken naar een warm plekje om ergens te eten. Ik weiger echter om nog ergens te gaan zitten met europeanenbinnen een straal van 5 meter, dus na enkele kleine straatjes vinden we onze droomplek. Soepkommen waar mijn hoofd in zou verdrinken en dat alles voor 66 eurocent. This is it! Zack vermaakt ons met zijn Texaanse (is dat een woord?) accent en ik slurp lekker wat sopa naar binnen. Kijk ons hier zitten tussen de locals naast de koelkast, op elkaar gepropt. Eenmaal buiten vind ik het nodig om te knuffelen met een kerel in een opblaaspak en ik voel dat de kleuteraanval weer bezit van me heeft genomen. De karaoke-bar lijkt me dan ook de enige remedie. Zack gaat los op ¨I want it that way¨ van de backstreet boys en Elodie en ik zijn zoet met ¨Heal the world¨ van Michael Jackson. Er is helemaal niemand in deze bar en onze laatste Peruaanse avond moet gevierd worden. Op zijn minst met een Pisco Sour, de locale cocktail, niet te versmaden gewoon. Totdat Zack zich ineens realiseert dat zijn bus binnen 20 minuten vertrekt en hij mij achterlaat met zijn Pisco Sours. Ik moet hem opdrinken, Elodie heeft 4 maanden een dieet gedaan in de jungle en alleen maar planten gegeten, dus ze mag geen alcohol. He vervelend zeg. Nog 1 laatste Cusquena biertje op de rooftop bar in het hostel en ik kan naar bed. Althans, wel pas nadat 2 securitas het slot van mijn tas open hebben gebroken, want Anne is weer eens wat kwijtgeraakt. De sleutel dus deze keer... Miek, Juud, An, bedankt he, voor jullie reserveslotjes :) ik ben inmiddels bij het laatste paar aangekomen! Met de deur open, herrie in de bar, en alle lichten nog aan, val ik als een blok in slaap in de dorm, om nog 40 keer wakker te worden van de mensen en de kou. Ik moet toegeven, ik heb het een klein beetje gehad met de dorms nu...

Ik word dan ook om 5u wakker, wat te begrijpen is met mijn eilandritme. Mooi dat ik dus genoeg tijd heb om een kletsje te doen met de Peruaanse kok bij het ontbijt. Ik presteer het om 20 minuten Spaans met hem te praten en ik begrijp 95% van wat hij zegt. Damn, mijn Spaans gaat echt als een malle. Ik betrapte mezelf er deze week ook op dat ik iets in mijn hoofd aan het tellen was, en ook dat ging ik het Spaans. Best een beetje trots! Na enkele uurtjes in de bus komen we aan bij de grensovergang van Bolivia. Amiga Elodie is haar paspoort kwijtgeraakt in de jungle, heeft inmiddels een nieuwe, maar is wel 3 maanden te lang in het land gebleven. Aii. De oh zo aardige chauffeur zegt dat als we het niet binnen 20 minuten gefixt hebben bij de douane, hij onze spullen uit de bus flikkert en zonder ons verder rijdt. Nounou, dat kan je ook wel iets anders verwoorden. Glimlachend doet Elodie haar verhaal bij de douane, en 1 telefoontje naar het consulaat in Lima verder en 100 euro armer mogen we door. Kijk, zo doen we dat :) Helemaal blij hobbel ik de grens over. Ik en grensovergangen, nog zon ding wat me blij maakt :) I am in Boliviaaaaaaaaa!! We doen een uitgebreide lunch in het zonnetje in Copacabana en komen enkele uren later, via het pontje, en na 100 mooie uitzichten, aan in La Paz. Wauw, gelegen tussen de besneeuwde bergtoppen. Een beetje viezig hier, zie het toiletje, dat wel, maar oooooh zo goedkoop!! Hier ga ik me wel vermaken :)

En inmiddels ben ik hier een nacht en een dag, heb ik ongeveer alle Ieren in dit hostel wel ontmoet, nieuwe vrienden gemaakt, vanochtend een Boliviaanse mis meegepakt (en de halve kerk de hand geschud om ze vrede te wensen) en ben ik de hele dag zoet geweest met het regelen van mijn komende dagen. Ik had namelijk een masterplan, met een soort van triathlon. Morgen de gevaarlijkste weg van Zuid-Amerika mountainbiken (death road heet het, klinkt behoorlijk als extreme sports, of niet dan!), en dan wilde ik maandag, dinsdag de hoogste berg beklimmen (6000 meter), om daar op woensdagochtend vroeg op mijn verjaardag op de top aan te komen. Wat een plan he! Ja. Vind ik ook. Jammer dat het niet gelukt is :) moest perse iemand vinden die mee wil, omdat je het met zijn 2en moet doen. Helaas is er niemand zo achterlijk om een berg van 6000 meter te beklimmen hier en moet ik mijn plannetje laten varen. Dus gooi ik mijn triathlon een beetje om en ga ik in plaats van klimmen, een toer doen IN DE AMAZONE! Jippie! Drie dagen, dus op mijn verjaardag ga ik een hele dag genieten van alle wildlife om me heen (aapjes, pink dolphins, anacondas, krokodillen, etc) en savonds een dansje wagen in de jungle :) hoe klinkt dat dan!! Vrijdagochtend vlieg ik terug en als ik heel gek ben, kan ik vrijdag, zaterdag, zondag de berg alsnog beklimmen. Maar eigenlijk weet ik nu al dat dat ik dat lichamelijk niet trek (want in de jungle zit ik weer op sealevel, dus moet ik wel erg snel acclimatiseren als ik hier terug ben voordat ik ga klimmen). Heb wel al een Engelse maat gevonden, Paul, die mee wil lopen, maar ik denk echt dat het niet gaat lukken. We shall see. Ik heb mijn toertjes trouwens geboekt bij de touroperator ¨extreme expeditions¨, omdat ik wel voel dat dat goed past een van de vele levensmottos die ik als 25jarige heb. Okee ik zit te raaskallen, tijd om af te kappen.

Thanks voor jullie hilarische en lieve reacties bij mijn vorige blog. Ik ga verder genieten en een lekker Boliviaans biertje op jullie drinken vanavond, zodat ik morgen die berg af durf te fietsen :)

Heeeeeeeel veel liefs, en dikke zoenen, Anne

Machu Picchu: ¨life is experience¨

Ben ik weer! Even wat vaart erachter want mijn geheugen begint me steeds ernstiger in de steek te laten en als ik de afgelopen dagen ga vergeten dan vergeef ik mezelf dat nooit. Ze waren namelijk dramatisch mooi :) even terug naar het einde van de laatste blog, de zieke sippe sneue dag. Waarop ik dus in bed wilde blijven maar dat niet kon omdat er een ticket voor Machu Picchu geregeld moest worden. Ik had al van meerdere mensen gehoord dat het hele ticketsysteem was omgegooid omdat er teveel toeristen zijn deze zomer en de overheid dus regels ging hanteren, met een max aantal bezoekers per dag (2500). Daardoor was het ineens heel onduidelijk hoe je aan je ticket moest komen, alle info uit de reisgidsen klopte dus niet meer en blijkbaar wisten de mensen in Cusco zelf ook niet helemaal hoe het zat. Dus daar lag ik dan in bed, te bedenken hoe ik toch zsm aan een ticket kon komen, zonder informatie. Ik zal het maar eerlijk toegeven, het heeft me twee hele dag gekost om dat stomme rotticket te fixen en ik heb denk ik 12 keer gedacht: laat maar zitten, ik ga gewoon niet. Om een lang verhaal kort te maken, na 3 toeristenbureaus,12 taxis, 48 bussen en 3 loze ritjes naar een of andere stomme balie waar ik niet moest zijn, een ochtend om 5u opstaan, 3u koukleumen in de rij, had ik dan maandag THANK GOD een ticket voor donderdag. Weliswaar niet met de bergbeklimming erbij die ik wilde, maar ik had een ticket. Jeetje ik sprong echt een gat in de lucht toen ik hem in mijn handen had. Ik ben echt geen dom ei ofzo, maar dit was echt zon doolhof en zo niet te doen, dat zelfs ik de moed op wilde geven. Samen met vijf Amerikaanse backpackers konden we maar 1 conclusie trekken: er is maar 1 plek op de wereld waar je moeilijker in kunt komen dan Machu Picchu, en dat is de United States of America. Juist ja. Dat was ook zon gedoe met dat consulaat enzo. Oke, nu hou ik op met mopperen. Het ticket was dus geregeld :)Ennog even een dagje spenderen om uit te vinden wat de goedkoopste weg was om bij Machu Picchu zelf uit te komen. Er zijn namelijk treinen maar die zijn zo achterlijk duur, dat het niet te betalen is. Er zijn allerlei goedkope alternatieve routes, maar het is alleen even lastig uit te vinden hoe het nu precies zit. Drie uur later had ik dan eindelijk ook een veel te duur treinticket voor een klein stukje van de route, zodat het me in ieder geval zou lukken om binnen 1 dag weer terug in Cusco te zijn. All I had to do now was waiting three more days until I could leave for Machu Picchu. Maaarrrr dat bleek niet zon probleem, hier in lovely Cusco (waar ik nu nog steeds ben en bijna niet weg kan komen omdat het zo fantastisch is).

Toen ik alles georganiseerd had kwam ik de twee Spaanse chicas tegen waarmee Rob en ik de Colca Canyon trek hebben gelopen, Christina en Lele. Ze hadden een mooie plan voor de volgende dag waar ik fijn bij aan kon sluiten. We zouden naar Pisac gaan, een dorpje in de buurt van Cusco, lastig te bereiken maar wel zeker de moeite waard ivm de natuur en inca ruines. Dus wij de volgende ochtend vroeg uit bed om op pad te gaan. Allereerst duurde het drie taxi´s voordat we bij de juiste bus aankwamen. De lonely planet laat me echt genadeloos in de steek hier trouwens, ik heb er echt niets aan, veel goede tips maar niet uitleggen hoe je ergens moet komen, ja dat schiet dus niet op! Maar goed, wij die bus in, terwijl het natuurlijk al lang niet meer paste, dus ik stond in het gangpad met mijn hoofd gebogen maar dan nog tegen het plafond aan. ¨Mui altea¨ zei het lieve indianenvrouwtje naast me en ze lachtte lief. Ja ik ben inderdaad behoorlijk groot vergeleken met die kleine mensjes hier. Ik helemaal gelukkig natuurlijk in deze lokale bus, jullie snappen het. Eenmaal in Pisac nemen we met zn 3en een taxi naar de top, zodat we daar de ruines kunnen bekijken en de hele berg naar beneden af kunnen lopen. Even een ticket kopen, van maar liefs 32 euro. Jeetje, dit is niet goed voor mn dagbudget, Machu Picchu mag me 100 euro kosten maar dit is wel wat overdreven voor de ruines. Nou ja goed, we zijn boven dus we gaan ervoor. Het uitzicht is supervet, we zijn helemaal blij. De Inca ruines hier zijn tussen 1000 en 1300 gebouwd dus oud.

Als Christina en Lele een extra sprintje willen trekken, ga ik even lekker tegen de muur zitten om even te beseffen dat ik hier ben. Na enkele minuten zuchten en dromen komt een kerel uit Pisac naast me zitten. Zijn Quechua-naam is Amanu en hij is gids maar hij speelt eigenlijk liever panfluit. Hij begint te vertellen dat hij fluit tbv meditatie (ik denk eerst nog, die gast maakt een geintje) en vraagt of hij voor mij mag spelen omdat hij graag zijn spirituele ervaring met mij deelt. Huh? Gratis zegt hij, want geld maakt niet gelukkig. OKe dan.. Hij begint de spelen en terwijl ik naar het uitzicht staar, kan ik niets anders doen dan heerlijk ontspannen. Na 5 minuten stopt hij met spelen en wijst hij naar rechts. Hangt er verdorie een kolibrie naast mijn voeten te fladderen. Ik denk echt dat ik GEK word. Ik met mijn gemopper en gezeur in Colombia om die kolibries die ik niet gezien had, komt er hier ineens eentje bij me zitten. Het duurt maar even maar dit is wel echt ubercool. Amanu is mijn vriend, dat snappen jullie. Hij zwevert nog een beetje door over spirituele dingen totdat mijn Spaanse chicks terugkomen. Hij wil ons wel gidsen, gratis, weer om de spirituele ervaring te delen. Ik vind dit een beetje vreemd, maar goed, als hij dat wil, prima. Het is wel superzinvol om alle info te horen, over de locatie van de ruines (alles ivm locatie zon, maan, sterren etc) en de gebruiken. Als we iets verder afdalen vraagt Amanu of we deel willen uitmaken van een offering als dank aan moeder aarde. Oh ja dat vinden we natuurlijk wel ruig :) enige dingetje is dat we dat wel bovenop de berg moeten doen, en pas na 5uur, zodat er geen mensen meer zijn en het duurt 2 uur dus we moeten in het donker terug naar beneden. Hmm, ditvind ik ook een beetje raar. Christine wil ervoor gaan, Lele vindt het ook maar vreemd. Nee, zeggen we, geen goed plan als het donker is. Zegt die slimmerik: ¨why not, life is experience!¨ Potverdikkie, hij weet precies hoe die mij moet vangen, want ik ben het natuurlijk wel met hem eens. Maar nee, dit klopt niet helemaal dus we doen het niet. Komt ie 1 tel later met een alternatief: we kunnen wel een reinigsritueel doen in de tempel halverwege de berg, dat duurt maar 5 minuten per persoon. Oke, dat is wel lachen, dat kunnen we wel aan. Allemaal 1 steen pakken die we onze hele reis in zuid-amerika mee moeten nemen, nou das niet zo lastig hier tussen de ruines. Eerst is Christina aan de beurt. We mogen er niet bij zijn,en moeten in een andere kamer want we zijn nou eenmaal geen familie (whatever).Amanu praat Quechua dus we verstaan er niets van. Het duurt eeuwen maar dan ben ik aan de beurt. Ik moet alleen wel in hethoekje gaan staan zodat Christina en Lele me niet meer kunnen zien. Goh...interessant...Amanu heeft een of ander takje in zijn hand waar hij mee over mijn hoofd zwaait. Heel spannend allemaal ;) hij probeert wat in het Engels uit te leggen, over dankbaarheid aan mijn moeder (dat ben ik!) en iets over mijn twee broers, want die moet ik namelijk ook dankbaar zijn (hoezo, willem ontvoerde me altijd en pieter deed altijd net alsof ik hem liet struikelen, wat nou dankbaar zijn). Als Amanu uiteindelijk met zijn takje in mijn navel wil roeren heb ik het wel een beetje gezien. Life is for experience ja, maar hij bedoelt daar duidelijk iets anders mee. Geirriteerd laat ik hem achter. Als ik nu maar niet superziek en ongelukkig word. Christina en Lele vinden het ook heeeeeel grappig en pesten met de komende dagen nog een keer of 80 met dat stomme life is experience. We dalen de berg af doen nog een rondje over de lokale markt waar we heel hebberig worden (maar ik hou me in, ik heb nog steeds niets gekocht). We halen een verse empanada (pasteitje met vulling) met kaas, tomaat en ui op bij een kerel met een steenoven en zijn weer even intens gelukkig.

Omdat het donker is moeten we wel de bus terugpakken. Ook deze is weer heeeeel vol, maar er is nog plek naast een heel lief oud vrouwtje. Ze heet Dominga en is leerkracht. Ze woont in Cusco maar rijdt dagelijks met de bus 2 uur op en neer omdat de kinderen in Pisac ook onderwijs moeten krijgen maar er geen leerkrachten beschikbaar zijn daar. Wat een schat. Ze vertelt vanalles over hoe ze lesgeeft en ik vind het heerlijk om naar haar te luisteren. Ze begint het jaar altijd met een tekening: alle kinderen moeten een tekening van zichzelf maken, want het maakt ze vrolijk zegt Dominga, als ze sochtends de klas in komen en een tekening van zichzelf zien hangen. Goed bezig!! Ze vertelt dat in de steden ongeveer 70% van de kinderen wel naar school gaan, op het platteland slechts 30%. De regering heeft nu een programma gestart waarbij kinderen in the rural areas op school ook gratis maaltijden krijgen, maar helaas zijn er nog veel ouders die hun kinderen laten werken. Ze durft niet in te schatten hoe lang het nog duurt voordat alle kinderen onderwijs volgen. Zodra we in Cusco zijn neemt Dominga ons mee naar een lokaal restaurantje waar ze vaker eet. Voor 1 euro krijgen we soep, een flinke maaltijd en thee na. Alleen maar locals. Ik prijs mezelf voor de verandering weer eens gelukkig. Het eten is goddelijk en blijkbaar kan mijn maag het weer aan. Dit is mijn vrijbrief voor meer eten van de markt en de straat, ik ben weer fit! We nemen afscheid van Dominga op de markt, er staat een groepje mannen te zingen en muziekinstrumenten te bespelen, supergezellig. Jeetje, wat is Peru toch bijzonder eigenlijk, ik begin er steeds meer van te genieten. Als ik in het hostel aankom ben ik doodop, ik moet alleen nog even 1 dingetje checken... Inderdaad, mijn usb-stick, die zit nog steeds in de pc (met alle fotos!!!) en ik heb hem laten zitten. Wat een geluk weer. Het leven is echt een cadeautje.

De volgende dag is het dan ECHT zo ver. We gaan 1 dag bussen en lopen, 1 nachtje slapen, en de volgende ochtend heel vroeg Machu Picchu beklimmen om de toeristen voor te zijn. Als we, dit keer wel in 1 keer goed met de taxi, aankomen bij t busstation komt mijn droom alweer uit :) ik zie alleen maar oude rottende bussen en heel veel smerigheid. 8 Schreeuwende verkopers proberen hun bus aan ons te slijten. Uiteindelijk krijgen we een paar soles van de prijs af en hebben we voor 3,75 euro een busrit van 5u lang bemachtigd. Daar zijn we trots op :) Geen backpackers, alleen maar peruanen. En dieren. Yes, de twee lammetjes gaan met ons mee in de bus :) Indiaantjes en babys, op hun rug. Yes. Mijn hart maakt een sprongetje. Let the trip begin! Eenmaal in de bus staat er een kerel op die het presteert om anderhalf uur lang te preken. Het is al snel duidelijk waar het over gaat: gezondheid. Hij heeft fotos bij zich van de verschrikkelijkste tumors en menselijke disfuncties. Gatverdamme. Na zijn betoog gaat hij natuurlijk spullen verkopen. Het mooie is dat deze man ook heel goed is in het diagnosticeren van ziektes. Zo zegt hij oa:¨iedereen die nu slaapt heeft bloedarmoede en ijzertekort¨. Ja zo is dat, helemaal gelijk dokter. Hij verkoopt trouwens wel heel goed (poedertjes, voedingssuplementen, etc). Ik vind het hilarisch maar Christina is zijn geleuter snel beu. Maar ja, zij verstaat ook wat hij zegt :) voor mij is het meer een soort gezang op de achtergrond. De busreis blijkt 1 van de allermooiste ever te zijn. Sacred Valley heet het gebied, en geloof me, het is onwijs mooi. Superdivers en in 5u krijgen we allerlei soorten landschappen te zien. We passeren allerlei dorpjes en je ziet de oude tradities op het land. Zo lopen er ossen met een ploeg erachter, schapenherders met honden, mannen met bossen takken op hun rug en kleine meisjes met babys op hun rug. Het is een beetje Azie maar dan op zijn Zuid-Amerikaans. Ik blijf maar naar buiten staren en me verwonderen over al dit moois. Op een gegeven moment zitten we heel hoog in de bergen, om ons heen alleen maar besneeuwde bergtoppen. Als de bus een korte stop maakt, rennen alle kindjes naar buiten om de sneeuw en het ijs te voelen. Helemaal energiek rennen ze rond. Hoe tof is dit dan :) er komen vrouwtjes de bus in om eten en lekkers te verkopen, doe mij maar zon bevroren yoghurtijsje, heerlijk zo. Aan het einde van de rit springt er nog een kerel de bus in en begint als een malle te ratelen. Hij blijkt een comedien te zijn, met uberslechte grappen (normaal steel ik, maar nu heb ik vakantie). Hij komt wel even grappen maken om de drie reizigsters achterin, gelukkig spreken Christina en Lele Spaans en kunnen ze pakkend reageren. Maar deze kerel is wel leuk :) iedereen lacht om hem dus de sfeer is wel best zo! Na de 5 heerlijke uren komen we aan in een minidorpje waar we vervoer moeten zien te regelen richting het volgende dorp. Er zitten wat backpackers te wachten en met zijn zessen kunnen we 1 taxi delen. Een keer raden wie er in de kattenbak gaat... Juist ja :) ik zit prima! De chauf scheurt als een malle langs smalle kliffen af en ik zie onszelf al in het ravijn razen. Maar ach, ik heb gisteren geleerd dat ¨life is experience¨ dus je hoort mij niet klagen. De chauf zet ons af aan het begin van de spoorweg. Vanaf hier gaan we naar het dorpje beneden aan de berg van Machu Picchu lopen. Drie uur lopen, de route moet niet lastig zijn, langs het spoor aflopen en blijven volgen tot het einde. We hebben een nieuwe Chileense vriend gevonden (Nicolas) die zijn tas vol avocados en brood heeft. Prima afternoon lunch dus langs het spoor. We lopen door de bossen en langs het rivier en zien nog oneindig veel meer kolibries. Ik weer in mn element natuurlijk. Nicolas is geoloog en kan ons dus vanalles vertellen, heel leuk! Ik besluit een stuk alleen te lopen want het is hier zo heerlijk stil dat dat mijn bezinning wel ten goede zal komen. Een hond, ik noem hem Perro, volgt me op de voet en samen doen we een paar kilometer. God wat ben ik een blij mens zo. Er komt 1 antieke trein langs in de vier uur dat we er lopen en ik ben blij als een klein kind wanneer hij passeert. Rond een uur of 6 wordt het donker. We hebben geen zaklamp bij dus proberen een beetje door te lopen. Het wordt steeds spannender want het is hier echt heel donker, er is nergens licht. Gelukkig heb ik zoiets als een smartphone met een zaklamp-app erop. Jeetje wat is dat ding toch handig hier! Uiteindelijk komen we aan in het dorpje Aguas Caliente. We zijn weer terug in de bewoonde wereld, met nog 1000 andere toeristen. Ik check in in mijn hostel, Christina en Lele verblijven met Nicolas ergens anders. Doe een mandje vol in de supermarkt en maak een heerlijk maaltje voor mezelf. Om 9u ligt ongeveer iedereen in mijn dorm in bed. Sebastian, de eigenaar van het hostel, smeekt me om nog gezellig een biertje mee te doen. Ik weet dat dit een heel slecht idee is, morgen wil ik om 4u opstaan en de hele dag lopen, maar ik hoorde iets over Life is Experience dus ik zeg geen nee. We treffen Christina, Lele en Nicolas en wat nieuwe vrienden en hebben een heerlijke avond vol met confessions, want we zien elkaar toch nooit meer na Machu Picchu ;) de nacht eindigt op het dakterras van het hostel en ik ben helemaal gelukkig met het feit dat ik hier zit, met mijn biertje, met een grote berg voor mijn neus, want ik weet wat er achter die berg ligt en ik weet ook dat ik daar morgen naar toe ga. Maar eerst nog even 2 uurtjes slapen.

4u sochtends, de wekkers gaan af onder de kussens van verschillende bedjes. Het regent echter als een malloot. Shit. Wij willen naar boven lopen, maar met dit weer en in het donker, wordt dat een grote valpartij. Iedereen besluit te blijven liggen en de eerste bus om 6u naar boven te nemen. Het zit mij echter niet lekker dat ik hier lig en dus niet als eerste boven ga zijn. Ik besluit na een uurtje woelentoch vast te gaan, in mijn eentje dan maar, eigenlijk vind ik dit wel een tof avontuur. Laat hun maar lekker liggen. Tegen de tijd dat ik langs het busstation loop, gaan er al bussen naarboven zie ik. Ik zie echter ook al 100 mensen staan. Shit. Toch te laat. Ik neem de eerste de beste bus die me mee kan nemen, en als ik bij Machu Picchu aankom, zie ik daar 500 mensen staan te wachten voor de poort. Verdomme, dit was niet de bedoeling. Het lijkt Eurodisney wel, wat een teleurstelling. Iedereen heeft ponchos aan en het lijkt wel een bad vol plastic vissen. Ik voel de teleurstelling opkomen, tja, dit was te verwachten. Het is niet voor niets een van de 7 wereldwonderen. En dit is een game die je niet kunt winnen, je kunt gewoon niet als eerste zijn, tenzij je vier dagen loopt en dat ging mij niet lukken. Ik baal als een stekker. Als ik dan eindelijk door de poort ben maak ik even een dealtje met mezelf: nu is het klaar met het gemauw om de toeristen, je bent er zelf ook 1 dus niet zeiken. Mondhoeken omhoog en kijken wat hierboven te vinden is. Enkele trapjes op (in een sliert met mensen, maar ok) en daar ben ik dan...

Machu Picchu.. Wow. Ik ben er. Check dit hier zeg. Wow. Die bergen er omheen. Wat een magische locatie. Ondanks de drukte om me heen word ik heel stil. Wow. Jeetje. Ik ben gewoon bij Machu Picchu. In mijn eentje. Check mij ruig zijn zeg :) wow! Ik vraag een man om een foto van mij te nemen, die foto, die ik al zovaak heb gezien, bij vriendinnen aan de muur, in boeken, aan de muur in hostels, nu mag ik er eentje maken met mezelf erop. Maak er even een paar please, zeg ik tegen deze vriendelijk kerel, voor de zekerheid. Dat ik eruit zie als een debiel met mijn I love London trui, legging en hardloopschoenen, dat is even niet zo belangrijk. Ik ben gewoon hier. Ik ben gewoon hier. Ik ben gewoon hier. Wow. Het wordt steeds drukker en ik wil ook nog een berg beklimmen, mount machu picchu, dus ik ga ervoor. Ik voel me echt de meester, de energie hier is HEEL goed, dusondanks de stijlheid van deze berg gooi ik er wat gas op. Ik haal allerlei leuke mensen in, even kletspraatjes tijdens het uitrusten, en blijf mezelf uitdagen om sneller te gaan. Als Rob die berg op kon rennen, dan kan ik dat nu ook. Niemand houdt mij tegen. Na 2,5u klimmen kom ik boven aan. In mijn eentje wederom. Het regent nog steeds, het is bewolkt, maar dat neemt niet weg dat ik op het hoogste punt in de vallei sta en alleen maar bergen om me heen heb. WOOOOOOW! Daar ergens ver beneden ligt Machu Picchu, maar de sneeuwtoppen om me heen trekken meer aandacht. Als een ander stel boven komt, trekt mijn camera het nog net om een paar fotos te maken, voordat hij uitvalt. Ik heb gisteren teveel fotos gemaakt maar ja het was ook allemaal zo mooi en zo leuk! Maakt niet uit, ik heb mn fotos van Machu Picchu. Ik doe nog een dolletje met een groep Amerikanen die ook boven komen en besluit dan uiteindelijk weer af te dalen, want ik heb vanmiddag nog een luxe treinrit die op me wacht. Onderweg kom ik allerlei uitgeputte mensen tegen die allemaal dezelfde vraag stellen (are we almost there?) heerlijk om verslag te doen en te vertellen hoe waanzinnig mooi het boven is en zo de moeite is om nog even door te zetten! Halverwege loop ik mijn Spaanse vriendinnen tegen het lijf. Ook zij hebben vanochtend besloten om niet te gaan lopen maar de bus te nemen. We zijn blij dat we elkaar nog even zien, want na de dagen samen in Cusco moeten we nu afscheid nemen. Dat gaat prima hier midden op de berg :) een bezoekje Madrid en Granada komend voorjaarwordt geregeld :) Als ik weer bij Machu Picchu aankom, heb ik nog heel even de tijd om te chillen. Het is eindelijk even droog dus ik doe even een stukje op mijn blote voetjes. Ik plof tegen een muur aan en staar voor me uit. Ik ben bij Machu Picchu. Hoe tof is dit. Kijk mij hier eens even gelukkig zijn. So! Dit is echt verreweg een van de tofste dagen van 2011, nothing beats this! Na een uurtje moet ik weer naar beneden. Nu wel te voet, de rij voor de bus is trouwens ook bizar lang. Anderhalf uur loop ik trapjes af en ik kom HELEMAAL NIEMAND tegen. Dit is vet :) ik loop te stralen en te zingen, mijn leven kan echt niet stuk zo! Uiteindelijk ben ik weer in het dal en ik heb nog een uurtje voordat mijn trein gaat. Dus nestel ik mezelf tegen de keien in de rivier en laat ik even bezinken waar ik net vandaan ben komen rennen. Een uur lang doe ik niets anders dan beseffen dat ik in Zuid-Amerika ben en ben ik vooral heel dankbaar voor alles wat ik al heb mogen meemaken hier. Dat ik dit kan doen, de vrijheid heb om hier te komen, dat is echt het grootste cadeau wat er bestaat. Mijn leven is echt de bom, maar volgensmij heb ik dat nu al 12 keer gezegd en moet ik daar mee ophouden. Hoe dan ook, ik ben blij, HEEL BLIJ!

Na een korte stop bij het hostel voor een theetje en een kletsje loop ik naar de trein. Ik heb dus een ticket geboekt wat uiteindelijk 75 dollar was, voor een reisje van 2 uur, maar dan wel 1e klas en met brunch (er was dus niets anders meer beschikbaar voor vandaag, dus ik heb mezelf over mijn hart gestreken en ga mezelf nu heel even kietelen). Ik plof in de heerlijkste luie leren stoel, aan een gedekte tafel met wijnglazen. So, das niet mis. Tegenover me zit een oudere man, hij heet Karel en blijkt uit Antwerpen te komen. Eigenlijk, heel eerlijk gezegd, heb ik niet zon zin om te praten. Ik hoor van iedereen dat de treinreis zo bijzonder is qua uitzicht, dat ik daarom perse dit stukje met de trein wilde doen. Dan wil ik liever niet praten. Maar Karel is heel aardig, hij is professor en net gepensioneerd, hij heeft hele spannende overval-verhalen na zijn bezoekje aan Lima en mooie plannen voor zijn oude dag. Bovendien heefthij goede grappen.Gelukkig is hij ook af en toe stil en kan ik ongegeneerd naar buiten staren (terwijl ik de heerlijkste lokale gerechten mijn mondje in laat glijden). Jeej wat een luxe dit en wat is dit heerlijk hier zo op dit stoeltje. Allemaal chique mensen in de trein en ik zit daar met mijn smerige legging en vieze voetenin de stoel. Haha ik voel me hier prima :) ik geniet en geniet en geniet en besef me constant hoe mooi en fijn het hier is. Beste dag van 2011 ja dat kan ik wel vast zeggen. Na twee uur genot moet ik echter de trein uit, op zoek naar vervoer richting Cusco. De lokale bus komt pas over anderhalf uur. Ik ben zo moe na diekorte nacht dat ik me afvraag of ik wel wakker kan blijven. Met een beetje onderhandelen lukt het me om voordezelfde prijs mee te gaan in een minibusje. Zodra ik instap heb ik echter al spijt. Ik zit namelijk in een toeristenbusje, vol met mopperende mensen. Shit. Ik wil inde bus zitten metlammetjes en geurende mensen.Voordeel van deze bus is wel dat ik iig op tijd in bed lig vanavond, en dat kan ik wel gebruiken.Nadeel van deze bus is de chauffeur. De lieve man valt namelijk steeds bijna in slaap. Zit er niets anders op dan hem steeds aan te stoten en creatief te zijn in wakkerhoudtechnieken.De warme douche in het hostel is een waar cadeau en om 22u val ik zwaar voldaan tevredengelukkig en dankbaar in slaap. Wat een leven. Niet alleen experience, maar ook slapen.

En verder, wat heb ik verder deze hele week gedaan... Ik ga maar gewoon even kriskras opsommen, want de logica in mijn hoofd is ver te zoeken, zeker als het gaat over volgorde. Na al het geregel heb ik mezelf vooral beloond met koffietjes in de parkjes. Ikzit dan steeds nog geen minuut tegenieten of er komen locals op me af om met me te kletsen. Dit is de hele week zo gegaan. En het is zoooo leuk! Gewone simpele kletspraatjes met mensen van hier, wat ze doen, voor werk, familie, hoe ze het vinden, etc etc. Genieten is dat. Verder ben ik zelf steeds van het centrum weggewandeld om te kijken wat voor Peru ik kon vinden. En dat was vet! Kleine winkeltjes, restaurantjes, of eerder huiskamers van mensen waar ik voor een eurotje een hele maaltijd weg kon snoepen. Bussen genomen die gewoon langs kwamen rijden, in de hoop dat ze een leuke kant op gingen. En yes, jullie weten inmiddels wat de locale bussen met me doen :) ze maken me HEEL gelukkig. Op elkaar gepropt en voor een paar cent een paar kilometer rijden. Lieve mensen, glimlachjes naar mij, en steeds weer die vraag waar ik vandaan kom. Gekletst met kindjes, allemaal verlegen op het begin en heeeeel veel giechelen, maar dat gaat vanzelf over gelukkig :) Gewoon eigenlijk zoveel mogelijk plekken opgezocht waar zo min mogelijk toeristen komen en het leven is zoals het in Peru is, niet zoals het in toeristisch Peru is (het is hier namelijk ENORM toeristisch, logisch want het is een fantastisch land en Machu Picchu is een van de meest bijzondere erfgoeden natuurlijk). Ook steeds weer mensen tegengekomen die ik in de afgelopen weken heb leren kennen op andere plekken, elkaar dan zo verbaasd aankijken, en dan ineens weer weten waar je elkaar hebt ontmoet. Supergrappig en oh zo gezellig, alsof je elkaar jaren kent natuurlijk en beste vrienden bent ;)Ik heb verschillende kerkjesbezocht, electronische kaarsjes aangestoken, bruine jezusbeelden bekeken, een Spaanse mis meegepakt (ik verstond er echt geen zak van maarik kon precies bedenken wat de pastoor zei want devolgorde was op znNederlands). Samen met wat andere mensen museabezocht, poppen gefotografeerd, mijn sjaal in de fik laten vliegen boven een kaars (want ja, life is experience), kunst bekeken, engels pratende gidsen afgeluisterd om iets te leren over de Inca´s en een triljoen ruines van de Inca´s bezocht (met nog een miljoen andere toeristen overigens). Ik heb markten bezocht, mooie koeienkoppen gezien (zie foto) en ook daar weer heerlijke maaltjes verorberd voor enkele eurotjes.En verder heb ik ook nog een paar hele hele hele fijne avondjes gehad, zoveel leuke mensen ontmoet, gezellig biertjes gedronken en dan uiteindelijk de aerobic moves uit de kast getoverd in de kroeg waar ze wat mij betreft echt de beste muziek draaien :) jippie! Gitaar gespeeld, gezongen, gechild in de zitzakken en heel veel plezier gehad in het waaaaaanzinnige hostel waar ik na drie keer verhuizen uiteindelijk ben beland. Dit is echt het beste hostel ever. Het zit in een soort van minidorpje in een oud koloniaal pand, de mensen zijn supervriendelijk, het is gestyled alsof het zo uit een hippie-magazine is komen lopen en de vibe hier is goed. De bedden zijn echt better than ever, met een heerlijk dik dekbedje, de douches zijn ruim en schoon en HEET (ja een luxe in zuid-amerika), het ontbijt is groots en lekker en dan, the best part, er is een patio waar de hele dag zon op staat en iedereen zich gedurende de dag meld om even te kletsen of te vertellen wat voor toffe dingen ze hebben ondernomen. Pariwana hostel in Cusco dus, aanrader van het jaar. Ik ken hier na een week nu zoveel mensen dat weggaan echt voelt als naar huis moeten ofzo, omdat ik me hier zo superthuis voel. Deze stad is echt zo fijn, ik voel me hier echt supergoed. Ik zou hier net zo goed nog een maand kunnen blijven.

Maar ik ga wel weg. Vanavond gaat mijn nachtbus naar Puno, van waaruit ik Lake Titicaka ga bezoeken, het grootste meer van Zuid-Amerika. Daar waar floating villages zijn, het in de zon zomer en in de schaduw winter is, je bij mensen thuis kunt verblijven en Peru kunt voelen. Van daaruit ga ik naar Copacabana in Bolivia, ook die kant van het meer bekijken vanaf de eilanden en dan maar eens kijken hoeveel tijd er nog over is. Ik wil nog 1000 dingen doen eigenlijk. Een vierdaagseJungletrekking in het noorden, de Uuni zoutmeren in het zuiden in vier dagen bekijken, steden bezoeken, noem het maar op. Maar dat gaat dus allemaal niet lukken. Ik heb een dealtje met mezelf gesloten dat ik niet ga haasten.Plekken worden altijd mooier als je er langer bent, en dus haal je er meer uit als je langer blijft. Dus we moeten nog maar zien wat er naTiticaka nogover is aan tijd.... endan kom ik gewoon nog een keer terug voor alles wat ik verder nog wil doen.

Zuid-Amerika. Duidelijk helemaal de bom!

Ontzettend veel liefs, Anne

Ps: jullie reacties zijn echt fantastisch :) keep it up please :)

Peru: Life is for living

Holladieejeetjes lieve lezers,

HET IS HIER ZO DE BOM! Ik kan er niet over uit hoe fijn mijn leven is, dus tijd om te delen want ik zit er zo vol van! Maar eerst even terug naar twee weekjes geleden, waar het vorige verhaal afliep, en dan kom ik vanzelf een keer uit bij de beklimming van het mooiste stukje cultuur van Zuid-Amerika (Machu Picchu!) waar een mens HEEL GELUKKIG van wordt!

Zo, dus toen was het afscheid van de drie liefste vriendinnetjes daar. Op een heeeele vroege zaterdagochtend om 5u konden we eerste onze Annemiek nog even wakkerzingen voor haar verjaardag en verblijden met het mooiste cadeau ooit (een armband inclusief inscriptie Miekos, wie is daar niet jaloers op!). En toen was het knuffelen geblazen en stapte Anne in de taxi naar het vliegveld van Bogota om het avontuur in Peru op te zoeken.

Na n prima vluchtje landde ik enkele uren later in Lima, die stad, waar de mensen uit de vluchten naar Bonaire altijd inzaten vroeger, en waarvan ik dacht; wauw dat is echt ver weg! En nu was ik er zelf ineens. Ik zocht vrienden om een taxi mee te delen, maar ik leek ongeveer de enige te zijn die niet enthousiast onthaald werd door familie of chique touroperators. Hmm. Even wennen, ik ben weer alleen. Bovendien werd ik direct belaagd door een of andere stomme taxichauffeur die me probeerde op te lichten en maar bleef zeggen dat het gevaarlijk was om de bus te nemen en ik dat vast niet zou overleven. Vuile bangmaker, geef mij liever een warm welkom! Gelukkig wilde een andere lieve chauf, Martin, mijn eerste Peruaanse vriend, me wel meenemen voor een normaal bedrag. We kletsen in n combi van Spaans en Engels over Amsterdam (si, Amsterdam, marijuana legal, vitrinas con chicas) en over de schoonheid van de Nederlandse vrouw (jaja dat kennen we nu wel). Martin was echt erg grappig dus ik voelde me meteen een stuk geruster. Eigenlijk wilde hij graag met me trouwen (ik leerde snel nieuwe woorden zoals trouwen, ring, cadeaus, hij wilde het me allemaal geven namelijk), en toen ik verzon dat mijn vriend morgen zou komen, vond hij dat we dan toch wel vandaag samen konden zijn? En anders moest ik mijn knappe vriendinnen maar sturen. Het afscheid viel hem zwaar en hij deed steeds alsof hij moest huilen. Ik vond het hilarisch, dat begrijpen jullie.

In het hostel werd ik onthaald door de Hongaarse Steve. Hij bleek superbehulpzaam en vertelde me alles wat ik moest weten over Peru, veiligheid etc. Maar toen hij een half uur door bleef zagen over hoe ik het geld moest controleren op valse biljetten, was ik het wel een beetje beu. Tijd om zijn advies te volgen en te gaan eten bij de supermarkt want dat was een aanrader. Daar schepte ik mijn bordje vol met heerlijke Peruaanse lekkernijen en voelde ik me weer de meester. Daarna terug naar het hostel want om 5u opstaan, dat is niet goed voor Anne, en dus een tukkie doen. Totdat ik om 6u wakkerschrok. Shit, opstaan Leepie, hooggeeerd publiek is on its way! Vol verwachting klopte mijn hartje en ik kletste wat met de hostelgangers tot hij daar ineens voor mijn neus stond; RV, ook wel bekend als Rob, of zoals hij zelf liever zegt, ´the body´ (ik kan dat niet ontkennen overigens). Bizar om weer een stukje thuis in Lima te zien, maar na even wennen waren we al snel de 2 onsterfelijke matties. Tijd dus om samen een broodje en eerste Peruaans biertje achterover te tikken op het Leidseplein van Lima.

De volgende dag werd het echter wel tijd om wat te ondernemen. RV zou eigenlijk maar 3 dagen blijven en dus had Anne een strak schema bedacht. Eerst naar Huacachina, bekend om zijn zandduinen om te gaan sandboarden. Maar dan moesten we wel eerst door het doolhof van balies op het busstation. 80 balies vonden wij ook wel wat overdreven qua organisatie (en die chagrijnige vrouwen erachter hielpen ook niet echt mee), maar met Rob zijn Spaanse vaardigheden was het toch al snel gefixt. Een lekker Peruaans soepje erin en onze trip kon beginnen. Voorin de bus hadden we een prima panorama uitzicht op dit voor ons beide nieuwe land. Na een uurtje staren naar droge, dorre, zanderige vlaktes verzuchtte ik een keer of 12 dat ik toch toch maar een raar land vond met al zijn dorheid, waarop Rob verzuchtte hoe vaak ik dat in godsnaam nog ging zeggen. Hij zelf vroeg zich eveneens een keer of 12 af hoe het hier aan zee in godsnaam zo droog kon zijn, waarop ik verzuchtte hoe vaak in vredesnaam hij dat nog ging zeggen. Alleen maar zand en minihuisjes waar mensen onmogelijk in konden wonen. Mooi vonden we het in ieder geval nog niet. De rit was verder heerlijk comfortabel, met een verse NRC Next erbij, een puzzeltje, een lekker bammetje wat we kregen van de stess met blokjesbeugel en alle tijd om bij te kletsen.

En toen,kwamen we aan in Huacachinaen werden we even in 2 seconden vrienden met twee Zwitsers waarvanik de namen alweer vergeten ben (Rob, help me out here) en mochten we met zijn vieren met vier tassen inde twingo-achtige mini van de taxichauf. Beetje proppen, dat gaat best zo.Kennismaken met Karin achter de balie van het hostel, die best wat woordjes Nederlands kent en bovendien op de hoogte is van het bestaan van Frans Bauer en Andre Hazes. Yes, we like you Karin. Snel de duinen inrennen zodat we de zonsondergang nog mee kunnen pikken. RV probeert leepie af te troeven natuurlijk door als een malle die duinenop te rennen, en ja hij is sneller, maar ja hij moet dan ook zeker een half uur uithijgen (ik zaljullie vast vertellen dat Rob overal beter inis dan ik en ik dat heeeeel moeilijk te verkroppen vind, maar dat ga ik natuurlijk neverhardop toegeven aan hem). De zon duikt snel onder, de sterren en satellieten verschijnen aan de pikzwarte hemel en Anne is onder de indruk van de stilte en mooiheid van deze plek hier in de woestijn. Maarkoud is het hier ook zodra de zon onder is en dus tijdvoor een sprintje richting de oase om de bbq en biertjes in het hostel te nuttigen. Heerlijk, niets meer aan doen, leuke mensen om ons heen dus gezelligheid en een beetje opschepperij en stoerdoenerij (want daar zijn we goed in), nog even een ander barretje in voor een volgende biertje. Ik wil dansen, deaerobic moves kriebelen vanbinnen, maar dit is geen discotheek en ik kan ons breekbare ruige imagoten opzichte van onze nieuwe vrienden nog niet op het spel zetten natuurlijk dus ik hou mein. Het is wel een beetje vreemd om met dikke jassen en truien in de kroeg te zitten, maar this is all part of the adventure offcours.

De volgende ochtend is het heerlijk wakker worden met t zonnetje door de ramen van ons slaapkamertje. De mensjes hier zijn maar klein en dat verklaart ook de hoogte van de spiegel aan de muur, maar positivist Rob bedenkt dat dit wel heel handig is om je borsthaar te kammen. Zo is het maar net. Koningin Anne strijkt neer aan het zwembad op een bedje met haar boekje en krijgt ontbijt geserveerd door lakei RV. Het leven mag wat mij betreft altijd zo zijn, wat vinden jullie? De zon is heet hier en de bikini kan zelfs even aan (en dat is een verrassing want ik ben voorbereid op heel veel kou nu ik Colombia verlaten heb en de winter van Zuid-Amerika ingestapt ben). Ik vertik het vooralsnog ook om schoenen te dragen, want reizen en teenslippers zijn een vaststaande combinatie en ik ga daar geen wijzigingen in aanbrengen. Dat mijn tenen er nu al een keer of 15 afgevroren zijn, probeer ik te ontkennen. Na wat uurtjes ontspanning en een telefoontje vn RV met de baas om wat extra dagen vrij te vragen (danku baas voor de goedkeuring), is het tijd om de sandbuggy in te stappen en onze sandboards te waxen. Onze chauf is niet bang en rost de duinen op en af en jaaaaa dit geeft een fijn gevoel in onze buikjes! Dat ik mijn zonnebril blijkbaar heb achtergelaten in Colombia en nu gezandstraald wordt tot blindheid aan toe, vergeten we voor het gemak maar even (van wie heb ik dat trouwens, dat ik echt alles vergeet en kwijtraak hiero...?). De 1e duin die we afgaan met onze boards (op onze buik trouwens, want dat gaat een stuk sneller) is duidelijk een inkomertje. Dat geeft RV dan ook de gelegenheid om over mij heen te springen en daarmee een kilo zand in mijn mond te lanceren: hetzij je nog steeds niet vergeven vriend! Ach zand schuurt de maag en bleekt de tandenen life is bedoeld for living, acceptez. Wij zijn klaar voor de extreme duinen en onderscheiden ons snel van onze wattige vrienden door als een malle van de duinen af te glijden. Fotos, filmpjes, alles uit de tas om onze extreme sports vast te leggen, zodat we Siem thuis jaloers kunnen maken. Dat mijn camera het enkele seconde later begeeft door al het zand wat er in is gekropen, lijkt ons dan ook heel logisch. De laatste afdaling is duidelijk het vetst; gas er op, benen los vd grond en gillen maar (ik dan, r niet natuurlijk, die is veel stoerder). Onze snoetjes exploderen bijna van geluk, bijna want het wordt nog net iets leuker als onze chauf het daarna presteert om met de sandbuggy zo over een duin heen te vliegen dat we enkele seconden los komen van de grond. WOEHOE LIFE IS FOR LIVING! Een zandzuiverende douche in het hostel doet ons goed en savonds borrelen we onder het genot van een pizzatje met nieuwe vrienden Louie, Cynthia en Tim (kijk Rob, dat onthoud ik dan weer wel). Met een dikke fleecetrui aan het bier blijft vreemd voelen maar het bier smaakt er niet minder om natuurlijk. Zwaar voldaan zijn we, na deze topdag! Nog even een rondje rennen door de gangen met onze vriendjes, elkaar optillen, en de kleuters kunnen weer gaan slapen.

Aangezien alle Peruanen deze week vakantie hebben en blijkbaar allemaal besloten hebben om met de bus te gaan, blijkt het moeilijk om Huacachina te kunnen verlaten. Gelukkig is koning Rob gisteren zo voortvarend geweest om alle busmaatschappijen af te gaan en heeft hij ons twee tickets gefixt richting Arequipa. Terwijl onze vrienden drie dagen vast zitten in de woestijn, stappen wij van 11u sochtends tot 11u savonds de bus in richting onze volgende bestemming. Dat we daarvoor de mysterieuze Nazca lijnen en Islas de Ballistas (pinguins, zeehonden noem maar op) moeten skippen is even een teleurstelling maar we mogen al lang blij zijn dat wij ons uberhaupt kunnen verplaatsen. In de bus worden we vrienden met stess Stefani, kijken we vier films met Jennifer Anniston (en ja, zelfs dat gaat vervelen), appen we wat met onze vrienden van t thuisfront (deze bus heeft zelfs wifi, over luxe gesproken), en presteert Anne het om de BINGO te winnen (en dat in het Spaans, yes i am improving!). Stefani dwingt me om mijn naam in de microfoon te zeggen en redelijk beschaamd en heel zachtjes doe ik dat dan maar. RV kan niet anders dan me heel hard uitlachen. De prijs is overigens niet mis, ik win een retourticket a 40 euro! Jammer alleen dat we deze retourrit niet maken omdat we andere plannen hebben, maar ik mijn prijs natuurlijk thuis een mooi plekje aan de muur ga geven. Who else can say he has won the Bingo in Peru? Inderdaad dat wou ik zeggen ja! Om 11u savonds komen we dan na een wake-up call van onze lieve Stefani aan in Arrequipa. De taxi-chauf benoemt bij ieder wit gebouw (een keer of 80) dat het coloniaal is maar wij willen niets liever dan inchecken in ons volgende paleisje en met een lege maag in slaap ploffen.

De volgende dag, inmiddels dag 25, ben ik doodop en wil ik alleen maar slapen maar weet RV me met een ontbijtje toch het dakterras op te lokken (slimme zet, deze man weet hoe het werkt). Ik kijk om me heen en zie echt een van de beste uitzichten van deze maand; een heerlijk zonnetje op een mooie oude stad met vulkaan El Misti op de achtergrond met zijn wit besneeuwde bergtop. Wow! In de zon is het hier een graad of 25, maar ook dat verandert direct zodra de avond invalt. Anne fixt onze trip voor morgen en overmorgen naar de vallei en verder doen we niks. Nou ja, we eten een broodje of 25 bij een heerlijk plekje die de opbrengst schenkt aan een weeshuis en ik ben in de zevende hemel met mijn koffietje in de zon. Geluk is op reis zo dichtbij, het ligt echt voor je neus op de grond. We doen wat inkopen voor de trekking van morgen (waar Rob wordt aangesproken door een vrouw, dat ishij wel gewend overigens, maar deze heeft iets te meldenover de ondergang van de wereld), maken praatjes met de locals, lachen met de kindjes om de duivenen worden geridderd in de orde van de dag van de onafhankelijkheid (dat zal morgen zijn) in ruil voor 1 soles(25 cent). Ik explodeer bijna van fijnheid in de het parkje. Zoveel lieve snotterige mooie Peruaanse snoetjes om ons heen. Het contact met de mensen hier, dat is zo onbetaalbaar engeeft me zon heerlijkgevoel, dit is reizen en ontdekken, dit is wat wat mij blij maakt!Nadat Anne volgens Robirritant lang (10 minuten)heeft moeten zoeken naar een nieuwe bril, wordt het tijd om een goede maaltijd te zoeken zodat we morgen fit kunnen beginnen aan onze trek. Na drie keer veranderd te zijn van tafel omdat er een reservering is voor een groep van 22 mensen, wachten wijhoopvol af wat voor locals zometeen binnen komen lopen waar we ons in kunnen mengen. Maar nee hoor,we hoeven maar drie witte kaaskoppen te zienen we kunnen de conclusie trekken; dit zijn nederlanders. Ze zijn wel aardig overigens, dat valt niet te ontkennen. Gelukkig wordt de avond nog opgevrolijkt door de traditioneel verklede Peruaanse muzikanten, die Anne weer een lach op haar snoet bezorgen. Ik heb wel iets met panfluiten geloof ik.Na hun optreden kleden ze zich gewoon om en komenze inhun burgerlijke outfits door het restaurant lopen. Haha tja, op zich logisch maar ik wil graag geloven dat het leven hier echt zo is... Anne heeft nog een kleuteraanval voor het slapen gaan maar Rob weet hem na een kwartiertje toch dekop inte duwen door wat structuur te bieden (´oke Anne, wat moet je inpakken als je twee dagen gaat lopen?´). Dank!

De volgende ochtend rinkelt de wekker om kwart voor 3. Jeetje. Anneke zou zeggen dat dit onmenselijk is. Ikben het volledig met haar eens. Gelukkig zijn wij supersnelle wezens en kunnen we tot 3 minuten voor 3 snoozenwat danheerlijk is he (ja iedereen kent datgevoel). We gaan namelijkeen tweedaagse trekking doen in ColcaCanyon, een vallei van 3000 meter diep, dat is twee keer ze diep als de GrandCanyon, maar in deze vallei kun je naar beneden lopen tot in de oase.Op de wegzijn allerlei dorpjes en mooie dingen te zien en wij laten ons graag uitdagen dus willen dit wel meemaken. We stappen in een ijskoude gekke bus waar ik maar niet aan kan wennen. Hij is zo gek dat ik het niet uit kan leggen en RV begrijpt dan ok niet wat ik bedoel (dat gebeurt vaker overigens). We doen een ontbijtje in het eerste dorpje om 6u sochtends maar MEN wat het is het hier koud!!!De mensen zien er uit alsof ze uit een sprookje komen lopen met hun fantastische klederdracht en ik verlang naareen rondje over de markt waar mensen ontbijten, maar onze chauf iseen nogal gestresst typ die maar blijft roepen (vamos vamos vamos!).Wevervolgen onze busrit in een FANTASTISCHE omgeving, waar Rob zich weer verwondert over de natuur die ook niet te begrijpen is, en Anne verliefde gevoelens krijgt bij alle dieren(ezels, mulas, schapen) en kindjes on the way. De weg is niet meer verhard dushet stof kruipt de bus binnen en ademhalen wordt een avontuur op zich. Maar jeetje wat is dit eenmooieomgeving!!! We stoppenop een punt waar we Condors kunnen zien. Geheelonthouder Rob weetwaarom ze hier zittenop dit tijdstip; door deopstijgende warmte van de aardehoeven de condors alleen maar hun vleugels te spreiden enlaten ze zich over de stroming glijden. Fantastisch om te zien, ze zijn met velen en af en toe komen ze dicht langs je af gegleden.Helemaal niet toeristisch ook. Ik denk dat er slechts 30 bussen staan en 500 mensen op elkaar gepropt. Chauf du stress roept ons al snel weer en kort later worden we afgezet voor de trekking, waar gids Veronica ons verwelkomt. Haar hobby?Beamen (be-amen, niet beamen Annemiek helaas).Dus wanneer Rob in het Nederlands zegt dat dit wel een hele rare plek is voor een dorp, zegtVeronica uhah (evenvoor de goede orde, dat is een soort van mompelende ja die ik probeer te verwoorden). Ze vertelt over tuna fruit, Rob zegt; so we will taste and die? Veronica: uhah. Onze ander gids heet JuanCarlos maar die zegt niet zo veel. Anne ziet er uit als eenAmerikaanse met haar asics maar is Anneke heeeel dankbaar voor deze lenerij.We lopen lopen en lopen en lopen en lopen(allemaal bergafwaarts natuurlijk, richting de vallei),Anne valt een keer of drie, Robniet natuurlijk want die kan alles en heeft op zijn nikies zonder zool nog een onovertreffelijk evenwichtsgevoel, en lopenlopen lopen verder.We zijn met een superleuke groep mensen, Duitsers, Amerikanen, Spanjaarden en Fransen. Rob presteert het om alle namen natuurlijk weer in 1 keer te onthouden en Anne kan dit wederom voor de verandering niet uitstaan. Waarom wint die gast in alles van mij?! No comparison Anne, je kunt het. Tijdens de lunch kletsen we met de Duitsers en val ik van mijn stoel van het lachen wanneer we het over de film New Kids Turbo hebben. Ik roep namelijk heel triomfantelijk ´zunne groote vuurbal, bam´, waarop de Duitser zegt; ´ah ja, so ein grossen feuerbal, bam!´. Ik doe het echt in mijn broek. Na deze goede lunch die we echt kunnen gebruiken na al ons geloop, neemt Veronica ons verder mee op onze trip. We genieten van de uit- en vergezichten en vinden het heerlijk om zo fijn door te stappen in deze omgeving. Hiking rules! Nieuwe hobby gevonden dus. We komen door het laatste dorpje, ook weer heel traditioneel en Anne heeft zich verheugd op het schooltje waar ze even binnen zou mogen kijken. Helaas. Het is vakantie en er is dus niemand. Doorlopen dan maar, met de traditionele vrouwen en ezels. Tijdens de laatste ruststop ontmoeten we nieuwe vriend Andre. Hij speelt me een cactusnaald alsof hij mij probeert neer te knallen. Ik doe natuurlijk hardcore mee en lig al snel op de grond. Andre vindt het hilarisch, Rob ook. Spelen is fijn en life is for living. We moeten door en nemen afscheid van onze vriend. Op mijn voeten lijken zich enkele blaren te vertonen en ik wil mn teenslippers aan, maar vader Rob vindt dat ik er doorheen moet lopen. Vooruit dan. De oase komt steeds dichterbij, en na bijna 7 uur lopen ben ik wel toe aan een duik in het zwembad, wat we vanochtend van boven aan de berg al konden zien liggen. Doorlopen dan want het wordt snel donker en dus ook koud. En dan zijn we er. We verkleden ons snel in onze private bungalow (het heeft ook voordelen als iedereen denkt dat je een stel bent) en duiken gauw dat zwembad in. Whaaaaa what a relief! Heeeeeeeeerlijk. En koud! Snel aankleden en dan een welverdiend biertje, want jeetje wat een tocht was dit. Voor het grootste deel bergafwaarts en dus valt dat mee, maar 7u lopén in de bergen is toch iets wat we niet gewend zijn! Anne besluit de blaar door te prikken met is zo slim om ongeveer haar halve teen eraf te knippen. Echt, een dommere actie dan deze bestaat niet. Dat wordt afzien morgen als we weer omhoog moeten! RV creeert een heerlijk kampvuur en we duiken er met de hele groep bij totdat we mogen eten. Wat een fijnheid en lol hebben we zo met elkaar, echt tof! De dutchies maken indruk met de taalkennis (wij zijn natuurlijk de enige die met alle nationaliteiten in de groep in hun eigen taal kunnen praten, althans dat denken we). Rob kent namelijk de woorden Umlaut en Accenteguz (dit is vast geen woord maar jullie snappen vast wat ik bedoel) en ik herinner me nog steeds Distributeur de l´argent. We leren nog wat fijne Duitse gezegdes (aus dem mouw schudden, want ik ben schudden vergeten) en kunnen dan weer op tijd gaan slapen. Alleen eerst nog even naar de sterren staren want wow het is hier zo donker en superhelder, ik geloof niet dat ik ooit zoveel sterren bij elkaar gezien heb. Ben er helemaal van onder de indruk. Volledig ontspannen kruipen we onder het warme dekbedje.

(als jullie pauze houden tijdens het lezen dan begrijp ik dat natuurlijk volledig)

De volgende ochtend om 5u moet het dan gebeuren. Drie uur lopen is de bedoeling en dan zijn we weer bovenop de berg. Ik geniet van een heerlijk snickers als ontbijt en denk aan ons mam, want ik mocht dat vroeger nooit maar droomde daar wel van. Life is for living. We lopen het eerste half uur in het donker, heel rustig, want het is heel stijl. Daarna mogen we van Veronica ons eigen tempo aanhouden. Rob zingt het verdomde lied van ´hij mag de ezel zijn!´ en zorgt er daarmee voor dat ik de hele ochtend nergens anders meer aan kan denken. Dank. RV is op zijn best en holt min of meer de berg op. Ik kan niet anders dan achterblijven met mn Amerikaanse vriendin en heeeeel rustig blijven lopen. Dit soort uitdagingen vind ik wel echt cool. Dat je steeds denkt ik kan niet meer en dan toch nog een keer doorzet. Na twee uur lopen krijg ik echter wel heel veel honger. Rob is zo lief om onze tas te dragen maar klein nadeel daarvan is dat hij dus ook al het eten bijheeft. Ik voel me steeds slapper worden maar spreek mezelf streng toe dat dit ook avontuur is. Kijken of je het redt om boven te komen op 1 snickers. Na twee-en-een-half uur is het bijna zover. Rob staat op de top en roept dat ik er bijna ben. Er kan nog 1 coupletje potje met vet af bij mij en als een echte held sprint ik het laatste stukje naar boven. IK BEN ER! Yes, dit is echt de bom!!!!!! Robbie fixt een gatorade voor me en ik krijg de kans om aan te sterken. Rob heeft er 2u over gedaan en alleen Juan Carlos was sneller dan hij. Ik 2,5u en ben daar ook behoorlijk trots op. Eigenlijk zijn wij samen best wel onsterfelijk, zonder arrogant te willen zijn. Deze dag kan niet meer stuk. We lopen nog een stukje verder en doen een ontbijtje. Daarna wachten we in het parkje op de bus, die ons 2,5u laat wachten, maar daar zitten we niet mee want we kunnen het prima vinden op het bankje in de zon! Locale mensen bekijken, uitrusten, kletsen, wat is dit een voortreffelijk leven! Ook duikt Tim weer ineens op voor onze neus, die we ontmoet hebben in Huacachina. Hij gaat vier dagen lopen (bikkel). Als de bus ons dan eindelijk oppikt, brengt hij ons naar de hotsprings. Heerlijk warm water dat met 80 graden uit de grond komt en met 30 graden in een zwembad uitkomt. Ziet er wederom redelijk nep uit, maar ook dit ruikt weer naar zwavel dus zal wel goed zijn. Anne duikt er in, principiele Rob niet. Geeft niks, ik geniet van 2, mijn spieren kunnen dit HEEL goed gebruiken want we zullen ze nog voelen de komende dagen. Vervolgens nog een buffetlunch in een ander stadje en als we dan weer in de bus zitten geeft ons lichaam een heel duidelijk signaal; OP. We kunnen echt helemaal niets meer. Dood zijn we bijna. Het enige wat we nog kunnen is elkaar irriteren met zoveel mogelijk spreekwoorden (weer een wedstrijd die we zijn aangegaan, en die natuurlijk weer door de leuke man in kwestie gewonnen gaat worden, want hij weet alles). Dus hangen we achterover, genieten we van de uitzichten, slapen we nog wat, bekijken we wat Peruaanse alpacas en komen we om 7u savonds weer aan in Arrequipa. Een snelle douche on het hostel voordat we de nachtbus naar Cusco nemen.

Eenmaal op het busstation aangekomen hoeven we dit keer geen 80 balies te overwinnen maar zijn we er snel, broodje halen, en dan in de bus. Bij binnenkomst zeg ik ´goeie notjes´ tegen de stess waarop zij vriendelijk antwoordt met ´buenas noches´. Kijk, dat zit goed met mijn spaans. Zodra alle passagiers zitten, komt de security nog even langs met de camera om onze gezichten vast te leggen. Wij doen natuurlijk even de hartelijke groeten aan papa en mama thuis als we gefilmd worden en de security kan er gelukkig om lachen. We krijgen nog een bakje kip met rijst maar hoeven allebei niet meer. Het lijkt er een beetje op dat we ziek aan het worden zijn, of is het misschien de uitputting van de trekking? Het licht gaat uit maar wij hebben het nog een beetje koud. Gedurende de nacht varieert de temperatuur tussen de 18 en 26 graden en dat is echt best lastig om in te schatten. Sokken aan. Sokken uit. Trui aan. Trui uit. Op de wc is het ongeveer 1 graden en adem je wolkjes, maar een beetje frisse lucht is echt heel fijn. Uitgeput, maar dan ook echt uitgeput als in bijna dood, vallen we saampjes in slaap (terwijl Anne heel stiekempjes de odeur in de bus verpest en Rob haar steeds hoestend aanstoot en zij hem hartelijk toelacht).

De volgende ochtend komen we rond 5u aan in Cusco. Ik stap uit en tref een baby-eendje op te station, hij rent in paniek rond en kwaakt als een malle. Mijn blik verschuift naar rechts en ik zie kooien met kippen. Iets verderop een loslopende haan. Het lijkt er op dat we nu echt in Peru zijn beland! Na een zoektocht met chauf Miguel lukt het dan toch om een hostel te vinden wat een kamertje voor ons heeft; het is namelijk superdruk en alle hostels zitten vol. Soms is vooraf boeken dus toch wel handig... We trekken in een muffe kamer en slapen uit tot een uurtje of 11. We doen een ontbijtje op het mooie Plaza de Armas, doen elkaar nog een liefdesverklaring, struinen een beetje rond en ploffen uiteindelijk lam neer op het plein. Zonnetje, muziekje, een fijn mens om je heen, meer hebben we niet nodig. Jeetje wat zijn we moe. Zou het de hoogte zijn? We willen alleen maar lammen. Nou dan doen we dat toch? Om 6u gaan we terug naar het hostel om nog even te slapen, want we willen, moeten en zullen op stap, dit is onze kans op zaterdagavond! We slapen 2u maar ik word alleen maar moe-er. Ik voel me ziek, misselijk, ik moet steeds boeren. Rob heeft last van de andere kant. Ik heb gehoord over parasieten in Bolivia, waardoor je steeds boert en die alleen weggaan met antibiotica. Zou ik dat nu al hebben soms? Ik ben echt kapot, ik kan niet eens uit bed. Om 12u wordt Rob wat voortvarender en besluit hij om mij aan te kleden. Ik lijk wel een verlamde. Maar we moeten en zullen op stap! Ik heb wel honger maar 0 eetlust, maar heb sinds het ontbijt alleen maar een sinaasappeltje gehad dus moet echt iets eten. Maar om 12u snachts zijn er niet veel andere opties dan de frietjes van de Mac Donalds. Ik eet met moeite drie frietjes. Rob is ook even wat minder onsterfelijk maar krijgt er nog wel een cola in gelukkig. Daar zitten we dan. Sneue types dat we zijn. In de culturele hoofdstad van Peru. Ziek bij de Mac. Oh my god, erger kan het niet worden. Als ik buiten kijk, zie ik twee arme straatkids elkaar in elkaar staan. Jeetje, het kon dus toch nog erger worden. Ik wil dat die kindjes in bed liggen. En ik wil zelf eigenlijk ook in bed liggen. Nee! Het mag niet! We moeten op stap. En dus slepen we ons naar de Mama Africa en doen we een watertje. Ik probeer 1 aerobic move maar het maakt me heeeeeel moe. Rob glundert als hij mij ziet proberen :) Toch maar naar huis dan.. We hadden ons deze laatste avond samen wel even iets anders voorgesteld!!

De volgende ochtend, dag 28, is het afscheid tussen de onsterfelijken dan daar. Oh no! Ja RV gaat ervandoor. Terug naar Amsterdam, terug naar werk. Anne daarentegen, die mag nog even vier weken. Yoehoe lucky me! Neemt niet weg dat Robbie best had mogen blijven, prima reismaatje namelijk!! Vooral die 1000 keer dat we elkaar de afgelopen week aankeken en met onze ogen stralend tegen elkaar zeiden; wat een cadeautje he, dit hier, zo fijn. Life is for living!
Nu mag ik weer alleen verder, maar vandaag vind ik dat helemaal niet fijn! Ik voel me zo beroerd en ik wil niets. Laat staan verhuizen naar een ander hostel en nieuwe vrienden maken. Ik wil alleen maar op de wc zitten en dat is niet leuk. Geen honger en geen energie. So ik ben me toch even een partijtje zielig! Maar ja, das ook reizen, het kan niet alleen maar fantastisch zijn. Ik sleep me dus naar een ander hostel, terug in de dorms, en probeer te slapen. Ik weet alleen dat ik een Machu Picchu ticket moet gaan regelen, maar ik kan echt niet vandaag. Ik besluit maar toe te geven aan de zieligheid en lekker in bed te blijven. Alles verandert altijd, alles is tijdelijk, en morgen komt er weer een nieuwe dag.

En nu, inmiddels een week verder, ben ik alweer 1000 avonturen rijker, waaronder natuurlijk Machu Picchu! En weer helemaal op en top fit en blij! Maar dat ga ik in de volgende blog vertellen. Want dit verhaal is wel even lang genoeg voor nu.

RV, thanks for the company! It definitely was good fun!

Fijn weekend allemaal!

Xxx uit cusco!