Ben ik weer! Even wat vaart erachter want mijn geheugen begint me steeds ernstiger in de steek te laten en als ik de afgelopen dagen ga vergeten dan vergeef ik mezelf dat nooit. Ze waren namelijk dramatisch mooi :) even terug naar het einde van de laatste blog, de zieke sippe sneue dag. Waarop ik dus in bed wilde blijven maar dat niet kon omdat er een ticket voor Machu Picchu geregeld moest worden. Ik had al van meerdere mensen gehoord dat het hele ticketsysteem was omgegooid omdat er teveel toeristen zijn deze zomer en de overheid dus regels ging hanteren, met een max aantal bezoekers per dag (2500). Daardoor was het ineens heel onduidelijk hoe je aan je ticket moest komen, alle info uit de reisgidsen klopte dus niet meer en blijkbaar wisten de mensen in Cusco zelf ook niet helemaal hoe het zat. Dus daar lag ik dan in bed, te bedenken hoe ik toch zsm aan een ticket kon komen, zonder informatie. Ik zal het maar eerlijk toegeven, het heeft me twee hele dag gekost om dat stomme rotticket te fixen en ik heb denk ik 12 keer gedacht: laat maar zitten, ik ga gewoon niet. Om een lang verhaal kort te maken, na 3 toeristenbureaus,12 taxis, 48 bussen en 3 loze ritjes naar een of andere stomme balie waar ik niet moest zijn, een ochtend om 5u opstaan, 3u koukleumen in de rij, had ik dan maandag THANK GOD een ticket voor donderdag. Weliswaar niet met de bergbeklimming erbij die ik wilde, maar ik had een ticket. Jeetje ik sprong echt een gat in de lucht toen ik hem in mijn handen had. Ik ben echt geen dom ei ofzo, maar dit was echt zon doolhof en zo niet te doen, dat zelfs ik de moed op wilde geven. Samen met vijf Amerikaanse backpackers konden we maar 1 conclusie trekken: er is maar 1 plek op de wereld waar je moeilijker in kunt komen dan Machu Picchu, en dat is de United States of America. Juist ja. Dat was ook zon gedoe met dat consulaat enzo. Oke, nu hou ik op met mopperen. Het ticket was dus geregeld :)Ennog even een dagje spenderen om uit te vinden wat de goedkoopste weg was om bij Machu Picchu zelf uit te komen. Er zijn namelijk treinen maar die zijn zo achterlijk duur, dat het niet te betalen is. Er zijn allerlei goedkope alternatieve routes, maar het is alleen even lastig uit te vinden hoe het nu precies zit. Drie uur later had ik dan eindelijk ook een veel te duur treinticket voor een klein stukje van de route, zodat het me in ieder geval zou lukken om binnen 1 dag weer terug in Cusco te zijn. All I had to do now was waiting three more days until I could leave for Machu Picchu. Maaarrrr dat bleek niet zon probleem, hier in lovely Cusco (waar ik nu nog steeds ben en bijna niet weg kan komen omdat het zo fantastisch is).

Toen ik alles georganiseerd had kwam ik de twee Spaanse chicas tegen waarmee Rob en ik de Colca Canyon trek hebben gelopen, Christina en Lele. Ze hadden een mooie plan voor de volgende dag waar ik fijn bij aan kon sluiten. We zouden naar Pisac gaan, een dorpje in de buurt van Cusco, lastig te bereiken maar wel zeker de moeite waard ivm de natuur en inca ruines. Dus wij de volgende ochtend vroeg uit bed om op pad te gaan. Allereerst duurde het drie taxi´s voordat we bij de juiste bus aankwamen. De lonely planet laat me echt genadeloos in de steek hier trouwens, ik heb er echt niets aan, veel goede tips maar niet uitleggen hoe je ergens moet komen, ja dat schiet dus niet op! Maar goed, wij die bus in, terwijl het natuurlijk al lang niet meer paste, dus ik stond in het gangpad met mijn hoofd gebogen maar dan nog tegen het plafond aan. ¨Mui altea¨ zei het lieve indianenvrouwtje naast me en ze lachtte lief. Ja ik ben inderdaad behoorlijk groot vergeleken met die kleine mensjes hier. Ik helemaal gelukkig natuurlijk in deze lokale bus, jullie snappen het. Eenmaal in Pisac nemen we met zn 3en een taxi naar de top, zodat we daar de ruines kunnen bekijken en de hele berg naar beneden af kunnen lopen. Even een ticket kopen, van maar liefs 32 euro. Jeetje, dit is niet goed voor mn dagbudget, Machu Picchu mag me 100 euro kosten maar dit is wel wat overdreven voor de ruines. Nou ja goed, we zijn boven dus we gaan ervoor. Het uitzicht is supervet, we zijn helemaal blij. De Inca ruines hier zijn tussen 1000 en 1300 gebouwd dus oud.

Als Christina en Lele een extra sprintje willen trekken, ga ik even lekker tegen de muur zitten om even te beseffen dat ik hier ben. Na enkele minuten zuchten en dromen komt een kerel uit Pisac naast me zitten. Zijn Quechua-naam is Amanu en hij is gids maar hij speelt eigenlijk liever panfluit. Hij begint te vertellen dat hij fluit tbv meditatie (ik denk eerst nog, die gast maakt een geintje) en vraagt of hij voor mij mag spelen omdat hij graag zijn spirituele ervaring met mij deelt. Huh? Gratis zegt hij, want geld maakt niet gelukkig. OKe dan.. Hij begint de spelen en terwijl ik naar het uitzicht staar, kan ik niets anders doen dan heerlijk ontspannen. Na 5 minuten stopt hij met spelen en wijst hij naar rechts. Hangt er verdorie een kolibrie naast mijn voeten te fladderen. Ik denk echt dat ik GEK word. Ik met mijn gemopper en gezeur in Colombia om die kolibries die ik niet gezien had, komt er hier ineens eentje bij me zitten. Het duurt maar even maar dit is wel echt ubercool. Amanu is mijn vriend, dat snappen jullie. Hij zwevert nog een beetje door over spirituele dingen totdat mijn Spaanse chicks terugkomen. Hij wil ons wel gidsen, gratis, weer om de spirituele ervaring te delen. Ik vind dit een beetje vreemd, maar goed, als hij dat wil, prima. Het is wel superzinvol om alle info te horen, over de locatie van de ruines (alles ivm locatie zon, maan, sterren etc) en de gebruiken. Als we iets verder afdalen vraagt Amanu of we deel willen uitmaken van een offering als dank aan moeder aarde. Oh ja dat vinden we natuurlijk wel ruig :) enige dingetje is dat we dat wel bovenop de berg moeten doen, en pas na 5uur, zodat er geen mensen meer zijn en het duurt 2 uur dus we moeten in het donker terug naar beneden. Hmm, ditvind ik ook een beetje raar. Christine wil ervoor gaan, Lele vindt het ook maar vreemd. Nee, zeggen we, geen goed plan als het donker is. Zegt die slimmerik: ¨why not, life is experience!¨ Potverdikkie, hij weet precies hoe die mij moet vangen, want ik ben het natuurlijk wel met hem eens. Maar nee, dit klopt niet helemaal dus we doen het niet. Komt ie 1 tel later met een alternatief: we kunnen wel een reinigsritueel doen in de tempel halverwege de berg, dat duurt maar 5 minuten per persoon. Oke, dat is wel lachen, dat kunnen we wel aan. Allemaal 1 steen pakken die we onze hele reis in zuid-amerika mee moeten nemen, nou das niet zo lastig hier tussen de ruines. Eerst is Christina aan de beurt. We mogen er niet bij zijn,en moeten in een andere kamer want we zijn nou eenmaal geen familie (whatever).Amanu praat Quechua dus we verstaan er niets van. Het duurt eeuwen maar dan ben ik aan de beurt. Ik moet alleen wel in hethoekje gaan staan zodat Christina en Lele me niet meer kunnen zien. Goh...interessant...Amanu heeft een of ander takje in zijn hand waar hij mee over mijn hoofd zwaait. Heel spannend allemaal ;) hij probeert wat in het Engels uit te leggen, over dankbaarheid aan mijn moeder (dat ben ik!) en iets over mijn twee broers, want die moet ik namelijk ook dankbaar zijn (hoezo, willem ontvoerde me altijd en pieter deed altijd net alsof ik hem liet struikelen, wat nou dankbaar zijn). Als Amanu uiteindelijk met zijn takje in mijn navel wil roeren heb ik het wel een beetje gezien. Life is for experience ja, maar hij bedoelt daar duidelijk iets anders mee. Geirriteerd laat ik hem achter. Als ik nu maar niet superziek en ongelukkig word. Christina en Lele vinden het ook heeeeeel grappig en pesten met de komende dagen nog een keer of 80 met dat stomme life is experience. We dalen de berg af doen nog een rondje over de lokale markt waar we heel hebberig worden (maar ik hou me in, ik heb nog steeds niets gekocht). We halen een verse empanada (pasteitje met vulling) met kaas, tomaat en ui op bij een kerel met een steenoven en zijn weer even intens gelukkig.

Omdat het donker is moeten we wel de bus terugpakken. Ook deze is weer heeeeel vol, maar er is nog plek naast een heel lief oud vrouwtje. Ze heet Dominga en is leerkracht. Ze woont in Cusco maar rijdt dagelijks met de bus 2 uur op en neer omdat de kinderen in Pisac ook onderwijs moeten krijgen maar er geen leerkrachten beschikbaar zijn daar. Wat een schat. Ze vertelt vanalles over hoe ze lesgeeft en ik vind het heerlijk om naar haar te luisteren. Ze begint het jaar altijd met een tekening: alle kinderen moeten een tekening van zichzelf maken, want het maakt ze vrolijk zegt Dominga, als ze sochtends de klas in komen en een tekening van zichzelf zien hangen. Goed bezig!! Ze vertelt dat in de steden ongeveer 70% van de kinderen wel naar school gaan, op het platteland slechts 30%. De regering heeft nu een programma gestart waarbij kinderen in the rural areas op school ook gratis maaltijden krijgen, maar helaas zijn er nog veel ouders die hun kinderen laten werken. Ze durft niet in te schatten hoe lang het nog duurt voordat alle kinderen onderwijs volgen. Zodra we in Cusco zijn neemt Dominga ons mee naar een lokaal restaurantje waar ze vaker eet. Voor 1 euro krijgen we soep, een flinke maaltijd en thee na. Alleen maar locals. Ik prijs mezelf voor de verandering weer eens gelukkig. Het eten is goddelijk en blijkbaar kan mijn maag het weer aan. Dit is mijn vrijbrief voor meer eten van de markt en de straat, ik ben weer fit! We nemen afscheid van Dominga op de markt, er staat een groepje mannen te zingen en muziekinstrumenten te bespelen, supergezellig. Jeetje, wat is Peru toch bijzonder eigenlijk, ik begin er steeds meer van te genieten. Als ik in het hostel aankom ben ik doodop, ik moet alleen nog even 1 dingetje checken... Inderdaad, mijn usb-stick, die zit nog steeds in de pc (met alle fotos!!!) en ik heb hem laten zitten. Wat een geluk weer. Het leven is echt een cadeautje.

De volgende dag is het dan ECHT zo ver. We gaan 1 dag bussen en lopen, 1 nachtje slapen, en de volgende ochtend heel vroeg Machu Picchu beklimmen om de toeristen voor te zijn. Als we, dit keer wel in 1 keer goed met de taxi, aankomen bij t busstation komt mijn droom alweer uit :) ik zie alleen maar oude rottende bussen en heel veel smerigheid. 8 Schreeuwende verkopers proberen hun bus aan ons te slijten. Uiteindelijk krijgen we een paar soles van de prijs af en hebben we voor 3,75 euro een busrit van 5u lang bemachtigd. Daar zijn we trots op :) Geen backpackers, alleen maar peruanen. En dieren. Yes, de twee lammetjes gaan met ons mee in de bus :) Indiaantjes en babys, op hun rug. Yes. Mijn hart maakt een sprongetje. Let the trip begin! Eenmaal in de bus staat er een kerel op die het presteert om anderhalf uur lang te preken. Het is al snel duidelijk waar het over gaat: gezondheid. Hij heeft fotos bij zich van de verschrikkelijkste tumors en menselijke disfuncties. Gatverdamme. Na zijn betoog gaat hij natuurlijk spullen verkopen. Het mooie is dat deze man ook heel goed is in het diagnosticeren van ziektes. Zo zegt hij oa:¨iedereen die nu slaapt heeft bloedarmoede en ijzertekort¨. Ja zo is dat, helemaal gelijk dokter. Hij verkoopt trouwens wel heel goed (poedertjes, voedingssuplementen, etc). Ik vind het hilarisch maar Christina is zijn geleuter snel beu. Maar ja, zij verstaat ook wat hij zegt :) voor mij is het meer een soort gezang op de achtergrond. De busreis blijkt 1 van de allermooiste ever te zijn. Sacred Valley heet het gebied, en geloof me, het is onwijs mooi. Superdivers en in 5u krijgen we allerlei soorten landschappen te zien. We passeren allerlei dorpjes en je ziet de oude tradities op het land. Zo lopen er ossen met een ploeg erachter, schapenherders met honden, mannen met bossen takken op hun rug en kleine meisjes met babys op hun rug. Het is een beetje Azie maar dan op zijn Zuid-Amerikaans. Ik blijf maar naar buiten staren en me verwonderen over al dit moois. Op een gegeven moment zitten we heel hoog in de bergen, om ons heen alleen maar besneeuwde bergtoppen. Als de bus een korte stop maakt, rennen alle kindjes naar buiten om de sneeuw en het ijs te voelen. Helemaal energiek rennen ze rond. Hoe tof is dit dan :) er komen vrouwtjes de bus in om eten en lekkers te verkopen, doe mij maar zon bevroren yoghurtijsje, heerlijk zo. Aan het einde van de rit springt er nog een kerel de bus in en begint als een malle te ratelen. Hij blijkt een comedien te zijn, met uberslechte grappen (normaal steel ik, maar nu heb ik vakantie). Hij komt wel even grappen maken om de drie reizigsters achterin, gelukkig spreken Christina en Lele Spaans en kunnen ze pakkend reageren. Maar deze kerel is wel leuk :) iedereen lacht om hem dus de sfeer is wel best zo! Na de 5 heerlijke uren komen we aan in een minidorpje waar we vervoer moeten zien te regelen richting het volgende dorp. Er zitten wat backpackers te wachten en met zijn zessen kunnen we 1 taxi delen. Een keer raden wie er in de kattenbak gaat... Juist ja :) ik zit prima! De chauf scheurt als een malle langs smalle kliffen af en ik zie onszelf al in het ravijn razen. Maar ach, ik heb gisteren geleerd dat ¨life is experience¨ dus je hoort mij niet klagen. De chauf zet ons af aan het begin van de spoorweg. Vanaf hier gaan we naar het dorpje beneden aan de berg van Machu Picchu lopen. Drie uur lopen, de route moet niet lastig zijn, langs het spoor aflopen en blijven volgen tot het einde. We hebben een nieuwe Chileense vriend gevonden (Nicolas) die zijn tas vol avocados en brood heeft. Prima afternoon lunch dus langs het spoor. We lopen door de bossen en langs het rivier en zien nog oneindig veel meer kolibries. Ik weer in mn element natuurlijk. Nicolas is geoloog en kan ons dus vanalles vertellen, heel leuk! Ik besluit een stuk alleen te lopen want het is hier zo heerlijk stil dat dat mijn bezinning wel ten goede zal komen. Een hond, ik noem hem Perro, volgt me op de voet en samen doen we een paar kilometer. God wat ben ik een blij mens zo. Er komt 1 antieke trein langs in de vier uur dat we er lopen en ik ben blij als een klein kind wanneer hij passeert. Rond een uur of 6 wordt het donker. We hebben geen zaklamp bij dus proberen een beetje door te lopen. Het wordt steeds spannender want het is hier echt heel donker, er is nergens licht. Gelukkig heb ik zoiets als een smartphone met een zaklamp-app erop. Jeetje wat is dat ding toch handig hier! Uiteindelijk komen we aan in het dorpje Aguas Caliente. We zijn weer terug in de bewoonde wereld, met nog 1000 andere toeristen. Ik check in in mijn hostel, Christina en Lele verblijven met Nicolas ergens anders. Doe een mandje vol in de supermarkt en maak een heerlijk maaltje voor mezelf. Om 9u ligt ongeveer iedereen in mijn dorm in bed. Sebastian, de eigenaar van het hostel, smeekt me om nog gezellig een biertje mee te doen. Ik weet dat dit een heel slecht idee is, morgen wil ik om 4u opstaan en de hele dag lopen, maar ik hoorde iets over Life is Experience dus ik zeg geen nee. We treffen Christina, Lele en Nicolas en wat nieuwe vrienden en hebben een heerlijke avond vol met confessions, want we zien elkaar toch nooit meer na Machu Picchu ;) de nacht eindigt op het dakterras van het hostel en ik ben helemaal gelukkig met het feit dat ik hier zit, met mijn biertje, met een grote berg voor mijn neus, want ik weet wat er achter die berg ligt en ik weet ook dat ik daar morgen naar toe ga. Maar eerst nog even 2 uurtjes slapen.

4u sochtends, de wekkers gaan af onder de kussens van verschillende bedjes. Het regent echter als een malloot. Shit. Wij willen naar boven lopen, maar met dit weer en in het donker, wordt dat een grote valpartij. Iedereen besluit te blijven liggen en de eerste bus om 6u naar boven te nemen. Het zit mij echter niet lekker dat ik hier lig en dus niet als eerste boven ga zijn. Ik besluit na een uurtje woelentoch vast te gaan, in mijn eentje dan maar, eigenlijk vind ik dit wel een tof avontuur. Laat hun maar lekker liggen. Tegen de tijd dat ik langs het busstation loop, gaan er al bussen naarboven zie ik. Ik zie echter ook al 100 mensen staan. Shit. Toch te laat. Ik neem de eerste de beste bus die me mee kan nemen, en als ik bij Machu Picchu aankom, zie ik daar 500 mensen staan te wachten voor de poort. Verdomme, dit was niet de bedoeling. Het lijkt Eurodisney wel, wat een teleurstelling. Iedereen heeft ponchos aan en het lijkt wel een bad vol plastic vissen. Ik voel de teleurstelling opkomen, tja, dit was te verwachten. Het is niet voor niets een van de 7 wereldwonderen. En dit is een game die je niet kunt winnen, je kunt gewoon niet als eerste zijn, tenzij je vier dagen loopt en dat ging mij niet lukken. Ik baal als een stekker. Als ik dan eindelijk door de poort ben maak ik even een dealtje met mezelf: nu is het klaar met het gemauw om de toeristen, je bent er zelf ook 1 dus niet zeiken. Mondhoeken omhoog en kijken wat hierboven te vinden is. Enkele trapjes op (in een sliert met mensen, maar ok) en daar ben ik dan...

Machu Picchu.. Wow. Ik ben er. Check dit hier zeg. Wow. Die bergen er omheen. Wat een magische locatie. Ondanks de drukte om me heen word ik heel stil. Wow. Jeetje. Ik ben gewoon bij Machu Picchu. In mijn eentje. Check mij ruig zijn zeg :) wow! Ik vraag een man om een foto van mij te nemen, die foto, die ik al zovaak heb gezien, bij vriendinnen aan de muur, in boeken, aan de muur in hostels, nu mag ik er eentje maken met mezelf erop. Maak er even een paar please, zeg ik tegen deze vriendelijk kerel, voor de zekerheid. Dat ik eruit zie als een debiel met mijn I love London trui, legging en hardloopschoenen, dat is even niet zo belangrijk. Ik ben gewoon hier. Ik ben gewoon hier. Ik ben gewoon hier. Wow. Het wordt steeds drukker en ik wil ook nog een berg beklimmen, mount machu picchu, dus ik ga ervoor. Ik voel me echt de meester, de energie hier is HEEL goed, dusondanks de stijlheid van deze berg gooi ik er wat gas op. Ik haal allerlei leuke mensen in, even kletspraatjes tijdens het uitrusten, en blijf mezelf uitdagen om sneller te gaan. Als Rob die berg op kon rennen, dan kan ik dat nu ook. Niemand houdt mij tegen. Na 2,5u klimmen kom ik boven aan. In mijn eentje wederom. Het regent nog steeds, het is bewolkt, maar dat neemt niet weg dat ik op het hoogste punt in de vallei sta en alleen maar bergen om me heen heb. WOOOOOOW! Daar ergens ver beneden ligt Machu Picchu, maar de sneeuwtoppen om me heen trekken meer aandacht. Als een ander stel boven komt, trekt mijn camera het nog net om een paar fotos te maken, voordat hij uitvalt. Ik heb gisteren teveel fotos gemaakt maar ja het was ook allemaal zo mooi en zo leuk! Maakt niet uit, ik heb mn fotos van Machu Picchu. Ik doe nog een dolletje met een groep Amerikanen die ook boven komen en besluit dan uiteindelijk weer af te dalen, want ik heb vanmiddag nog een luxe treinrit die op me wacht. Onderweg kom ik allerlei uitgeputte mensen tegen die allemaal dezelfde vraag stellen (are we almost there?) heerlijk om verslag te doen en te vertellen hoe waanzinnig mooi het boven is en zo de moeite is om nog even door te zetten! Halverwege loop ik mijn Spaanse vriendinnen tegen het lijf. Ook zij hebben vanochtend besloten om niet te gaan lopen maar de bus te nemen. We zijn blij dat we elkaar nog even zien, want na de dagen samen in Cusco moeten we nu afscheid nemen. Dat gaat prima hier midden op de berg :) een bezoekje Madrid en Granada komend voorjaarwordt geregeld :) Als ik weer bij Machu Picchu aankom, heb ik nog heel even de tijd om te chillen. Het is eindelijk even droog dus ik doe even een stukje op mijn blote voetjes. Ik plof tegen een muur aan en staar voor me uit. Ik ben bij Machu Picchu. Hoe tof is dit. Kijk mij hier eens even gelukkig zijn. So! Dit is echt verreweg een van de tofste dagen van 2011, nothing beats this! Na een uurtje moet ik weer naar beneden. Nu wel te voet, de rij voor de bus is trouwens ook bizar lang. Anderhalf uur loop ik trapjes af en ik kom HELEMAAL NIEMAND tegen. Dit is vet :) ik loop te stralen en te zingen, mijn leven kan echt niet stuk zo! Uiteindelijk ben ik weer in het dal en ik heb nog een uurtje voordat mijn trein gaat. Dus nestel ik mezelf tegen de keien in de rivier en laat ik even bezinken waar ik net vandaan ben komen rennen. Een uur lang doe ik niets anders dan beseffen dat ik in Zuid-Amerika ben en ben ik vooral heel dankbaar voor alles wat ik al heb mogen meemaken hier. Dat ik dit kan doen, de vrijheid heb om hier te komen, dat is echt het grootste cadeau wat er bestaat. Mijn leven is echt de bom, maar volgensmij heb ik dat nu al 12 keer gezegd en moet ik daar mee ophouden. Hoe dan ook, ik ben blij, HEEL BLIJ!

Na een korte stop bij het hostel voor een theetje en een kletsje loop ik naar de trein. Ik heb dus een ticket geboekt wat uiteindelijk 75 dollar was, voor een reisje van 2 uur, maar dan wel 1e klas en met brunch (er was dus niets anders meer beschikbaar voor vandaag, dus ik heb mezelf over mijn hart gestreken en ga mezelf nu heel even kietelen). Ik plof in de heerlijkste luie leren stoel, aan een gedekte tafel met wijnglazen. So, das niet mis. Tegenover me zit een oudere man, hij heet Karel en blijkt uit Antwerpen te komen. Eigenlijk, heel eerlijk gezegd, heb ik niet zon zin om te praten. Ik hoor van iedereen dat de treinreis zo bijzonder is qua uitzicht, dat ik daarom perse dit stukje met de trein wilde doen. Dan wil ik liever niet praten. Maar Karel is heel aardig, hij is professor en net gepensioneerd, hij heeft hele spannende overval-verhalen na zijn bezoekje aan Lima en mooie plannen voor zijn oude dag. Bovendien heefthij goede grappen.Gelukkig is hij ook af en toe stil en kan ik ongegeneerd naar buiten staren (terwijl ik de heerlijkste lokale gerechten mijn mondje in laat glijden). Jeej wat een luxe dit en wat is dit heerlijk hier zo op dit stoeltje. Allemaal chique mensen in de trein en ik zit daar met mijn smerige legging en vieze voetenin de stoel. Haha ik voel me hier prima :) ik geniet en geniet en geniet en besef me constant hoe mooi en fijn het hier is. Beste dag van 2011 ja dat kan ik wel vast zeggen. Na twee uur genot moet ik echter de trein uit, op zoek naar vervoer richting Cusco. De lokale bus komt pas over anderhalf uur. Ik ben zo moe na diekorte nacht dat ik me afvraag of ik wel wakker kan blijven. Met een beetje onderhandelen lukt het me om voordezelfde prijs mee te gaan in een minibusje. Zodra ik instap heb ik echter al spijt. Ik zit namelijk in een toeristenbusje, vol met mopperende mensen. Shit. Ik wil inde bus zitten metlammetjes en geurende mensen.Voordeel van deze bus is wel dat ik iig op tijd in bed lig vanavond, en dat kan ik wel gebruiken.Nadeel van deze bus is de chauffeur. De lieve man valt namelijk steeds bijna in slaap. Zit er niets anders op dan hem steeds aan te stoten en creatief te zijn in wakkerhoudtechnieken.De warme douche in het hostel is een waar cadeau en om 22u val ik zwaar voldaan tevredengelukkig en dankbaar in slaap. Wat een leven. Niet alleen experience, maar ook slapen.

En verder, wat heb ik verder deze hele week gedaan... Ik ga maar gewoon even kriskras opsommen, want de logica in mijn hoofd is ver te zoeken, zeker als het gaat over volgorde. Na al het geregel heb ik mezelf vooral beloond met koffietjes in de parkjes. Ikzit dan steeds nog geen minuut tegenieten of er komen locals op me af om met me te kletsen. Dit is de hele week zo gegaan. En het is zoooo leuk! Gewone simpele kletspraatjes met mensen van hier, wat ze doen, voor werk, familie, hoe ze het vinden, etc etc. Genieten is dat. Verder ben ik zelf steeds van het centrum weggewandeld om te kijken wat voor Peru ik kon vinden. En dat was vet! Kleine winkeltjes, restaurantjes, of eerder huiskamers van mensen waar ik voor een eurotje een hele maaltijd weg kon snoepen. Bussen genomen die gewoon langs kwamen rijden, in de hoop dat ze een leuke kant op gingen. En yes, jullie weten inmiddels wat de locale bussen met me doen :) ze maken me HEEL gelukkig. Op elkaar gepropt en voor een paar cent een paar kilometer rijden. Lieve mensen, glimlachjes naar mij, en steeds weer die vraag waar ik vandaan kom. Gekletst met kindjes, allemaal verlegen op het begin en heeeeel veel giechelen, maar dat gaat vanzelf over gelukkig :) Gewoon eigenlijk zoveel mogelijk plekken opgezocht waar zo min mogelijk toeristen komen en het leven is zoals het in Peru is, niet zoals het in toeristisch Peru is (het is hier namelijk ENORM toeristisch, logisch want het is een fantastisch land en Machu Picchu is een van de meest bijzondere erfgoeden natuurlijk). Ook steeds weer mensen tegengekomen die ik in de afgelopen weken heb leren kennen op andere plekken, elkaar dan zo verbaasd aankijken, en dan ineens weer weten waar je elkaar hebt ontmoet. Supergrappig en oh zo gezellig, alsof je elkaar jaren kent natuurlijk en beste vrienden bent ;)Ik heb verschillende kerkjesbezocht, electronische kaarsjes aangestoken, bruine jezusbeelden bekeken, een Spaanse mis meegepakt (ik verstond er echt geen zak van maarik kon precies bedenken wat de pastoor zei want devolgorde was op znNederlands). Samen met wat andere mensen museabezocht, poppen gefotografeerd, mijn sjaal in de fik laten vliegen boven een kaars (want ja, life is experience), kunst bekeken, engels pratende gidsen afgeluisterd om iets te leren over de Inca´s en een triljoen ruines van de Inca´s bezocht (met nog een miljoen andere toeristen overigens). Ik heb markten bezocht, mooie koeienkoppen gezien (zie foto) en ook daar weer heerlijke maaltjes verorberd voor enkele eurotjes.En verder heb ik ook nog een paar hele hele hele fijne avondjes gehad, zoveel leuke mensen ontmoet, gezellig biertjes gedronken en dan uiteindelijk de aerobic moves uit de kast getoverd in de kroeg waar ze wat mij betreft echt de beste muziek draaien :) jippie! Gitaar gespeeld, gezongen, gechild in de zitzakken en heel veel plezier gehad in het waaaaaanzinnige hostel waar ik na drie keer verhuizen uiteindelijk ben beland. Dit is echt het beste hostel ever. Het zit in een soort van minidorpje in een oud koloniaal pand, de mensen zijn supervriendelijk, het is gestyled alsof het zo uit een hippie-magazine is komen lopen en de vibe hier is goed. De bedden zijn echt better than ever, met een heerlijk dik dekbedje, de douches zijn ruim en schoon en HEET (ja een luxe in zuid-amerika), het ontbijt is groots en lekker en dan, the best part, er is een patio waar de hele dag zon op staat en iedereen zich gedurende de dag meld om even te kletsen of te vertellen wat voor toffe dingen ze hebben ondernomen. Pariwana hostel in Cusco dus, aanrader van het jaar. Ik ken hier na een week nu zoveel mensen dat weggaan echt voelt als naar huis moeten ofzo, omdat ik me hier zo superthuis voel. Deze stad is echt zo fijn, ik voel me hier echt supergoed. Ik zou hier net zo goed nog een maand kunnen blijven.

Maar ik ga wel weg. Vanavond gaat mijn nachtbus naar Puno, van waaruit ik Lake Titicaka ga bezoeken, het grootste meer van Zuid-Amerika. Daar waar floating villages zijn, het in de zon zomer en in de schaduw winter is, je bij mensen thuis kunt verblijven en Peru kunt voelen. Van daaruit ga ik naar Copacabana in Bolivia, ook die kant van het meer bekijken vanaf de eilanden en dan maar eens kijken hoeveel tijd er nog over is. Ik wil nog 1000 dingen doen eigenlijk. Een vierdaagseJungletrekking in het noorden, de Uuni zoutmeren in het zuiden in vier dagen bekijken, steden bezoeken, noem het maar op. Maar dat gaat dus allemaal niet lukken. Ik heb een dealtje met mezelf gesloten dat ik niet ga haasten.Plekken worden altijd mooier als je er langer bent, en dus haal je er meer uit als je langer blijft. Dus we moeten nog maar zien wat er naTiticaka nogover is aan tijd.... endan kom ik gewoon nog een keer terug voor alles wat ik verder nog wil doen.

Zuid-Amerika. Duidelijk helemaal de bom!

Ontzettend veel liefs, Anne

Ps: jullie reacties zijn echt fantastisch :) keep it up please :)