Bolivia: mucho aventuros
23 aug. 2011
🇧🇴
vanuit Bolivia
Lieve lieve amigo´s,
Ik kan niet geloven dat ik weer terug ben bij de start van de trip, Bogota, Colombia, waar het cats
and dogs regent en mij dat de gelegenheid geeft om een laatste blog te typen. Had me zo verheugd op een laatste dagje zon, zodat ik met een bruin snoetje terug kon keren, maar expectations are
killing en dus leer ik het weer af om te verwachten. Een laatste verhaaltje. Vanavond neemt Iberia me weer mee terug richting Madrid, morgenavond verwelkomt Dusseldorf me weer. Bizar, het waren
twee maanden maar het lijken er minstens 12. Wat een avonturen. Ik neem jullie nog 1 keertje mee.
Het superplan van de triathlon (mountainbiken, klimmen, zwemmen in de Amazone) kon helaas geen
doorgang vinden zoals ik het wilde, maar ik ben een heel eind gekomen. Het begon de volgende ochtend met World´s Most Dangerous Road, by mountainbike. Op deze weg zijn in de laatste 10 jaar 4400
doden gevallen door busongelukken (lees: bussen die in het ravijn storten omdat de weg zo smal is en de bochten zo scherp) en 21 per fiets (lees: naar beneden fietsend, zoals ik). Daarom heeft een
of andere Amerikaanse associatie deze weg van 4700 meter hoogte naar 700 meter in het dal, uitgeroepen tot de worlds most dangerous road. Daredevil als ik ben wilde ik dit avontuur natuurlijk graag
aangaan. Om 8u sochtends werden we opgehaald door n busje, met 8 fietsjes op het dak. De gids, zijn echte naam ben ik kwijt, maar ik noemde hem toch al Karel dus dat maakt niet zoveel uit, zorgde
ervoor dat we allemaal zwaar beschermd op de fiets stapten (kniebeschermers, elleboogbeschermers, een overal, handschoenen en een helm om bang van te worden). Judith, ik zeg het je, de Bikermice
from Mars waren er echt niets bij. Heb de hele dag aan je gedacht, dat snap je! We starten dus op 4700 meter hoogte waar het potverdorie HEEL koud was. In de trappers dus, op dit eerste
geasfalteerde en niet zo gevaarlijke stuk. Een van mn nieuwe vriendinnetje, Natalie, was heel bang, zo bang dat ze de tranen niet meer tegen kon houden, dus ik bood aan om achter haar te fietsen.
Slecht idee, want Natalie reed echt zo langzaam dat een peuter op n driewieler haar nog voorbij zou gaan. Ach arm, ze was zo bang! Gelukkig hadden we een extra gids, die wel achter haar wilde
blijven. En dus kon ik na 5 minuten de trappers gebruiken en naar voren gassen. Ik begreep niet zo goed waarom iedereen zo langzaam reed. Ik haalde dus iedereen in en deed een sprintje met Karel,
totdat we bij de drugs controle moesten stoppen. Karel gaf me een vette high ten en vroeg zich af of ik in NL ook aan mountainbiken deed. Nee? Hoe dan ook, hij vond me cool (dat snap ik). Na de
drugscontrole nog wat andere afdalingen waar heel veel wolken hingen en we dus niets zagen, maar ik bleef braaf achter Karel. Na een klein stukje per bus weer, kwamen we dan eindelijk aan op het
echt gevaarlijke stuk. Nou dacht ik, ik start gewoon achteraan met de meisjes, want ons mam zou me haten als ik hier nu ook weer hard naar beneden zou gaan. Maar ja...die vrouwen gingen gewoon echt
te langzaam.. En dus haalde ik ze allemaal maar in, zag de drie mannen aan kop, en liet me uitdagen om ook hen voorbij te rijden. Ik kon de frustratie voelen toen ik heel ontspannen (volgens de
regels) zei: passing on the left en ze voorbij denderde. Remmen los en gaan en ik voelde me behoorlijk de master. Karel keek lichtelijk verrast toen ik naast hem kwam fietsen maar vond het vooral
heel leuk, zon chick aan zijn zijde. We stopten ongeveer 128 keer in de 4uur dat we afdaalden, oa om te kunnen genieten van de waanzinnige uitzichten (alhoewel het erg bewolkt was helaas), totdat
ik Karel smeekte om een langer stuk door te mogen, maar nee, dat kon niet. Karel moest namelijk bij alle kruizen (van overleden mensen) stoppen en vertellen hoe ze hun dood in waren gegaan.
Nationaliteit, leeftijd, geslacht, hij wist het gelijk. De meesten van hen waren echter dood gegaan doordat ze uit moesten wijken voor een ander voertuig en een stapje te ver naar achter stapten
(ik vond dit heel dom klinken, ik denk die zijn uit de bocht gevlogen, maar nee). Na 4 uur raggen, ook stukjes bergop gelukkig want ik vond het te makkelijk, maakten we nog 1 scherpe bocht door een
rivier (pass the river on the left, zei Karel, en dat deed ik, terwijl hij een fantastisch shot kreeg van een Anne die volledig nat werd) en kwamen we aan het einde. Ik vond het TOP! Waanzinnig om
zo lekker gas te geven en de mannen uit te dagen. Dikke vrienden met Karel, jullie snappen het. De middag mochten we doorbrengen bij een zwembad in het dal, met een heerlijk buffet, waar ik dan na
weken eindelijk weer eens flink wat groenten op kon scheppen en dus 3 borden spaghetti met tomaat en boontjes deed. Jum! Fill up the vitamin-needs! Kletsen met mn vrienden, chillen, en verder
ontspannen. Plus het t-shirt ontvangen waar je het voor doet (¨I survived worlds most dangerous road¨). Tegen 5u vertrok de minibus weer terug, stopten we onderweg nog voor wat coca-blaadjes, links
tussen de tanden stoppen en net doen alsof ik ook Boliviaans ben. Is het lekker? Mwoah. Het is wel aardig. Neemt de eetlust weg en zorgt voor extra alertheid. En dat was wel lekker na alle
inspanning. Na 2 uur rijden werd Natalie ziek (stress en vermoeidheid) en kotste ze de halve bus onder, dus stopten we en kon ik mooi ook even een plasje doen langs de bus, waardoor Natasha zich
afvroeg of het nog erger kon worden, aan de linkerzijde een kotsende Natalie, aan de rechterzijde een plassende Anne. Tja, als je moet, dan moet je. Heerlijke dag! Btw, de fotos heb ik op een cd
meegekregen, die zit ergens verstopt in mijn backpack die in de storage room staat, dus jullie moeten zelf maar even bedenken hoe ik er deze dag uitgezien heb.
De volgende dag was de tijd rijp voor tour numero 2 met Expeditions Extremas. Op naar de jungle! Ik
had een vlucht naar de jungle geboekt, want als je de bus neemt, heb je 95% kans om dood te gaan, en dat vond ik toch echt nog een beetje te vroeg. Jammer, want ik hou van bussen, maar in Bolivia
heb je te maken met dronken chauffeurs (alhoewel ik er in Peru ook 1tje had die steeds zat te snuiven tijdens het rijden, en die reed prima), heeeeeel oude bussen en slechte wegen. En dus stond ik
om 8u op het vliegveld voor een vlucht naar Rurrenabaque, vertrekplaats voor jungletours. 30 minuten vantevoren aanwezig zijn, kijk, dat is tenminste nog eens een prima te overbruggen tijd! Wel
maar heel weinig mensen hier bij de gate... hmm... Vijf minuten vantevoren mochten we dan boarden, de stess nam ons mee naar een inieminie vliegtuigje en ik kon mijn geluk niet op. Haha, hier wil
ik wel in. 14 passagiers, 2 piloten en een open cockpit. Deurtje dicht en gas erop. Na 30 meter gas geven en slingeren (!!) kon het ding de lucht al in, want ja, het weegt toch niets. Vond het
hilarisch dat ik zo bij die piloten mee kon kijken en letterlijk kon horen wat voor kletspraatjes ze tussendoor hadden. De KLM regels over spreken in de cockpit zijn hier duidelijk niet bekend!
Omdat we al op 4000 meter zitten hier, duurde het opstijgen niet lang. Wat ik het allercoolste aan de trip vond, was dat we precies tussen twee besneeuwde bergtoppen doorvlogen, ik voelde me heel
even James Bond, zo cool! Een van die bergen is Huayna Potosi, de berg die ik zo graag wil beklimmen. Na 45 minuten liet de captain weten dat we bijna op bestemming waren. We vlogen tussen de
laatste bergtoppen door, maakten een scherpe bocht naar links, en daar zag ik door de vooruit van de cockpit de landingsbaan al liggen. So dan moet ie wel snel afdalen als hij daar uit wil komen!
Geen probleem hoor, woep daar zakten we naar de grond en binnen no time stonden we op de landingsbaan. Twee tellen remmen en hij staat al stil :) de landingsbaan was geasfalteerd, maar daarna
sloegen we linksaf en reden we zo het gras op. Hahaha ik kwam niet meer bij, zit ik hier nou in een vliegtuig wat over gras rijdt!? Ja hoor! De deur ging open, en daar zag ik Rurrenabaque airport.
Nou ja airport, een klein schattig huisje in het gras. Terwijl ik uitstapte, werd mn tas uit het ruim getild, maar ik mocht hem nog niet pakken hoor, dat moest wel officieel :) Terwijl ik stond te
wachten, stapten de piloten binnen en maakten ze wat praatjes van achter de balie met de mensen. Waarom kan dat in NL niet, zou toch veel gezelliger zijn! Op het moment dat ik mijn tas terugkreeg,
stapten de piloten alweer in het vliegtuig om weer terug te vliegen naar La Paz. Wie heeft het hier over pauze? Hoppa, gewoon doorgaan! Heerlijk lekker warm trouwens hiero. De beenwarmers mogen
weer uit (tis zonde, ik hou zoveel van ze!).
Oke, dat was het vliegavontuur. Klaar voor de volgende extrema expedition. Ik kletste wat in mijn
beste Spaans over mijn verjaardag in de Pampas met de twee mannen van de reisorganisatie (Domingo en nog iemand, zal wel Juan ofzo zijn geweest) en werd kort later opgehaald door een Jeep. Lekker
stoffig en gaar ding. Stapte in, trof allereerst twee oerhollandse chicks uit Maarheeze (de wereld is klein!), Janneke en Britt, vervolgens drie Engelsen, Danny en Natascha, Adam en een Japanner,
Keeta. Plus gids Jaimy. Volgens Jaimy drie uur in de jeep over de zandweg voordat we bij de rivier in de pampas uit zouden komen. Drie uur gas geven over een zandweg, en je weet dat je in een gare
jeep als deze HEEL STOFFIG uit gaat stappen. En zo geschiedde. Heerlijk! Na vier uur (Jaimy bleek niet alleen op deze dag maar ook op de andere dagen wat moeite te hebben met rekenen, of hij kent
geen ander Engels cijfer dan drie, dat kan natuurlijk ook) kwamen we uit bij de rivier. Even bikini aandoen, want we mogen straks misschien al zwemmen. Eenmaal in de boot moeten we alle spullen
afgeven aan Jaimy, het enige wat we nodig hebben, en nou komt het, want dit zijn de enige vier woorden die Jaimy blijkt te kennen en jullie nog regelmatig terug zullen horen, is ¨sunscreen,
mosquito repellent, water, ok?¨. Prima, we zijn er klaar voor, varen met die boot! Drie uur varen zei hij (het werden er minstens 5). Nog geen vijf minuten onderweg of Jaimy wijst al voor ons uit.
Ja hoor, daar ligt gewoon een wilde krokodil! Of een kaaiman of alligator, ik begrijp het verschil nog steeds niet. Twee tellen verder de schildpadden. Aapjes. Cabiparas (grote rat slash ezel slash
beer waar ik verliefd op ben). En heeeel veel vogels, reigers, ooievaars en veel tropische onbekendelingen. Allemaal zo voor onze neusjes. En we hoeven niets te doen, alleen maar kijken en duizend
fotos maken. Wauw, volgensmij is dit echt de jungle, niet gelogen! Na twee uurtjes varen zien we enkele dolfijnen. ¨Je kunt nu in de rivier zwemmen¨ zegt Jaimy. Ik zie vooral alligatoren op de kant
liggen met hun bek open, klaar voor hun afternoon lunch. ¨Nee echt, zegt Jaimy, de dolfijnen beschermen je tegen de kaaimannen en piranhas!¨ PIRANHAS!? Shit ik durf dit niet aan zo hoor, geloof er
niets. De twee mannen, Adam en Danny zijn niet bang en gaan er in. Ik voel me uitgedaagd. De meiden blijven allemaal zitten. Als dan de boot met de vier knappe Engelsmannen de hoek om komt drijven,
weet ik dat ik mijn kans moet pakken. En ik spring. AAAAAHHHHH!!! Daar lig ik dan tussen de wilde dieren in de Amazone rivier. Woooooeeeehoeeeee, kijk mij nou!!! Living on the edge. Dat ik het
ongeveer in mn broek doe van angst vertel ik er niet bij, ik lig er in, hoe dan ook! De dolfijnen zijn trouwens inmiddels gevlogen, maar ik heb mijn vuurdoop gehad. Terug in de boot dus, op zoek
naar een andere groep dolfijnen. Even later nog een poging. Danny ligt er als eerste in, ondanks dat de kaaimannen hem gevaarlijk aankijken vanaf de kant. Binnen no time komen er vijf dolfijnen van
verschillende kanten op hem af om met hem te spelen. De kaaimannen blijven liggen. Ik wil ook! Ik spring er in en de dolfijnen komen dichtbij, maar niet dichtbij genoeg om ze aan te kunnen raken.
Maakt niet uit, ik vind dit FANTASTISCH! Het kan me niet lang genoeg duren. Die alligatoren op een meter afstand moeten wel blijven liggen trouwens, maar dat doen ze braaf. We varen door en komen
aan bij onze ecolodge. Klinkt chique, is het zeker niet. Back to basics met een doorligbed wat zeker al weken niet meer verschoond is. Ach. Ik ben in de jungle en ik hou van vies worden. Er is
trouwens wel een douche, maar daar ga ik dus echt niet in he! Je bent een jungle chick of je bent het niet!
We gaan de zonsondergang bekijken. Jaimy somt nog eens op wat we mee moeten nemen: ¨sunscreen,
mosquito repellent, water, ok?¨. Stukje met de boot en we komen aan op een veldje waar wat jungletoeristen een potje lopen te ballen. Er is een klein doorgeefluikje waar je koude drankjes kunt
halen. Doe mij maar een colatje, ik voel me niet zo lekker. Misschien een beetje heftig, vijf uur in de zon op een boot, terwijl ik net uit de hoogte en de kou kom. Eenmaal terug in de lodge wordt
er heerlijke spaghetti geserveerd. Ik moet wat eten maar voel me echt steeds belabberder. Dit kan niet waar zijn. Ik ga dus no way ziek zijn in de jungle he. Once in a lifetime, dont spoil it now!
Het zet toch door en ik ga direct na het eten om 20u naar bed. Harry zal trots zijn. Het is echter minstens 100 graden hier in de hut, hoe moet ik hier ooit in slaap vallen. Pff zucht kreun steun.
Ik wil overgeven. Niet doen Leepie, dan ben je morgen helemaal niks waard. Hou het binnen. Na even woelen val ik dan toch in slaap, gelukkig. Ik kan mn slaap wel gebruiken na de gebroken nachten in
La Paz. ´s nachts word ik wakker omdat ik moet plassen. Ik moet echt gaan maar vind het stiekem best een beetje spannend. Ik weet dat de slangen en tarantulas op me wachten. Gelukkig tref ik alleen
een hele coole knappe kikker in de wc, dat overleef ik best! De volgende ochtend vertelt Natasha dat we ook een vleermuis in de hut hebben gehad. Arme Natasha, ze is als de dood voor die beesten en
denkt de hele tijd dat ze rabies krijgt. Danny vindt het hilarisch en lacht zijn vriendin uit. Ik heb er helemaal niks van gemerkt.
Ik heb bijna 12 uur geslapen, maar als ik opsta voel ik dat het niet heeft gedaan wat ik wilde.. Ik
voel me heel beroerd. Klote! There is no way dat ik hier ziek ga zitten zijn. Ik dwing mezelf om op te staan en een beetje fruit en een broodje te eten, want anders wordt het helemaal niks. We gaan
3u lopen (althans, dat zegt Jaimy, het zouden er zomaar eens meer kunnen worden) in de volle brandende ochtendzon. Jaimy verzoekt ons om het pakketje weer mee te nemen (jullie weten inmiddels welke
drie dingen dat zijn!). We gaan namelijk anacondas zoeken. Ik besluit dat ik dit niet kan missen en ga mee. Ben toch pvd geen watje! Goed beschut, met pet, schoenen, sokken, lange mouwen en een
liter sunscreen ga ik op weg, zoals het een echte Cor betaamt. Jose, Greet en Moon zouden zeker trots op me zijn! Het eerste uur gaat eigenlijk best goed. Daarna word ik moe. Heel moe. En
misselijk. Heel misselijk. Ik boer alsof ik net 10 rotte eieren naar binnen heb gewerkt. Gatverdamme, met iedere boer word ik misselijk. Dit zal hem dan uiteindelijk toch zijn, de parasiet van
Bolivia. Verdomme! Jaimy is echter behoorlijk on the run en neemt geen pauzes. Ik probeer te kotsen maar het lukt niet, hoe kan dat nou, ik ben zo misselijk, het moet er uit! Niki is er helaas niet
om me te helpen, die is hier na het stappen altijd heel goed in. Die stomme kloteslangen kunnen me gestolen worden, ik ben echt achterlijk dat ik hier in de volle zon loop te zoeken naar anacondas.
Ik moet in bed liggen, in de airco, met water en ORS. Mijn grootste wens wordt gelukkig werkelijkheid als Jaimy na drie uur lopen dan eindelijk zegt dat we teruggaan. Geen anaconda gezien dus. Ik
ben echt over de zeik, ook op Jaimy, ten eerste omdat ie maar vier woorden Engels spreekt, maar meer nog omdat hij zich geen seconde om zijn groep bekommert. Hij heeft nog niet een keer omgekeken
of gevraagd hoe het gaat. Ik loop te mopperen en zeuren tegen mijn Nederlandse vriendinnen, wat fijn dat ze er zijn en ik gewoon in het NLs kan mauwen. Maar eigenlijk ben ik te moe hiervoor. Ik
roep mezelf tot de orde: nu kappen met dat gezeik en doorlopen. Je kunt je energie wel beter gebruiken. Terwijl we richting het kamp lopen, voel ik mijn bergbeklimplannen wegzakken. Als ik in deze
conditie ben, is het echt heel onverstandig om te gaan. Acceptez. Hmm, eerst maar eens terug zien te komen bij de lodge, dan kijken we daarna wel.
Eenmaal daar plof ik in de hangmat direct in slaap, om 2u later wakker te worden. We gaan piranha
vissen. Ik weet dat het een heel heel heel slecht idee is om nu uren in de zon op een bootje te zitten. Ik luister naar het stemmetje van coach Harry in mijn hoofd en zeg tegen Jaimy dat ik niet
mee ga. Vraagt ie: ¨why?¨ (oh, hij kent dus nog een woord! chapeau!) Zeg ik dat ik ziek ben. Zegt hij weer: ¨why?¨. Hoezo why, weet ik veel joh, no lo se! Ik kruip in bed. Janneke blijft ook
vanwege haar maag. Kok Sally komt ons een overheerlijk kopje kaneelthee brengen. Zo, deze zorgzaamheid, daar kan Jaimy nog wat van leren. Als ik de thee op heb, spreek ik met mezelf af dat deze
onzinnige ziekzijn onzin om 18u afgelopen moet zijn. Dan begint mijn verjaardag in Nederland en moet ik dus fit zijn. Doe je best Anne. Na 1 uurtje slaap en een koude douche (ja ik geef het toe, ik
ben een nep junglerier) voel ik me stukken beter. De boeren zijn verdwenen en dat is een ENORME opluchting! Ik nestel me met mijn beste vriend, mijn fles agua, in de hangmat. Hoor ik daar een
bootje aankomen? En hoor ik daar de stem van een bekende die de trap oploopt? Ja hoor, Simon, mijn mattie van de death road fietstocht has returned! Gezellig! Dan hoor ik iemand op me af komen:
¨Anita! como estas!¨. Ik kijk om, het is Domingo, die me mee ophaalde van het vliegveld. Hoe leuk :) Feliz Compleanos zegt hij, met een dikke zoen erbij. Ik kijk op mijn horloge: het is 18:05, dat
is dus vijf over 12 nederlandse tijd. Laat 17 augustus maar beginnen :) Domingo vraagt me mee naar de zonsondergang, ik kan best bij zijn groepje aansluiten. Als we wachten op zijn groep, trekt hij
me mee naar de kant van het water en roept een van de kaaimannen om dichterbij te komen. Ik kijk hem verbaasd aan. Het lijkt erop dat mijn eerste verjaardagscadeau er aankomt :) Domingo pakt mijn
hand en laat mij de kaaiman tussen zijn ogen aaien. WHAAAAAAAAAAAAA IK RAAK EEN WILDE KROKODIL AAN! Hoe cool!!!! Waar is mn camera als je hem nodig hebt. Doet er niet toe, dit momentje met Domingo
will be in my heart forever :):) en hij is duidelijk mijn vriend voor het leven! Als iedereen in de boot zit om richting zonsondergang te gaan, roept Domingo me, want ik mag varen en sturen. Kijk,
dit zijn tenminste vrienden. Jaimy, eat your heart out! Bij de zonsondergang klets ik met mijn Engelse vrienden en vriendinnen. Paul, waarmee ik samen ga klimmen, is ook ziek. Hmm, misschien moeten
we die berg maar cancelen, we zijn echt te zwak om nu zon uitdaging aan te gaan. We nemen morgenavond wel een beslissing, misschien komt het nog goed. Eenmaal terug in de lodge hoor ik van mijn
eigen groep dat ze piranhas gevangen hebben, maar ze ook netjes teruggegooid hebben. Marianne Thieme en ik zijn heel trots op jullie! Na het eten gaan we krokodillen spotten in de nacht. Het lijkt
er op dat dit echt de verjaardag van mn dromen gaat worden! We checken de oplichtende ogen in het water, heel vet. Ik leg mijn hoofd naar achteren en zie een brilliante sterrenhemel. Wauw. Check!
Daar vaar ik dan, in de nacht op een bootje over de Amazone, op mijn verjaardag. Niet verkeerd :) We doen nog 1 biertje met zijn allen in de hangmat om mijn verjaardag in te luiden-en dan gaan we
fijn slapen.
Volgende ochtend, 5:30u, nu is het echt 17 augustus. Opstaan om de zonsopkomst te bekijken. Volgende
cadeau! Heel mooi. Ik ben blij. We keren terug naar de lodge voor een heeerlijk ontbijtje en ik merk ook dat ik weer honger heb. Fijn zo. Dat komt best goed met mij. We gaan weer de boot in om nog
eens met dolfijnen te zwemmen. Ze zijn echter onvindbaar. Jaimy heeft wel een alternatief. Als we durven, mogen we nog eens een kaaiman aaien. Ik heb dit natuurlijk gisteren al met Domingo gedaan,
maar een tweede keer sla ik niet af. Deze kaaiman is echter wel een beetje enger. Maarrrr niets is te gek dus ik doe het. Foto click in the pocket. Het bewijs is nu dus ook daar. We gaan terug om
te lunchen en proberen het vanmiddag nog eens voor de dolfijnen. De lunch is echt fenomenaal lekker, ook al zit ik nog vol van het ontbijt. Na 10 minuten komen Jaimy en Sally binnenlopen met een
onwijze verjaardagstaart :) WAUW! DAS LIEF! 8 lagen pannekoek met fruit en jam ertussen, eiwit eroverheen en feliz compleanos in caramel. Dat is nog eens creatief koken in de jungle. Flesje wijn
erbij, dit is nog eens een fijne lunch! Er wordt gezongen en het Nederlandse meisje straalt als een klein kind. Als ik het kaarsje uit heb geblazen zegt Jaimy dat ze in Bolivia als traditie altijd
een hapje nemen. Ik zit klaar voor mijn eerste hapje, de foto wordt gemaakt, en baf daar wordt mijn snoet vol in de taart geduwd. Jaimy! Coole gast dat je bent :) deze actie valt te waarderen. Mijn
hele snoet vol met eiwit en caramel maar het is een feestje! Lekkerrrr! We delen de taart op en doen met zijn allen een wijntje. Daarna tassen pakken, time to go. We zijn pas een paar minuten
onderweg als Natasha iets in het water ziet zwemmen: ¨whats that?¨ vraagt ze aan Jaimy. Die als een dooie antwoord: ¨an animal!¨. Totdat deze animal boven komt. Jaimy schreeuwt het uit: ¨its a
tapir, a tapir!!!!¨. Hij is totaal door het dolle heen en ik begrijp het als ik dit waanzinnig fantastische vreemde rare mooie leuke beest zie. Kruising van een ehh olifant, ezel, beerachtige? Heel
vet! Jaimy is helemaal uitgelaten en vertelt dat je tapírs echt alleen bij hoge uitzondering ziet, eens in de vier jaar ofzo. Weer een mooie verjaardagscadeau dus :) De tapir zwemt onder de boot
door, knort wat in het rond, doet wat poepjes en maakt de 7 toeristen in de boot HEEL BLIJ. Als we weer verder varen roept Jaimy uitgelaten tegen iedereen die hij tegenkomt dat we een tapir gezien
hebben. Zijn dankbaarheid voor het zien van dit dier, maakt zijn onzorgzaamheid van de afgelopen dagen ineens goed. Kijk nou eens naar dat gezicht, honderden toers gedaan, maar de tapir doet hem
heel veel zo te zien. Dit is tof om mee te maken :) Na een uurtje varen zien we dan eindelijk de dolfijnen. Drie tellen later lig ik al in het water, jullie snappen het. Ik schrik me overigens wel
wezeloos als er alleen iets hards en bruins voorbij zwemt, denk echt dat het een alligator is maar thank god het is een schildpad :) Adam vergezelt me in het water, de dolfijnen komen heerlijk
dichtbij. Niet aanraakbaar, maar dat geeft niets, ik ben blij met weer een verjaardagscadeau. Zucht wat een leven. Hop, weer de boot in en terug naar onze startplek. Ik doe mijn ogen nog even
dicht, geniet van de zon op mijn snoet en mijn voetjes in het water. Het leven is een feest. Blijkbaar ook als je 26 bent!!! Eenmaal op de kade stappen we weer voor 3uur de bus in. Jaimy zoekt
onderweg naar jaguars. Dat zou wat zijn he :) Maar nee, wij hebben genoeg geluk gehad voor vandaag.
Na drie uur stoffen in de jeep komen we aan in Rurrenabaque. We nemen afscheid van elkaar, hebben
het echt ubertof gehad met zijn allen. De dames uit Maarheeze stappen op t vliegtuig, Danny, Natascha, Adam en ik checken in in hostel Santa Ana (its all in the name). Ik zou eigenlijk morgenvroeg
terugvliegen maar mijn hart is al gestolen. Hier moet ik blijven. Dit is het. Ik loop naar het kantoor van de vliegmaatschappij Amaszonas en vraag of ik mijn ticket kan verlengen. Ja hoor. Dat kan,
voor 30 bolivianos. Jongens, dat is 3 euro. Een ticket verlengen voor 3 euro. Dankjewel voor cadeau nummer ik raak de tel kwijt. Wat een dag. Er zit niets anders op dan verder te vieren, en dus doe
ik een biertje met mn vriendjes in de Mosquito bar. Jack Johnson staat aan en zingt precies wat ik wil horen. Wat een heerlijke dag is dit. De biertjes tikken echter hard aan, dus terug naar het
hostel voor een douche. Vanavond verjaardagsdiner namelijk, en dan mag je best een keer douchen. Zonder zeep of whatsoever, want ik heb alleen maar kleren meegenomen voor de jungletour en hier even
niet aan gedacht. Na de douche komt Natalie me halen, time to dress up zegt ze. Ik zie de bloemetjeskleedjes op hun bedden liggen en weet dat dit hem niet gaat worden. Doe mij gewoon mn simpele
outfit waar ik al dagen in woon please. De Engelse mannen trekken voor mij wel allemaal hun mooiste blouse aan :) how cute. Met zijn 10en schuiven we aan tafel in de Monkey Bar voor mijn dinertje.
Ik voel me helemaal jarig als ze dan met zijn allen Happy Birthday gaan zingen. Kijk mij hier, lucky girl! Ik doe een pasta en een pizza, ik ben tenslotte jarig en ik denk dat ons mam ook vindt dat
ik goed moet eten. Daarna gaan we naar de Mosquito bar om af te maken waar we vanmiddag aan zijn begonnen. Iedereen gaat aan de cocktails, maar ik durf het niet aan. Dikke pech dat er binnen no
time een of ander smerig vies shotje voor mijn neus staat te vlammen. Met 18 engelse ogen op me gericht kan ik dit niet weigeren. Achterover dan maar. Gatverdamme! Maar wel lief van ze :) Ik wil
een dansje doen, maar dan zou ik toch wel de enige zijn in deze zitbar. Held Adam staat echter op en nodigt me uit voor een tango-tje! I adore you for that!!! Jippie, heb ik toch mijn
verjaardagsdansje in de jungle!
Rond 1u ben ik wel echt helemaal gesloopt. Nog 1 dansje in de karaoke bar? Hmm, daar zitten alleen
maar vrouwen binnen. Twee minuten later liggen we in de hangmatten in het hostel. Nog geen 5 tellen later vallen mijn ogen dicht. Niet doen Anne, ga naar bed! Met mijn hoofd onder het schilderij
met Nederlandse bloemenvelden val ik in slaap. Dit heeft zo moeten zijn. Wat een dag.
De volgende ochtend word ik wakker omdat er iemand op mijn hoofd slaat. Met een hamer. Ogen open.
Nee er is niemand. Auw. Zucht, Anne toch. 26 en je weet je nog steeds niet te gedragen, schaam je. MAAR NIET HEUS! Haha, gelukkig staat mijn beste vriend langs mijn bed, de fles water. Dankjewel.
Jeetje wat een fenomenale dag was het gisteren, niet te geloven. Maar vanaf vandaag ga je volwassen doen, toch? :)
Ik zoek mijn vrienden op in de Jungle Bar voor het beste ontbijt ever. Wow, goeie yoghurt met
cruesli, banaan en honing. Blijer kun je me niet maken. Dit is wat ik nodig heb en dat snappen ze hier blijkbaar prima. We nemen afscheid van Danny en Natascha, Natalie en Natascha en de Engelse
mannen. Ik zeg tegen Paul dat ik de berg over ga slaan. Ik heb nog een paar dagen, ben duidelijk niet in topconditie, en moet toch iets hebben om voor terug te keren volgend jaar :) Adam wil de
berg wel met Paul doen, dus problem solved. Ik trek mn bikini aan, pak een boek mee bij de boek exchange (ik mag er voor 50 cent een boek lenen, want ja ik heb helemaal niks bij behalve kleren en
ik ben hier nog drie dagen :)), en strijk met Adam neer bij het eerste de beste zwembad dat we vinden. Check mij hier dankbaar liggen, wat een leven. We doen een lunch bij het WiFi cafe en ik zet
mijn mobiel aan. Daar stromen de eerste smsjes binnen. Ik check mijn Facebook: ¨you have 65 new wall posts¨, wauw dat is leuk!!!!!! Met een enorme grijns op mijn gezicht lees ik alle berichten. Hoe
lief dat iedereen aan me heeft gedacht gisteren. Dit is een fijne afterbirthday dag zo :) Verder doe ik de hele dag niks. Liggen, zonnen, mijn boekje lezen, eten. Nog een koffie met een koekje als
de zon onder gaat en de dag is volmaakt. Simon is inmiddels terug van zijn toer en we doen een lekker dinertje. Daarna zit er niets anders op dan wederom onze heil te zoeken bij de Mosquito bar. Ik
doe een potje tafelvoetbal met de baas van Amaszonas vliegmaatschappij en zijn vrienden. Binnen no time ken ik via Jaimy en Domingo alle gidsen die binnen staan. Die hebben ook een goed leven zeg,
beetje trekken door de jungle en savonds bier drinken. En poolen! Gids Jose en ik zijn er al snel uit, wij zijn samen een droomteam. En als hij me zo door blijft coachen, ben ik binnen no time net
zon professional als hij. Wat een heeerlijke avond! Na een potje of 6 waarvan Jose en ik er aardig wat winnen, is het tijd om de volgende lugar op te zoeken. De chicks mogen achterop de motors bij
de mannen. We eindigen in een kansloze karaoke-bar, maar ik vind het fantastisch. Ik en de duitse chick doen Wannabe van de Spice Girls en de mannen doen allerlei kansloze Spaanse nummers. God, ik
ga dat karaoke nog missen als ik weer thuis ben :)
De volgende dag word ik wakker gemaakt door een Belgische vriend waarmee ik t vliegtuig gedeeld heb.
Of ik zijn broer Olivier vannacht nog gezien heb. Hij is namelijk kwijt. Kwijt?! In Rurrenabaque, dat is niet mogelijk. Broerlief is heel ongerust. Ja zeg ik, ik heb hem vannacht nog gezien, toen
ik terugkwam van de karaoke bar, hij was met twee Boliviaanse mannen. Broer wordt nog ongeruster. Hij gaat nog een rondje lopen en als Olivier om 13u niet terug is, gaat hij naar de politie. Of ik
dan wel mee wil gaan om te getuigen. Hahaha ik zweer echt dat er niets gebeurd is, maar ik kan broer niet overtuigen. Geeft niets, geruststellen is eveneens een van de kwaliteiten dus het komt vast
goed. De rest van de dag doe ik nog eens niets voor de verandering, totdat Jose me gevonden heeft bij het zwembad en me op de motor ontvoert naar een ander zwembad, bovenop de berg, met het beste
uitzicht ever. We doen een zwemmetje en genieten van het uitzicht en de tarantula waar Jose blijkbaar nogal graag mee speelt. Mafkees. Terug op de motor zie ik het echte Bolivia (althans ik denk
het). Sloppen, arme mensen, kindjes op straat, families op de motor. En een enorme stierenkop op de stoep bij de slager. Een liter bloed sijpelt er onderuit. Lekker zeg ;) Ik doe wat rondjes door
het dorp, maak praatjes op kantoor met de gidsen, koop wc papier voor 1,5 cent (waar vind je dat tegenwoordig nog), lees mijn boek uit en doe een dutje. Om 22u moet ik mezelf echt het bed uitslepen
om de douche in te gaan. Jose staat alweer ongeduldig op me te wachten. Gast, even relaxt, ik ben canzado. Ik doe samen met hem een pizzatje voor 50 cent (ook dat zijn de prijzen!) en we maken ons
klaar voor een nieuwe avond poolen. God wat is dit leuk zo met deze mensen om me heen. Ik geniet, doe nog een klein cocktailtje, jas wat boulos in de hoeken en bedenk me 1200 keer hoe fijn mijn
leven is. Mijn dank is groot! De avond eindigt met een ENORME regenbui, ik heb nog nooit zoiets gezien. Begrijp ik wel meteen waarom de goot naast de stoeprand ook zo enorm is.
De volgende ochtend is het nat en koud. Ik ben bang dat het dak naar beneden komt, zo hard regent
het. Ach, dan kan ik net zo goed mijn haren wassen. Shampoo kopen en de douche in. Ahh ik kan niet ontkennen dat het ook wel eens fijn kan zijn om schoon te zijn :) vol genoegen trek ik echter mijn
even vieze kleren weer aan. Met beenwarmers dit keer, het is echt ineens heel koud hier, dat had ik niet aan zien komen. Het is vandaag echter nationale nafluitdag. De sokken in de slippers zullen
het hem wel doen. Of mijn gewassen haar misschien ;) Ik doe nog een kletsje op kantoor, een slaapje in de hangmat, en dan ga ik op richting het vliegveld. Jammer, want Rurrenabaque heeft me omarmd.
Alhoewel dat ook Jose geweest kan zijn. Wat heb ik het hier fijn gehad in de jungle. Ik voel me echt volledig thuis. Ik meld me op het Amaszonas kantoor om in te checken. De senora achter de balie
heeft er duidelijk een sport van gemaakt om de passagiers zo gestressed mogelijk het vliegtuig in te laten gaan. Volgens haar moet ik als een dolle achter op de motor naar het vliegveld, anders mis
ik mijn vlucht. Jeetje, het duurt nog anderhalf uur voordat we opstijgen. Relax even een beetje svp. Eenmaal daar alle tijd dus voordat het vliegtuig komt. Ik moet plassen, maar ik heb nog nooit
zoveel drollen bij elkaar zien liggen in de wc dus ik pas. Ik ga liever buiten. Daar zit ik dan, op mn hurkjes op het vliegveld in de jungle te plassen. Hahaha ik zal hier aan terugdenken als ik op
een schoon smetvrij Schiphol sta :) We worden de bus ingejaagd. Hoezo bus? Het vliegtuig land toch gewoon voor onze neus? Nee, door alle regen is de baan onbereikbaar geworden. Hahaha ik ben
heeeeel benieuwd waar we dan uit gaan komen. Terwijl de medewerkers op hun motortjes voor ons uitscheuren, rijden wij er met een hele gare bus achteraan, het vliegtuig tegemoet. Onderweg zie ik een
zwijn op de landingsbaan. Moet kunnen. Plus ik zie ineens dat hier ook mensen naast de baan wonen. Hebben die kids in ieder geval wel een waanzinnige speeltuin achter hun huis. Ik weet dat dit
vandaag de laatste vlucht is, morgen gaat het toestel voor maintenance naar La Paz. En ze hebben maar 1 toestel :) wat is dit toch een mooi leven in Bolivia. En ja daar komt het vliegtuig aan,
glibberend om te landen, maar hij doet het prima hoor zo in de modder. Mensen er uit, wij erin. Naast me zit een man die een boek leest met als titel: ¨seksuales aventuros¨. Ja je moet toch wat te
lezen hebben? Terwijl we staan te wachten om op te stijgen, vraag ik me af of ze hier ook een luchtverkeersleider verstopt hebben, of de piloot gewoon zelf bepaalt wanneer die vertrekt :) Hoe dan
ook, we gaan. De captain verwelkomt ons aan boord, tenminste dat denk ik, wat niemand verstaat wat hij zegt door de herrie van de propellors. Het toestel slingert over de baan maar weet prima op te
stijgen. De ene piloot zit trouwens te lezen tijdens take off. Dat vind ik vreemd. Tijdens de hele vlucht kijkt hij wellicht twee keer door de voorruit. Ik weet zeker dat RV dat nooit zo zou doen.
Flinke turbulentie door de bewolking, maar ik zit wel lekker te schudden eigenlijk. 45 minuten later landen we alweer in La Paz. Terug in de bewoonde wereld van Bolivia.
Ik neem een taxi met twee nieuwe Zwitserse vriendinnen. We checken in in een iets rustiger hostel
dan de vorige keer, want ik heb echt slaap nodig. Nog 1 theetje dan aan de bar, om een beetje op te warmen. Ik leer Jerry en Allen kennen, staan achter de bar niets te doen dus alle tijd om te
kletsen. Ik wil echt op tijd naar bed zeg ik. Na 12 keer aandringen geef ik toe, 1 caipirinha dan, dat is wel lekker. Allen heeft echter de smaak te pakken en het worden er toch iets meer. Ik ben
weer wakker en hoef helemaal niet meer naar bed :) Haha de volgende ochtend heb ik echter wel spijt. Doodop inmiddels. Maar het is mijn laatste dag in La Paz dus er moet nog wel genoten worden! Ik
loop de stad in om wat Boliviaanse aankopen te doen, niet al te veel want mijn tas zit vol genoeg. Heerlijk weer, dit contact met de vrouwtjes hier, beetje afdingen, elkaar toelachen, god wat
geniet ik hier toch van!!! Dan word ik aangesproken door de knappe Heidleigh, die mij herinnert uit het vliegtuig gisteren. Ik weet niet wat het is wat me deze dagen zo populair maakt, maar ik denk
echt dat het de beenwarmers zijn. Of ik zin heb in koffie. Ja hoor gerust, dus we spreken af voor een date bij de kerk. Een heeeeerlijk mexicaans dinertje volgt en ik voel me nog eens jarig.
Cervezas en blije kraaloogjes. We vervolgen onze date in The Wild Rover. Het iets te wilde hostel waar ik eerst zat. We doen mee met de Pub Quiz die we natuurlijk winnen :) weer een gratis t-shirt
erbij plus wat free shots. Ik moet echt terug naar mijn eigen hostel, ik overleef deze gebroken nachten niet! Nog 1 dansje dan!
De volgende dag is het zover, ik ga vandaag terugvliegen naar Bogota (via Santa Cruz en Lima). Ik
hang nog wat rond met Allen en we doen wat grapjes. Om 13u sta ik op het vliegveld. Dag Bolivia, ik neem je mee naar huis want ik heb zo van je genoten, wat een herinneringen, dankjewel! Het
inchecken duurt heel lang en ik voel hoe moe en sterfelijk ik ben. God wat zal ik vandaag slapen in de drie vluchten. Ik sta te trillen op mijn benen en heb het heel koud. Eigen schuld dikke bult!
Als ik dan om 15u in het vliegtuig zit, val ik direct in slaap. Na de landing in Santa Cruz is het halve toestel uitgestorven. Heb ik toch zomaar drie stoelen voor mezelf. Waar heb ik dit nu weer
aan verdiend!? De vlucht is fantastisch. We vliegen namelijk over al mijn voorgaande bestemmingen. Eerst La Paz, dan Lake Titicaca met in de verte Machu Pichu, de woestijn en we eindigen in Lima.
Wauw. Ik zie nu pas hoe groots alles is, vooral het meer, er komt geen einde aan. Ik denk aan Ancelma als ik over Isla Amantani vlieg, hoe ze me vertelde dat ze zo graag eens zou willen vliegen,
maar ja dat is onbereikbaar voor haar. En ik zit hier zomaar en krijg dit cadeau. Het is heel mooi. En het geeft me de tijd om afscheid te nemen. Ik zucht en zucht en zucht nog maar eens om deze
reis en om deze ongelofelijke maanden. De tranen springen in mijn ogen, want wat ben ik toch een ONWIJZE GELUKSVOGEL. Wat heb ik veel gezien en veel gevoeld en wat was het heerlijk allemaal. Ik zou
het iedereen gunnen. Terwijl ze zon ondergaat kan ik niets anders doen dan stralen. Wauw en zucht. Geen woorden meer.
En toen kwam ik gisterenavond om 23u aan in Bogota in Colombia. Das gek zeg, twee maanden geleden
kwam ik hier ook aan, samen met mijn vriendinnetjes. Ik stap in de taxi bij Alfredo. Twee maanden geleden maakten we een praatje met de chauf met het boekje 100% Spaans erbij. Nu zit het boekje
ergens ver weg in mijn tas en kan ik het zelf. Wat ben ik eigenlijk trots op mezelf. Mijn aankomst in de Cranky Croc heeft ook nog een leuke verrassing in petto voor me. Als Jesus achter de balie
zich herinnert dat ik eerder ben geweest, zoekt hij mijn ingescande paspoort op in de computer. Zie daar, mijn paspoort. Plus nog drie andere... Antonia, Annemiek en Judith, wat fijn dat jullie
hier oook zijn :) das nog eens fijn voor het slapen gaan! Slapen lukt alleen niet echt, ik ben te opgewonden en uitgelaten, ik kan maar niet stoppen met denken hoe blij ik ben en hoe tof deze reis
is geweest. Ik kan er echt niet mee ophouden. Lichtelijk vermoeid word ik dan ook wakker vanochtend. Wakker ben ik snel als ik nu weer een aanzoek van een leuke Amerikaan krijg die in het bed naast
me ligt. En ik heb mijn beenwarmers niet eens aan, hoe kan dat nou!? Volgensmij heb ik een geluksjasje aan ofzo. Zou best eens kunnen gezien mijn gemoedstoestand :) Een ontbijtje voor vier euro
verder (god wat is dat duur opeens) kan ik niet veel anders doen dan achter de computer kruipen om alles op papier te zetten. Wat een avonturen he! Nu liggen ze vast en kan ik ze niet meer
vergeten.
Ik ga het missen. Die legging, beenwarmers en sjaal waar ik al 4 weken in woon. Dat verwassen rode
tshirt van organic coton waar ik echt beter mee kan poetsen dan nog 1 keer aandoen. Die semivlecht die steeds dagen uitzakt voordat ik zin heb om hem weer opnieuw te doen. Die ranzige kleren. Die
vieze voeten in de slippers en bevroren teentjes. Alhoewel, dit wat ik nu opsom kan ik thuis in het weekend ook best doen. Wat ik echt ga missen zijn de mooie mensen, de locals, als ze me toelachen
en groeten. De traditionele vrouwtjes die met hun kraampjes op straat eten verkopen. Het Spaans praten. Het lachen. Het stralen. Ontmoeten van andere culturen en fijne leuke nieuwe reizende mensen.
De vrijheid, ongedwongenheid, ongebondenheid en onbevangenheid. Geen plannen. Geen horloge. Niets moet. Alles laten komen zoals het komt. Mooie plekken en mooie mensen dus.
Zuid-Amerika heeft mijn hart big-time veroverd, maar dat hadden jullie vast al door. Muchas gracias,
ik kan niet wachten om terug te komen, hopefully see you again next year!
Un gran beso de una chica muy alegre!
Reacties
Reacties
23 aug. 2011, 22:45
Hey daredevil!
Wowie! Die vliegreis kon ik me helemaal inbeelden! Toppie! Scharele troost, maar het is best warm in het zuiden van ons kikkerlandje :)
X linda
23 aug. 2011, 22:51
Vergeet ik helemaal te vertellen (hoe is het mogelijk in zon lap tekst) dat Olivier, de vermiste Belg, uiteindelijk zelf is teruggekeerd! Zijn broer heeft die middag nog een vermissingsbericht uit laten zenden over de locale tv met een foto van hem. 1u later liep Olivier nietsvermoedend terug naar het hostel nadat hij wakker was geworden in een ander dorp en werd hij aangesproken door allerlei locals, el belgico perdido! Hij wist niet wat hem overkwam :) zijn broer was superboos toen hij dan eindelijk terug was. Olivier en ik vonden het vooral ook een goed verhaal :)
24 aug. 2011, 08:45
Het merk van mijn fiets is BIKKEL.
Dat mag ik ook wel op jouw lijf plakken!!
We zoeken nog even uit van wie je dat hebt..!!
24 aug. 2011, 09:31
Fantastisch! Kan er niets meer of minder over zeggen!
Kuss
24 aug. 2011, 09:31
Ha Anne, dat zijn inderdaad 1, 2, 3, 4, .....15, 16 ...128 .... ONEINDIG veel verjaardagskado's!!
24 aug. 2011, 09:57
Dat is weer een mooi begin van de dag als je zo een heerlijk verhaal mag lezen! Goede reis en tot snel!
X
24 aug. 2011, 10:54
Nou Anne,
Jij bent tijdens je reis meerdere malen verliefd geworden. Maar ik ben ook verliefd geworden.. op jou verhalen!!
Jij weet Z-Amerika wel te promoten. Ik vraag me af hoelang het duurt voordat ik daar de bekende plekjes uit jou verhalen aan het zoeken ben. Vooral de jungle en de amazone: WOW!!
Welkom terug in Holland Anne, waar het overigens ook erg hard kan regenen de laatste tijd ;-)
Je verhalen waren echt geweldig!!
X Sjors
24 aug. 2011, 12:01
Ze waren inderdaad weer heel mooi, dank je wel zou ook weer 26 willen zijn, denk dat ik het moet doen met jou verhalen. Heb het daardoor toch een beetje meegemaakt. Het in Nederland zijn zal wel wennen zijn. Goede reis en misschien tot gauw. Dikke zoen van je tante.
24 aug. 2011, 12:07
Dank Anne,weer enorm van "je" genoten,
dikke kus, Rona
24 aug. 2011, 15:37
Ik kon de hele dag niet op internet, dat was balen, ik was zo benieuwd. En wat een verhalen, geweldig. In dat water moest ik wel meteen aan Bonaire denken waar van die zaagvisjes zwommen die je konden steken! En als die grote vissen werden gevoerd bij Dons Habitat, Nou, dat was dan niets vergeleken bij die Kaaimannen in Bolivia.
Vanavond gaan we je weer zien, heel fijn. Goeie reis nog en veul liefs.....
24 aug. 2011, 18:13
Welkom weer in Nederland en bedankt voor de ontzettend mooie verhalen.
Je kunt beeldend schrijven !
Groetjes
Toon en Mieke
24 aug. 2011, 21:25
Gouw zegt wouw!!!!!
tot morgen!
25 aug. 2011, 23:29
Hoi Anne,
dank je wel voor al je mooie en beeldende verhalen, zo konden we toch een stukje met je meereizen. Zelfs Hans is er 2 volle avonden mee zoet geweest voor hij alles gelezen had en alle foto's bekeken. Maaaaaaaaaaaaaar ik ben ook heel blij dat ik je zeer binnenkort weer in levende lijve zal zien. liefs en tot gauw
26 aug. 2011, 15:01
in nederland vinden piloten het noooooit vervelend als mooie vrouwen praatjes komen maken hoor!
26 aug. 2011, 15:18
Uhh een pizza én een pasta? Dan had je echt honger. Welkom thuis en hou het fijne gevoel nog even vast!
Ben erg benieuwd naar je verhalen en pics, we zien je de 17e toch? Veel liefs X
26 aug. 2011, 16:25
je hebt gelijk, tijdens de take-off lees ik inderdaad niet..dan niet..
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!