Soo-a s'day!

Een berichtje vanuit Siem Reap, voordat ik overmorgen probeer om de grens met Laos over te gaan, met een samenvatting sinds het vertrek uit Sihanoukville. Samenvatting dus...als het lukt...want ik zit zo vol met verhalen dat ik moeite heb om de boel te ordenen.

Een mens heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn.De relativering heeft inmiddels grandioos toegeslagen. Het is zover: de Cambodjaanse manier van leven is normaal geworden. Een klein houten hutje, al dan niet op palen, delen met het gezin (+/- 10 mensen), voorzien in eigen onderhoud (een koe, een rivier en een rijstveld in je achtertuin) en vervoer (1 fiets en misschien zelfs 1 scooter), geen warm water, gewoon 1 grote teil (om in te koken, badderen, de was te doen, te spelen), de dag starten om 5u sochtends en een middagslaapje van 12 tot 3, spulletjes verkopen op straat aan de buren en toeristen en verder samen rondhangen als het werk gedaan is. Geef de kids een leeg blikje of een kapotte lege fles en ze zijn de hele dag vol plezier aan het spelen; ze wekken stuk voor stuk de indruk dat ze het naar hun zin hebben en lachen de hele dag. Who needs een Wii spelcomputer??
Dit hele fantastische relativeringsproces heeft natuurlijk ook een keerzijde. Het wordt bijna onmogelijk om je bewust teblijven van de voorkeurspositie waarin je je bevindt (lees: 3 maanden vakantie) en te genieten van al het bijzonders om je heen. Het is heel gewoon om hier te zijn, rondte karren in de tuktuk en the cambodian way of life te ervaren. Dit 'gewone gevoel' is vast het gevaar van een langere reis. Hetvoelt niet als vakantiemaar lijkt een doodgewoon leven. En dat vind ik dan weer doodzonde. Gelukkig leveren de gesprekken met andere backpackers ook weer inzichten op en leef inmiddels in de veronderstelling dat de enorme hoeveelheid aan indrukken ervoor zorgt dat het onmogelijk wordt voor je hersenen om die stroom aan informatie te verwerken. En het dus ook heel lastig is om je bewust te blijven van alhet bijzonders om je heen.

Om te starten met een van de bijzondere dingen: Phnom Penh. De hoofdstad van Cambodja. We wisten dat het einde van het regenseizoen grootst gevierd zou worden in de dagen dat we er zouden zijn, maar we wisten niet dat de bus ons daarom ook 20 kilometer buiten de stad zou dumpen.. Daar sta je dan, met ongeveer 13 welwillende tuktukdrivers om je heen die je allemaal voor een very special price my lady naar de stad willen brengen. Na enig overleg besloten we dat we best met 6 volwassenen en 3 kinderen in een tuktuk zouden passen (gemaakt voor 2 a 4 personen). Al die chaufs over de flos want ja dan zou er maar 1 van de 13 geld (lees: de hoofdprijs) gaan verdienen, dus: 'no can do!'. Maar de aanhouder wint en 15 minuten later waren we los!! En wij niet alleen. Samen met ons probeerden duizenden mensen de stad binnen te komen om het waterfestival mee te vieren., En dan kun je zelfs met 11 mensen in een tuktuk! Of met 6 mensen op een scooter. Ik vond het fantastisch, iedereen dezelfde kant op, hele families van het platteland op een voertuig,samenhorigheid ten top. Een dag laterzijn we zelf ook naar de rivier gegaan om het spektakel te aanschouwen, maar het spektakel kwam dit keer vooral uit de lucht in de zin van een enorme hoeveelheid regen. Om het seizoen mee af te sluiten denk ik :) huppakee binnen no time alles onder water, want ze hebben natuurlijik niet zon fantastisch rioleringssysteem als wij. Desondanks toch de moeite om alle verlichte boten te zien en daarna vuurwerk waar de Chinees op de hoek niets bij is.

Ook bezochten we het Tuol Sleng museum, bekend als S21, het oude schoolgebouw wat door de Khmer Rouge ttv de oorlog werd gebruikt om mensen onder druk te zetten, uit te horen en te martelen tot de dood aan toe.Het is nu dus een museum en een oase van informatie om nog meer te kunnen begrijpen van de oorlog waarbij naar schatting 1/3 van de bevolking overleden is. Madita en ik hebben er ruim 3 uur rondgehangen en waren helemaal gesloopt naderhand, indrukwekkend. Uiteindelijk is het hele verhaal terug te leiden tot het Milgram experiment, waarbij een iemand macht kan uitoefenen over een groep mensen en ze tot weerzinwekkende dingen kan brengen. Zo ook Pol Pot, die aan het hoofd stond van de Khmer Rouge en in de overtuiging leefde dat Cambodja compleet zelfvoorzienend kon worden, afgesloten van het buitenland. Wat dus resulteerde in situaties die vergelijkbaar zijn met Hitler, de tweede wereldoorlog en de jodenvervolgingen.Google de rest van het verhaal maar, want ik kan hier uren over doortypen. Zie de foto's.

Na 2 nachten Pnom Penh vertrokken we naar Battambang, omdat we gehoord hadden dat de boottrip van daar naar Siem Reap helemaal de bom zou zijn. Maar als we er toch zijn, kijken we ook wel even rond natuurlijk, dus troffen we om 7u savonds in het park allerlei Aerobicsgroepjes die onder leiding van een flitsende Cambodjaan zichzelf in het zweet werkten op de Cambodjaanse muziek. Alhoewel ik toch de indruk heb dat 5 minuutjes Zumba toch echt meer calorieverbanding oplevert. Laat ik zeggen dat het tempo nou niet bepaald hoog was en het de term 'exercise' een beetje overmoedig leek. Maar wel heel grappig om te zien!
Oh en laat ik niet vergeten dat de nacht in het hotel ook bijzonder was. We backpacken dus we delen de badkamer als dat goedkoper is, maar dit keer bleken we de badkamer tegenover onze kamerte delen met de halve stad. Waarin een hoop mensen leven die hun behoefte doen in het donker zonder de deur op slot te doen. En mensen hele viezen geluiden maken. En dingen doen die we echt liever niet hadden willen horen en zien. De hele nacht door. Dus laat die douche ook maar zitten de volgende ochtend.. Maar ja, wij willen toch het echte Cambodja zien? Juist ja... We boekten ons ticket voor de boot en ik werd gevraagd om de namen te noteren zodat we opgehaald konden worden door de tuktuk in siem reap. Hmm, wat zal ik er eens van maken.

De volgende ochtend, zonder te douchen dus,op het dak vande boot richting Siem Reap. En ja, het was inderdaad de moeite! We voeren langs drijvende dorpjes, inclusief drijvend politiebureau, een drijvend bos en een heleboel bootjes. Het mooiste vond ik eigenlijk nog wel dat de boot waar op zaten eigenlijk een soort van bus was voor de locals. Dus mensen stapten op en af gedurende de rit, en pakjes werden bij mensen thuis bezorgd op hun drijvende huis. We maakten even een sanitaire stop bij een drijvend restaurantje, en de wc betrof een fantastische constructie. Namelijk een gat in de bodem van het huis. Ja zo simpel kan het zijn, gewoon even goed richten en dan moet het wel lukken. Echt supergrappig, een hele leuke ervaring. Toen we in Siem Reap aankwamen, stond daar inderdaad iemand met een bordje met 'onze namen'. Check de foto.

Nou dan kom je dus in Siem Reap waar iedereen naartoe gaat om HET wonder te zien, het grootste religieuze complex ter wereld, Angkor Wat. Plus alle tempels eromheen. Je kunt er makkelijk een week spenderen en dan heb je misschien alles wel gezien. Maar drie dagen is ook prima, want zoals ik al zei zie je niets meer bewust op een gegeven moment, laat staan dat je er nog van kunt genieten. Maar aangezien we het beste graag tot het laatst bewaren hebben we eerst wat andere dingen ondernomen en zijnwe de afgelopen dagen pas de tempels gaan bekijken met Angkor Wat als de allerlaatste.
Eerst zijn we naar een Cambodjaans kinderziekenhuis gegaan waar een concert gegeven zou worden om geld binnen te halen voor het ziekenhuis. Wij dachten aan een houten hutje, met een vloertje dat we zouden gaan delen met een heleboel kindjes. Helaas... we werden ontvangen in the training centre, de universiteit van het ziekenhuis, wat veel te mooi, veel te groot, veel te luxe en veel te koud was (who needs airconditioning?). Daar baalden we van, want geld geven leek ons in dit geval niet echt nodig. Maar toen kwam de directeur van het hele gebeuren op het podium, dr. Beat Richner, een Oostenrijkse kinderarts die na de Khmer Rouge maar liefst vijf kinderziekenhuis op poten heeft gezet in Cambodja. En hij speelde eerst wat cello voordat hij zijn verhaal afstak. Ja, het viel niet te ontkennen dat hij gewoon enorm goed werk heeft geleverd en dit graag wil blijven doen. Alles wat er in het ziekenhuis gebeurd is gratis. Iedereen is welkom. De medische zorg is van een zeer hoog niveau en dankzij het ziekenhuis kan 85% van de Cambodjaanse kinderen zelfs ernstigere ziektes overleven. Ze werken met allerlei protocollen, waaronder een succesvolprotocol om HIV-besmetting van moeder op kind tijdens de bevalling te voorkomen. Tja, daar kunnen andere kinderziekenhuizen zich absoluut niet mee bezig houden, daar ben je al blij als ze schone naalden gebruiken.. Al met al een heel indrukwekkend verhaal, geillustreerd met een filmpje en een man met een missie. Met de vraag of de jonge mensen misschien bloed wilden geven en de oudere mensen geld wilden doneren. Trouwens, het grootste deel van de bezoekers was afkomstig van de luxe hotels in Siem Reap, waar je tot 350 dollar per nacht betaald. Dus die konden vast wel wat missen. Niet voor niets dat dr. Beat Richner maar liefst 5 miljoen dollar ophaalt per jaar met zijn concerten (iedere zaterdagavond). Het was allemaal erg interessant en afgezien van die veel te chique omgeving vond ik het zeer zeer de moeite waard.
Maar om iets meer van het gewone Cambodja te zien besloten we om daarna een schooltje en een weeshuis te bezoeken. Dat was toch ook wel iets leuker eigenlijk. En ik zie liever een paar spelende kids dan 20 tempels. Nu wel houten hutjes, wat basic schoolmaterialen, maar wel een landkaart om te laten zien waar dat inieminie nederland nou ligt. Kinderen spraken ook hier aardig Engels dus we konden flink wat vragen en zij wilden ons natuurlijk ook vanalles vragen. Ze gaan sochtends naar school en werken smiddags op een boerderijtje waar ze hun eigen groenten verbouwen en dieren houden. Aan het einde van het verhaal mocht ik mee springtouwen en de kids lagen natuurlijk in een deuk om die lange slungel te zien springen. Ik zelf trouwens ook, want niets aanstekelijker dan een groepje schaterende kindjes.

En dan, uiteindelijk, Angkor Wat en de rest van de 1000 jaar oude tempels. Mijn voorkeur ging uit naar de jungle tempels, waar de natuur in de afgelopen 1000 jaar dus aardig zijn werk heeft kunnen doen. Overal enorme bomen en wortels waardoor de tempels half ingestort zijn of op zijn minst scheefhangen. Ik snap wel dat ze de film Tomb Raider hier opgenomen hebben, het is ook een magische omgeving op zich. De leukste tempel was wel die ene, de-alles-mag-hier-tempel-maar-je-bent-wel-gigantisch-de-sjaak-als-de-stenen-rollen-en-de-boel-instort. En waar ze ook nu nog de natuur zijn gang laten gaan. Deze tempel ligt op 66 km van de andere tempels dus ze nemen niet de moeite om daar de boel te restaureren zoals ze dat wel bij alle anderen doen of hebben gedaan. Dat werd klimmen dus, zie de foto's.
Maar daarnaast was Angkor Wat zelf ook fantastisch natuurlijk. We brachten er onze laatste ochtend door. Om 5u aanfietsen om er op tijd te zijn voor de zonsopkomst. Natuurlijk vertrokken we te laat want zo gaat dat met die laidbackpakkers, dus als een dolle mijn spinningkunsten moeten gebruiken om nog voor het licht aan te komen. Ja het was mooi, maar helaas waren er ook nog een paar duizend andere toeristen die er wel zin in hadden om de zon achter de torens op te zien komen. Ze zijn trouwens een van die torens aan het restaureren en daar baalde ik van want dan kun je het vergeten om een mooie foto te maken (zie boven dit verhaal, de mooie groene stijger op de foto...).Hoe dan ookfijn om er te zijn.Ik denk niet dat Elle en Michiel overdreven toen ze de boel een paar jaar geleden omdoopten tot Angkor Wauw.

Inmiddels zitten we al een week in Siem Reap, vooral dankzij mij want ik moest nog een visum voor Laos zien te ritselen en dat is allemaal erg lastig als er steeds feestdagen tussen zitten! Maar vanavaond kreeg ik dan eindelijk mijn paspoort terug met een mooi visumpje erin dus we kunnen weer los. In de afgelopen week hebben we veel locals leren kennen, lol gemaakt met de mensen die in het hostel werken en veel ondernomen met andere backpackers. Ik heb me goed vermaakt, met name vandaag toen we besloten om een luxe hotel te zoeken om aan het zwembad te kunnen liggen. Voor 5 dollar mochten we erin en eindelijk had ik de rust om te beseffen dat ik in een enorm bijzonder land zit en het niet gewoon of normaal is dat ik dit allemaal mee mag maken. Heel fijn dus, het stelde me gerust dat ik er nog wel van kan genieten. Morgen vertrek ik per bus naar Kratie, daar blijf ik een nachtje, en dan neem ik de volgende dag de bus naar de grens om een paar dagen in Don Det te verblijven, een van de 4000 eilandjes in de Mekong rivier. Madita gaat naar Thailand dus Anne gaat op zoek naar nieuwe vrienden, maar dat zal best goedkomen.

Nog even een opsomming om een indruk te geven van Cambodja, waar:

- de rode wegen, de felgroene rijstvelden, de monniken in het oranje en de strakblauwe lucht voor prachtige schilderijen zorgen

- het uiterlijk van de cambodjanen bepaald wordt door pyama's, alles bedekkende kleding en witmaakcreme

- de vrouwen werken, de mannen genieten van hun rust als de toeristen de tuktuk hebben verlaten om een tempel te bekijken

- de ober in ons guesthouse 50 dollar per maand verdient, daarvoor iedere dag moet werken, en zijn geld op zijn vrije dag naar zijn familie mag brengen die bestaat uit vader moeder en dan nog 9 broers en zussen

- het vuilnis gewoon lekker in de tuin gedonderd wordt en dat ruimen we vooral niet op want waarom zouden we?

- er overal wel een Engelse menukaart te verkrijgen is maar deze volstaan met grappige spelfouten maar dat doet er niet toe want we weten wat ze bedoelen met een hembuger

- de was gedaan wordt met koud water en weinig zeep, en de schone was vervolgens aan de straat gehangen wordt, midden in het stof van de weg, waardoor je kleren viezer terugkomen dan dat je ze gebracht hebt

- alles vervoerd kan worden per tuktuk of moto, zelfs varkens, zowel dood als levend (zie foto)

- er wel verkeersregels zijn maar niemand ze begrijpt en we graag spookrijden zonder te botsen, maar het liefst met drie autos tegelijk inhalen op een tweebaansweg

- het busvervoer nog wel het meest indrukwekkend is, want we luisteren de hele rit lang naar karaoke met het volume op 128 of kijken naar hele slechte schietfilms waarin het woordje fuck in iedere zin voorkomt, en zelfs oordoppen je niet kunnen beschermen tegen de enorme herrie

Oke, ik geloof dat we wel genoeg weten nu over Cambodja, dus ik sluit graag af met een quote van de week:

Het antwoord op onze vraag ('waarom zitten er zoveel witte vlekken op de handdoeken') luidde als volgt: 'we sometimes wash it with soap'..
Aha.. not always dus...

En dan alvast de quote van volgende week:

Na een lange conversatie met Samoen, onze vriend van het restaurant, en mijn vragen die steeds onbeqantwoord bleven omdat hij het niet begreep('welke spaghetti heb je niet? deze wel of deze ook niet? waarom heb je geen meatballs'), zei hij uiteindelijk: 'I dont like spaghetti' want hij was er echt van overtuigd dat we vroegen wat hij van spaghetti vond...

Oke, ik zeg retrai soo-a s'day en bedankt voor al jullie leuke berichtjes, or-kuhn!