Hallo trouwe lezers!

Na twee weken radiostilte heb ik mezelf er toe gezet om weer eens verhaal online te knallen, want er gebeurt zoveel en als ik het te lang laat liggen worden alle herinneringen gewist om plaats te maken voor nieuwe herinneringen. En dat wil ik niet!!! Hoop dat het me lukt om niet in lange verhalen te verzanden, en anders alvast mijn excuses!

Na Pakse nam ik de nachtbus naar Vientiane (hoofdstad van Laos). En ondanks dat 95% van de toeristen ontzettend liep te klagen tijdens en na de rit, had ik een voortreffelijke nacht! Ook al was het bedje slechts1.70 lang en was het dankzij de airco veeeel te koud; ik was heel gelukkig met het gehobbel en de sterren die ik zag als ik naar buiten keek. Toen ik om 5u sochtends in Vientiane aankwam, was het natuurlijk wel even lastig om een geschikt guesthouse te vinden. Dus de eisenlijst wat inkorten en gewoon ja zeggen. Totdat je er achterkomt dat het licht uitvalt zodra je de douche aanzet en de gevolgen van voorgaande seksuele contacten duidelijk zichtbaar terug te vinden zijn. Hmm, snel uitchecken en verder zoeken. Daarna vond ik een plekje wat eigenlijk wel wat duur was voor Lao-se standaarden (7,50 euro per nacht) maar er was.....jawel nu komt het.....een warme douche!!!! En dat is heeeeel fijn als het koud is!!!! Dus ik was oppergelukkig. Toen ik mijn was daar had laten doen en zelfs mijn smoezelige witte t-shirt weer witter dan wit terugkreeg en alle kleren zelfs naar zeep roken, wist ik dat het paradijs op aarde gevonden had. Ik ben er serieus een hele dag gelukkig van geweest en heb constant lopen snuffen aan mezelf, haha, fantastisch toch! Verder vond ik Vientiane een heerlijk Frans paradijsje in Azie. Overal lekkere koffie, rue/avenue/boulevard nog wat, kleine straatjes, vriendelijke mensen en het was ook heerlijk om weer alleen te zijn en zelf te bepalen wat ik ging doen. Dus belandde ik ineen sauna naast een tempel (ik had het Barbara de Loor zien doen bij RTL-travel en ik kan dan wel niet zo goed schaatsen, na-apen kan ik wel als de beste) waar een lao-se massage me flinke striemen opleverde (au!) maar gekraakt worden is vast goed voor de mens,bekeek ik hethistorisch museum (overheersende boodschap: kijk eens beste toeristen, hoe succesvol en goed wij bezig zijn hier in Laos!), bezocht ik heel veel markets waar ik duidelijk weer een attractie wasen genoot ik van het heerlijke eten en drinken en het zonnetje overdag.Na drie dagen nam ik de bus naar Vang Vieng, benieuwd naar wat dat me zou brengen!!

Vang Vieng is het toevluchtsoord voor alle backpackers die zin hebben om leip te doen en veel te drinken / los te gaan. Ik had eigenlijk een beetje de verwachting dat ik het vervelend zougaan vinden om het westerse leven op te zoeken in Azie. Maar vooroordelen zijn niet zinvol dus eerst ervaren en dan pas oordelen. Dat bleek een goed idee want ik vond Vang Vieng fantastisch. Niet alleen om dat Westerse stuk, integendeel, het bleek een supermooie omgeving te zijn en ik slaagde erin om de bungalow te vinden met misschien wel het allerbeste uitzicht ever (zie foto's album vang vieng). Ik stuurde een mailtje naar ons pap en mam om te vertellen dat ik het mooiste plekje op de wereld gevonden had en toen me afvroeg waarom eigenlijk kwam er de volgende conclusie: mijn bungalow had schone lakens, een warm dekbed, een schone badkamer met warme douche, een goed slot op de deur, fantastisch uitzichten een flinke dosis rust (ver weg van de westerse drukte in het centrum). Al snel realiseerde ik me dat deze conclusie toch wel erg veel overeenkomsten vertoonde met de Kempstraat in Duizel. En het uitzicht op Patrick is zelfs nog wel 100 keer beter dan het uitzicht op de bergen. Dus het zou niet moeilijk moeten zijn om dit gelukzalige gevoel ook thuis vast te houden!
Het enige wat Duizel niet te bieden heeft is het tuben zelf natuurlijk. Tuben is ronddrijven op de rivier in een opgeblazen traktorband. Met een biertje erbij en af en toe wat rotsen tegen je billen. Maar wat het tuben zelf nog leuker maakt, zijn de schommels/trapezes waar je aan kan gaan hangen bij de barretjes langs de rivier. Ik had bedacht om dit niet te doen, want er liepen verdacht veel mensen door het dorp met verband of gips rond hun ledematen of flinke schrammen. Maar toen ik het even afgekeken had bij anderen en een biertje gedronken had, leek het me opeens een heel goed idee om het wel te proberen!!! En het was duidelijk helemaal de bom om dit te doen. Toen ik voor de tweede dag ging tuben nam ik me voor om alle schommels uit te proberen, inclusief de hoogste. Ik durfde echt niet, maar toen ik een bekend intro hoorde en tegen mezelf zei: 'als dit het baywatch nummer is, dan moet je anne', was ik de klos. Ik krijg weer hartkloppingen nu ik dit vertel haha het was doodeng maar ik heb het gedaan, en ik kreeg een groot applaus van het publiek bij de bar want ik was wel het eerste meisje die ochtend die het aandurfde. Yeah girl power! Trouwens, de dag na al die schommels was mijn lichaam helemaal op, alles deed zeer en het voelde alsof ik een flinke griep had, gewoon doordat je als je vanaf 8 meter het water in valt, niet altijd even prettig terecht komt. Maar het was fantastisch, alhoewel ik toch last had van een schaamtegevoel toen een bootje met monnikken langs de barretjes kwam varen foto's begon te nemen van al die westerlingen in hun zwembroeken en bikini's. Ja, nu waren zij aan de beurt om ons eens op de foto te zetten, want dit was voor hun natuurlijk ook heel apart om te zien! En na het tuben zak je onderuit in een restaurantje (alle restaurants hebben trouwens dezelfde kaart in Vang Vieng, bizar) en kijk je achterelkaar herhalingen van Friends. Klinkt suf, maar was heerlijk en een goede manier om te ontspannen. Zeker als je het samen kunt doen met de vier leukste mensen die je eerder op je reis ontmoet hebt (Bjornar, Claire, Steve and Ruth) en in de Friends bar weer terugziet!! Supersupersuperleuk om hen weer terug te zien en bij te kletsen.
Behalve het tuben en het chillen in de bungalow ben ik ook nog een dagje gaan fietsen met Claire en de nederlandse Lizzy om de grotten te gaan bekijken. Was ook zeker de moeite waard en erg gezellig. En een duik in een blue lagoon na de klim in de grot was ook niet onaangenaam!

Maar na deze aangename Westerse break, vond ik het echt weer tijd om terug te keren naar the real Laos. Dus hop in de bus naar Luang Prabang (oude hoofdstad, tevens op de wereld erfgoed lijst). De busreis was echt fantastisch!! Duurde ongeveer 7u maar was echt ongelofelijk mooi. We kwamen door allerlei kleine dorpjes in de bergen waar ethnische minderheden woonden. Kindjes is smoezelige klerenaan het werk met een grote mand op hun rug met daarin takken of eten, broertjes en zusjes die voor elkaar zorgen (meisjes van een jaar of 7 die hun kleine broertje van 1 of 2 jaar met zich mee droegen in een buidelrugzak), een kraan waar het hele dorp zich bij moet wassen, etc etc. Genieten dus van de reis.
Over Luang Prabang had ik veelgehoord, voor velen het beste plekje in Laos. Voor mij helaas een iets minder fijn plekje, misschien omdat ik al zoveel van Laos gezien had en dit vooral weer een samenscholing van toeristen was, of misschien omdat ik me echt niet fit voelde en de muffe schimmelhotelkamer ook niet hielp om beter te worden. De nightmarket vond ik wel super, overal kleine lampjes, superveel kleuren en een heleboel mooi lokalespulletjes!! Ook de waterval die we bezochten op Bjornar's verjaardag was de moeite waard, maar ook weer erg toeristisch. Op een van de ochtend ben ik om half 6 opgestaan om de monnikken in grote getalen te zien bedelen. Mooi om te zien maar weer werd de ervaring bedorven door de westerse toeristen die met hun grote camera's over straat renden achter de monnikken aan om het perfecte plaatje te schieten. Ik schaamde me kapot. Ik wilde trouwens graag samen met de monnikken mediteren en had gehoord dat het in LP kon, maar bij alle tempels waar ik ernaar vroeg, werd er niet gemediteerd of alleen op een andere dag. Jammer!! De leukste ervaring in Luang Prabang was toch weer een lokale ervaring. Ik ging een pakketje met souvenirs versturen voor Kerst en moest meer betalen voor het versturen dan voor alle cadeautjes die in het pakketje zaten. Dus ik was lichtelijk geirriteerd maar werd al snel opgevrolijkt toen een man me vroeg om mee te feesten in de tuin van het postkantoor. De dag erna zou het een nationale feestdag zijn en dan werd nu alvast gevierd. 'You beerlao?' 'yes I beerlao!'. Haha, de uitnodiging was duidelijk! Dus werd ik meegenomen naar de tuin waar alle medewerkers van het postkantoor genoten van de beerlao, eten en een potje petanque (jeux de boules). En ik mocht meegenieten. Heel interessant was vooral dat ze nauwelijks engels spraken maar op alles wat ik zei reageerden met een enthousiast: heuuu!!!! (als in een voetbalwedstrijd waar oranje een doelpunt scoort). 'You like Lao? Yes! Heuuu!!!', 'You married? No? Heuuu!!!' etc. Ik lag in een deuk om deze vrolijke mensen en ze leken het een hele eer te vinden dat ik er was. Of ik mijn vrienden ook uit mocht nodig, ja tuurlijk heuuuu!!! Dus Bjornar en Claire kwamen meegenieten en tezamen met de inmiddels dronken postbodes speelden we een aardig potje jeux de boules. Gezelligheid!

Na 4 dagen besloten we dat het tijd werd om van de toeristenroute af te wijken en het avontuur op te zoeken. In mijn nieuwere reisgids stond dat er een nieuwe grensovergang met Vietnam was geopend voor toeristen dus onze reis zou verder in die richting gaan. We namen een lokale bus richting Nong Khiaw, een dorpje aan de rivier (foto van de bus). In de bus vielen de locals tegen onze schouders aan in slaap. Ik moest me inhouden om niet zachtjes over het hoofd van die lieve oude mevrouw te aaien :) Nong Khiaw was een heerlijk rustig dorpje, maar we hadden niet zo heel veel tijd dus na een gezellig avondje wilden we de volgende ochtend de boot nemen naar Muang Noi. Totdat Anne iets opliep dat nogal veel leek op een voedselvergiftiging. Maar ik wilde echt niet alleen in die bungalow blijven en eerlijk gezegd, overgeven op een boot is nog niet eens zo verkeerd (wederom sorry voor de details!). Het onbijt met de beschimmelde baguette sloeg ik over trouwens, leek me niet zon goed plan. De 6u durende bootreis scheen fantastisch te zijn vanwege de supermooie omgeving, maar zoals jullie al wel zullen verwachten, Anne zag niet veel meer dan de zijkant van de boot en de voeten van de mensen terwijl ik probeerde te slapen.
Muang Noi bleek inderdaad helemaal vrij te zijn van toeristen en ik voelde me bevoorrecht om dit plekje gevonden te hebben. Helemaal back to basic; afval gooien we uit ons huis op de grond, kinderen spelen tussen dit afval met de kippen die ervan eten, aan het eind van de dag doen we de was in de rivier en daarna nemen we zelf een bad in die rivier. Kleine jongetjes lopen rond met messen maar ik zag ook een jongen van een jaar of 10 met een echt geweer. Laten we hopen dat hij dit gebruikt om zijn vader te helpen bij het jagen. Kijk vooral ook niet in de keuken van het restaurant (zo kun je het niet eens noemen trouwens) waar je gaat eten, want je gaat spontaan overgeven. Het mes wat we gebruiken voor het slachten van de kip, gebruiken we ook voor de tomaten, sinaasappels en jouw broodje. Salmonella watte? Wat ook bij back to basic hoort is natuurlijk ongediertje, waar ik om 23u savonds kennis meemaakte toen een vriendelijke doch nieuwsgierige rat door mijn kamer trippelde. Ik dacht, die jaag ik wel even weg, maar de nieuwsgierige rat bleek ook erg volhardend te zijn en het lukte haar om mij 3u wakker te houden. Niet moeilijk, als je besluit om gewoon op mijn nachtkastje rond te hangen, mijn oordoppen en zeep op te eten en constant te ritselen met de plastic zakken. Maar ik werd wel steeds moe-er en na die 3u bedacht ik me dat ik hier mijn boeddhistische wijsheden wel eens kon gebruiken. Ik gaf de rat een naam, ratatouille, zei haar dat ze welkom was maar dat ik ging slapen. Ogen dicht en slapen. Hoppa, zo makkelijk is dat. De volgende ochtend realiseerde ik me echter wel dat dit niet echt een normale ervaring was, zeker toen ik Bjornar en Claire vertelde over mijn nieuwe vriendin en ze zich met open mond afvroegen of ik echt was gaan slapen met die rat naast me. Ja! De eigenaar van het guesthouse bood me trouwens wel een andere kamer aan, zonder bamboe, maar met muren van beton. En gezien mijn zieke conditie, kon ik het toch ook wel heel erg goed gebruiken om de rest van de dag bij te slapen. 'S avonds voelde ik me weer beter, mede dankzij de zeer goede zorgen van zuster Claire tijdens mijn tweedaagse ziekzijn.

Vervolgens namen we weer een lokale bus (er gaat er maar 1 per dag), richting de vietnamese grens, nieuwsgierig naar wat ons daar te wachten stond. Ook in dit busje proppen we gewoon 20 mensen, terwijl we stoelen hebben voor 10 mensen. Maar dat geeft allemaal niks, zolang we het raam open zetten. Wederom een mooie rit langs bergstammen en na 6u kwamen we aan bij de grens. Daar troffen we groepje oude Thaise snoeperds inclusief stok, die er niet over uit konden hoe beautiful and handsome Claire en ik waren. Nou, das toch fijn om te horen, ook al zijn jullie een piepklein beetje op leeftijd, thank you. Vervolgens werd ik opeens en heel direct ondervraagd door een Vietnamese douanebeambte (foto) genaamd Gsang (dat betekent overwinning trouwens). Dat ging zo (hij deed dit alles met een stalen gezicht):
'Where you from?' - Holland
'How long you stay in Vietnam?' - two weeks
'You have sweetheart?' - sorry what?
'You have lover?' - ehh yes I have..
'I am sorry to hear that' - ehh.. ok... you don't have a partner?
'No, I am waiting for you!' - eh haha you want to marry me?
'Yes, we have kantine here for wedding ceremony!' - haha okay maybe next year
'Okay, I wait for you, was very nice to meet you!'
Dit was erg interessant. Ik ben altijd op mijn hoede bij die grensovergangen want ik vind het spannend en die mannen die hebben veel macht en ik wil heel graag de grens over. Maar dit bleek spontaan een positieve humoristische ervaring te zijn, aan het einde van het verhaal moest hij lachen en ja ik mocht ook met hem op de foto, want die hebben we volgend jaar nodig, die vergroten we uit en hangen we in de kantine voor tijdens de ceremony. Thanks Gsang, voor dit warme welkom in Vietnam!

Zo, na 3u verder rijden kwamen we aan in Dien Bien Phou, onze stad voor de nacht. Weinig bijzonders volgens de boeken, maar volgens ons wel interessant!!! We zaten al in de bus bij een paar vrouwen met mooie sjaals om hun hoofd en speciale klederdracht, duidelijk een van de bergstammen. Maar in Dien Bien Phou bleek 1/3 van de bevolking, ook op straat, te bestaan uitverschillende ethnische minderheden.Op de fiets, motor, wandelend, de normaalste zaak van de wereld. Supermooi om te zien hoe al deze verschillende populaties sameneen stad delen. Vooral de dames die een hoge knot op hun hoofd hebben, daar een sjaal overheen en dan de helm er bovenop. En ik dacht dat ik een lang hoofd had maar zij spannen zo de kroon!

Na een nachtje Dien Bien Phou de bus naar Sapa, een van de noordelijkstestadjes in Vietnam, tegen de grens met China aan.Bekend om de fantastische uitzichten en verschillende bergvolkeren. Voor ons vanaf nu bekend om de KOU! Ik heb net een lekker warme winterjas op de kop getikt want anders gaat dat niet goedkomen met mij! Bovendien is het enorm mistig, we zitten hoog in de bergen en dus letterlijk in de wolken, en de uitzichten zijn er dus niet. Dat is echt balen, want het schijnen de mooiste uitzichten van Vietnam te zijn.. Vanmorgen tijdens het ontbijt kwamen een paar dames van een van de bergstammen met me praten, engels ja. Kun je het je voorstellen, denk je datbergstammen alleen elkaar en hun eigen ruimte hebben, spreken ze opeens engels en hebben ze een mobiele telefoon. Ik was helemaal ontzet hahadit had ik niet verwacht! Maar ja, natuurlijk proberen deze mensen ook geld te verdienen, en als dat geld te halen is inSapa en je kunt daar komen door 1 uur te wandelen, dan ga je daar natuurlijk naartoe. Ik heb met ze afgesproken dat ze me morgen meenemen naar hun dorp, en ze leken heel vastberaden dus hoop dat het gaat lukken. Zou graag een homestay doen, dus bij ze slapen, ze zeiden dat het kon. Dit is overigens veelbelovend, want tot nu toe heb ik van alle mensen die trekkings hebben gedaan met homestays begrepen dat je uiteindelijk eindigt in een soort hut waar je alleen met de toeristen slaapt. Geen homestay dus!!! Maar als deze dames mij meenemen naar hun dorp, en ikben de enige en ik kom niet met een tour of met een gids, dan komt het misschien wel goed. Ben erg benieuwd!! Zal wel het eea van ze moeten kopen om het te kunnen doen, want uiteindelijk doen ook zij niets voor niets natuurlijk.

En over twee dagen neem ik de nachttrein naar Hanoi. Daar wil ik een paar dagen op mijn gemak komen, bijtanken met voedzaam eten, de zon weer voelen. Dan doe ik een tripje naar Halong Bay, genomineerd voor de lijst met de 7 wereldwonderen. En dan hoop ik via Ho Chi Minh City, via Jakarta op Bali uit te komen om daar de kerst door te brengen. In de zon, zonder winterjas. Met Siem! Maar wellicht update ik jullie vantevoren nog wel even, want zoals het nu gaat ervaar ik zoveel dat ik wel kan blijven schrijven.

Bedankt voor alle leuke berichten en ik hoop dat iedereen een fijne Sinterklaas heeft gehad en alvast geniet van de voorpret mbt kerstmis! Ik zie hier af en toe een kerstboompje staan, maar het ontbreekt gelukkig aan de kerstliedjes. Dus die zal ik samen met Judith in Bali wel zingen om toch een beetje kerstgevoel op te wekken!

Veel liefs voor iedereen, groetjes van de inmiddels bevroren Anne
(verwarming, daar doen we niet aan, dus je slaapt maar lekker in je winterjas...!)