Selamat Pagi!

Apa kabar? Kabar Baik banyak!!

Na een heerlijk tropische kerst en oud en nieuw is het wel tijd om jullie te vertellen hoe dat voelt, zo ver weg van de sneeuw en kou. Maar eerst nog even terug naar de start van Indonesie.

Na een hele rustige fijne vlucht met air asia, waardoor mijn almost post traumatic stress disorder wat verminderde, kwam ik om 1u snachts in Jakarta aan. De Schotse Alexander bood me een lift aan naar een hotel in de buurt, en aangezien hij een t-shirt van ons Nederlands elftal droeg, durfde ik het wel aan! Na 25 euro geschokt te hebben voor de kamer (zie foto) -wat ik trouwens een belachelijk bedrag vond voor een hotel, na 2 maanden voor 1 tot 5 euro geslapen te hebben -kon ik niet slapen want ik vond de kamer zo mooi en vond dat ik moest genieten. Haha tja... De volgende ochtend snel naar het vliegveld want ik wilde zsm op Bali zien te komen. Na drie terminals gezien te hebben, koos ik het goedkoopste ticket bij Mandala Airlines en had ik in de middag een heerlijke rustige vlucht naar Bali. Snap er nietsvan dat ze verbannen zijn uit de EU, was echt een mooi vliegtuigje!

In Denpasar aangekomen bracht een zeer chagrijnige chauffeur me via30 omwegen naar Balangan Beach. Ik wilde naar Dreamland Beach, want dat klonkfantastisch natuurlijk, maaraangezien die kerel het niet kon vinden, nam ik genoegen met deze andere tropische naam. Ik vond een heerlijk rustig strandje in een baai, een heerlijk kamertje, lieve locals, fantastisch eten en vooral een heeeeeeeele warme zon!Al snel werd ik een 'Balangan sister' en kon ik met mijn brothers mee naar het dorp (5km verderop) om boodschapjeste doen. Toen een van hen me aanbood om me naar Sanur te brengen, waar ik samen met Judith de kerst door wilde brengen, zat ik natuurlijk weer binnen no-time achterop de scooter.K'tut, zo heettede chauf, hieldwel van een grapje en ging de eerste de beste shop in Sanur binnen om van die enge maskers op te zetten en leip te doen. Wewaren al snel vrienden ;)
Zoals ikin mijn vorige blog al vertelde, genoot ik op kerstavond in mijn operatieonderbroekje van de spa-faciliteiten, de hardhandige gezichtsmassage eneen badje met rozenblaadjes. Zucht..wat een leven. Oh ja en een hoofdmassage die me niet veel goed deed aangezien ik als langsslungel hier echt overal mijn hoofd stoot en die bulten echt geen massage behoeven. Ik voelde me helemaal schoon en leeg na alle behandelingen en net toen ik besloot dat het goed zou zijn om eens te detoxen en een paar dagen op sapjes televen, werd er een kaastosti voor mijn neus gezet. Ach ja... morgen weer een dag!

Vervolgens kwam Judith, beter bekend als Jude, Judy of Siem (datbrengt wat logica in de rest van het verhaal denk ik). De hele kerst brachten we door op het strand, met eten en drinken, en vooral een heeeeeeeeleboel gekakel. Want er viel natuurlijk enorm veel bij te kletsen. En dat was heel heel fijn en heel gezellig.Vervolgens beslotenwe dat we maar eens wat met ons leven moesten gaan doen en bezochten weeerst Kuta,toeristische trekpleister van het eiland, waar we binnen no-time weer weg waren omdat we sterke Salou-associaties kregen. Dus op naar de Ulu Watu tempel in het zuiden voor een zonsondergang, op een klif aan zee, waar de aapjes loslopen. En waar de aapjes ook graag spulletjes van mensen afpakken. We dachten goed voorbereid te zijn (brillen, petjes, geld, eten alles in de tas) maar nee hoor,al snel zat er een aap op Judith dr rug die binnen een tiende van een seconde een van derieniemienie oorknopjes uit haar oor rukte. En vervolgens op at. Mmm lekker hoor? Tijd dus om onze spullen tepakken en snel richting Lombok te verhuizen.

De volgende ochtend dus met de Bemo (minibusje ala c1000 jan van de boomen-busje, met twee bankjes erin) naar Padangbai vanwaar we de goedkoopste boot naar Lombok zouden nemen. En terwijl iedereen ons weer af probeerde te zetten, gooide ik mijn onderhandelingstalenten weer in de strijd en konden we goedkoop naar de overkant. Op een enorme groteferrie, waar ook stapels dozen met kuikentjes en een heleboel auto's en mensen mee meevoeren. 6ulater en een mooie zonsondergang verder bereikten we Lembar, en met een busje en watnieuwe vrienden arriveerden we om 9u savonds in Sengiggi. De plekvan waaruit wij Lombok wel eens zouden gaan bekijken. Maar niet voordat we eerst uitgenodigd werden dooreen groepje locals, gewapend met een gitaar en een aantal fantastische zangers, om wat ricewine te delen en samen te zingen. Een heerlijke avond volgde waarbij Judith en ik beide onder de indruk waren van 'Pan', zijnlach, stem en gitaar. Noem maar wat en hij speelt het wel, vooral Jack Johnson (voor Anne) en de Beatles met'hey jude' voor niemandminder dan jude.
Maar het eiland wachtte dus devolgende ochtend op een scooter en na een minicursus durfde de verhuurder ons wel te laten gaan. Hoezo durfde, je hebt anders wel te maken met 'the bikermice from Mars' hoor!! Zie de foto met helmin het rijstveld voor de gelijkenis. Maar de bikermice from Mars rakenelkaar normaal gesproken nietkwijt. Wij wel natuurlijk.Maar alles na een uurtje weer op zijn pootjes wantdaar was alweer het weerzien van siem en siem een feit. Voordat ik verder ga moet ik even zeggen dat Lombok een fantastisch prachtig natuurfenomeen is. Wat een uitzichten over de zee, wat een enorme hoeveelheid aangroen, jungle, prachtige bloemen, traditionele dorpjesen lieve (moslim)mensen. Echt the place to be.En natuurlijk een aardige hoeveelheid tropische buien, waardoorwe na5 uur toeren toch maar besloten om de watervallen te laten zitten en via de jungle en een pad over de lokalevuilnisbelt terug te keren naarSengiggi. Als het lukte tenminste, want de paadjes waren natuurlijk behoorlijk glad geworden door alle regen. Maar nogmaals, je hebt wel temaken metthe bikermice from Mars he dus die redden zich natuurlijk prima.
's Avondseen heerlijk diner op het strand bij zonsondergang en daarna nogwat liedjes met Pan en zijn vrienden op het strand. Lombok, we love you!

De volgende ochtend moesten we toch echt richting de Gili-eilanden. Deze drie kleine tropische eilandjesaan de kust bij Lombokzijn volgens vele het einde, geen vervoer toegestaan behalve fiets en paard en wagen,en ik citeermijn amsterdamse familielid: 'geven het echte zwitserleven gevoel'. Nou, dan zit er niets anders op dan daarheen te gaan he! We kozen voor Gili Trawangan, beter bekend als het party-eiland, omdat we klaar waren voor een goede party met nieuwjaar. Je kunt het eiland rondlopen in 2 uur of je neemt zon paardje en je bent met een half uurtje klaar. Dat leek ons wel wat. Dus met een klein bootje, vol backpackers en een flinke lading Bintang bier op naar Gili-T (Gili-T wordt vanzelfsprekend alleen gebruikt door de stoere mensen zoals wij). Ondanks alle spookverhalenbleek het vinden van accomodatie op 30 december helemaal geen probleem en vonden we een mooi bungalowtje aan het strandop het rustige zuiden van het eiland.Een kleinhaha-tje naar alle mensen die geloofd hadden dat ze vooruit moesten boeken omdat er niets meer vrij was en daarom 50 euro hadden betaald voor een bungalow, leek ons wel op zijn plek. Ons bungalowtje had een buitenbadkamertje (foto), naar mijn idee helemaal het einde, want wie wil er nou niet douchen met uitzicht op de sterren?? Verder kwam er heerlijk zout water uit de douchekop (waarom zouden we dan nog douchen na het zwemmen in de zee?) en viel de stroom om de haverklap weg. Geen probleem, tenzij je je bed uit zweet snachts omdat defanhet niet doeten je eindelijkna 2 maanden weer eens mascara op wilt doen op oudjaarsavond. Maar ach, zwarte vegen rond jeoog geven ook een special touch natuurlijk. En ook zonder de mascara was oudjaarsavondheel speciaal geweest. Wat een bijzonder belevenis,in je jurkje (voeltbest fijn omeen keer niet de drollenvanger aan te doen en er eens een keer vrouwelijk uit te zien), aan zee, met je voetjes in het zand aan het diner met een groep leuke backpackers (foto). Ik vond het echt speciaal zo in de warmte, zo ver weg van de reguliere nieuwjaarsstress (wat trekken we aan, waar gaan we naartoe, wat moeten we eten). Tegen 12u verzamelden veel mensen zich op de pier, waaronder vooral ook veel locals (die trouwens niet zo uitbundig waren als wij) en zagen we om 12u het vuurwerk van de andere eilanden de lucht in suizen. Echt fantastisch. Het feest zelf werd voor mij gedomineerd door flauwte en het vaatdoekgevoel vanwege de warmte en de losgeslagen locals die het nodig vonden om de vrouwelijke toeristen eens lekker ongevraagd te betasten. En dus lag Leepie al om 3u in bed. Judy maakte er gelukkig een goede party van en genoot voor 2.

Naast het chillen op Gili-T at the beach en wat snorkelen met de visjes, deden we ook wat nuttigs met ons leven. Terwijl Judith een duik maakte bij Buddha Dive, besloot ik om een van de andere Gili's te gaan bekijken. Ik moest alleen terug naar Lombok om de boot naar Gili Air te kunnen nemen. Helaas moest ik daar wachten totdat de boot vol genoeg zat om te gaan (25 personen). Dat kon wel even duren...2 uur later konden we dan vertrekken, samen met alle levensmiddelen die op Gili Air moesten zien te komen. Hello diet coke, hello bintang en hello kippetjes. Fijn dat ik uiteindelijk dus nog 45 minuten exact over had om het eiland te bekijken, aangezien de laatste boot om 3u terug zou gaan! Gelukkig kwam ik wat aardige backpackers tegen die me op de hun snorkelboot smokkelde, en zo kon ik ongezien nog een laatste snorkelduik met hun maken. Fantastische vissen en mooi koraal. En nog 20 andere snorkelaars op3m2. Haha wie vindt dat nou leuk? Hoe dan ook, ik kwam weer veilig en gratis terug op Trawagan en vond savonds met Judith een lokale band in cafe Sama Sama, waar na een uurtje zelfs een indiaan begon te zingen (foto).

De volgende dag naar Gili Meno. En ja...daar vonden we dan dat zwitserleven gevoel. Parelwitte stranden en een strakke blauwgroene zee. Het einde, wat een cadeautje weer. We waren inmiddels al 4 dagen op de Gili's en hadden beide nog geen enkel zeeschildpad gezien, terwijl die Gili's er bijna om bekend staan. Ik waagde nog een poging, diep in de zee, en ja hoor, daar was er eentje, helemaal easy en relaxed zwom hij over het koraal. Weer een cadeautje! Mission completed! Aan het einde van de dag viel er weer een tropische bui en ditmaal besloot ik mezelf te trakteren op wat vers schoon water (zonder zout). Heerlijk heerlijk en koud na de bui, dus lekker opwarmen in de zee en kletsen met de locals. Die direct na de bui begonnen te vissen en surfen (op een omgekeerde kano). Wat een leven. Maar toen er weer een storm op komst bleek en de lucht heeeeel zwart werd, besloten siem en siem snel een boot te charteren om nog veilig terug te kunnen keren op Gili T. Om de volgende dag de boot te nemen, terug naar het toeristische Bali (in de hoop dat de meeste terroristen weer terug naar huis waren gekeerd na nieuwjaar).

Ditmaal een iets duurder bootje voor de oversteek, waarbij meer bemanning dan passagiers aan boord was. Ze zorgden voor een gezellig sfeertje, met een heerlijk ontbijtje (foto), lunch en een flinke dosis Bob Marley muziek. En ze maakten het geluk compleet toen de kapitein toeterde om ons te attenderen op de dolfijnen naast de boot. Wauw, snel en kort, maar echt weer een cadeautje. Haha ja het houdt niet op he!

Eenmaal in Ubud aangekomen gingen we op zoek naar een hotel. Eentje waarvan we hadden gehoord dat hij fantastisch was. Naam: onbekend. Kenmerken: in de rijstvelden met een zwembad op het dak. Nou, zie dat maar eens te vinden in Ubud, waar wel 500 hotels zijn in de rijstvelden. Succes. Maar we zouden niet de Bikermice from Mars zijn als we het betreffende hotel niet binnen 4 uur zouden vinden he! Tadaaaa, Inna Inn, ons plekje voor Ubud. Wauw, wat een mooie bungalow, en zoutloos water uit de kraan! Een wc om op te zitten! Yes, wat een luxe! En terwijl we aan het zwembad lagen te kletsen met australiers en amerikanen, stond opeens onze Italiaansevriend, Master Eddy, voor onze neus (een van de leuke mensen die we hadden ontmoet op Gili-T). Paradijsje weer compleet!

Ubud is trouwens de culturele hoofdstad van Bali en we zijn hierheen gegaan omdat we hoopten hier ander toeristisch publiek te vinden dan aan de kust waar we eerst waren. En ja, de verwachting bleek te kloppen, niet alleen maar stelletjes en oppertoeristen die een week in hun resort blijven, dus we zijn hier op onze plek.
De eerste dag hebben we fietsen gehuurd om een tocht te maken die we in de lonely planet, beter bekend als de bijbel, hadden gevonden. Ja...een wandeltocht ja, laat je fietsen maar beneden aan de trap staan. Maar wel een mooie wandeling door het allergroensteolifantengras met mooie uitzichten. Daarna troffen we een heel mooi 'zen' plekje aan tussen de rijstvelden, waar ik een heerlijk boomdrankje bestelde (foto), smullen... De dag kon afgesloten worden met een bezoek aan the Monkey Forrest, een bos met drie tempels waar, je raad het nooit, aapjes rondlopen. Deze keer wat beter voorbereid en zonder oorbellen, dat ging ons goed af. Mooie fotos schieten van het apengedrag: gevlooi, geknuffel en geruzie. Lijkt een beetje op wat wij mensen doen he?

Gisteren was het weer tijd voor wat actie en extreme sports :) op de scooter dus, terugkeren in de huid van de bikermice from Mars! Op advies van Elle op naar Tirta Gangga, schijnbaar mooiste rijstvelden van Bali. Het zou 2u duren volgens de vrouw van de toeristeninformatie. Hoe kan het dan toch weer 4u worden uiteindelijk? 1: omdat de scooter van Bikermice 1 (judy) uitviel en hij gerepareerd moest worden (help me even, waar heb ik dit eerder meegemaakt?) en 2: omdat Bikermice 2 besloten had om een mooiere route te nemen, door de bergen inclusief alle haarspeldbochtjes waar je nou eenmaal niet met 80 kmpu door heen kan. 3: omdat we verschillende postbodes nodig hadden om ons de weg te wijzen En 4: omdat een tropische bui weer water in ons eten gooide. Maar deze keer gaven we niet op en zetten we door tot we dan tegen 3en eindelijk in Tirta Gangga aangekomen waren. Eerst naar het waterpalace (foto) en de holy temple, waar we voor het eerst het fenomeen varkenshond zagen. Ooit van gehoord? Ik wel, maar nooit gezien. Hier was er een (foto).

Vervolgens draaide we de hoek om voorbij het dorpje en daar was het dan.. De meest fantastische rijstvelden ever. Hier had ik al 2 maanden van gedroomd. Wat een ongelofelijk mooie rijstterassen, niet te bevatten. We maakten veel fotos maar op de foto komt het helaas nooit zo goed over. Dus een paar keer geknipperd met onze ogen en hopelijk wat plaatjes in ons hoofd opgeslagen. Elle had niets teveel gezegd, echt ongelofelijk.
Na 100 foto's en wat leipe acties met een struik op ons hoofd verder, moesten we toch echt terugkeren naar Ubud om een beetje voor het donker terug te zijn.

Dit keer dan maar niet de mooie route, maar gewoon over de highway. Lekker scheuren dus en Leipe Leep kon los en met 90 km p/u over de snelweg. Over extreme sports gesproken. Moet kunnen zonder rijbewijs op zak, laat staan een Balinees rijbewijs... Een heerlijke rit waarbij ik zelfs alle locals inhaalde, wat een watjes zeg die Balinezen ;) Alhoewel ik zelf ook snel gas terugnam toen ik over een hond heen reed. Hij was al dood hoor, ik kon er echt niets aan doen. Het contact met de medeweggebruikers was heel gezellig. Een praatje maken naast elkaar (where are you going?) op de brommer of wat heen en weer geschreeuw tussen die laadbak vol met locals en dat meisje op die scooter. Ik stel voor dat we in NL alle auto's wegdoen en allemaal een scootertje kopen. Worden de files een stuk gezelliger van.

In de afgelopen weken hebben we veel contact gehad met de locals, en zoals jullie je misschien nog herinneren van Cambodja, ben ik daar helemaal happy mee. Ze spreken redelijk Engels (het toerisme brengt ook goede dingen met zich mee) en kunnen dus vertellen over het leven. Vooral de Moslim-mannen op Lombok hadden veel te vertellen en we kwamen er al snel achter dat de vrouwen altijd thuis zitten met de kinderen en de mannen hele dagen op het strand rondhangen om geld te verdienen. Snachts slapen ze op het strand of op een tafel in een cafe en een keer per week gaan ze naar huis. Geen wonder dat ze zoveel en zogoed gitaar kunnen spelen. Ook hoorden we dat ze op Gili's hebben afgesproken (nou ja, de baas van het eiland, gewoon het hoofd van de gemeenschap) dat de eilanden beschermd moeten blijven. Op Gili Meno mogen dan dus bijvoorbeeld geen feesten gegeven worden om te voorkomen dat het een tweede Trawagan gaat worden. En ook om Lombok zijn mensen huiverig voor de komst van internationale vluchten op hun luchthaventje, bang om de tweede Bali te worden (lijkt me terecht).
We hebben ook begrepen dat de recessie Bali ook aardig heeft geraakt.De toeristen blijven weg en zo ook het geld.Een gemiddeld salaris is hier 70 europer maand. Wel iets meer dan de 31 euro in Cambodja natuurlijk, maar desondanks weinig geld voor de prijs die je hier zelf als toerist betaalt (best hoog).
OpLombok zijn de meeste mensen moslim, hierin Bali is het grootste deelhindoeistisch. Er wordt de hele dag door geofferd, midden op straat (probeer er dan maar eens niet op te stappen), in winkels etc. Zelfs aan ons bungalowtje hangt iedere ochtend om 8u een nieuwe offering met wierook.
Het vervoer lijkt hier op het vervoer in de rest van Azie. Alles op de brommer en zo lang het er niet af valt past het best, of het nou een ruit is, een heel hekwerk, of een bankstel. De rest draag je op je hoofd en wij kunnen daar als NL-ers duidelijk niets van (foto).
Er zijn enorm veel vogels en ze maken geluiden waar je bang van wordt. En waar je ook midden in de nacht van wakker wordt :) de bloemen zijn helemaal de bom, zie ook de fotos.

Zoals jullie zullen merken aan mijn verteldrift, kan ik nog uren doorgaan, maar ik heb nu al een halve middag hier gezeten en de yoga van vanochtend lijkt weer heel ver weg. Hello muisarm, hello rsi. Tijd om te stoppen. Bij deze sturen we jullie een heleboel warmte toe, want dat kunnen jullie gebruiken hebben we gelezen.

Voor iedereen ook nog een fantastisch 2010, waar het motto 'share and spread the wealth' hopelijk voor iedereen mag gelden.

Veel groeten, ehh ja hoe zal ik onsdeze keer weernoemen,
Judith en Anne