Hola amigo´s,

Allin p'unchaw? Tijd om jullie in te lichten over het avontuur bij mijn nieuwe familie op het eiland Amantani op Lake Titicaca.

Eerst nog even terug naar de nachtbus van vorige week. Eerst werd ik nog verrast door Sebastian van het hostel in Aguas Caliente die me een bezoekje kwam brengen in het oh zo ruige Pariwana hostel waar ik over vertelde. Hij stond er op om me naar het busstation te brengen en heel even leek het alsof ik verkering had en ja, daar schrik ik van. Maar mn bus stond te wachten dus was de verkering snel uit. Om 11u viel ik in slaap naast een vriendelijke Peruaan en om 4u ging het licht aan want we waren al op eindbestemming, Puno. Shit ik was echt nog laaaaaang niet bijgeslapen! Heel donker ook nog, dus het leek me nog niet zo verstandig om al richting de haven te gaan voor mn boot richting de eilanden. Dus nam ik een theetje op t busstation en maakte ik wat Spaanse praatjes met de locals. Een van hen deed alsof hij waanzinnig schrok toen hij hoorde dat ik naar de haven wilde: ¨daar zijn mannen met messen en geweren en ze gaan je aanvallen!¨. Hmm, leek me ietwat overdreven, maar een extra bakkie totdat de zon helemaal op zou zijn kon vast geen kwaad. Mooi ook dat Tim, die Rob en ik ontmoet hadden in Huacachina opeens voor mn neus stond. Samen een Peruaans koffietje doen dus, dit was de derde keer dat we elkaar tegen het lijf liepen! Uiteindelijk stapte ik om 7u uit de taxi aan de haven. 6 enthousiaste mannen besprongen me bijna om hun boottickets aan mij te slijten. Maar ik wil zelf gaan, een homstay fixen en de mensen er zelf voor betalen, zodat je zeker weet dat je geen toeristenmaatschappij sponsort, maar de mensen die voor je zorgen. Hoe dan ook, snel een ticket gefixt en na een uurtje koukleumen (thank god for inventing the beenwarmers) mocht ik dan de boot op. Dat ie niet direct naar mijn droombestemming ging, nam ik voor lief. Terwijl ik op het dak van de boot mijn tenen liet bevriezen, voer de boot langs de floating villages (Uros). Hier wilde ik eigenlijk niet naartoe, en toen ik de gelijkenis met Disney Land zag, voelde ik me helemaal een belabberde toerist. Ja hoor, bij ieder dorp lag een boot en op ieder stukje eiland stond dus ook een groepje toeristen. Bah. Toch van de boot af, en allemaal in een kringetje om de uitleg van het dorpshoofd te horen, over hoe de eilanden kunnen drijven, wat ze eten en welke andere gebruiken ze hanteren. Belabberder nog om te zien dat deze mensen zelfs een poster hadden geplastificeerd (meer een bord zelfs) om goed uitleg te kunnen geven aan de toeristen. Wat een contrast: traditionele gebruiken en kledij, en dan zon poster. Dan een rondje door hun dorpje, een kijkje in hun huisje, en weerstaan van de smekende bewoners om wat spullen van ze te kopen. Het ging zo tegen mijn principes in, maar ja, je kunt niet anders dan er in meegaan en de mensen belonen voor het feit dat je bij ze binnen mag kijken. En dus kocht ik een tekening van een kindje, een tekening die ze duidelijk niet zelf gemaakt had. Later hoorde ik ook van een bootgenoot dat hij een oudere vrouw achter een van de huisjes de tekeningen had zien maken. Jeetje. Tja, toerisme maakt soms meer kapot dan je lief is.

Maar goed, zodra we Uros dan eindelijk verlaten hadden, kon ik me verheugen op dat wat er komen ging. Eiland Amantani, 4000 inwoners, gelegen op lake titicaca, het grootste bevaarbare meer van Zuid-Amerika, maar liefst 230 km lang en 97 km breed, gelegen op 3820 meter, op de grens van Peru en Bolivia. Op het eiland wonen alleen maar inboorlingen, men trouwt ook alleen met mensen van het eiland, en zo blijven cultuur en tradities gewaarborgd. De mensen spreken Quechua, de oude Inca-taal, en met geluk ook een beetje Spaans. Er zijn geen wegen en ook geen vervoersmiddelen, alles is te bewandelen in een paar uur. Drie uur lang lag ik op het dak van de boot, waar mn hoofd er zowat afvroor (hallo hoogte, hallo winter!) maar er in ieder geval nog zon was en ik dus nog enigszins verwarmd bleef. Factor 70 erop en dan moet het goedkomen. Dat je oogleden ook kunnen verbranden was ik even vergeten, maar daar kwam ik natuurlijk ook pas later achter. Trouwens, de teenslippers nog steeds alive and kicking he, alhoewel ik me inmiddels dus wel heb bekeerd tot de sokken en beenwarmers.

Dag 1:

De aankomst op het eiland: wauw dit is mooi en heeeeeel rustig zo te zien. Dat ik meteen heeeeel stijl omhoog moest en daarom voor het eerst die backpack op mijn rug moest dragen, was een kleine tegenvaller (ik zal het even uitleggen, ik doe wel alsof ik aan het backpacken ben, maar stiekem heb ik een trolley, en ben ik dus een flashpacker die niet zoveel moeite hoeft te doen om de tas achter me aan te laten rollen: willem, onwijs bedankt!!!). Deze trolley heeft echter ook de optie om op de rug gedragen te worden, en dus moest ik er nu aan geloven. De inwoners van het eiland hebben iets ontzettend slims en goeds bedacht toen er toeristen naar het eiland kwamen: geen hotels oid, maar een rouleersysteem waardoor alle inwoners van het eiland om de beurt gasten ontvangen voor 30 soles per nacht (7,50 euro). Dat is tenminste eerlijk en houdt de schoonheid van de natuur ook intact. Ik ben enthousiast! Eenmaal boven op de berg stonden er dan ook een aantal vrouwtjes in traditionele klederdracht te wachten. Om de beurt werden mijn bootgenoten toegewezen aan een van de vrouwtjes. Ik eindigde met de Franse Elodie bij de lieve Ancelma, 49 jaar. Een stukje lopen zei ze. Wat ze bedoelde was 1u lang bergop. Met die backpack he (voel ik al medelijden?). We kwamen aan bij een te schattig huisje, met twee mooie slaapkamertjes (die van ons mooier dan die van het gezin zelf, helaas, ik had willen ruilen!). Ancelma begon meteen aan de lunch, in de keuken, die wat mij betreft echt zo verplaatst had mogen worden naar Tilburg. Wauw! Een vuurtje met wat potjes erop :) en een stiekem gasfornuisje ernaast voor als er haast was of geen vuur gemaakt kon worden. Een paar plankjes met wat oude keukenspulletjes. Twee boomstammetjes om op te zitten tijdens het koken. En vooral heel veel plastic emmertjes, allemaal met iets er in (water, gekookt water, afwaswater, groenten etc). Aangezien ik al sinds 4u sochtends wakker ben heb ik nu zo tegen 4u smiddags wel echt ENORME honger en verlang ik naar deze verse biologische lunch! Verse soep (echt de lekkerste ever), en een bordje met 3 verschillende soorten aardappelen (nog nooit eerder gezien), een plak gebakken kaas (nog nooit gehad) en pikante salade. JUM! Serieus! Zo lekker!!! Plus een heerlijk kopje thee na, met een takje er in uit de tuin, soort van mint, vet lekker. En goed voor de maag. Sunchi Sumaj, zeg je dan op zn Quechuas. Daarna hebben we tijd om de twee hoogste punten van het eiland te bezoeken (pachamama en pachatata, moeder en vader aarde), met daarop de tempels, die maar op 1 dag per jaar bezocht mogen worden, alleen door eilandbewoners. Na een fantastische zonsondergang lopen we terug naar het huisje en ontmoeten we de vader van het gezin, Maximo, 50 jaar. Nog eens zon heerlijk soepje, heerlijk zoute pasta met een beetje groenteen wederom thee. En daarna komt Ancelma met een stapel kleren haar slaapkamer uit. Of we ons even om willen kleden. Ze wil met ons gaan dansen... Ehh.. Okee :) I like! Wehebben dezelfde prachtig geborduurde kleren aan als Ancelma (check de fotos), maar vanwege de kou wel met een muts eronder, handschoenen en beenwarmers. En dan die prachtige hardloopschoenen. Ik zie er wederom uit als een debiel. Doet er niet toe, ik wil een dansje doen! Komen we aan bij een soort zaaltje, staan daar opeens keiveel toeristen... Shitttttt.... Blijkbaar komen alle mensen die een toer naar het eiland doenook hier. Er worden allerlei fotos gemaakt van de groepen en Elodie en ik voelen ons behoorlijk opgelaten. Desondanks wil ik een dansje doen natuurlijk, en dus doen we wat de locals doen. Kring, handen vast, en rondjes rennen. Haha de kleuter in mij voelt zich prima hier.We geven het echter snel op, er zijn echt teveel mensen hier.We kletsen nog even met de Antwerpse Roel en Floor, die ook zelf naar het eiland zijn gekomen zonder toer, en zich ook opgelaten voelen in deze ruimte. Roel vertelt droogjes dat hij economie in Antwerpen studeert, waarop ik hem vertel dat ik een Antwerpse professor heb ontmoet in de treinterug vanaf Machu Picchu.Ik noem zijn naam, Karel (jullie kennen hem inmiddels), en Roel zijn ogen worden groot.¨Wat?! Datwas mijn decaan de afgelopen jaren! Hebt gij met hem gebabbeld?Das toch nie mogelijk! Is die hier in Peru!?¨. Yes, its a small world, maar wel HEEL BIZAR! Na onze kletspraatjes lopen we metAncelma terug naar ons huisje. Het is pas 9u maar echt een prima tijd om te gaan slapen. Ikdoe nog even een plasje op het ijskoude stenen toiletpotje, aaaahhhh bevroren billen. Ik hou mijn kleren aan, stap in bed, trek vier dikke dekens over me heen, maar blijf hetkoud hebben. Toch val ik in slaap.

Dag 2:

Mijn wekkertje gaat om 6u. Ik wil de zonsopkomst zien. Heb mn kleren toch nog aan dus sta 3 tellen later buiten. Heerlijk koud maar met een mooie rode lucht. Ik zoek een muurtje van stenen op, nestel mezelf neer en geniet van de zon die opkomt. Wauw. Check mij hier zitten op dit eiland. Wat een bofkontje ben ik toch :) Ik denk even een tel aan jullie allemaal, aan het werk, of ook vrij en op vakantie. Ancelma roept me een half uurtje later voor het ontbijt. De pannekoekjes gaan er goed in! Om 8u worden Elodie en ik opgehaald door de 14-jarige Franklyn en 12-jarige Rose, die ons mee willen nemen voor een tour over het eiland. De namen hier zijn echt bizar trouwens, je krijgt er zo nog meer te horen, ze passen absoluut niet bij de mensen en hun manier van leven. Maar dat geeft niets! Het is lastig om te communiceren met deze twee kids, ze spreken vooral Quechua, en slechts een beetje Spaans. Ze hebben nu vakantie, dikke pech voor mij dus, want ik had het natuurlijk wel weer in mn kop om n klasje te bezoeken. Maar goed, het geeft ze wel de kans om ons rond te leiden. Het is een heerlijke tocht, I love walking! Af en toe rusten we een beetje uit, kletsen we wat en delen we de rozijnen die ik heb. Ze zijn heel blij met eten, dat is wel duidelijk. We komen heel veel schapen en schapenherders tegen. Kindjes die aan het vliegeren zijn met eigengemaakte vliegers. Franklyn speelt met een tol. In welke tijd ben ik gestapt? Ik vind het heerlijk! Honden zijn overigens ook niet toegestaan op het eiland, want die maken teveel herrie :) this is the place to be to relax! Na 3,5u lopen met onze nieuwe vriendjes komen we terug bij ons huisje. Dat was heerlijk. Tijd om nog een lekker dutje te doen, totdat Ancelma om 12.30u de lunch klaar heeft. Wederom soep, een bordje aardappels, gebakken ei en pikante salade. God wat word ik hier blij van!!! Ik heb zoveel honger, het is niet te geloven. Misschien de hoogte, misschien het klimmen, of misschien ben ik gewoon een freetzak. Doesnt matter, ik mag weer een dutje doen als het eten op is. Ancelma wast ondertussen haar haren, weer in een van dr plastic bakjes, wel met gekookt water overigens want het water is ook overdag zo ijskoud. Die haren, ik ben er echt verliefd op. Alle vrouwen dragen twee lange vlechten met flossen eraan, en ze maken de vlechten aan elkaar met een veiligheidsspeld, zodat ze niet steeds naast hun rug vallen. Hoe vet, ik wil dat ook. Effe laten groeien dus nog. Om 15u lopen we met zijn 3en richting Pueblo, een dorpje aan de andere kant van het eiland. Er is een feestje gaande op de markt, waar alle locals op af komen. We ontmoeten de halve familie van Ancelma en Maximo, superleuk. Ancelma heeft 3 zussen en 2 broers. Ze is de oudste, haar jongste zus, Irma(ja zo heet ze echt)is 26 en heeft net een kindje. Jeetje wat een leeftijdsverschil he! Maximo heeft 1 broer, hij had vier zussen maar die zijn allemaal overleden toen ze in de 20 waren, door ziektes. Ancelma en Maximo hebben samen drie kinderen, en ook hebben ze 1 dochter die overleden is door een ziekte toen ze in de 20 was. De jongste dochter van hen heet Celestine en is 23 jaar, ze heeft 1 kindje van anderhalf, Lenti. Lenti, is echt een van de schattigste snoetjes ever. Check de fotos! Iedereen in de familie is supervriendelijk voor ons, stellen zich voor en lachen ons zo hartelijk toe. Ik voel me verliefd worden. Wat zijn dit leuke lieve mensen! En ik mag gewoon bij hen blijven, hoe vet! De mensen zijn zo mooi hier, vooral de gezichten van de mannen als ze lachen, ik kan ze wel opeten! Hun lach is innemend en bijzonder en ik krijg er steeds een goed gevoel van (ja verliefd dus). Tis zonde dat ze alleen daten en trouwen met mensen van hun eigen eiland ;) Er heeft 1 Nederlander op het eiland gewoond vertelt Maximo, maar hij kan niet uitleggen hoe of wat. De Nederlander is inmiddels weer vertrokken. We genieten met zn allen van het gebeuren op het plein. Veel verschillende orkesten, allemaal met dansen erbij. Iedereen traditioneel gekleed. Ancelma draagt thuis makkelijke kleren, maar zodra ze de deur uitgaat, kleedt ze zich om in haar traditionele pak. Supermooi. Terwijl we zitten te snoepen van een snack, word ik uitgenodigd door n kindje van 3 jaar om mee te dansen. Zucht. Hoe maak je Anne gelukkig? Hij snapt het prima. Hij neemt me mee naar de winkel van zijn ouders en ik mag langs zijn mama zitten. Pure liefde. Ik koop nog een paar extra handschoenen voor de kou, want ik trek het slecht! Om 7u is het dan ook zo koud dat het wel fijn is om terug te lopen naar huis. In het donker met het schijnsel van de maan kunnen we de paadjes prima vinden. De sterren schijnen fel aan de hemel. Ik loop achter Elodie en Ancelma en knijp een paar keer flink met mijn ogen om fotos te maken in mijn hoofd. Dit geheel hier. Deze plek. Hoe ik hier loop. Zomaar. Kijk mij hier lopen in Peru. Wauw. Vette dankbaarheid maakt zich deel van mij. Ancelma doet nog even een plasje. Snap ik ook meteen waarom ze zulke wijde rokken dragen :) hoe handig! Moet ik ook doen als ik op stap ga en nog een nachtelijk plasje wil maken ;) Eenmaal terug in het huisje wil ik graag mee koken. Mooi ook hoe Maximo, inmiddels terug van zijn werk, opgewekt zegt: ¨leuk, gaan we met zijn allen koken¨ en vervolgens zelf neerstrijkt op zijn boomstammetje en niets doet. Hahaha ik ben echt verliefd op deze kerel. Heerlijk. Lekker traditionele verdeling zullen we maar zeggen, maar hij heeft ook de hele dag stenen gehakt en gelegd want hij is stratenmaker, dus van mij mag hij lekker blijven zitten. Elodie en ik schillen de aardappeltjes, ik met een mes waar ik een heel dorp mee uit kan moorden, ik doe een afwasje in ijskoud water en 1 uurtje later staat de soep alweer te dampen. Plus een heerlijk bordje rijst met groentenpapje. WAT EEN GELUK! Na het eten laat ik op mijn telefoon de fotos van mijn familie en ons huis op de Dijk zien. Maximo vraagt of ik daar nu naar toe zou willen. Wat? Nee joh! Zie je hoe blij jullie mij maken, dat ik hier bij jullie mag zijn! Muchas gracias por todo!!! De nada zeggen ze, ze doen het graag. Of we alsjeblieft nog een paar nachtjes willen blijven? Tuurlijk :) Als ik de keuken laat zien van een niet-willekeurig geliefd persoon uit Amsterdam, begrijpt Maximo volgensmij niet dat dit een keuken is. Hij wil vooral weten wie die man is die daar in zijn onderbroek een handstand doet. De baby die ik hem laat zien vindt hij groot en dik :) Hij wil ook weten hoeveel ik voor mn telefoon betaald heb. Dat vind ik eigenlijk shit, ik wil niet over geld praten, maar ik vertel het hem toch maar. Zal ik hem straks wel moeten tippen als ik wegga, nu hij weet hoeveel ik over heb voor een stom stuk digitaliteit. Na het eten brengt Ancelma een soepje naar haar moeder, zij is echt superoud, of althans, zo ziet ze eruit. Ze woont in het huisje achter ons, en eigenlijk hangt ze de hele dag tegen de muur in de schaduw te liggen. Ik heb medelijden met haar. Zou ze het leuker vinden om in NL in een bejaardentehuis te zitten? Vast niet.. Om 9u is het wel weer tijd om onze bedjes in te duiken. Ik heb het zo koud, dat zelfs de 8 dekens me niet warm krijgen. Drie lagen kleding, een sjaal, muts en handschoenen, het doet allemaal niets af. Ik heb het koud. Ik rol mezelf op tot een minirolletje en val uiteindelijk in slaap. Morgen moet ik dit echt anders aanpakken.

Dag 3:

Dit keer ga ik er om 5:30u uit, want ik wil het van donker naar licht zien gaan. Helaas in het bewolkt. Om 6u mogen we met Maximo mee naar de markt aan het strand. Een 10-tal locals staan al te wachten als wij aankomen. Ik begrijp niet waar die markt vandaan getoverd moet worden, totdat er een bootje aan de horizon verschijnt. En juist ja, hij meert aan bij ons, er stappen mensen uit met enorme zakken en kratten op hun rug. 10 minuten later liggen de spulletjes op kleedjes op het strand en kunnen we ons uitleven. Deze markt is echt de bom en de goedkoopste die ik ooit heb gezien. Alles wat we de afgelopen dagen hebben gezien, gegeten en gedragen, ligt hier. Ik tik nog een paar beenwarmers op de kop voor een halve euro en ik waag me er niet aan om hier op af te dingen. Dit is echt te goedkoop. Hoe kunnen ze hier ooit winst op maken. Ik bedaal 50 cent voor 10 sinaasappels en eveneens 50 cent voor 4 muffins. Kijk, nu gaan we praten :) Wij, de enige 2 toeristen, zijn werkelijk de koning te rijk. We staan samen onwijs te genieten van dit locale gebeuren, zelfs wanneer de marktkoopvrouw een dood schaap (denk ik) door midden rost met haar mes en het bloed en de vleesklodders alle kanten op vliegen. This is life :) and life is for living :) Maximo maakt duidelijk gebruik van onze extra handen en samen sjouwen we de berg op. Zwaaaaaar vermoeiend. Het is een uur lopen. Gelukkig verrast hij ons onderweg met bloemen die je af kunt plukken en waar je een heerlijk zoet goedje af kan zuigen. Lekker! En prima voorafje voor het ontbijt. Ancelma kijkt trots als ik mijn nieuwe beenwarmers show, al vindt ze de kleur die ze zelf heeft mooier. Zo is dat, eerlijkheid duurt het langst. Het ontbijt (rijst met ei deze keer) gaat er vlotjes in, maar de endorfines komen pas echt vrij als ik na het koolhydratendieet van de afgelopen dagen de sappige sinaasappel in mijn mond stop. So! I guess my body was craving for vitamine C. Nog wat kopjes thee om onszelf op te warmen en ik kruip met mijn boekje in de tuin om verslag te doen van deze dagen. Het is zelfs in de zon echter veel te koud dus uiteindelijk maar weer onder de wol. What a life is this... Enkele uurtjes later komt dochter Celestine langs met kleindochter Lenti. Yes, hier heb ik me op verheugd :) Lenti vindt mij echter vet eng, maar ze genietwel van het contact als ze wat meer gewend is. Ze speelt in een van de emmers met wat water en eenzeepdoosje. Ach, spelen doen we overal op de wereld uitiendelijk toch op dezelfde manier! Mijn ¨alleeendjes zwemmen in het water¨ vindt ze wel interessant. Moeder en dochter koken ondertussen voor ons, en ja, je zou het niet geloven maar we krijgen soep, what a surprise, rijstmet ei, a surprise again, enjaja, niet te missen pikante salade :) het smaakt echter nog steeds fantastisch! Oma en mama spelen ondertussen een beetje met Lenti, en deze lieve schat weet precies haar zin te krijgen. Ai, ik hou me in, het belonen van ongewenst gedrag staat op de no-go lijst, maar ik laat Lenti maar lekker winnen. Ze krijgt nog borstvoeding, meestal tot 2 jaar verteltCelestine. Na de lunch gaan we op weg naar het werk van Maximo. Celestine blijft thuis, later blijkt ze ons avondeten gemaakt te hebben. Ik loop dus met Elodie en Ancelma, en jaaaaaaaaaaaaa ik mag Lenti op mijn rug dragen in een kleedje. YOEHOEEEEE!! Ik was al verliefd natuurlijk, maar terwijl ik deberg op klim met die kleine op mijn rug, voel ikme echt zoooo de meester. Hoe onbetaalbaar dat ik met haar mag lopen!!! Zo fijn :) Ik voel me zwaar vereerd. En ontroerd, als ik met haar op mijn rug boven kom en opa Maximo aankijk. Hij is blij verrast :) so amI! Lenti is namelijk op mijn rug in slaap gevallen.Sodej....hoe maak je mij blij....ja, zo dus ook. Ikben op mn happiest. Ik plof in de stenen om te zien wat Maximo voor werk doet.Er staan 7 kerels, tussen de 20 en misschien wel 80 jaar oud, bijde rotsen. Zehakken de rotsen uit tot draagbare stenen.Er zijn een aantal dingen die opvallen:

-bescherming is blijkbaarniet nodig, blote voeten, sandalen, geen handschoenen en ook geenbrillen. hoe is het mogelijk?

-hun gereedschap zit inoude volley- en voetballen, recycling rules

- de mannen lopen onderling aardig te grappen met elkaar, vooral als iemand onhandig bezig is:)

- ze hebben allemaal cocabladeren in hun wang, om alert te blijven en eetlust tegen te gaan, af en toe wordt er gespuugd

- de oude mannetjes zijn wat mij betreft echt TE OUD om iets te doen hier, ze kunnen maar amper lopen, maar zitten er wel bij

Later vertelt Maximo dat ze sochtends voordat ze starten sigaretten en cocabladeren aan moeder aarde offeren, om te verzoeken om bescherming. Het werkt, ze raken nooit gewond zegt Maximo :) De ene dag hakken ze de stenen uit, de andere dag bewerken ze ze tot stoeptegels. Uiteindelijk maakt ieder dorp mijn eigen pad op een aantal feestdagen. Wederom goed geregeld!

Op de terugweg moeten we nog even een verloren schaap redden uit de ehhh hoe noem je dat, groep schapen van de familie. Ancelma praat tegen het dier alsof hij ook kan praten. Eenmaal thuis kleed de familie zich om, wederom om naar het feest op de markt te gaan. Elodie en ik zijn echter kapot, dus na een foto-sessie met de familie, blijven wij alleen thuis achter. Kunnen we mooi wat dankbaarheidsinkopen doen, zodat we morgen niet alleen geld betalen, maar ze ook onze dank kunnen tonen. Bij terugkomst van de familie, enkele uren later, blijkt het eten dus al klaar te zijn. En jullie mogen nu raden wat we eten. ... ja ... ja ... ja ... ja. En wederom weer heel erg lekker!!! Ik kan er echt geen genoeg van krijgen en eet mijn buikje rond. Das mooi want na alle diarree is het wel goed om een beetje aan te sterken... Ik doe samen met Maximo nog een biertje en een peukie, we geven ons dankbaarheidstasje, plus geld voor de afgelopen nachten en Elodie koopt nog een sjaal a 35 euro. Echt, dat gezicht van Ancelma toen Elodie toezei dat ze de sjaal wilde... ik weet niet of ik ooit iemand zo blij heb gezien! 35 euro is natuurlijk HEEL VEEL geld hiervoor en wellicht redelijk overpriced voor de sjaal, maar Elodie wilde (heel terecht) niet afdingen bij hen. Ze zijn echt superblij met ons en ons geld. Of we echt niet nog even willen blijven... Haha nee de wereld wacht op ons, maar onwijs bedankt voor het aanbod, we hebben waaaaanzinnig genoten. Tijd om weer te gaan slapen, dit keer ben ik zo slim geweest om te bedenken dat Anneke me haar slaapzak heeft geleend. Hehe, moest dat nou drie nachten duren voordat ik dat kon bedenken? Voor het eerst heb ik het warm als ik in bed lig, en val ik lekker in slaap.

Dag 4:

Om 5:30u word ik dit keer uit mezelf wakker van het opkomende zonnetje wat door mijn raampje schijnt. Ik hoor de zingende vogels kwetteren en verder hoor ik niets. Zucht. Hoe fijn stil is het hier, wat een genot. How can I capture this moment? Of waar elders kan ik deze stilte vinden. Bizar stil. Zo fijn. Ik kom er uit om afscheid te nemen van papa Maximo, hij moet weer stenen hakken. Geen knuffel hoor, alleen een afstandelijke hand. Mijn verliefdheid zakt direct ;) geintje, hij is de bom! We doen een ontbijtje met pannekoeken en gefrituurd deeg. Ik pak mijn tasje in en maak Ancelma blij met mijn Puma-zapatos. Ze wil ze heel graag hebben en dat komt goed uit want ik hoorde enkele weken geleden van een knapperd dat ze afstotelijk waren. Heb ik mooi extra plek in mijn backpack voor mijn nieuwe collectie beenwarmers. Omdat we niet weten waar de boot komt, mag ik, oh ja wat een luxe, weer een uur bergop lopen met de backpack op mijn rug. Mijn onvrede is overigens zeer beperkt, onderweg komen we constant mensen tegen, sommige kennen we inmiddels, ander niet maar ze zijn allemaal even vriendelijk. Bij iedere buenos dias die ik hoor, geef ik hem stralend terug. Snoetje. Ik ben zo blij met dit soort dingetjes. Voel me echt welkom op dit eiland en zelfs een beetje thuis. Contact met mensen, dat is echt mijn ding. Blijkbaar toch het goede beroep gekozen.Bij de eerste haven iser gelukkigal een boot waar we op kunnen. We moeten dus afscheid nemen van onze mattie Ancelma. Ze is echt mijn mattie geworden en ik ben verliefd op haar, ze is zo lief, en dat gezicht van der, wow, ik zou willen dat ik haar mee kon nemen. Me gusta mucho, gracias por todo lieve Ancelma, we sturen de fotos op.

Eenmaal op de boot stap ik snel weer terug in de realiteit. Een ouder Nederlands echtpaar gaat naast me zitten en begint direct te mopperen. Omdat de boot al lang had moeten gaan, ze nu later zijn dan ze hadden bedacht. Hoezo te laat, ik kan hier nog uren blijven zitten. Kijk eens om je heen, zie je hoe mooi en bijzonder deze plek is? Een eiland op 4000 meter hoogte, in een meer wat bizar groot is. Niet doen Anne, mensen mogen best klagen. Oke vooruit dan. ¨Zou deze boot aan veiligheidseisen voldoen, ik vind het trapje wel een beetje gammel¨, zegt de vrouw. ¨Natuurlijk joh¨, zegt de man. Veiligheidseisen? Dat woord hebben ze in Peru echt nog nooit gehoord hoor. Ik denk dat we blij mogen zijn als de motor het doet! Opeens hoor ik een bekende stem achter me op de pier, ik draai me om, zie ik daar mn Amerikaanse vriendje staan, Zack from Main. Een week geleden bakte hij nog een pancake voor me voordat ik Machu Picchu opging, twee dagen daarna kletsten we in Pariwana in de zitzakken. En nu gaan we samen met de boot terug naar Puno. Jippie!

We varen met de boot naar Taquile, een eiland in de buurt van Amantani, om van zuid naar noord te lopen, mooie route, maar het lijkt echt net de Middelandse zee. Bovendien zijn Elodie en ik er wel een beetje klaar mee, en als we het aantal boten zien liggen, groepen toeristen zienlopenen de gidsen horen roepen ¨yes my friends, this way please¨ weten we dat dit niet onze dag is. Mopperdemopper. Zie je, zelf kunnen we er ook wat van. Gelukkig kunnen we ons na het koolhydratendieet van de afgelopen dagen wel onwijs verheugen op de forel die ze boven op het eiland serveren. Hoppa, die glijdt prima naar binnen, binnen no time onze bordjes leeg. Echt niet normaal hoeveel honger wij hebben. Ik hoor overal Nederlanders praten maar doe net alsof ik van Mars kom. Bevalt prima. Wat ben ik toch een bitch af en toe, ik ben zelf ook een Nederlandse toerist dus wat doe ik nou moeilijk. Ik weet het ook niet. Het voelt gewoon gemaakt ofzo en niet meer als Peru. Maar ja het hoort erbij, en het is maar goed ook want de eilanders krijgen een beter leven door ons. Eenmaal terug op de boot is het wachten op het Nederlanse echtpaar. Ze blijven maar weg, dus we kunnen nog niet vertrekken. We worden ondertussen vermaakt door 8 Canadese mannen die besluiten om naakt het meer in te springen. Ahh, not bad, not bad at all. Na 30 minuten besluit de captain toch te vertrekken, dan maar zonder de Nederlanders. Ze kunnen met een andere boot mee terug, verzekert hij mij.

De bootrit duurt 3u en Zack en ik hebben dolle pret om onze reisverhalen, wat vinden we onszelf toch stoer. Na aankomst in Puno gaan we met zijn allen naar het busstation om een ticket voor de volgende ochtend te fixen. Elodie en ik willen naar Bolivia! Onze glimlach doet weer wonderen voor wat korting. Soms is het leven wel simpel. Ik ga met Zack mee naar zijn hostel. Ik heb al 5 dagen exact dezelfde kleren aan, en geloof me, het wordt tijd om te douchen. Het was echt te koud om me om te kleden, laat staan wassen met dat koude water, dus ik moet er nu wel aan geloven onderhand. Kun je nagaan hoe het dan voelt om die warme douche in te stappen...puuuuuur genot.....whaaaa.....geloof ook niet dat mijn okselhaar ooit zo lang is geweest, tijd om daar even snel korte metten mee te maken (sorry, too much information...).

Na de douche gaan we op naar de plaza, waar we worden verrasd door ee enorme parade. Wauw, de optocht in Tilburg is er niks bij hoor. Dansende mensen, praalwagens, supermooi. De muziek hier in Peru is echt de mijne geworden, ik word er zo blij van. En steeds die dansense mensen, ik wil meedoen! De kou doet ons echter zoeken naar een warm plekje om ergens te eten. Ik weiger echter om nog ergens te gaan zitten met europeanenbinnen een straal van 5 meter, dus na enkele kleine straatjes vinden we onze droomplek. Soepkommen waar mijn hoofd in zou verdrinken en dat alles voor 66 eurocent. This is it! Zack vermaakt ons met zijn Texaanse (is dat een woord?) accent en ik slurp lekker wat sopa naar binnen. Kijk ons hier zitten tussen de locals naast de koelkast, op elkaar gepropt. Eenmaal buiten vind ik het nodig om te knuffelen met een kerel in een opblaaspak en ik voel dat de kleuteraanval weer bezit van me heeft genomen. De karaoke-bar lijkt me dan ook de enige remedie. Zack gaat los op ¨I want it that way¨ van de backstreet boys en Elodie en ik zijn zoet met ¨Heal the world¨ van Michael Jackson. Er is helemaal niemand in deze bar en onze laatste Peruaanse avond moet gevierd worden. Op zijn minst met een Pisco Sour, de locale cocktail, niet te versmaden gewoon. Totdat Zack zich ineens realiseert dat zijn bus binnen 20 minuten vertrekt en hij mij achterlaat met zijn Pisco Sours. Ik moet hem opdrinken, Elodie heeft 4 maanden een dieet gedaan in de jungle en alleen maar planten gegeten, dus ze mag geen alcohol. He vervelend zeg. Nog 1 laatste Cusquena biertje op de rooftop bar in het hostel en ik kan naar bed. Althans, wel pas nadat 2 securitas het slot van mijn tas open hebben gebroken, want Anne is weer eens wat kwijtgeraakt. De sleutel dus deze keer... Miek, Juud, An, bedankt he, voor jullie reserveslotjes :) ik ben inmiddels bij het laatste paar aangekomen! Met de deur open, herrie in de bar, en alle lichten nog aan, val ik als een blok in slaap in de dorm, om nog 40 keer wakker te worden van de mensen en de kou. Ik moet toegeven, ik heb het een klein beetje gehad met de dorms nu...

Ik word dan ook om 5u wakker, wat te begrijpen is met mijn eilandritme. Mooi dat ik dus genoeg tijd heb om een kletsje te doen met de Peruaanse kok bij het ontbijt. Ik presteer het om 20 minuten Spaans met hem te praten en ik begrijp 95% van wat hij zegt. Damn, mijn Spaans gaat echt als een malle. Ik betrapte mezelf er deze week ook op dat ik iets in mijn hoofd aan het tellen was, en ook dat ging ik het Spaans. Best een beetje trots! Na enkele uurtjes in de bus komen we aan bij de grensovergang van Bolivia. Amiga Elodie is haar paspoort kwijtgeraakt in de jungle, heeft inmiddels een nieuwe, maar is wel 3 maanden te lang in het land gebleven. Aii. De oh zo aardige chauffeur zegt dat als we het niet binnen 20 minuten gefixt hebben bij de douane, hij onze spullen uit de bus flikkert en zonder ons verder rijdt. Nounou, dat kan je ook wel iets anders verwoorden. Glimlachend doet Elodie haar verhaal bij de douane, en 1 telefoontje naar het consulaat in Lima verder en 100 euro armer mogen we door. Kijk, zo doen we dat :) Helemaal blij hobbel ik de grens over. Ik en grensovergangen, nog zon ding wat me blij maakt :) I am in Boliviaaaaaaaaa!! We doen een uitgebreide lunch in het zonnetje in Copacabana en komen enkele uren later, via het pontje, en na 100 mooie uitzichten, aan in La Paz. Wauw, gelegen tussen de besneeuwde bergtoppen. Een beetje viezig hier, zie het toiletje, dat wel, maar oooooh zo goedkoop!! Hier ga ik me wel vermaken :)

En inmiddels ben ik hier een nacht en een dag, heb ik ongeveer alle Ieren in dit hostel wel ontmoet, nieuwe vrienden gemaakt, vanochtend een Boliviaanse mis meegepakt (en de halve kerk de hand geschud om ze vrede te wensen) en ben ik de hele dag zoet geweest met het regelen van mijn komende dagen. Ik had namelijk een masterplan, met een soort van triathlon. Morgen de gevaarlijkste weg van Zuid-Amerika mountainbiken (death road heet het, klinkt behoorlijk als extreme sports, of niet dan!), en dan wilde ik maandag, dinsdag de hoogste berg beklimmen (6000 meter), om daar op woensdagochtend vroeg op mijn verjaardag op de top aan te komen. Wat een plan he! Ja. Vind ik ook. Jammer dat het niet gelukt is :) moest perse iemand vinden die mee wil, omdat je het met zijn 2en moet doen. Helaas is er niemand zo achterlijk om een berg van 6000 meter te beklimmen hier en moet ik mijn plannetje laten varen. Dus gooi ik mijn triathlon een beetje om en ga ik in plaats van klimmen, een toer doen IN DE AMAZONE! Jippie! Drie dagen, dus op mijn verjaardag ga ik een hele dag genieten van alle wildlife om me heen (aapjes, pink dolphins, anacondas, krokodillen, etc) en savonds een dansje wagen in de jungle :) hoe klinkt dat dan!! Vrijdagochtend vlieg ik terug en als ik heel gek ben, kan ik vrijdag, zaterdag, zondag de berg alsnog beklimmen. Maar eigenlijk weet ik nu al dat dat ik dat lichamelijk niet trek (want in de jungle zit ik weer op sealevel, dus moet ik wel erg snel acclimatiseren als ik hier terug ben voordat ik ga klimmen). Heb wel al een Engelse maat gevonden, Paul, die mee wil lopen, maar ik denk echt dat het niet gaat lukken. We shall see. Ik heb mijn toertjes trouwens geboekt bij de touroperator ¨extreme expeditions¨, omdat ik wel voel dat dat goed past een van de vele levensmottos die ik als 25jarige heb. Okee ik zit te raaskallen, tijd om af te kappen.

Thanks voor jullie hilarische en lieve reacties bij mijn vorige blog. Ik ga verder genieten en een lekker Boliviaans biertje op jullie drinken vanavond, zodat ik morgen die berg af durf te fietsen :)

Heeeeeeeel veel liefs, en dikke zoenen, Anne