Holladieejeetjes lieve lezers,

HET IS HIER ZO DE BOM! Ik kan er niet over uit hoe fijn mijn leven is, dus tijd om te delen want ik zit er zo vol van! Maar eerst even terug naar twee weekjes geleden, waar het vorige verhaal afliep, en dan kom ik vanzelf een keer uit bij de beklimming van het mooiste stukje cultuur van Zuid-Amerika (Machu Picchu!) waar een mens HEEL GELUKKIG van wordt!

Zo, dus toen was het afscheid van de drie liefste vriendinnetjes daar. Op een heeeele vroege zaterdagochtend om 5u konden we eerste onze Annemiek nog even wakkerzingen voor haar verjaardag en verblijden met het mooiste cadeau ooit (een armband inclusief inscriptie Miekos, wie is daar niet jaloers op!). En toen was het knuffelen geblazen en stapte Anne in de taxi naar het vliegveld van Bogota om het avontuur in Peru op te zoeken.

Na n prima vluchtje landde ik enkele uren later in Lima, die stad, waar de mensen uit de vluchten naar Bonaire altijd inzaten vroeger, en waarvan ik dacht; wauw dat is echt ver weg! En nu was ik er zelf ineens. Ik zocht vrienden om een taxi mee te delen, maar ik leek ongeveer de enige te zijn die niet enthousiast onthaald werd door familie of chique touroperators. Hmm. Even wennen, ik ben weer alleen. Bovendien werd ik direct belaagd door een of andere stomme taxichauffeur die me probeerde op te lichten en maar bleef zeggen dat het gevaarlijk was om de bus te nemen en ik dat vast niet zou overleven. Vuile bangmaker, geef mij liever een warm welkom! Gelukkig wilde een andere lieve chauf, Martin, mijn eerste Peruaanse vriend, me wel meenemen voor een normaal bedrag. We kletsen in n combi van Spaans en Engels over Amsterdam (si, Amsterdam, marijuana legal, vitrinas con chicas) en over de schoonheid van de Nederlandse vrouw (jaja dat kennen we nu wel). Martin was echt erg grappig dus ik voelde me meteen een stuk geruster. Eigenlijk wilde hij graag met me trouwen (ik leerde snel nieuwe woorden zoals trouwen, ring, cadeaus, hij wilde het me allemaal geven namelijk), en toen ik verzon dat mijn vriend morgen zou komen, vond hij dat we dan toch wel vandaag samen konden zijn? En anders moest ik mijn knappe vriendinnen maar sturen. Het afscheid viel hem zwaar en hij deed steeds alsof hij moest huilen. Ik vond het hilarisch, dat begrijpen jullie.

In het hostel werd ik onthaald door de Hongaarse Steve. Hij bleek superbehulpzaam en vertelde me alles wat ik moest weten over Peru, veiligheid etc. Maar toen hij een half uur door bleef zagen over hoe ik het geld moest controleren op valse biljetten, was ik het wel een beetje beu. Tijd om zijn advies te volgen en te gaan eten bij de supermarkt want dat was een aanrader. Daar schepte ik mijn bordje vol met heerlijke Peruaanse lekkernijen en voelde ik me weer de meester. Daarna terug naar het hostel want om 5u opstaan, dat is niet goed voor Anne, en dus een tukkie doen. Totdat ik om 6u wakkerschrok. Shit, opstaan Leepie, hooggeeerd publiek is on its way! Vol verwachting klopte mijn hartje en ik kletste wat met de hostelgangers tot hij daar ineens voor mijn neus stond; RV, ook wel bekend als Rob, of zoals hij zelf liever zegt, ´the body´ (ik kan dat niet ontkennen overigens). Bizar om weer een stukje thuis in Lima te zien, maar na even wennen waren we al snel de 2 onsterfelijke matties. Tijd dus om samen een broodje en eerste Peruaans biertje achterover te tikken op het Leidseplein van Lima.

De volgende dag werd het echter wel tijd om wat te ondernemen. RV zou eigenlijk maar 3 dagen blijven en dus had Anne een strak schema bedacht. Eerst naar Huacachina, bekend om zijn zandduinen om te gaan sandboarden. Maar dan moesten we wel eerst door het doolhof van balies op het busstation. 80 balies vonden wij ook wel wat overdreven qua organisatie (en die chagrijnige vrouwen erachter hielpen ook niet echt mee), maar met Rob zijn Spaanse vaardigheden was het toch al snel gefixt. Een lekker Peruaans soepje erin en onze trip kon beginnen. Voorin de bus hadden we een prima panorama uitzicht op dit voor ons beide nieuwe land. Na een uurtje staren naar droge, dorre, zanderige vlaktes verzuchtte ik een keer of 12 dat ik toch toch maar een raar land vond met al zijn dorheid, waarop Rob verzuchtte hoe vaak ik dat in godsnaam nog ging zeggen. Hij zelf vroeg zich eveneens een keer of 12 af hoe het hier aan zee in godsnaam zo droog kon zijn, waarop ik verzuchtte hoe vaak in vredesnaam hij dat nog ging zeggen. Alleen maar zand en minihuisjes waar mensen onmogelijk in konden wonen. Mooi vonden we het in ieder geval nog niet. De rit was verder heerlijk comfortabel, met een verse NRC Next erbij, een puzzeltje, een lekker bammetje wat we kregen van de stess met blokjesbeugel en alle tijd om bij te kletsen.

En toen,kwamen we aan in Huacachinaen werden we even in 2 seconden vrienden met twee Zwitsers waarvanik de namen alweer vergeten ben (Rob, help me out here) en mochten we met zijn vieren met vier tassen inde twingo-achtige mini van de taxichauf. Beetje proppen, dat gaat best zo.Kennismaken met Karin achter de balie van het hostel, die best wat woordjes Nederlands kent en bovendien op de hoogte is van het bestaan van Frans Bauer en Andre Hazes. Yes, we like you Karin. Snel de duinen inrennen zodat we de zonsondergang nog mee kunnen pikken. RV probeert leepie af te troeven natuurlijk door als een malle die duinenop te rennen, en ja hij is sneller, maar ja hij moet dan ook zeker een half uur uithijgen (ik zaljullie vast vertellen dat Rob overal beter inis dan ik en ik dat heeeeel moeilijk te verkroppen vind, maar dat ga ik natuurlijk neverhardop toegeven aan hem). De zon duikt snel onder, de sterren en satellieten verschijnen aan de pikzwarte hemel en Anne is onder de indruk van de stilte en mooiheid van deze plek hier in de woestijn. Maarkoud is het hier ook zodra de zon onder is en dus tijdvoor een sprintje richting de oase om de bbq en biertjes in het hostel te nuttigen. Heerlijk, niets meer aan doen, leuke mensen om ons heen dus gezelligheid en een beetje opschepperij en stoerdoenerij (want daar zijn we goed in), nog even een ander barretje in voor een volgende biertje. Ik wil dansen, deaerobic moves kriebelen vanbinnen, maar dit is geen discotheek en ik kan ons breekbare ruige imagoten opzichte van onze nieuwe vrienden nog niet op het spel zetten natuurlijk dus ik hou mein. Het is wel een beetje vreemd om met dikke jassen en truien in de kroeg te zitten, maar this is all part of the adventure offcours.

De volgende ochtend is het heerlijk wakker worden met t zonnetje door de ramen van ons slaapkamertje. De mensjes hier zijn maar klein en dat verklaart ook de hoogte van de spiegel aan de muur, maar positivist Rob bedenkt dat dit wel heel handig is om je borsthaar te kammen. Zo is het maar net. Koningin Anne strijkt neer aan het zwembad op een bedje met haar boekje en krijgt ontbijt geserveerd door lakei RV. Het leven mag wat mij betreft altijd zo zijn, wat vinden jullie? De zon is heet hier en de bikini kan zelfs even aan (en dat is een verrassing want ik ben voorbereid op heel veel kou nu ik Colombia verlaten heb en de winter van Zuid-Amerika ingestapt ben). Ik vertik het vooralsnog ook om schoenen te dragen, want reizen en teenslippers zijn een vaststaande combinatie en ik ga daar geen wijzigingen in aanbrengen. Dat mijn tenen er nu al een keer of 15 afgevroren zijn, probeer ik te ontkennen. Na wat uurtjes ontspanning en een telefoontje vn RV met de baas om wat extra dagen vrij te vragen (danku baas voor de goedkeuring), is het tijd om de sandbuggy in te stappen en onze sandboards te waxen. Onze chauf is niet bang en rost de duinen op en af en jaaaaa dit geeft een fijn gevoel in onze buikjes! Dat ik mijn zonnebril blijkbaar heb achtergelaten in Colombia en nu gezandstraald wordt tot blindheid aan toe, vergeten we voor het gemak maar even (van wie heb ik dat trouwens, dat ik echt alles vergeet en kwijtraak hiero...?). De 1e duin die we afgaan met onze boards (op onze buik trouwens, want dat gaat een stuk sneller) is duidelijk een inkomertje. Dat geeft RV dan ook de gelegenheid om over mij heen te springen en daarmee een kilo zand in mijn mond te lanceren: hetzij je nog steeds niet vergeven vriend! Ach zand schuurt de maag en bleekt de tandenen life is bedoeld for living, acceptez. Wij zijn klaar voor de extreme duinen en onderscheiden ons snel van onze wattige vrienden door als een malle van de duinen af te glijden. Fotos, filmpjes, alles uit de tas om onze extreme sports vast te leggen, zodat we Siem thuis jaloers kunnen maken. Dat mijn camera het enkele seconde later begeeft door al het zand wat er in is gekropen, lijkt ons dan ook heel logisch. De laatste afdaling is duidelijk het vetst; gas er op, benen los vd grond en gillen maar (ik dan, r niet natuurlijk, die is veel stoerder). Onze snoetjes exploderen bijna van geluk, bijna want het wordt nog net iets leuker als onze chauf het daarna presteert om met de sandbuggy zo over een duin heen te vliegen dat we enkele seconden los komen van de grond. WOEHOE LIFE IS FOR LIVING! Een zandzuiverende douche in het hostel doet ons goed en savonds borrelen we onder het genot van een pizzatje met nieuwe vrienden Louie, Cynthia en Tim (kijk Rob, dat onthoud ik dan weer wel). Met een dikke fleecetrui aan het bier blijft vreemd voelen maar het bier smaakt er niet minder om natuurlijk. Zwaar voldaan zijn we, na deze topdag! Nog even een rondje rennen door de gangen met onze vriendjes, elkaar optillen, en de kleuters kunnen weer gaan slapen.

Aangezien alle Peruanen deze week vakantie hebben en blijkbaar allemaal besloten hebben om met de bus te gaan, blijkt het moeilijk om Huacachina te kunnen verlaten. Gelukkig is koning Rob gisteren zo voortvarend geweest om alle busmaatschappijen af te gaan en heeft hij ons twee tickets gefixt richting Arequipa. Terwijl onze vrienden drie dagen vast zitten in de woestijn, stappen wij van 11u sochtends tot 11u savonds de bus in richting onze volgende bestemming. Dat we daarvoor de mysterieuze Nazca lijnen en Islas de Ballistas (pinguins, zeehonden noem maar op) moeten skippen is even een teleurstelling maar we mogen al lang blij zijn dat wij ons uberhaupt kunnen verplaatsen. In de bus worden we vrienden met stess Stefani, kijken we vier films met Jennifer Anniston (en ja, zelfs dat gaat vervelen), appen we wat met onze vrienden van t thuisfront (deze bus heeft zelfs wifi, over luxe gesproken), en presteert Anne het om de BINGO te winnen (en dat in het Spaans, yes i am improving!). Stefani dwingt me om mijn naam in de microfoon te zeggen en redelijk beschaamd en heel zachtjes doe ik dat dan maar. RV kan niet anders dan me heel hard uitlachen. De prijs is overigens niet mis, ik win een retourticket a 40 euro! Jammer alleen dat we deze retourrit niet maken omdat we andere plannen hebben, maar ik mijn prijs natuurlijk thuis een mooi plekje aan de muur ga geven. Who else can say he has won the Bingo in Peru? Inderdaad dat wou ik zeggen ja! Om 11u savonds komen we dan na een wake-up call van onze lieve Stefani aan in Arrequipa. De taxi-chauf benoemt bij ieder wit gebouw (een keer of 80) dat het coloniaal is maar wij willen niets liever dan inchecken in ons volgende paleisje en met een lege maag in slaap ploffen.

De volgende dag, inmiddels dag 25, ben ik doodop en wil ik alleen maar slapen maar weet RV me met een ontbijtje toch het dakterras op te lokken (slimme zet, deze man weet hoe het werkt). Ik kijk om me heen en zie echt een van de beste uitzichten van deze maand; een heerlijk zonnetje op een mooie oude stad met vulkaan El Misti op de achtergrond met zijn wit besneeuwde bergtop. Wow! In de zon is het hier een graad of 25, maar ook dat verandert direct zodra de avond invalt. Anne fixt onze trip voor morgen en overmorgen naar de vallei en verder doen we niks. Nou ja, we eten een broodje of 25 bij een heerlijk plekje die de opbrengst schenkt aan een weeshuis en ik ben in de zevende hemel met mijn koffietje in de zon. Geluk is op reis zo dichtbij, het ligt echt voor je neus op de grond. We doen wat inkopen voor de trekking van morgen (waar Rob wordt aangesproken door een vrouw, dat ishij wel gewend overigens, maar deze heeft iets te meldenover de ondergang van de wereld), maken praatjes met de locals, lachen met de kindjes om de duivenen worden geridderd in de orde van de dag van de onafhankelijkheid (dat zal morgen zijn) in ruil voor 1 soles(25 cent). Ik explodeer bijna van fijnheid in de het parkje. Zoveel lieve snotterige mooie Peruaanse snoetjes om ons heen. Het contact met de mensen hier, dat is zo onbetaalbaar engeeft me zon heerlijkgevoel, dit is reizen en ontdekken, dit is wat wat mij blij maakt!Nadat Anne volgens Robirritant lang (10 minuten)heeft moeten zoeken naar een nieuwe bril, wordt het tijd om een goede maaltijd te zoeken zodat we morgen fit kunnen beginnen aan onze trek. Na drie keer veranderd te zijn van tafel omdat er een reservering is voor een groep van 22 mensen, wachten wijhoopvol af wat voor locals zometeen binnen komen lopen waar we ons in kunnen mengen. Maar nee hoor,we hoeven maar drie witte kaaskoppen te zienen we kunnen de conclusie trekken; dit zijn nederlanders. Ze zijn wel aardig overigens, dat valt niet te ontkennen. Gelukkig wordt de avond nog opgevrolijkt door de traditioneel verklede Peruaanse muzikanten, die Anne weer een lach op haar snoet bezorgen. Ik heb wel iets met panfluiten geloof ik.Na hun optreden kleden ze zich gewoon om en komenze inhun burgerlijke outfits door het restaurant lopen. Haha tja, op zich logisch maar ik wil graag geloven dat het leven hier echt zo is... Anne heeft nog een kleuteraanval voor het slapen gaan maar Rob weet hem na een kwartiertje toch dekop inte duwen door wat structuur te bieden (´oke Anne, wat moet je inpakken als je twee dagen gaat lopen?´). Dank!

De volgende ochtend rinkelt de wekker om kwart voor 3. Jeetje. Anneke zou zeggen dat dit onmenselijk is. Ikben het volledig met haar eens. Gelukkig zijn wij supersnelle wezens en kunnen we tot 3 minuten voor 3 snoozenwat danheerlijk is he (ja iedereen kent datgevoel). We gaan namelijkeen tweedaagse trekking doen in ColcaCanyon, een vallei van 3000 meter diep, dat is twee keer ze diep als de GrandCanyon, maar in deze vallei kun je naar beneden lopen tot in de oase.Op de wegzijn allerlei dorpjes en mooie dingen te zien en wij laten ons graag uitdagen dus willen dit wel meemaken. We stappen in een ijskoude gekke bus waar ik maar niet aan kan wennen. Hij is zo gek dat ik het niet uit kan leggen en RV begrijpt dan ok niet wat ik bedoel (dat gebeurt vaker overigens). We doen een ontbijtje in het eerste dorpje om 6u sochtends maar MEN wat het is het hier koud!!!De mensen zien er uit alsof ze uit een sprookje komen lopen met hun fantastische klederdracht en ik verlang naareen rondje over de markt waar mensen ontbijten, maar onze chauf iseen nogal gestresst typ die maar blijft roepen (vamos vamos vamos!).Wevervolgen onze busrit in een FANTASTISCHE omgeving, waar Rob zich weer verwondert over de natuur die ook niet te begrijpen is, en Anne verliefde gevoelens krijgt bij alle dieren(ezels, mulas, schapen) en kindjes on the way. De weg is niet meer verhard dushet stof kruipt de bus binnen en ademhalen wordt een avontuur op zich. Maar jeetje wat is dit eenmooieomgeving!!! We stoppenop een punt waar we Condors kunnen zien. Geheelonthouder Rob weetwaarom ze hier zittenop dit tijdstip; door deopstijgende warmte van de aardehoeven de condors alleen maar hun vleugels te spreiden enlaten ze zich over de stroming glijden. Fantastisch om te zien, ze zijn met velen en af en toe komen ze dicht langs je af gegleden.Helemaal niet toeristisch ook. Ik denk dat er slechts 30 bussen staan en 500 mensen op elkaar gepropt. Chauf du stress roept ons al snel weer en kort later worden we afgezet voor de trekking, waar gids Veronica ons verwelkomt. Haar hobby?Beamen (be-amen, niet beamen Annemiek helaas).Dus wanneer Rob in het Nederlands zegt dat dit wel een hele rare plek is voor een dorp, zegtVeronica uhah (evenvoor de goede orde, dat is een soort van mompelende ja die ik probeer te verwoorden). Ze vertelt over tuna fruit, Rob zegt; so we will taste and die? Veronica: uhah. Onze ander gids heet JuanCarlos maar die zegt niet zo veel. Anne ziet er uit als eenAmerikaanse met haar asics maar is Anneke heeeel dankbaar voor deze lenerij.We lopen lopen en lopen en lopen en lopen(allemaal bergafwaarts natuurlijk, richting de vallei),Anne valt een keer of drie, Robniet natuurlijk want die kan alles en heeft op zijn nikies zonder zool nog een onovertreffelijk evenwichtsgevoel, en lopenlopen lopen verder.We zijn met een superleuke groep mensen, Duitsers, Amerikanen, Spanjaarden en Fransen. Rob presteert het om alle namen natuurlijk weer in 1 keer te onthouden en Anne kan dit wederom voor de verandering niet uitstaan. Waarom wint die gast in alles van mij?! No comparison Anne, je kunt het. Tijdens de lunch kletsen we met de Duitsers en val ik van mijn stoel van het lachen wanneer we het over de film New Kids Turbo hebben. Ik roep namelijk heel triomfantelijk ´zunne groote vuurbal, bam´, waarop de Duitser zegt; ´ah ja, so ein grossen feuerbal, bam!´. Ik doe het echt in mijn broek. Na deze goede lunch die we echt kunnen gebruiken na al ons geloop, neemt Veronica ons verder mee op onze trip. We genieten van de uit- en vergezichten en vinden het heerlijk om zo fijn door te stappen in deze omgeving. Hiking rules! Nieuwe hobby gevonden dus. We komen door het laatste dorpje, ook weer heel traditioneel en Anne heeft zich verheugd op het schooltje waar ze even binnen zou mogen kijken. Helaas. Het is vakantie en er is dus niemand. Doorlopen dan maar, met de traditionele vrouwen en ezels. Tijdens de laatste ruststop ontmoeten we nieuwe vriend Andre. Hij speelt me een cactusnaald alsof hij mij probeert neer te knallen. Ik doe natuurlijk hardcore mee en lig al snel op de grond. Andre vindt het hilarisch, Rob ook. Spelen is fijn en life is for living. We moeten door en nemen afscheid van onze vriend. Op mijn voeten lijken zich enkele blaren te vertonen en ik wil mn teenslippers aan, maar vader Rob vindt dat ik er doorheen moet lopen. Vooruit dan. De oase komt steeds dichterbij, en na bijna 7 uur lopen ben ik wel toe aan een duik in het zwembad, wat we vanochtend van boven aan de berg al konden zien liggen. Doorlopen dan want het wordt snel donker en dus ook koud. En dan zijn we er. We verkleden ons snel in onze private bungalow (het heeft ook voordelen als iedereen denkt dat je een stel bent) en duiken gauw dat zwembad in. Whaaaaa what a relief! Heeeeeeeeerlijk. En koud! Snel aankleden en dan een welverdiend biertje, want jeetje wat een tocht was dit. Voor het grootste deel bergafwaarts en dus valt dat mee, maar 7u lopén in de bergen is toch iets wat we niet gewend zijn! Anne besluit de blaar door te prikken met is zo slim om ongeveer haar halve teen eraf te knippen. Echt, een dommere actie dan deze bestaat niet. Dat wordt afzien morgen als we weer omhoog moeten! RV creeert een heerlijk kampvuur en we duiken er met de hele groep bij totdat we mogen eten. Wat een fijnheid en lol hebben we zo met elkaar, echt tof! De dutchies maken indruk met de taalkennis (wij zijn natuurlijk de enige die met alle nationaliteiten in de groep in hun eigen taal kunnen praten, althans dat denken we). Rob kent namelijk de woorden Umlaut en Accenteguz (dit is vast geen woord maar jullie snappen vast wat ik bedoel) en ik herinner me nog steeds Distributeur de l´argent. We leren nog wat fijne Duitse gezegdes (aus dem mouw schudden, want ik ben schudden vergeten) en kunnen dan weer op tijd gaan slapen. Alleen eerst nog even naar de sterren staren want wow het is hier zo donker en superhelder, ik geloof niet dat ik ooit zoveel sterren bij elkaar gezien heb. Ben er helemaal van onder de indruk. Volledig ontspannen kruipen we onder het warme dekbedje.

(als jullie pauze houden tijdens het lezen dan begrijp ik dat natuurlijk volledig)

De volgende ochtend om 5u moet het dan gebeuren. Drie uur lopen is de bedoeling en dan zijn we weer bovenop de berg. Ik geniet van een heerlijk snickers als ontbijt en denk aan ons mam, want ik mocht dat vroeger nooit maar droomde daar wel van. Life is for living. We lopen het eerste half uur in het donker, heel rustig, want het is heel stijl. Daarna mogen we van Veronica ons eigen tempo aanhouden. Rob zingt het verdomde lied van ´hij mag de ezel zijn!´ en zorgt er daarmee voor dat ik de hele ochtend nergens anders meer aan kan denken. Dank. RV is op zijn best en holt min of meer de berg op. Ik kan niet anders dan achterblijven met mn Amerikaanse vriendin en heeeeel rustig blijven lopen. Dit soort uitdagingen vind ik wel echt cool. Dat je steeds denkt ik kan niet meer en dan toch nog een keer doorzet. Na twee uur lopen krijg ik echter wel heel veel honger. Rob is zo lief om onze tas te dragen maar klein nadeel daarvan is dat hij dus ook al het eten bijheeft. Ik voel me steeds slapper worden maar spreek mezelf streng toe dat dit ook avontuur is. Kijken of je het redt om boven te komen op 1 snickers. Na twee-en-een-half uur is het bijna zover. Rob staat op de top en roept dat ik er bijna ben. Er kan nog 1 coupletje potje met vet af bij mij en als een echte held sprint ik het laatste stukje naar boven. IK BEN ER! Yes, dit is echt de bom!!!!!! Robbie fixt een gatorade voor me en ik krijg de kans om aan te sterken. Rob heeft er 2u over gedaan en alleen Juan Carlos was sneller dan hij. Ik 2,5u en ben daar ook behoorlijk trots op. Eigenlijk zijn wij samen best wel onsterfelijk, zonder arrogant te willen zijn. Deze dag kan niet meer stuk. We lopen nog een stukje verder en doen een ontbijtje. Daarna wachten we in het parkje op de bus, die ons 2,5u laat wachten, maar daar zitten we niet mee want we kunnen het prima vinden op het bankje in de zon! Locale mensen bekijken, uitrusten, kletsen, wat is dit een voortreffelijk leven! Ook duikt Tim weer ineens op voor onze neus, die we ontmoet hebben in Huacachina. Hij gaat vier dagen lopen (bikkel). Als de bus ons dan eindelijk oppikt, brengt hij ons naar de hotsprings. Heerlijk warm water dat met 80 graden uit de grond komt en met 30 graden in een zwembad uitkomt. Ziet er wederom redelijk nep uit, maar ook dit ruikt weer naar zwavel dus zal wel goed zijn. Anne duikt er in, principiele Rob niet. Geeft niks, ik geniet van 2, mijn spieren kunnen dit HEEL goed gebruiken want we zullen ze nog voelen de komende dagen. Vervolgens nog een buffetlunch in een ander stadje en als we dan weer in de bus zitten geeft ons lichaam een heel duidelijk signaal; OP. We kunnen echt helemaal niets meer. Dood zijn we bijna. Het enige wat we nog kunnen is elkaar irriteren met zoveel mogelijk spreekwoorden (weer een wedstrijd die we zijn aangegaan, en die natuurlijk weer door de leuke man in kwestie gewonnen gaat worden, want hij weet alles). Dus hangen we achterover, genieten we van de uitzichten, slapen we nog wat, bekijken we wat Peruaanse alpacas en komen we om 7u savonds weer aan in Arrequipa. Een snelle douche on het hostel voordat we de nachtbus naar Cusco nemen.

Eenmaal op het busstation aangekomen hoeven we dit keer geen 80 balies te overwinnen maar zijn we er snel, broodje halen, en dan in de bus. Bij binnenkomst zeg ik ´goeie notjes´ tegen de stess waarop zij vriendelijk antwoordt met ´buenas noches´. Kijk, dat zit goed met mijn spaans. Zodra alle passagiers zitten, komt de security nog even langs met de camera om onze gezichten vast te leggen. Wij doen natuurlijk even de hartelijke groeten aan papa en mama thuis als we gefilmd worden en de security kan er gelukkig om lachen. We krijgen nog een bakje kip met rijst maar hoeven allebei niet meer. Het lijkt er een beetje op dat we ziek aan het worden zijn, of is het misschien de uitputting van de trekking? Het licht gaat uit maar wij hebben het nog een beetje koud. Gedurende de nacht varieert de temperatuur tussen de 18 en 26 graden en dat is echt best lastig om in te schatten. Sokken aan. Sokken uit. Trui aan. Trui uit. Op de wc is het ongeveer 1 graden en adem je wolkjes, maar een beetje frisse lucht is echt heel fijn. Uitgeput, maar dan ook echt uitgeput als in bijna dood, vallen we saampjes in slaap (terwijl Anne heel stiekempjes de odeur in de bus verpest en Rob haar steeds hoestend aanstoot en zij hem hartelijk toelacht).

De volgende ochtend komen we rond 5u aan in Cusco. Ik stap uit en tref een baby-eendje op te station, hij rent in paniek rond en kwaakt als een malle. Mijn blik verschuift naar rechts en ik zie kooien met kippen. Iets verderop een loslopende haan. Het lijkt er op dat we nu echt in Peru zijn beland! Na een zoektocht met chauf Miguel lukt het dan toch om een hostel te vinden wat een kamertje voor ons heeft; het is namelijk superdruk en alle hostels zitten vol. Soms is vooraf boeken dus toch wel handig... We trekken in een muffe kamer en slapen uit tot een uurtje of 11. We doen een ontbijtje op het mooie Plaza de Armas, doen elkaar nog een liefdesverklaring, struinen een beetje rond en ploffen uiteindelijk lam neer op het plein. Zonnetje, muziekje, een fijn mens om je heen, meer hebben we niet nodig. Jeetje wat zijn we moe. Zou het de hoogte zijn? We willen alleen maar lammen. Nou dan doen we dat toch? Om 6u gaan we terug naar het hostel om nog even te slapen, want we willen, moeten en zullen op stap, dit is onze kans op zaterdagavond! We slapen 2u maar ik word alleen maar moe-er. Ik voel me ziek, misselijk, ik moet steeds boeren. Rob heeft last van de andere kant. Ik heb gehoord over parasieten in Bolivia, waardoor je steeds boert en die alleen weggaan met antibiotica. Zou ik dat nu al hebben soms? Ik ben echt kapot, ik kan niet eens uit bed. Om 12u wordt Rob wat voortvarender en besluit hij om mij aan te kleden. Ik lijk wel een verlamde. Maar we moeten en zullen op stap! Ik heb wel honger maar 0 eetlust, maar heb sinds het ontbijt alleen maar een sinaasappeltje gehad dus moet echt iets eten. Maar om 12u snachts zijn er niet veel andere opties dan de frietjes van de Mac Donalds. Ik eet met moeite drie frietjes. Rob is ook even wat minder onsterfelijk maar krijgt er nog wel een cola in gelukkig. Daar zitten we dan. Sneue types dat we zijn. In de culturele hoofdstad van Peru. Ziek bij de Mac. Oh my god, erger kan het niet worden. Als ik buiten kijk, zie ik twee arme straatkids elkaar in elkaar staan. Jeetje, het kon dus toch nog erger worden. Ik wil dat die kindjes in bed liggen. En ik wil zelf eigenlijk ook in bed liggen. Nee! Het mag niet! We moeten op stap. En dus slepen we ons naar de Mama Africa en doen we een watertje. Ik probeer 1 aerobic move maar het maakt me heeeeeel moe. Rob glundert als hij mij ziet proberen :) Toch maar naar huis dan.. We hadden ons deze laatste avond samen wel even iets anders voorgesteld!!

De volgende ochtend, dag 28, is het afscheid tussen de onsterfelijken dan daar. Oh no! Ja RV gaat ervandoor. Terug naar Amsterdam, terug naar werk. Anne daarentegen, die mag nog even vier weken. Yoehoe lucky me! Neemt niet weg dat Robbie best had mogen blijven, prima reismaatje namelijk!! Vooral die 1000 keer dat we elkaar de afgelopen week aankeken en met onze ogen stralend tegen elkaar zeiden; wat een cadeautje he, dit hier, zo fijn. Life is for living!
Nu mag ik weer alleen verder, maar vandaag vind ik dat helemaal niet fijn! Ik voel me zo beroerd en ik wil niets. Laat staan verhuizen naar een ander hostel en nieuwe vrienden maken. Ik wil alleen maar op de wc zitten en dat is niet leuk. Geen honger en geen energie. So ik ben me toch even een partijtje zielig! Maar ja, das ook reizen, het kan niet alleen maar fantastisch zijn. Ik sleep me dus naar een ander hostel, terug in de dorms, en probeer te slapen. Ik weet alleen dat ik een Machu Picchu ticket moet gaan regelen, maar ik kan echt niet vandaag. Ik besluit maar toe te geven aan de zieligheid en lekker in bed te blijven. Alles verandert altijd, alles is tijdelijk, en morgen komt er weer een nieuwe dag.

En nu, inmiddels een week verder, ben ik alweer 1000 avonturen rijker, waaronder natuurlijk Machu Picchu! En weer helemaal op en top fit en blij! Maar dat ga ik in de volgende blog vertellen. Want dit verhaal is wel even lang genoeg voor nu.

RV, thanks for the company! It definitely was good fun!

Fijn weekend allemaal!

Xxx uit cusco!