WARNING:Dit verhaal is echt te lang voor woorden. Lees het vooral niet als jegeen zin hebt!
Maar ik raak maar niet uitgepraat over alles wat we hier beleven!!!!!!!!

Selamat malam,

Hoe gaat het? De sneeuw alweer verdwenen of moet ik de elfstedentocht missen? Judith, die moet ik in ieder geval wel missen, want onze Siem is weer in NL en dat vind ik heel heel heel jammer! Dit verhaal draag ik dus op aan postbode Siemen.

Ik maak ons laatste stukje Bali nog even af, want we hadden nog twee prachtige dagen in Ubud, waarvanwe op de ene avond een traditionele legong dansvoorstelling bezochten.Fantastische kostuums, bijzonder live-muzieken een grappig verhaal over hoe kan het ook anders, de liefde. De laatste dagin Ubud besloten wede motorbikes nog maar eens van stal te halen om te gaan toeren richting Gunung Agau (ofzoiets) waar (naar het schijnt) de eerste boeddhistische monniken mediteerden. Een heilige plek dus met carvings in de muren van de bergwand en heilig water. Plus een heilig plekje waar we twee Nederlandse vrouwen troffen die zonder al te veel moeite vanalles 'voelden' op deze plek. De ene in haar hart en de andere in haar hoofd. Wij in onze buik natuurlijk van het lachen. Nee even serieus Siem, nu even echt proberen....nee we voelden echt niets. Toen we weer buitenkwamen spraken we met de twee vrouwen en de rest van de groep Nederlanders die op deze plek waren met een mediteerclubje. Was goed om te horen dat we niets hoefden te voelen maar dat we gewoon moesten genieten. Nou dat is aan ons best besteed!

Daarna bromden we door naar Tirta Empul, een hindoeistische bedevaartsplek met tempel en heilige baden. Even een snelle bak mie naar binnen bij de vrouwtjes voor de ingang en daarna onszelf schrap zetten voor vele vele vele ja veeeeeeele fotoshoots. Want als blanke dames zijn we een interessanter fenomeen dan de tempel zelf. Glimlachen maar en samen met de aziatische toeristen op de foto. Waarom? 'because for memory', 'because you are very interesting', 'because you are very beautiful'. Prima, daar doen we het voor. Daarna werd het tijd voor onze uitwendige reiniging, want dat was onderhand wel nodig. Misschien zouden we ook wel van het Siemen-virus afkomen (de woorden Judith en Anne zijn in de afgelopen maandom precies te zijn 1 keer gevallen, en dat was toen we elkaar iets serieus gingen zeggen). Om de beurt zwommen we alle fonteinen af. Uit ieder fonteintje kwam heilig water waar je onder moest gaan staan, allen met een eigen functie van reinigen. In het water hadden we contact met de locals en gelukkig maar want terwijl ik weer eens vijf minuten stond te kleppen werd ik gewaarschuwd dat ik onder de fontein voor de doden stond. Oeps! Snel door om me verder te reinigen. Het water was heel fris maar op de een of andere manier vonden we het echt een bijzondere ervaring en voelden we ons ook opperschoon naderhand. We gingen met een balinees meisje van 20 mee naar een klein hutje tegen de berg om weer wat warms te eten en hadden een interessant gesprek met haar. Totdat er op 10 meter afstand, iets lager tegen de berg, opeens 5 mannen begonnen te douchen in het heilige water. Naakt. We zullen de foto maar niet uploaden ;)
Eenmaal terug in Ubud was het voor Anne tijd voor wat innerlijke reiniging met een klasje yoga. Wat een ervaring om tussen de rijstvelden te zitten en je te concentreren op de geluiden die hier toch heeeeel anders zijn dan in deFit Factory in Eersel('tjirp tjirp koek koek' versus 'watje, kunde gij nie wa meer kilos op die-en halter doen?'). Heerlijke ervaring dus! Judith deed aan wat portemonnee-reiniging door de halve markt leeg te kopen en voor heel Gastel spul in te slaan. Hoe konden we deze reinigingsdag beter afsluiten dan met een massage?!

De volgende ochtend zouden we om 4.30u met de man van het hotel naar het busstation bij Denpasar gaan om de bus naar Java te nemen. Dat ging niet door want Anne had het blijkbaar niet zo goed geregeld als ze zelf dacht. Om 8.30u (ach dat scheelt toch maar 4u) vertrokken we alsnog. Aangekomen bij de busterminal stonden de Indonesische afzetters al weer klaar om ons op te lichten. En hoe afzetproof we dan ook zijn geworden, we konden er toch weer niet aan ontkomen. Anne probeerde nog alle te checken ('so we have lunch and dinner in the bus? and we arrive at 6 oclock tonight at bromo vulcano? if we don't, you give us the money back? you go in the bus with us?'); zelfseen volmondig YES uit de mond van de verkoper op alle vragen bleek niets te betekenen want het bleek NO achteraf. Die kerel was natuurlijk in geen velden of wegen meer te bekennen.Tis verdomme ook altijd hetzelfde!!! Maar klagen daar doen we niet aan want we werden verwelkomd in de bus met een heerlijk karaoke-dvdtje. En daar waren we aan toe want ik had het zelfs al vijf weken niet meer meegemaakt! Ons geluk compleet toen daar spontaan de karaoke-dvd van de Vengaboys in werd geschoven! Wow, we're going to Ibiza!plus alle andere nummers die ze ooit uitgebracht hebben. Daarna de beurt aan Aqua (barbie girl), Back street boys en Boyzone. Ach, wat wil een mens nog meer? Ik weet het al! Een vette regenbui zonder einde die ervoor zorgde dat de hele bus begon te lekken. Eenmaal op Java reden welangs overstroomde dorpjes waar mensen tot hun knieeen in het water stonden. Vervolgens kwam een van de assistentjes van de chauffeur bij ons zitten met de mededeling: 'no bus to Bromo tonight, you spend the night in Probolingo'. Ho eens even, wij zitten op een strak schema waarbij we iedere dag hard nodig hebben om in Sumatra uit te komen bij de orang oetans. Na veel praten en wat telefoontjes konden we dan toch nog naar de voet van de Bromo waar we na 12u bussen om 22u savonds in ons bedje ploften.

Om er vijf uur later weer uit te komen om de zonsopgang te kunnen zien bij de vulkanen. Even een korte uitleg: de Bromo is een actieve vulkaan die dus nog lekker rookt. Naast de Bromo liggen nog twee inactieve vulkanen. Deze drie liggen samen in de krater van een vierde inactievevulkaan, dus op een soort van maanlandschap van opgedroogd lava. Ik snap nog steeds niet hoe het kan, maar het ziet er natuurlijk fantastisch uit (zie de foto boven dit verhaal). Dus met een 4WD en nog 50 andere toeristen midden in de nacht naar het viewpoint om de zon op te zien komen. Zon was er niet, daarvoor was het te bewolkt, maar wij hadden er op gerekend helemaal niets te zien, omdat er in het regenseizoen nu erg veel bewolking is en je daardoor de vulkanen niet kunt zien. Maar we hadden dus echt vette mazzel want terwijl het licht werd, was er nog niet veel bewolking en hadden we een fantastisch uitzicht. Zo mooi om de rook uit de Bromo te zien komen en de wolken langs de andere vulkanen te zien glijden, nog een berg op de achtergrond, echtMAGISCH! Na 100 foto's en de nodige buikkrampen met gevolg, plus een enorme lachaanval, was het tijd om naar beneden te gaan om de Bromo te beklimmen. Per paard. Haha ja, wat ze al niet verzinnen he. Dus Siem en Siem op die arme ponytjes helemaal naar boven; we moeten onze extreme sports wel een beetje bijhouden. Daarna nog 250 heilige tredes op (Bromo komt van Brahma, de hindoe god) en ondertussen de zwavel (lees: rotte eierlucht) trotseren om de krater in te kunnen kijken. Ja, ook dat was heel indrukwekkend, het hield maar niet op. Echt super om die rook uit de krater te zien komen, van zo dichtbij. We hadden er zo in kunnen springen, bizar gewoon. Praten en ademen was moeilijk, al dan niet onmogelijk aangezien de zwavel natuurlijk op je longen slaat, dus snel weer naar beneden. Maar wat een indrukwekkende ochtend. Na een ontbijtje bij het hostel, mochten we om 9u weer de bus in (jippie!!) om nog eens 12u te bussen richtign Yogyakarta. Met een buschauffeur die toch echt een vorm van Gilles de la Tourette had. De diagnose was niet zo lastig te stellen. Hij had alleen de spastische stuipen, niet de verbale uitingen. Maar het viel mee dat hij niet af en toe ongecontroleerd aan het stuur trok want die kans zat er ook dik in. But we survived (extreme sports again).

Over Yogya ga ik proberen kort te zijn en dat moet kunnen want de stad viel ons een klein beetje tegen. Als 'het culturele hart van Java' hadden we hoge verwachtingen na net uit het culturele hart van Bali vertrokken te zijn. Maar het bleek een vieze, grote, drukke stad te zijn zonder echte culturele hoogtepunten. Die lagen namelijk een stuk uit de stad maar daar ga ik zo over verder. Het leukste aan Yogya vonden wij de Mac Donalds. Do we need say more? Was trouwens wel heeeeeerlijk zeg zon big mac whaa in tijden niet zo lekker gegeten haha. Het tweede leukste aan Yogya was Harry, onze riksjarijder die familie in Vlissingen had en maar bleef zeggen dat we heel grappig waren. Zijn we natuurlijk ook wel een beetje, maar Harry kon goed overdrijven. Wij ook, Judith werd gebombardeerd tot kinderarts en Harry bleef maar zeggen: you funny doctor!! Hij nam ons mee naar de 'birdmarket', waar we behalve vogels vooral veel andere dieren troffen, in kleine kooitjes en verrotte omstandigheden. Honden, poezen, vleermuizen, slangen, cavia's, konijnen, hagedissen, eekhoorns, eenden en een heleboel ongedierte. Bahbahbahbah en nog eens gatverdamme. We hebben ons na dit bezoekje de hele dag supervies gevoeld, voor het eerst. En ik wilde alle puppies redden maar dat was mission impossible natuurlijk. Niet leuk en een beetje schokkend.

Nu de culturele hoogtepunten net buiten Yogya. 1: de Borobodur. Nog maar eens om 4u sochtends opstaan om de zonsopgang te zien bij dit grote boeddhistische complex. En dat was weeeer de moeite! (misschien moet ik thuis ook maar eens wat vroeger opstaan, levert nog wat op ook). We namen een gids die ons meenam in de geschiedenis van de religie en ons weer helemaal enthousiast maakte over de gebruiken. Zijn motto was duidelijk: doe yoga want hij zei het ongeveer na iedere zin. Toen we tegen 8u bij de top van het complex aankwamen en alle rituelen achter de rug hadden (drie rondes rechtsom om de top, voet aanraken van de boeddha in een van de torens en een wens doen etc.) waren er nog steeds bijna geen toeristen en we genoten van dit unieke momentje. Een fantastisch uitzicht en een speciaal gevoel zo bovenop de tempel. Echt weer helemaal gaaf. We vonden het zo bijzonder dat we bijna niet weg konden komen. Maar dat lukte een stuk beter toen de Borobodur om 8.15u geterroriseerd werd door een klas middelbare scholieren die luidkeels om de top heen gingen hangen. Op dus naar de volgende. 2: de Prambanan tempel. De hindoeistische tegenhanger van de Borobodur. Hier troffen we drie javaanse studentes, in opleiding tot gids, die ons graag rond wilden leiden. Gewapend met een stuk papier, vol Engelse uitleg over de tempel, namen ze ons mee over het complex. Het waren drie superleuke grappige meiden, steeds weer opzoeken wat ze moesten zeggen enzo, giecheldegiechelerg gezellig.

De volgende laatste dag in Yogya verspilden we onze tijd want er viel niets meer te halen dus een koffietje en bic macje hier en daar later konden we om 23.30u onze nachttrein naar Jakarta in. Executive class, dus niets te klagen. Totdat om 5u 's ochtends de tekenfilms volle gas aangingen, volume op 110. Geen kind te bekennen in heel die trein. Na 2u tekenfilms en 1 slechte knokfilm kwamen we om 8.30u in Jakarta aan. Terwijl we op het treinstation stonden te bedenken hoe we bij de begraafplaats van de Nederlandse militairen uit zouden komen, werden we aangesproken door een klein vrouwtje. 'Where are you going?'. Ik kijk haar aan en ik zeg: 'Kom jij uit Eersel?'. 'Ja, maar waar gaan jullie naar toe?'. Terwijl ik met mijn mond op mijn voeten naar die vrouw stond te staren vertelde ze druk verder dat we wel 'overal voor op moesten passen hoor hier in Jakarta!'. 'Waarvoor dan?' 'Nou, voor alles!'. Op mijn opmerking dat ik het wel een beetje BIZAR vond om iemand uit Eersel tegen te komen aan de andere kant van de wereld, reageerde ze heelgelaten dat ze zo vaak mensen tegenkomt en al zoveel mensen geholpen heeft. Geholpen? vroegen wij onslater af... Beangstigd ja! We hebben elkaar de hele dag nog lopen waarschuwen voor vallende blaadjes en stoepranden: 'Pas op hoor!'.Maar goed, ze vond het dus heel normaal en 1 minuut later was ze weg want ze had een afspraak, maar ik kon niet bevatten wat er gebeurd was. Blijkbaar is het dus normaal om mensen uit een klein gat als Eersel tegen te komen in Jakarta.

Niet veel later zaten we in de Bajaj (klein scootertje met eenbakje achteropom in te zitten) richting Menteng Pulo, het ereveld van degesneuvelde Nederlandse soldatenop Java. Onderweg kwamen we door straatjes, waar ze in de ene straat alleen maar motoronderdelen verkochten, in de andere alleen maar bureaustoelenverkochten, enzovoorts. Ook zagen we mannen met een kogelvrijvest aan, rustig zittend op de stoep. Ehhh..is dat nodig hier? Hoe dan ook, we voelden ons prima en hadden niet het gevoel dat'overal voor op moesten passen'. We gingen naar het ereveld toe om het graf van de broer van de oma van Judith te bezoeken. Na even bellen aan de poort kwam een van de hoveniers de poort open doen en konden we binnen. De begraafplaats bleek een fantastisch goed onderhouden plek te zijn, felgroen grasveld met witte kruizen met namen en data erop, monumenten ter nagedachtenis aan de soldaten en een kerkje.De twee Nederlandse meisjes meteen emotioneel om de indrukwekkende hoeveelheid witte kruizen en met name ook de kruizen met de naam: 'onbekend'. De hovenier leidde ons direct naar het juiste graf van Piet Schijvenaars. Judith schikte de bloemen en een lang gesprek over de geschiedenis en impact van de oorlog volgde. We waren blij om te lezen dat de begraafplaats bijna iedere dag bezocht wordt door nederlandse toeristen, dat viel ons alles mee. Het liefst hadden we bij alle graven een bloem neergelegd, maar dat was natuurlijk niet te doen. Fijn om te zien hoeveel aandacht er nog besteed wordt aan mensen en gebeurtenissen van meer dan 50 jaar geleden. Okee, genoeg gehuild, na een korte trip door de stad werd het tijd om naar Medan in Sumatra te vliegen. We waren de enige blanken in de vertrekhal en in op de vlucht. Dat beloofde wat.

Onze missie in Medan was het bezoeken van de Orang oetans in de jungle. Ons reisschema was zo strak omdat we dit perse wilden doen. Maar om in de jungle uit te komen moesten we eerst nog een nacht in Medan zelf doorbrengen. Jammere zaak, want we vonden het een zeer onprettige stad waar de mannen ons wederom weer op wilden lichten. Na ingecheckt te hebben in the lying hotel ('no, we are full, we only have the most expensive room left...' 'ja tuurlijk...) omdat alle andere backpackershotels te ranzig waren om ook maar iets aan te raken, wilden we even snel wat eten.'Antjeh', een kerel van tegen de 30 had ons geholpen bij de zoektocht naar een gueshouse en schoof aan. Hij wilde ons graag zijn jungletrek verkopen. We konden een goede prijs bedingenen we hadden nog maar 4 dagen over in Indonesie dus we gingen ervoor.Na een nacht in de meur in the lying hotel overleefd te hebben, wachtte onze gids 'Ali G' ons op bij het ontbijt.Hij zou met ons meereizen naar Bukit Lawang,van waaruit je het national park in kan voor de orang oetans.Hij zou dus de hele dag met ons meegaan om ons de gelegenheid te geven om hem te leren kennen voor we zouden vertrekken voor de jungletrek, maar belangrijker nog om te voorkomen dat andere mensen ons een trekzouden verkopen natuurlijk. Hij hield een busje aan en ach, er was geen plek voor onze backpacks. Joh, leg je ze toch gewoon op het dak. Vastbinden? Nee joh, die vallen er heus niet vanaf. Dusterwijl die mallotechauffeur door de bochten heen scheurde, checkten we uit het raam hoe het stond met onze waardevolle bezittingen. Maar geen probleem inderdaad, ze bleven nog liggen ook. Daar kondende bikermice from mars dan wel weer wat van leren! Na eenuurtje flink hard toeteren (je kunt er ook mee ophouden hoor, mensen kunnen toch niet aan de kant)mochten we over in een ander busje waarAnne niet met haar benen inpaste. Maar ja, niets aan te doen he, er moeten nog 15 mensenbij in dit 11 persoonsbusje, dus proppen maar! Heerlijke rit dus :)

We slapen gelukkig in een schoon guesthouse voordat we de volgende ochtend op pad gaan. En het is er nog gezellig ook, net even wat anders dan Medan dus! We ontmoeten de nederlandse Michiel en Els die ook mee gaan trekken en de belgische Leen die voor artsen zonder grenzen werkt en dus vol met verhalen zit. Daarnaastleren we nog een groot aantal locals kennen, iedereen is even aardig en vastberaden om er een leuke trip van te maken. Totdat we op het matje geroepen worden door Ali G. Eerst introduceert hij zijn vriend, Amar, die opeens onze gids is geworden. He? We hebben de hele dag met Ali doorgebracht om hem te leren kennen en nu krijgen we opeens iemand anders.. tja.. zo gaat dat dus blijkbaar in Sumatra. Vervolgens verzoekt Ali ons dringend doch vriendelijk om onze mond te houden over wat we betaald hebben voor de trip. Jaja, Anne heeft weer eens te veel lopen kletsen. Jeetje, wat is dit voor achterkamerpolitiek!? Ok dan, ik zal mijn mond houden, maar ik vind het nergens op slaan dat we niet gewoon kunnen zeggen wat we betalen. Blijkbaar valt er het een en ander achter te houden dus...

Hoe dan ook, de volgende ochtend is het dan zo ver, we gaan de jungle in om onze droom Orang-oetans te zoeken in de jungle. We gaan op pad met in totaal 6 toeristen, gids Amar enassistent gids Noir. Het duurt even voordat erwat gebeurt. Maar zodra we zelf stoppen om wat bananen te snacken, ontdekt Judith opeens eenOO in de boom.Die klimt snel naar beneden en Noir spoort ons aan om haar te voeren. WAT!? We mogen haar voeren! En aanraken want deze lieve OO eet heel graag uit onze hand dus we voelen haar vingers kriebelen. Daarna eet ze van ons hoofd en bij Judith zelfsuit haar nek. We zijn allemaal helemaal van slag, hoe ontzettend bijzonder dat zo'n wild beest zo dichtbij komt en helemaal niet agressief is (terwijl ze onsdaar wel voor waarschuwen). We kijken met open mond naar hoe ze beweegt, hoe ze eet en vervolgens weer in de boom gaat hangen. Vooral dat gezicht, wauw, dat lijkt echt wel heel veel op dat van ons!!! Heeel heeel gaaf!
De tweede OO die we tegenkomen blijkt een agressief mannetje te zijn en we mogen niet te dicht in de buurt. Het is een hele grote orang oetan die ons aan zit te staren.Daarna zien we twee OO's die bij elkaar gebracht zijn in de hoop dat ze gaan paren. Ze zitten stilop een tak. Totdat een van hen ons ontdekt en onze kant op komt. Noir trekt ons mee want we moeten wegwezen. Hmm, ze zijn niet allemaal even lief dus!

Tijd om te lunchenen wederom heeft een maaltijd ons nog nooit zo goed gesmaakt :) begrijpelijk na die flinke klims en afdalingen. Noir tovert pakketjes nasi goreng + ei + tomaat uit zijn rugzak. Een flink stuk ananas na en we kunnen weer. Judith kan het trouwens niet op. Dat is voor het eerst in haar leven. Misschien is ze ziek?
Amar kondigt aan dat we nu richting het kamp gaan lopen, waar we de nacht door zullen brengen. En terwijl we aan het afdalen zijn, superstijl dus op handen en voeten, gebeurt het opeens. Aan de overkant van het riviertje zit Orang oetan Jacky, met haar baby verscholen in haar vacht. Je ziet alleen die mooie grote kijkers van die baby. Wauw. Ze komt alleen wel op ons af. En toevallig zit daar Michiel, recht op haar pad. Jacky klimt bij Michiel op zijn schoot, slaat een arm om zijn schouder en begint te rommelen met de rugzak. Noir schiet snel toe met een komkommer en Jacky gaat rustig zitten eten. Wow wat gebeurt hier?!?! Maar we moeten wel snel naar beneden, want uiteindelijk blijft ze een gevaarlijk wild dier en weet je niet wat er kan gebeuren. Dus terwijl we allemaal in shock naast Michiel afdalen en hem toefluisteren dat hij er g*dverd*mme wel van moet genieten dat hij dit meemaakt, zorgt Noir ervoor dat Jacky niet uitgegeten raakt. Als we allemaal de rivier over zijn (behalve Michiel en Noir dan), kijken we geamuseerd naar het nieuwe koppel: Michiel en Jacky (en de baby). Het is echt ongelofelijk dat dit gebeurt. Noir slaagt er in om de rugzak voorzichtig los te halen en vervolgens moet Michiel proberen op te staan en verder te lopen. Jacky staat ook op, slaat haar hand om Michiels pols, en neemt hem zachtaardig mee de rivier over. Siem en Siem weer emotioneel natuurlijk. Vervolgens laat Jacky hem los en gaat ze vlak boven ons in de boom zitten met de baby. Noir heeft nog een ananas gevonden en die eten ze samen rustig op. Wat in hemelsnaam gebeurt hier?! Iedereen is helemaal ondersteboven en onder de indruk om hetgeen wat hier voor onze neus gebeurt. Helaas kunnen we niet blijven staan en moeten we van Jacky af zien te komen. Met een hele diepe zucht nemen we afscheid, want liever zouden we natuurlijk ook in die boom gaan zitten. Wat een ervaring!

Daarna volgt nog een afdaling over de waterval en al snel komen we aan op het kamp: een hoop stokken met wat zeil erover, een riviertje + waterval, maki-aapjes in de bomen en flinke lizards in en om het water. Tijd voor een douche in de waterval. Wauw zeg dit is het leven!!! Na een heerlijk kopje thee (water uit de rivier) wordt onze avondmaaltijd opgediend door Harry (ja weer een nieuwe Harry). Harryblijkt de allergrappigste gast op de wereld te zijn.Ja pap, het is all in the name!! Na het eten is het namelijk tijd voor wat kaartentrucs en luciferraadsels. Magic Harry wordt al snel geboren. We liggen helemaal dubbel om hem en merken maar amper dat de gidsen Amar en Noir verdwijnen om vervangen te worden door Amar's zoon Heidir (die meteen wat flessen Bintang heeft meegenomen, mooi!). Na wat bier en leut is het tijd om te gaan slapen. De Nederlanders worden ondergebracht in kamp Holland en Harry en Heidir komen ons beveiligen voor de nacht. Want iemand moet de slangen wegjagen als ze komen natuurlijk!

Geen slang gezien dus heerlijk geslapen en om 8u worden we wakker. En wie hebben we daar weer aan de overkant van de rivier? JACKY! en baby. Weer op zoek naar eten heeft ze binnen no time de melk te pakken die ze eens even lekker op haar gemak opdrinkt. Ze kijkt ons allemaal heel droog aan en trekt zich niets aan van al het water dat de gidsen op haar gooien. Aangezien ik dolgraag in Michiels voetsporen wil treden als liefje van Jacky, ga ik dichtbij haar zitten. En ja hoor, ze wil mijn arm pakken maar gids Heidir roept heel hard: 'Noo!!!'. Shit man, Jacky is natuurlijk niet helemaal op haar gemak tussen al die mensen en kan agressief worden. Hoe dan ook, ik baal natuurlijk want ik had wel supergraag even willen knuffelen met Jacky en de baby! Ze verdwijnen in de boom met een pak koekjes en kijkt rustig toe op ons als we onze was doen in de rivier, nog een duik nemen in de waterval en ons ontbijtje nuttigen. Zucht, konden we hier maar blijven, tussen al dit moois en al die fantastische apen die net zoals wij zijn. Het verschil tussen hen en ons is echt klein en we zijn superdankbaar dat we dit zo hebben mogen ervaren.

De trip eindigt met een korte trek naar een bredere rivier, vanwaar we terug naar Bukit Lawang zullen gaan raften. Magic Harry is de captain en duikt af en toe onder om die Nederlandse meiden te laten schrikken. Alleen zijn hoofd is al genoeg om ons te doen lachen, wat een fantastisch mens hebben we aan hem, onze hahaharry. Uitgeput maar volledig ontspannen en voldaan komen we weer terug in ons bungalowtje. Na een poosje chillen en het bewonderen van roze, groene, blauwe en rode kuikens, eten we ons buikje weer rond in het superrestaurant. Heidir nodigt ons uit om mee te gaan naar een bruiloft in het dorp. Aha, we krijgen ook nog een toetje dus?!!? Kan het nog fantastischer? Samen met Heidir, Harry en de andere locals die we hebben leren kennen, gaan we achterop de bikes richting de bruiloft. Het is een islamitische bruiloft maar men blijkt niet streng gelovig. Iedereen is welkom en er is een buffet. We schudden de handen van de vaders van het bruidspaar en gebruiken ons beste Indonesisch om hem te feliciteren. Het bruidspaar is in geen velden of wegen te bekennen en blijkt later in het huis te zitten. Je moet ze gedag zeggen als je gaat. Na een heleboel glazen warm water (alcohol is niet toegestaan), optredens van de danseresjes in fantastische jurkjes en ons eigen optreden op het podium (Heidir zingt met een van de vaders, wij dansen er omheen) lijkt het feest een beetje ten einde te lopen. We gaan het huis in om gedag te zeggen maar het bruidspaar is al weg (balen!). Wel zitten daar nog twee stokoude omatjes en er ligt een bedje op de grond. Heidir zegt dat het bed wordt gebruikt voor besnijdingen. Hij vertelt dat de dokter gebeld is voor een besnijdenis van de jongens en het lijkt geen grapje te zijn. Maar het blijft raar! Iedereen geeft de vaders een envelopje met geld en weg zijn we weer. Na wat liedjes op de gitaar en een fles Bintang is onze ongelofelijke fantastische indrukwekkende magische trip in Bukit Lawang dan ten einde... Zucht...

De volgende dag dus weer terug naar Medan en de Mac Donalds, want dat biedt troost in donkere plekken zoals Medan. 's Avonds treffen we nog een nederlands sprekende sumatraan die ons meeneemt naar de moskee in de stad die een geschenk was van de nederlandse overheid. Hoe dan ook, we kunnen ons niet meer echt interesseren voor dit culturele stukje, we willen alleen maar slapen. De volgende ochtend is het grote afscheid daar! Judith naar Singapore, Anne boekt nog snel een ticket naar Kuala Lumpur. Dag Siem, tot snel!

Ik heb in Kuala Lumpur een vlucht naar Borneo genomen. Ik dacht opeens: ik ga naar Borneo daar heb ik zin in. Misschien nog wat meer orang oetans zien in de jungle en vooral ver weg blijven van het toerisme. Het bevalt me prima namelijk in de rimboe :) ik ben net terug van een driedaagse trip naar de longhouse, de tradionele manier van leven hier op Borneo. Ik kan zo meedoen aan Survivorman op discovery channel en ik ben inmiddels de master in het hakken van hout en bamboe. Superleuk om de jungle skills te leren kennen, evenals de traditionele manier van leven. Morgen ga ik nog een national park bezoeken waar ze niet alleen Orantg oetans hebben maar ook krokodillen. Hopelijk ga ik volgende week Mount Kinabalu beklimmen in het noorden van Borneo (4000m) en daarna naar het vasteland van Maleisie voor het Thaipoesam festival, een yogacursus, een thais eilandje en chinees nieuwjaar. En dan is het echt tijd om naar huis te komen. Want ik knuffel altijd nog liever met Pat dan met Jacky!

Misschien tot schrijfs en anders tot na17 februari!

Veel liefs uit Kuching,
Anne