Hallo wit Nederland,

Allereerst wat warme kerstgroeten voor iedereen vanuit een zonovergoten Bali. Dat geeft toch een iets ander gevoel dan kerst vieren in de sneeuw! Maar daarover straks meer, eerst nog even terug naar Vietnam.

Na de fantastische ervaring bij de Black Hmong dames thuis in Sapa, nam ik samen met Bjornar en Claire de 'sleeper train'. Een aanrader, heerlijk lekker geslapen, alhoewel de nacht wat langer had geduurd wanneer die vietnamees die onder mij sliep geen zin had gehadom de hele nacht te bellen. Op zijn vietnamees, dat wil zeggen, luid... Hoe dan ook, om 5u 's ochtends aangekomen in Hanoi, klaar om in het donker op zoek te gaan naar een guesthouse. Bleek nog niet zo makkelijk dus dan neem je genoegen met een kamertje wat dankzij de schimmel niet zo goed was voor mijn gezondheid (foto). De informatie die de eigenaar me gaf bleek ook al niet zo goed t zijn, want ik wilde Ho Chi Minh himself bewonderen (hij ligt gebalsemd opgebaard in het mausoleum) maar volgens de eigenaar was het mausolaeum dicht. Jammer omop mijn laatste avondvan anderen te horen dat het blijkbaar wel gewoon open was en ik Uncle Ho zoals ze hem hier noemen, gemist had.Hanoi was leuk (toen wist ik nog niet dat Saigon nog leuker zou zijn) en aangezien Bjornar en Claire hun eigen programma hadden, kwam ik in mijn eentje weer in contact met heel veel locals. En dat vind ik tot nu toe echt het leukste aan de hele reis. Het echte leven van de locals zien. Dus terwijl ik een boek zat te lezen aan het Hoan Kiem Lake werd ik vergezeld door een vietnamese student die Engels wilde leren (foto) en een heleboel bruidspaartjes (foto). Toen ik die namiddag in een parkje zat, stond er een jongen van 8 jaar met Down Syndrome ('Zo') een potje te badmintonnen met zijn oma. Maar hij wilde ook wel even tegen mij spelen.. Alhoewel ik er overduidelijk niets van kon want iedere keer als de shuttle ook maar 5 centimeter verder dan zijn bereik kwam,verzochtZo mij zeer dringend in het Vietnamees met de nodige gebaren ter verduidelijking om de shuttle welde goede kant op te meppen. Haha was erg leuk. Daarna vroeg hij mij om mee te gaan naar zijn huis en omavond het goed dus zo zat ik 5 minuten later te praten met zijn Franssprekende tante over het leven van kinderen met een beperking in Vietnam.

Verder kon een bezoek aan Halong Bay niet ontbreken natuurlijk (foto). Genomineerd voor de lijst met de 7 wereldwonderen (ja..ook al ja..) waren de verwachtingen hooggespannen, maar ik had al van anderen begrepen dat het mega-toeristisch was en de hele baai vol ligt met toeristenboten. En inderdaad, toeristischer had het niet gekund. Het was erg bewolkt en ik was eigenlijk niet echt onder de indruk van de rotsen die uit het water steken. Maar misschien had ik gewoon mijn dag niet. In de baai waren verschillende grotten te bewonderen, mijnsook niet de moeite aangezien de grotten volgestouwd waren met toeristen ennnn....een heleboel discolampen (alle kleuren). Hoe verpest je een interessant natuurlijk fenomeen? Maak er gewoon een discoversie van. Jammer!

Tijdens mijn bezoek aan Hanoi zat ik op een andere plek dan Bjornar en Claire, maar een vietnamese simkaart doet wonderen voor het contact met de medemens! En dus spraken we een paar keer af en bezochten we eerst het Zweedse filmfestival en later ook het Britse filmfestival, inclusief grande opening door vast heel belangrijke mensen waar ik nog nooit van gehoord had. Maar de films waren zeker de moeite waard, met name 'Looking for Eric', zeker een aanrader, helemaal als je van voetbal en Eric Cantona houdt. Op de laatste avond nog een gezellig afscheidsdiner met Bjornar en Claire en dan was het na 4 weken af en aan met elkaar gereisd te hebben nu wel definitive goodbye!

En toen...ja nu komt het... verruilde ik het backpackersbestaan tijdelijk voor het het toeristenbestaan en nam ik een vlucht naar Hoi An. Ik wil er een ding over zeggen... Vlieg niet met Vietnam Airlines, tenzij je het grappig vindt als de stewards door het vliegtuig gaan rennen en aan de nooddeuren beginnen te frummelen. Ik krijg weer een halve hartaanval als ik er aan denk. Thanks for ruiining my pleasure in flying!
Maaarrrr uiteindelijk kwam ik dan toch aan in Hoi An, zoals Elle al zei, een stadje waar ik natuurlijk niet niet naartoe kan gaan. Mooi toch om jezelf de hele tijd te begroeten als je praat over je bestemming? Hoi An is het enige stadje in Vietnam wat gespaard is gebleven tijdens de oorlog en dus niet gebombardeerd is. En dat is te zien! Heel veel mooie smalle straatjes, kleurrijke huisjes, wat mij betreft een historisch paradijsje. Afgezien dan van de kleermakers die je daar vindt en waar ook iedereen voor naar Hoi An gaat. Je kunt je voet nog niet verzetten of het is weer 'you come in my shop? you buy cloths today? you want shoes'? you want....' RUST ja dat wil ik! Haha rust is niet echt te verkrijgen in Hoi An. Maar ik heb natuurlijk wel wat kleren en schoenen laten maken, al ben ik er achter gekomen dat het toch erg lastig is om je wensen goed duidelijk te maken als de kleermaker slechts een beetje Engels spreekt. Maar als ik thuis kom, ben ik vast heel blij met de kleren en zo niet, dan heb ik de Vietnamese economie toch maar mooi weer gesponsord. Ik moet trouwens niet vergeten dat Hoi An weer lekker warm was, en dat was heel prettig na de koud van het noorden van de voorgaane weken. Dus hop, die winterjas weer in een doos en snel naar Nederland samen met de rest van mijn backpack, want alles is te koop in vietnam. Zo ook een nieuwe backpack, Anneke, de jouwe ligt op een boot richting NL.Ook in Hoi An ontmoette ik weer eenheleboel interessante locals en kon ik genieten van de Vietnamese gebruiken. Zoals... toen Vietnam de voetbalwedstrijd had gewonnen en in de finale van de Vientiane Sea games wasgekomen. Kleine kindjes met vietnamese banden om hun hoofd, uitzinnige vietnamezen en een auto met een gast erop met een megafoon om de overwinning wereldkundig te maken. Later in Ho Chi Minh, keken mensen op straat met zijn allen naarklein tv-tjes, gestationeerd op het voetpad,om de finale te zien (foto)tegen maleisie. Nationalisme ten top.

Een paar dagen later bracht mijn favoriete airline,Vietnam Airlines, me naar Ho Chi Minh City.En ja, wederom overleefd! Het viel me direct op dat mensenin Saigon (want zo noemen we het nog steeds, of de communistische regering het liever anders ziet of niet), veel en veel aardiger waren dan de mensen in Hanoi. Behulpzaam, een stuk minder gretig, minder gestressd etc. Niet minder aanwezig overigens, want ook hier weer om de 2 meter'hello moto?' om mijachterop descooter te krijgen. Nee! Ikwil de bus! 'Oh today no bus!' Nee..vast niet.. (natuurlijk wel een bus maar alles om mij maar op die scooter te krijgen he). Op het vliegveld was trouwens echt geen bus, ik zat lang genoeg te wachten en besloot toch maar een scooter de stad in te nemen. Dit was de rit van mijn leven.. Ik heb nog nooit zoveel scooters bij elkaar gezien, terwijl ik in Hanoi al bijna niet de straat over durfde te steken. Hier was het nog erger. Met als hoogtepunt tijdens de rit het volgende: een strap van mijn backpack bleef hangen aan het stuur van een andere scooter en die vrouw die viel. Gelukkig was ik nog wel zo slim om mijn backpack meteen los t laten. Maar ja, dat krijg je he, als je met 8 miljoen mensen tegelijk de straat op gaat?! Het oversteken van de straat deed me dan ook sterk denken aan het spelletje 'Frog' inDOS honderd jaar geleden. Het is een wonder dat ikSaigon niet in 4 delen verlaten heb na vier dagen.
Ik vond Ho Chi Minh echt helemaal fantastisch, de bom. De hele sfeer, omgeving, alles, ik vond het super. Even een opsomming ter ondersteuning; zingende mensen in het park, heerlijke koffie en nog lekkerder vietnamees eten (rijstpapie!), veelgoede musea, mooie gebouwenen niet te vergeten fantastisch verlicht in de aanloop naar kerstmis toe. Geloof me, daar kan Piet Paulusma met zijnEssent verkiezing echt een puntje aan zuigen. Ik kon het niet goed vastleggen met mijn kodak jaar 1989 camera, maar het was echt mooi. Geen cent gespaard omde straten en gebouwen mooi te verlichten.
Ik bezocht o.a. het War Remnants Museum om dan eindelijk te begrijpen wat er inal die oorlogen was gebeurd. Een geweldig museum wat nog meerindruk op me maakte dan het TuolSleng Museum in Pnomh Penh.De feiten (3x zoveel bommen als in heel WWII),fotorepportages van gesneuvelde journalisten en fotografen, foto'svan de gevolgen van 'Agent Orange' (dioxine gesproeid door de Amerikanen met verstrekkende gevolgen voor de hele bevolking - heel heel veel kinderen met zwaar lichamelijke en geestelijkebeperkingen) en zelfs een doodgeboren kindje en een siamese tweeling op sterk water om te zien hoe misvormdde babies waren ten gevolge van Agent Orange. Zoals jullie begrijpen moest ik meerdere pauzes nemen om te kunnen behappen wat ik allemaal zag en om de emoties onder controle tehouden.Maar ja, nu begrijp ik wel wat er gebeurd is.
De dag daarna vertrok ik me een tour onder de leiding van de immens grappige Slim Jim (gids) naar de Cu Chi tunnels waar de vietcong huishield tijdens de oorlog. Indrukwekkend, met name omdat er echt een paar slimme vietnamezen aan te pas waren gekomen om de Amerikanen weg te houden van hun tunnels. Wat een intelligente oplossingen en wat een systeem. Voor de toeristen zijn er een paar tunnels nagebouwd, ze zijn dan wel 3x zo groot als de originele tunnels. Maar dan nog, op je buik onder de grond schuiven op zoek naar het daglicht...5 minuten was meer dan genoeg. Nagaan hoe het moet zijn geweest om er jaren te leven. En daar was dan ook de mogelijkheid om de wapens uit te proberen, dit keer won de nieuwsgierigheid het van mijn morele principes en probeerde ik een M60 uit (foto).
Ook brachten we een bezoek aan de Cao Dai tempel. Deze godsdienst brengt de katholieken, hindoeisten en confucisten samen. Het kan dus wel! Ze vereren uiteindelijk allemaal dezelfde hogere macht en zien de overeenkomst hierin. Oftewel; de Cao Dai mensen hebben de oplossing voor het grootste gedeelte van de religieuze problemen die wij tegenkomen in onze samenleving. Ik werd er helemaal gelukkig van.Afbeeldingen van Jezus, Brahma, Shiva, Vishnu en niet te vergeten Victor Hugo (!) verspreid over de 'kerk'. Mooi toch? Ik vond het fantastisch, ook de mis die we mochten bijwonen. Geen pastoor/priester etc, want er is niemand zo goed als de vorige, dus de stoelen voorin blijven leeg. Wat ze doen is met zijn allen zingen, bidden en buigen. Mooie ceremonie.
Tijdens de tour naar de tunnels en deze tempel maakte ik gebruik van de mogelijkheid om Slim Jim uit te horen over het leven inVietnam. Hij sprak erg goed Engels en kon me superveel vertellen. Patrick was deelgenoot trouwens want die belde toevallig net toenSlim Jim zijn verhaal begon te vertellen in het minibusje. Als ik het goedhebbegrepen is het erg gevaarlijk om je mening te geven over de regering, tenminste als je mening niet zo positief is, want je beland zo in de gevangenis. De gids is oorspronkelijk ook een zuid-vietnamees, en na de oorlog konden de zuiderlingen het wel shaken met een goede baan en toekomst. Dus hij moet al voorzichtig zijn met wat hij zegt en doet. Maar ik was erg blij om zijn verhaal te horen en zijn visie op het vietnamese leven te leren kennen. Maar dat ga ik dus verder niet op internet gooien voor de zekerheid. Ik wil trouwens wel even zeggen, dat ik het verhaal van de tandenstoker in Cambodja (denk: bus, chauffeur, tandenstoker, oor) weerkan herhalenhier. Want mijn vriend Slim Jim toverde er een uit zijn borstzakje en stak hem zo in zijn oor, midden in ons gesprek. Ik begrijp dit niet hoor!!! Evenals al die rochelswaar ik getuige van heb moge zijn tijdens mijn reis in Vietnam. En nee, het went niet, het blijft vies!!
Na de tour bracht ik nog een bezoek aan de oorlogsmarkt, waar left overs van de oorlog te koop zijn. En wie zag ik, terwijl ik in keiharde onderhandeling was over een hangmat (ja, die had ik inderdaad al jaren een nodig?!)...? Ratatouille! De rat uit het noorden van Laos. Trippeltrippel zo langs mijn voeten over de vloer. Jaaa, ze zitten overal! Ik heb trouwens niet alleen op de oorlogsmarkt geshopt, maar ook op andere markten in de stad en ik heb echt zwaar goede onderhandelingstactieken ontwikkeld en dus ook zwaar goed kunnen shoppen. En dus, maar weer naar het postkantoor voor pakketje nummer 5.
Mijn laatste ochtend in Saigon bracht ik door in mijn favoriete cafeetje, Sozo, waar mensen met een beperking (grootste deel tgv agent orang of mijnen) getraind worden en werken om een betere toekomst te kunnen krijgen.Deze ochtendwerden kerstliedjes geoefendmet een zangjuf dus dat gaf al een gezellig gevoel. Maar verder was dit ook een van de weinige plekjes in Vietnam (die ik gezien had tenminste) waar de 'thank you very much' and 'you are welcome' ook echt een lading hadden en mensen meenden wat ze zeiden. Dus een fijn plekje.
Entoen ik daarna de straat overstak, op weg naar een internetcafe om dit verhaal te uploaden, hoorde ik iemand mijn naam roepen. Ik keek om, en ja hoor, daar staken de blonde krullen van de Ierse Steve boven de menigte uit. Long time no see maar oh zo fijn om elkaar dan weer te zien! Ik had gedacht dat ik Steve en Ruth niet meer tegen zou komen maar ze waren dus ook in Saigon. En we hadden 3u de tijd om bij te kletsen en zelfs nog even te bellen met Bjornar en Claire (totaal overdonderd natuurlijk om Steve aan de lijn te krijgen terwijl ze dachten dat ik weer belde). Maar ook daarna weer een definitive goodbye van mijn Ierse favorieten.

En toen...met een diepe zuchtafscheid genomen van Vietnam, wat 100 keer leuker mooier en fijner was dan ik dacht (na al die negatieve verhalen van andere reizigers over de gestresste, irritante Vietnamezen die enorm op je geld zitten te kijken). Maar ik zal toch echt een keer terug moeten want in tweeweken kun je niet een heel land zien wat 8x zo groot is alsNederland.

Maarde eerste paar dagen Indonesie die ik achter de rug heb waren ook nog niet zo verkeerd hoor! Ik voel me hier heel erg welkom, mensen zijn erg aardig en er wordt enorm veel gelachen. Het'hello moto' is vervangen door 'hello transport?' maar hier willen mensen jevooral graag helpen geloof ik. Maar daarover in mijn volgende blog meer.
Gisterenavond, kerstavond,bracht ik door in een spa, waar ikgedurende 4u onder handen werd genomen door de masseuse/schoonheidsspecialiste. Dit alles voor het luttele bedrag van 35 euro!! Bedankt pap en mam voor jullie sinterklaascadeautje, ik heb er ernstig van genoten! Ik lagtijdens de massage steeds maar te denken, lig ik hier in de warmte, zitten jullie in de sneeuw, druk met voorbereidingen voor diners etc. En net toen ik dacht hoe goed ik het had, werd ik onder het mom van gezichtsmassage, op mijn wang geslagen. Oftewel, terwijl jullie in NL onder de boom zitten, word ik in Bali in elkaar gerost.Tja, het kan niet alleen maar feest zijn he ;)

Vanaf gisterenavond wensen alle locals meoveral merry christmas en geloof me, daar krijg je wel een warm gevoel van in je buik.Dus dat gaat best goedkomen hier met kerst!

Ik ga nu naar het vliegveld,Judith komt om 14u aan. Enondanks dat ze vast geen strik omhaar hoofd heeft (mag ik hopen), is ze toch wel een van de leukste kerstcadeaus ever! De plannen voor de komende weken zijn Bali, Lombok, stukje Java en Maleisie. En nee, ik heb nog steeds geen terugticket geboekt.Ik hou jullie op dehoogte!

Geniet van het eten, de sneeuw, en elkaar! Veel liefs, Anne