Indiahhhh! Wat ga je daar nou weer doen? Nou gewoon, beetje uitrusten. Beetje overprikkeld raken en verder uitrusten. Rugzakje legen. Ademhalen. En ontdekken. Addicted to ontdekken.

En dus vloog deze dappere tante in de eentje naar Mumbai. The holy land! Ik durfde eigenlijk niet. Eerder nooit en nu nog steeds niet. Dacht steeds dat ik er nog niet klaar voor was, dat het teveel zou zijn, dat ik t niet aan kon. Gewoon bang dus voor iets wat ik niet kende. Totdat ik begin december 2013 ineens voelde dat ik niet zo moest kippen en gewoon moest gaan. Schop onder je hol. Soms is t nodig. Heb ik van m'n vader geleerd. En daar ging ze. Impulsief en aardig onvoorbereid.

Een dergelijke voorbereiding zorgt ervoor dat je in het vliegtuig dingen ontdekt die je eerder had moeten bedenken. Buiktyfus vaccinatie? Kak. Malaria tabletten? Kak. Het zijn de eerste avonturen die je aan gaat en dan vanzelf overkomt. En dan ontdekt dat het niet zo avontuurlijk of eng was after all. En dat geeft je dan een heel fijn en groots gevoel, like you've got it all handled. En zo is het met alle ervaringen die je op een vakantie of reis tegenkomt. Het confronteert je met dingen die je, als je altijd thuis zou blijven, niet tegen zou komen. Het vergroot je wereld en maakt je rijk. En dat is waarom ik steeds die tas weer aan m'n rug hang en ga.

Via Dubai vloog ik naar Mumbai. Eerste deel: half leeg vliegtuig dus alle ruimte. En een krijsende tweeling van ongv 2 jaar naast me. Wow. Ik wil echt nog even geen moeder worden. Das altijd fijn als je dat voelt terwijl je omgeving aan een heuse babyboom lijkt te beginnen terwijl jij zelf nog niet over de voorwaarden beschikt :) goed Mumbai dus. Tweede deel: een vlucht vol metIndiërs. Yes the journey has begun! Dat weet je zeker zodra je buurman zijn oren begint schoon te maken met zijn pen, even naar zijn oogst kijkt en de pen weer terug in zijn oor laat graaien. Het is weer zover.

Vijf uur overstaptijd op Mumbai. Gelukkig ben ik altijd hoogstens blij als ik op een vliegveld ben. Je kunt niks. Je hoeft niks. En dus moet je wel niks doen. Zon goeie oefening! En heel ontspannend. Ik vind dit vliegveld heel boeiend. Het hoort bij de dichtstbevolkte stad vanIndia. De start- en landingsbaan lijken elkaar te kruisen. Dat lijkt mij persoonlijk niet zon efficiënt iets. Later zou blijken dat niets inIndiaheel efficiëntgeorganiseerd is. Naast de banen staan minihutjes met twee mensjes erin. Wat dóen ze daar? Vogels verjagen? Niet heel effectief dan, want het wemelt hier van de vogels. De banen opruimen als een vliegtuig iets achterlaat? Piloten begroeten? Geen idee. Ik moet dit nog uitzoeken. Anyway. Naast het vliegveld wemelt het van de sloppen. Op en van de golfplaten daken ligt een kindje, op zijn buik, met zijn hoofd in zijn handen. Te staren naar de vliegtuigen. Het vliegveld is zijn achtertuin. Zou hij het leuk vinden? Zou hij zwartgeblakerde longetjes hebben? Zou hij gelukkig zijn? Zou hij iets anders kennen dat dit, de ongezonde situatie waarin hij leeft?

Ik check mijn tas in voor m'n vlucht naar Goa. Hoogstens onbetrouwbaar wat ze hier doen. Een vrouwtje staat te selecteren wie er hier moet inchecken en wie er naar de vertrekhal moet. Ze vraagt de passagiers niks. Geen aankomst, bestemmings niks. Ze stuurt mij gewoon als enige naar de balie. Zou dit wel oke zijn... Loslaten An. Je tas. Alles. Daar kwam je voor, weet je nog? Het is net ochtend inIndia. Ik ben inmiddels bijna 24u wakker dus het kan ook zijn dat ik lichtelijk hallucineer. Wat een slecht idee om zon goedkope vlucht te boeken die 24u duurt in totaal, zo slecht voor je ritme. Ritme? Anne.

Op m'n vlucht naar Goa vind ik drie andere westers ogende mensen. Mooi. Eenmaal aangekomen in Goa ligt m'n tas als een vd eerste op de band. Dat loslaten he, dat beloont zich prima. Als ik naar buiten loop word ik begroet door minstens 40 Indiase kleine hoofdjes, roepend. Ergens zie ik een veelbelovend bordje: "Letelaarf". Ik doe het ervoor. Een rit van twee uur brengt me via veel koeien op de weg, toeterende vervoersmiddelen, riksja's en prachtige vrouwen naar mijn bestemming. Arambol beach. Het is 16u smiddags, ik kan nog snel even de zee in. Op het strand is het een grote verzameling aan hippies. Ik glimlach. Jij wilde toch ander publiek? Nou dan kun je het krijgen ook An. Alles mag en alles kan hier, zoveel is duidelijk: dreadlocks, oma's, tattoos, gitaren, digeridoos, trommels, kleurrijke types, zwart, wit, alles is hier. Een rainbow gathering is er niks bij.

De dagen erna zijn heel chill. Ik zit in een hutje aan het strand bij Basho. Ik ontmoet Lyn die de yoga and creative writing retreat zal gaan leiden waaraan ik later deelneem en alle vrienden die ze al heeft gemaakt. Ik hang rond met de dudes van basho, heel chill en laat me rustig zakken in de soft Indian landing I get in Goa. Goa is gek trouwens. Echt crazy. Its a spiritual Disneyland. Je kunt hier echt alles krijgen. Alle soorten yoga, meditatie, chanting, Kria, reiki, tantra, echt alles. Sochtends word ik wakker van de osho meditatie next door. Roepende en krijsende mensen en Russische dancemuziek. Better get used to it want Goa is half Russisch.

De Indiase man begrijpen is een vak apart en ze verdienen zeker hun eigen alinea in dit verhaal. Op de meeste Indiase stranden kun je bijvoorbeeld niet echt in bikini liggen:het is superongepast om bepaalde delen van je lichaam te laten zien (je buik kan nog wel maar je schouders en bovenlichaam moet echt bedekt zijn!). Starende groepen mannen lopen echt langs je strandbed af (op zondag ook in Goa helaas). Überhaupt hebbenIndiërs nooit les gehad in wat gepast is of niet. Met name het concept van personal space is niet behandeld. Het is soms aardig intimiderend maar ik leer me afzijdig houden en het is een hele goede oefening voor mij in het zichtbaar maken van m'n grenzen. Je wordt voortdurend uitgenodigd om op de foto te gaan met ze. Maar voor de meesten lijkt dat een vrijbrief te zijn om je ongewenst vast te pakken of een kus te geven. In treinen, bussen en op andere drukke plekken wordt er "gegrepen". De enige oplossing om niet met bovenstaande te maken te krijgen is veel kleren aantrekken (verhullen!), een trouwring om je ringvinger dragen en zeggen dat je man er zo aankomt en vooral: geen open contact maken. Oke. Zien jullie dit voor je? Anne die geen open contact mag maken? Weet je hóe moeilijk en hóe saai voor mij! Maar ach, het dient een doel, ik hou heel veel tijd over en merk dat ik soms de grijstinten zie en het wel veilig is om een praatje te maken of een Chai Tea te drinken in een winkel.

De communicatie van de Indiase man is ook bijzonder. Zo zeggen ze graag ja als ze nee bedoelen ("Can I have some bananas please?" en dan uren wachten). Nee zeggen is superonbeleefd en dus lossen ze het zo op. Ik ga dat thuis ook doen :) als ze hun hoofd half scheef houden, dan kun er een soort van van uit gaan dat het een ja is. Ze doen ook een "head-bop". Een soort van schudden met hun hoofd in een 8-vormpje. Ben er nog niet uit wat dat betekent.

Een van de avonden is er een concert bij basho, bij mij thuis dus. Zo voelt het ook. Ik moet me bedwingen om niet in de keuken te gaan staan en mee te helpen als ik m'n vrienden zie zweten. Het is te gek. Zeker 100 man komt luisteren naar allerlei instrumenten die elkaar improviserend aanvullen. De beatboxer uit Berlijn scoort punten. Maar de zangeres uit Zweden ook. Evenals de kerel die op twee stierenhoorns speelt, te gek geluid. En de man uit Duitsland die normaal viool speelt bij een of ander philharmonisch wereldbekend orkest. Aan het einde van de avond staat 95% van de bezoekers ecstatic te dansen in het zand. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Het is superchill. Een van m'n vrienden trekt me uit de menigte en neemt me mee richting de boomhut. M'n vriend Solman is jarig en ik hoor er blijkbaar bij. We zingen met z'n allen en Solman geeft iedereen een hap taart (banana chocolate cake) en je moet een hap teruggeven. Wat een mooi ritueel! Ik ga het invoeren op 17 aug aanstaande. We dansen de nacht in en ik voel me heel oke.

Volgende dag begint de Retreat savonds. Ik lig smiddags luierend op t strand enorm gezonde tarwegrassapjes weg te slurpen (de eigenaar heeft me op een ayurvedisch dieet gezet sinds ik verkouden ben, beste dieet ooit, met alleen maar groene sapjes). Om 16u ontdek ik dat ik niemand meer zie die ook mee gaat yoga-en. Ik besluit om in m'n eentje naar mandala (onze thuisbasis voor de Retreat) te gaan. Solman brengt me naar de weg maar moet weer aan t werk. I can do this! Ik onderhandel me suf voor een ritje naar mandala maar ga stuk op t feit dat ik geen idee heb waar het is. Well prepared Anne. Maar ach, als je mensen wilt ontmoeten is this the way. De betrokkenheid om deze chick naar bestemming te brengen is groot. Na 20 min zijn we eruit. Ik mag achterop n motorbike, en ben de koning te rijk. Addicted to motorbikes, I had totally forgotten about that.

De Mandala is bijzonder. Spacious. Ontspannend. Intens. Vermoeiend. Inspirerend. Het is alles wat ik nodig heb. Zoals ook de Creative Writing en Yoga Retreat. En alles waar ik om vraag. Want zo werkt het hier, speak out what youre looking for and it will come to find you. Zonder zweverig te willen zijn is het alsof hier iets in de lucht hangt waardoor je 24/7 gespiegeld wordt. Het duwt je naar binnen en maakt je mega-introspectief. Dingen vallen op hun plek. Vragen roepen nog meer vragen op of worden eindelijk beantwoord. Ik ga stuk. Ik word natuurlijk ziek. Wat natuurlijk helemaal niet zo fysiek is. We zijn met een groep van 11 mensen, waarvan de meeste uit de USA. Leeftijd 25-47. Onze eerste opdracht is om onze affirmaties uit te schrijven. Lyn bewaart ze voor ons gedurende de week en doet blessings. Ik vind mezelf grinnikend op de wc om 3u sochtends wanneer ik besef dat mijn affirmatie "I want to let go of shit I dont really want to le to of" misschien door het universum iets te letterlijk is opgevat :) gelukkig ontmoet ik Jai, ik heb Lyn een dag eerder gevraagd om een healer, gewoon om eens zoiets mee te maken en het hoort bij m'n affirmatie. Jai sluit ineens halverwege de retreat aan. Als hij hoort dat ik ziek ben nodigt hij me uit voor n consult. Ik was zijn muse voor zijn eerste verhaal omdat hij als enige geen foto had om een verhaal op te inspireren en hij wil met liefde wat voor me doen om me terug op m'n yoga-handen en voeten te helpen. Psychologische yoga noemt ie t. Wha. Je kunt niets verzinnen wat meer in mijn straatje ligt dan dat, right? Hij doet wat een accupuncturist doet aan diagnostiek: tong bekijken en pols lezen. En dan komt er toch een verhaal uit z'n mond dat je echt denkt: dit kán gewoon niet waar zijn. Hoe weet hij dit en hoe wijs is deze dude? I love him right away. Kern van mijn probleem: te snel los willen laten (ik geef het maar eerlijk toe, wat ik doe is niet loslaten maar wegduwen, super niet effectief). He. So true. Ik wil die rugzak leeg hebben! En mijn lichaam signaleert dat prima aan mij door, clearly. Later die dag haalt ie ayurvedische pillen voor me. Voor een healthy digestion. Fine, im in. 12u later, midden in de nacht, zit ik weer op de pot. Of er tegenover. Ik heb nog nooit zon intense kramp in m'n buik gehad. Mijn hele lichaam is koud, mijn buik superheet. Wow dit is vaag en ook een beetje eng. Ik gooi alles eruit. Ook al is het een uitdaging om steeds te kiezen: moet ik zitten of er boven hangen. Het duurt een paar uur maar de volgende ochtend word ik een stuk energieker wakker dan de dagen ervoor. Dit is vage shit! Iedereen lacht als ze m'n verhaal over m'n affirmatie en m'n wilde nacht horen. Lyn: "you threw up? Jeej! Good for you girl, good for you!"

Los van de intensiteit en heftigheid van de week doen we ook veel leuke dingen. Lyn gebruikt in de yogalessen en meditaties iedere dag een andere hindoeïstische godin, om zo kwaliteiten in onszelf aan te moedigen, superboeiend vind ik dat. Snapte er nooit geen reet van maar het krijgt hier steeds meer betekenis. Het creative writing gedeelte is helemaal mijn ding. We worden aangemoedigd om te schrijven, fictie, persoonlijk, thema's, invuloefeningen, brieven. Totally my style. Het doet me goed en de combinatie met yoga is goud. Moving into story. Ik schrijf in t Engels omdat ik anders niks kan voorlezen. Na een sessie op t strand bij zonsondergang en de opkomst van een volle maan ontmoet ik een Amerikaan, Damian, met een banjo. I love him straight away. Terwijl hij speelt hoor ik ineens allerlei zinnen in m'n hoofd. Vijf minuten later staan ze op papier en nog vijf minuten later zingen we samen mijn lied. Ik heb nog nooit zoiets gedaan en ben mega geraakt door wat hier gebeurt. Damian blijkt dezelfde creative writers course gedaan te hebben als Lyn. Zul je altijd zien. Ik ben als een kind zo blij met deze ontmoeting en hoe mijn schrijven en zijn muziek samenkomen. Hoogtepunt. Heel hoog hoogtepunt.

Met een aantal vrouwen doen we bij volle maan ook nog een Burning-sessie. Ik schrijf aardig wat papiertjes vol die we op t strand verbranden. Fikkie stoken, totally my style. En verder... Massage bij mijn nieuwe Tibetaanse vriend die echt overal om lacht. "Oh thats nice", zeg ik als hij m'n schouders doet en meneer ligt in een deuk. Waarom, vraag ik hem. En dan herhaalt hij wat ik net zei. Haha dit is de meest cheerfulle kerel ooit. Na de massage kletsen we over meditatie. Hij doet het niet meer en weet niet te vertellen waarom. Vroeger was hij een monnik. Hij kent mijn stijl niet maar Sakyong Rinpoche kent hij zeker wel. So you buddhist!? I dont know lief, ik combineer gewoon wat fijne tradities met elkaar. En dat voelt goed. Net zoals zijn massage. Hij lacht nog harder als ik uitspreek dat iedereen in Tibet toch mediteert? Ja oke, das best dom, alsof iedereen in Amsterdam blowt. Weer een illusie armer!

En verder... Gaan we een paar keer naar de drumcircle, maak ik vrienden met ehm dinges uit de Dominicaanse Republiek die me mooiste veer ooit geeft, gewoon omdat ik moet leren ontvangen, eten we het lekkerste eten ooooooooit bij Mandala (chef Angus uit Engeland is de beste veg chef ooit ik zeg het je!!). Überhaupt trouwens, het eten hier, overal. Niet te weerstaan! Ik zeg dit trouwens nadat ik de eerste dagen even door m'n Indiaas-eten-aversie heen moest. Herinneren jullie je nog het verhaal van mij in Noord Laos? De rat op m'n nachtkastje? Kotsend over de railing van het bootje? De enige voedselvergiftiging in mijn leven ooit liep ik daar op, na het eten van, jawel, Indiaas eten. Je kunt je natuurlijk afvragen "welke debiel eet er Indiaas in het noorden van Laos waar de hygiene vergelijkbaar is met die van een Indiaas riool...?". Ja. Ik heb geleerd hoor, van m'n fouten in t verleden. En je moet toegeven, het was een goed verhaal :) plus, ik word tegenwoordig blij van ratten en muizen in slaapkamers. Pure winst! En ik ben nu godzijdank door m'n aversie heen. Indiaas eten is en godsgeschenk.

Oh ja! Op de dag van de nieuwe maan gaat iedereen naar de night market. Ik heb de hele dag in bed gelegen, herstellend van de detox op de pot, dus ik ga mezelf dat niet aandoen. Jai neemt Shona en mij mee naar the beach. Praten, zingen, lachen, zwemmen en een heerlijk potje acroyoga om op te warmen na onze dip. En naar de maan staren. Eenmaal thuis liggen we alledrie anderhalf uur wakker, zo blijkt de volgende ochtend. Teveel energie van de maan. Kan dat?

Het is de laatste dag vd Retreat en ik heb eindelijk weer energie. Wow. About time! We doen een te gekke yogales met hele coole balansoefeningen die er vet moeilijk uit zien maar het blijkbaar niet zijn. Ik doe ineens dingen waarvan ik niet wist dat ik het kon. Is de balans terug of heb ik meer kracht in m'n armen? Wat is dit! Ik geniet intens van deze les, ik heb ook nog wat in te halen. Zo fijn om gezond te zijn.

Samen met Lyn, Aubrey, Marianne vertrek ik na de Retreat direct naar Hampi. Ik heb deze must-to-do van Thijs gekregen, m'n digitale vriend. Eindelijk echt op reis, echtIndiazien en niet meer de hele tijd met jezelf bezig zijn en naar binnen kijken. Genoeg gezien, ontvangen en losgelaten voorlopig. Kijk er enorm naar uit. Ik heb een ander busticket dan m'n sisters, expres, ik wil dingen alleen doen. Het begint goed met hangwc's. En met het missen van m'n bus. Ik word een andere bus ingeduwd met de boodschap later te wisselen van bus. En daar gaat t mis. Om 20u sta ik dan ook ineens in t donker in een plaats waarvan ik de naam niet eens uit kan spreken en mijn bus is echt al lang weg. Ik voel paniek van binnen. Was ik eindelijk zo ver dat ik na jaren van onbezorgd en onbezonnen reizen ging luisteren naar adviezen van anderen, nu hoor en voel ik alleen nog maar de hele tijd dat irritante stemmetje: "zorg dat je nooit in het donker alleen bent als westerse vrouw". Damned! Serieuze damned! Geen westerlingen in de buurt. Ik spreek een Indiaas meisje aan, ze spreekt Engels. Ik mag haar telefoon lenen om het telefoonnummer op m'n ticket te bellen. Ik leg uit wat er is gebeurd en word compleeeeeeet uitgekafferd door een Indiase idioot. "Niet roepen please, ik kan niet tegen ruzie of boze mensen!". Oh ja dat moest ik ook leren. Komt goed uit. Niet! "Ben lief tegen mij, ik kan er niks aan doen!" Anyway, ik word aangespoord om een taxi te nemen (in m'n eentje in t donker, nee!) en naar een dorp 40km verderop te rijden. Daar wacht de bus op mij. Ik durf dat niet te geloven maar heb geen keus. Een ventje van een jaar of 10 wil me wel naar de taxi standplaats brengen maar dan moet ie wel geld hebben. Slechte hindoeïst is t, maar ik kan het hem niet kwalijk nemen. De eerste taxi die langskomt roept dat ie 1100 rupiah wil hebben. Das 300 meer dan het Indiase meisje zei. Kappen met die afzetterij. Maar ik voel nog steeds de paniek in mijn buik. En die chauf voelt veilig. Oke, ik krijg hem naar beneden tot 950. Dat is wat ik ook betaald heb voor m'n busticket voor een rit van 12u maar whatever. Mn chauf is heel aardig. En de beste man heet guru :) ah please be my guru tonight! Hij belt zelfs voor me met de reisorganisatie en de buschauffeur. Die hem drie keer boos opbelt om in z'n oren te schreeuwen dat de hele bus tegen hem schreeuwt dat ie moet vertrekken. Superchill. Als we nou gewoon allemaal fluisteren dan word het echt een hele vreedzame reis en daar hou ik van. Guru is lief. Hij kletst honderduit over de Russen die Goa langzaamaan overnemen. Hij durft ook eerlijk te zijn: "I hate them! I hate them!". Haha I love Guru.

Een uurtje later loop ik de bus binnen. En ontvang ik vol liefde en met een open hart het geschreeuw van de chauf. Inclusief alle verwijten. Haha die Anne, die leert zelfs omgaan met boze mensen, wat een land. Dankbaarheid, voor het feit dat die bus een half uur op me gewacht heeft en ik niet alleen achterblijf in dedonkere Indische nacht.

De bus is de bom. Allemaal kleine hokjes om in te tukken. Sommige met luikjes zelfs, das pas ruig. En een kerel die roept: "mim wat!?". Dat is Indisch voor "mineral water". Makes sense. Je leert het snel hoor, dat Indisch. Gewoon supersnel praten en alles inslikken. De chauf stopt onderweg bij kerkjes en tempels. Steekt wat wierook onder het hek. Hij niet hoor, maar zijn loopjongens. Ik mag hopen dat dit ervoor zorgt dat we veilig onze eindbestemming bereiken. Zonder dat ik er een agressie-regulatie cursus voor de chauf tegenaan goed te klappen. Bijna moet ik ingrijpen als een Rus ruzie maakt met de chauf omdat hij maar 3 stoelen heeft ipv de 4 waarvoor hij betaald heeft. Er wordt pretty nasty geschreeuwd. Maar ik denk aan Guru. Hij haat Russen. En ik hou van Guru, he is a life saver dus vannacht kies ik zijn partij. Als iedereen in zijn hokje ligt, nemen de Indiase passagiers plaats op de grond, het gangpad.

Vroeg in de ochtend word ik wakker van het stokken van mijn eigen adem. Wat is dít voor een weg?! Of hoeveel verkeersdrempels liggen hier? Ik probeer normaal te ademen maar het lukt niet. Het is zo hobbelig dat mijn longen gewoon bij iedere hobbel stoppen. So dit is irritant! Ik voel de paniek en zie gelukkig mijn eigen gedachten opkomen. God wat is het toch een groot goed om door meditatie afstand te kunnen nemen van je eigen brein. Na 15 min gaat het licht aan. Het is zover. We hebben Hampi bereikt. Twee uur eerder dan gepland. Om 5u sochtends dus. Sta ik daar weer, zonder vrienden, midden in de nacht, in het donker. Ik negeer de Indiase hebberige mannetjes om me heen en begin te lopen. Shanti Guesthouse, aangeraden door een vriendin van Anne, m'n collega. Met een schommelbed op je veranda. Perfect. Ik strijk neer op een muf bed en vraag me hopeloos af hoe ik m'n vriendinnen terug ga vinden terwijl ik in slaap val.

Om 9u word ik wakker. Een bekende stem. In de tuin. Het is Lyn. Haha dit gekke land, toeval bestaat niet, je roept gewoon wat je wilt en het komt. Dit kan niet waar zijn. We zijn allemaal blij met ons weerzien. Zij zijn pas net 10min in Hampi. Hun bus deed er maar liefst 4u langer over. Ze lachen om mijn ontmoeting met de Indiase cultuur en boosheid en we maken ons klaar voor een dag vol tempels.

Inmiddels ben ik drie dagen verder. Hampi is zoals Thijs zei een van de mooiste plekken op aarde. Het groen van de rijstvelden en de enorme bergen met stenen in combinatie met de oude tempels en de kleuren vanIndia. Wauw. De sfeer is enorm relaxed. We hebben de ruïnes van de hindoeïstische tempels samen bezocht. Het is een beetje zoals Prambanan op Java. En Angkor Wat in Cambodja. De fijnste tempel is dr hanuhman tempel. 584 treden omhoog maar dan heb je ook wat. Uitzicht over heel Hampi, de beste sunset, een tempel waar gechant wordt en 100 aapjes. Hanuhman is the monkey god en naar het schijnt is hij uit deze tempel ontstaan. Ik vind het grappig dat ik nergens aapjes heb gezien en dat ze zich hier bij de Apengod-tempel hebben verzameld.

De tempels raken me niet zo heel erg. Het zijn de groepen schoolkinderen. Oh my god. Dit zijn de mooiste en meest enthousiaste lieve kindjes die ik ooit op reis heb ontmoet. Die zwaaiende handjes, het gezamenlijk "hello miss, how are you?" roepen, die witte tandjes en lachende snoetjes in de mooist gekleurde jurken en schooluniformpjes. Wow wow wow! Ik snap het niet want er komen al jaren toeristen in Hampi. Raj, onze riksja-chauf vertelt dat het nooit heel druk is hier en dat er maar twee maanden per jaar toerisme is. De andere maanden is het veel te heet. Blijkbaar houdt dit het geheel in balans. Hier blijftIndiaauthentiek misschien? Ik hoop het, ik vind het prachtig en perfect. Raj vertelt ook dat hij vorige week getrouwd is. Zijn ogen stralen als hij vertelt dat het een love-marriage is, geen uithuwelijking dus.

Hampi wordt gescheiden door een rivier. Sochtends komen de arme mensen een bad nemen in deze rivier, samen met de tempel-olifant Lakshmi (betekent overvloed, rijkdom). Supermooi beeld. De rest van de dag doen vrouwen hun was in de rivier. Mannen laten zich scheren bij de kapper aan het water. Life is pure bliss. Addicted to this simple life.

En nu ben ik dus alleen. God wat vind ik dat heerlijk. Het is een simpel en rijk leven, alleen in een andere cultuur zijn. Nul komma nul verwachtingen. Niemand verlangt van je dat je je op een bepaalde manier gedraagt. Totale vrijheid dus om te zijn en doen wat je wilt. Ik denk dat dat ervoor zorgt dat je helemaal kan zijn wie je bent. "Traveling is being more of who you are", zei Jai. Ik geloof dat dat de vrijheid is die je voelt. Alles is oke.

Ik zou vrijdag teruggaan naar Goa om wat mensen op te zoeken, maar heb het net uitgesteld tot maandag. Hampi is too good to be true en dus ook te mooi om te verlaten. Ik heb eindelijk een Guesthouse gevonden zonder luxe. Ik slaap op een matras op het dak van het Guesthouse onder een muggennet, met 19 andere mensen. 100 Rupiah per nacht, das 1,46 euro om precies te zijn :) Ik weet niet wie dat bedacht heeft maar die persoon is briljant. Ga nog lekker een paar dagen rijden op m'n eigen heilige koe (m'n scooter), tempels bezoeken, blessings doen en mooie gesprekken voeren hier. Verhalen schrijven. En "zijn". Gewoon zijn. Op vakantie is alles makkelijker, vooral dat. Zijn. Addicted to "zijn" and already addicted toIndia. Maandag met de trein terug naar Goa: Anne in een Indiase trein, another dream coming true.

To be continued....