Het is gelukt!!! Ik mocht met de drie dames mee, lid van de Black Hmong bergstam, naar hun dorpjes Lao Chai en Hau Thao! Ik zag ze de ochtend na mijn vorige bericht op straat en ze kwamen meteen naar me toe, dat ze me gezocht hadden, want ze wilden me graag meenemen! Ik blij, dus na een ontbijtje, snel mijn tas en Claire's slaapzak gepakt en met ze mee op weg. Onderweg zag ik hordes toeristen, in busjes, in grote groepen lopen, in ieder geval allemaal een commercieel doel sponsorend. En ik liep daar met mijn drie vriendinnen haha ik vond het fantastisch!

Eerst mocht ik mee naar het dorpje van de jongste van het stel, ik weet alleen haar naam niet meer en daar baal ik van!! Ze is 21 jaar, heeft twee kindjes (3 jaar en haar jongste dochter is 6 maanden, die draagt ze mee op haar rug) en woont in Lao Chai. Ze vroeg of ze een lunch voor me mocht maken in haar huis, nou heel graag natuurlijk! In haar dorpje (4 huizen) aangekomen was ik natuurlijk de attractie van de dag, of misschien wel de attractie van het jaar. Alle kindjes bleven op afstand want ze vonden me heel eng geloof ik.Mijn21-jarige vriendin had tijdens de tocht al verteld dat haar man altijd thuisbleef om voor haar 3-jarige dochter te zorgen en de kippen. Het bleek heel gewoon te zijn dat de vrouwen er op uit gaan om te werken en de mannen rond het huis verblijven.Eenmaal aangekomen begreep ik dat haar man op het moment bovenop de bergmais aan het oogsten was, dus de andere dorpelingen pasten op haar dochter.
Delunch. Eerst moest er vuur gestookt worden in het bamboe-huisje en na een half uurtje kwam de maaltijd voor ons viertjes op tafel: rijst met instant noodles. En serieus, het was echt erg lekker. Als ik nu niet met stokje kon eten had ik trouwens echt een probleem en waren ze misschien best wel beledigd geweest. Na de maaltijd moesten we verder naar het volgende dorpje. Miss X zal ik haar maar even noemen, bleef achter omdat ze voor haar kindjes moest zorgen en niet de hele weg naar boven wilde klimmen met de baby. Dus ik kocht snel nog een paar oorbellen voor haar en gaf haar veel te veel geld voor het eten, waar ze duidelijk heel blij mee was.

Toen op naar dorpje 2: Hau Thao. Het bleek een hele klim om daar te komen, maar was natuurlijk fantastisch gezien de geweldige uitzichten onderweg. En geen toeristen meer trouwens, dus nu was ik officieel van de toeristenroute af. Bekaf kwamen we na 2u boven op de berg aan. Ik begreep niet hoe de twee dames met hun plastic slippetjes deze weg konden beklimmen!! Ze lieten me het huis van Chi zien en vertelden dat ik hier mocht slapen. Haar dochter was thuis aan het borduren met vriendinnen, haar zoon was hout aan het sprokkelen, haar man was ook op de berg aan het werk. Na 2 uurtjes kwam manlief thuis en stak meteen zijn bamboo pijp aan. Even later gingen we aan tafel, en aten we wederom rijst met noedles, maar dan nu wel met kool er doorheen, echt lekker!! De kinderen aten nog niet mee, die kwamen later binnenvallen, aten snel hun kommetjes leeg en vertrokken weer om buiten te spelen. Tegen 7u was iedereen thuis en keken we samen tv. Ja je gelooft het niet maar zelfs de superarme mensen hebben een tv! Daarna zaten we samen om het vuur totdat ik mijn ogen niet meer open kon houden en om half 9 naar bed ging. Zij kwamen niet veel later geloof ik, maar ik weet het niet, want ondanks het harde hobbeldebobbel bed viel ik al snel in slaap.

De volgende ochtend begon voor de familie al om 4u. Mooie tijd al zeg ik het zelf, daar heb ik op dit moment ook geen wake-up light meer voor nodig! Iedereen waste zichzelf in de hoek van het kamertje waar een grote bak met water was, tanden poetsen, naar de wc in de tuin (hokje met gat in de grond) en weer koken voor het ontbijt. En dat was....jaja....rijst met noedles! Jum. Na twee uur in huis rond gehangen te hebben, bij het vuur zitten, vloer vegen, beetje afwassen, kwam de andere dame (Chon) weer naar huis huis van Chi, klaar om weer richting Sapa te vertrekken. Of nee, toch niet, eerst nog even onderhandelen met de gast! Want die wil nog wel extra sponsoren, dus ik kocht armbanden en allerlei nutteloos spul omdat ik ze zo graag wilde bedanken voor de ervaring en anders niet wist hoe. Lucky day voor iedereen dus!

Na de klim naar beneden namen we alledrie een scooter omhoog. Dat doen ze iedere dag want de klim is bijna niet te doen te voet, nou ja is wel te doen, maar je wordt er vast enorm moe van! In het dorp hingen we samen nog een paar uur rond, kocht ik nog wat lekkers voor ze op straat en kreeg ik vanalles cadeau want: 'you are so sweet, we really like you!'. Dus mam, zelfs voor jou haqdden ze wat in petto. Oh ja vergeet ik te vertellen dat ik mijn mapje met foto's bij had, waarmee ik de bergstam dus kon laten zien hoe ons huis er uit ziet, de tuin van Judith, mijn familie, mijn vriendinnen (in de sneeuw), opa en oma etc. Dus nu ze je gezien hadden, hadden ze voor jou een portemonneetje en een fantastische band die je om je hoofd moet binden. Haha ik heb ze beloofd dat je het zou doen mam :) En verder drukten ze me op het hart dat ik alles tegen iedereen moest vertellen, de foto's moest laten zien (zie album) en dat ik terug moest komen. Het liefst als ik met Patrick ('very beautiful, you marry him!') getrouwd ben en een baby heb. Maar eerder mocht ook gelukkig.

We hebben nu nog geen afscheid genomen want dat wordt een ramp voor mij weet ik nu al dus ik zie ze zo nog even als ik ga eten.Ze zijn zo gastvrij en zo superlief en hebben me eindelijk een stukje laten zien waar ik heel Laos voor afgezocht heb (en dan kom je in Vietnam en krijg je het op dag 2 al cadeau..). Het wordt lastig om Sapa en de Black Hmonggedag te zeggen dus.De homestays die toeristenbureautjes aanbieden zijn gewoon geen homestays zoals ik al vertelde, ze stoppen je met alle toeristen in een hut die ze speciaal voor je gebouwd hebben, met een badkamer erbij zelfs. Zo nep. En daarom heb ik in Laos niet gevonden wat ik zocht. Maar hier hebben deze lieve schatten me het allergrootste (verlate) sinterklaascadeau gegeven wat ik kon wensen. Yes! You happy, me happy!

Vandaar dat ik dit meteen even wilde delen met jullie!

Heel veel liefs, Anne