Hallo lieve schatten,

Het wordt tijd voor onze laatste Colombiaanse Blog. Anne vliegt zaterdag (op verzoek van ome Paul natuurlijk) naar Lima om Peru, Bolivia en Chili te zien, de andere drie chicas vliegen weer richting Hollanda. Time flies, maar dat zullen julliebegrijpen als jullie ons verhaal lezen.

Met onze zachte huidjes ten gevolge van het modderbad besloten we de volgende ochtend na onze vorige blog naar het onbewoonde eiland met de hangmatjes te gaan. Onze nieuwe vrienden, Nick (australier), Fiona (engels) en Andrea (VS) vergezelden ons op deze reis. We dachten dat het wel haalbaar was om flink af te dingen voor de boot, maar na een kwartier ellendig onderhandelen namen we genoegen met 1 euro korting pp. Les van de dag: onderhandelen is echt niet te doen hiero. Het is ook niet goed voor je zelfvertrouwen want het lukt praktisch nooit. Na een uurtje kwamen we aan op het eiland en werden we overvallen door 30 verkopers (masahe, bracelet, frutas, snorkels). Op deze zwaar bewolkte dag ploften we neer in het zand, en vielen we binnen no time allemaal in slaap. Enkele uurtjes later bleek dit niet zon handige zet te zijn geweest: rode billen en ruggen werden zichtbaar aan de oppervlakte en Annemiek verwelkomde ons bij de club der kreeften. Dat Anneke en Anne nog een week niet op hun rug konden slapen zou pas later voelbaar worden. Een potje frisbee (ik ben een pro nu na de lessen van Nick), zwemmen in de zee, boekje lezen, het leven wordt er echt niet beter meer op. Oh jawel, toch wel wanneer je biertjes kunt bestellen vanuit de zee en de eigenaar van de tent ze met liefde naar je toe brengt in het water. Zucht. Paradijs op aarde. Heerlijk back to basics met de hutjes met toiletpotje en tonnen water om je uitwerpselen mee door te spoelen. In het restaurantje geen keuken maar een vuurtje om alles op te warmen en natuurlijk ook geen stromend water. Terwijl alle toeristen tegen het einde van de dag de boot terugnamen, voelden wij ons te ruig omdat wij gingen blijven. Een dinertje op het strand, wilde reisverhalen en eerlijkheid (je komt elkaar toch nooit meer tegen) en we konden onze hangmatjes opzoeken. Dat ligt serieus eigenlijk best wel fijn! Mooi beschut onder een dakje, met een muggennet, wat kon ons gebeuren!? Hmm, die wilde koeien en stieren die wel heel dicht langs onze slaapplekjes liepen namen we voor lief. Evenals de enorme krabben die onder de hangmatten doortrippelden. Toen enkele uren later een ENORME storm op kwam zetten vroegen we ons wel even af hoe veilig we lagen onder deze bliksem. Anne lag recht onder een lek, Anneke raakte verstrikt in haar muggennet, en Judith durfde niet naar de wc te lopen dus plastte ze onder haar hangmat om haar plasje daarna als een hondje te verstoppen in het zand. God wat een avontuur weer :) Judith ontving later deze nacht een smsje van thuis, dat haar ome Johan was overleden. Veel verdriet en teleurstelling, want daar zit je dan op je eiland, maar je wilt niets liever dan bij je familie zijn op zon moment. Dan is het overigens wel fijn dat je met vier vriendinnen bij elkaar bent om elkaar te steunen. De volgende dag nog een paar uurtjes genieten en aan het einde van de middag weer terug met de boot naar Cartagena. Onderweg viel het ons pas op hoe verdeeld dit land is qua rijkdom. Cartagena beschikt over wolkenkrabbers, veel flats en luxe gebouwen. De mensen aan het water wonen echter in krotjes gemaakt van golfplaatjes en vissen om aan eten te komen. Dit alles op slechts enkele minuten van elkaar af. Its a strange world.

Enkele dagen en biertjes later leek de tijd rijp om ons te verplaatsen naar het kustplaatsje Taganga. Mr William bracht ons met de taxi naar het busstation, maar niet voordat hij ons meenam op een tour door de arme delen van Cartagena. Onvoorstelbaar hoe groot het verschil hier is, maar goed dat we beiden kanten van het land te zien krijgen. Een busreis met lekkere locale hapjes verder kwamen we na 5 u aan in Santa Marta, vanwaar we nog een taxi richting Taganga moesten nemen. Oh jaaaa een pick up stopt voor onze neus en globetrotters An en An smeken om een plaatsje achterin. Nou alleen als wij verantwoordelijk zijn voor eventuele problemen met de politie. Ja hoor, wij zijn namelijk nergens bang voor! Na een kwartiertje checkten we in bij Casa Divanga en was het tijd om het echte Colombia te zien. Yes! We zijn weer op reis ipv op vakantie! Onverharde straatjes, locals die allemaal buiten voor hun huis chillen, kei hard de Reggaeton muziek aan hebben staan, een dansje doen op straat of juist nippen van hun fles locale alcohol (Acuadiente), spelende kindjes zonder playstation of ander duur speelgoed en voorzichtig lachende snoetjes als de westerse meisjes voorbij lopen. Met name Annemiek en Judith zijn een attractie met de blonde krullen, maar met een beetje geduld komen de kindjes naar ons toe. Tijd voor een lekker dinertje op de boulevard, vergezeld door enkele zeer depressieve straathonden, en een ontmoeting met de locale dorpsgek die met zijn amoureuze manouvres sigaretten probeert los te peuteren. We leren Sanchez en Pipe kennen, vader en zoon, die hun geld verdienen met gitaar en zang. En soooo wat kunnen zij zingen. Een combi van traditionele muziek met rap, echt supervet. We zullen hen de komende dagen nog veel vaker treffen, ze verbieden ons om nog geld te geven, voor ons doen ze het enkel en alleen voor het plezier (en waarschijnlijk voor de onbetaalbare glimlach op onze gezichten).

Aan het einde van de avond wordt het tijd om een dansje te wagen. We verplaatsen ons via enkel locale barren en een salsa dansje met locals naar de Mirador, backpackers hangout in de open lucht.Daar staan we dan met zn viertjes, te genieten van het uitzicht over de baai, de Aguila biertjes en het briesje door onze haren. Jeetje wat een cadeau dat we hier zijn. We gaan helemaal los, Anne tovert de aerobics moves weer uit de kast en de gelukzalige glans schijnt uit onze ogen. De muziek is te cool, westers maar met een salsatintje, en Anne staat binnen no time te swingen met Sunnery James te tweede. Dansen kan hij als de beste maar zijn overige skills kunnen wel wat verbetering gebruiken. De glans in de ogenwordt nog feller als we een prikje in onze zij voelen en Nick, Andrea en Fiona ons toe staan te lachen. Yes!!! Onze vrienden zijn terug. Kort later volgt de rest van het gareel die we ontmoet hebben in Cartagena. We housen er steeds op los. Nick stelt vast dat het ongelofelijk is dat er vanavond 10 mannen om de Nederlandse meisjes heen staan. Annemiek pakt hem in met quote van de week: ¨not just tonight Nick!¨. Miek wordt constant omgeven door geinteresseerde Ieren. Anneke wordt opeens van de dansvloer af gesleept door een Ier die vraagt: ¨am I too late?¨ Anneke vraagt: ¨for what?¨ Waarop de Ier zijn liefdesverklaring over Annemiek uitstort. Yes my friend, you are definitely too late :) Nick omschrijft deze actie als redelijk ¨pathetic¨ maar hij is gewoon jaloers. Deze avond mag voorlopig niet eindigen, dit is ultiem. Maar als de muziek ophoudt, dan moet je wel he.. Een hotdog verder kruipen we voldaan in onze bedjes. De volgende dag is het lamdag, want er valt het eea bij te komen. Een stevige tocht naar Playa Grande door de bergen gaat Anneke en Anne echter toch wel lukken. Miek en Juud komen na met de boot. Zij hebben voorlopig wel even genoeg extreme sports gehandeld. Eenmaal op Playa Grande naait het bootje er overigens opeens uit, en volgens de soldaten mogen we niet meer te voet terug want dat is te gevaarlijk. Hmm. Laten we onze verleidelijke blikken nog maar eens uit de kast toveren, en jawel hoor, 10 min later zitten we in n andere boot terug. ´s Avonds nog maar ns op stap. We zijn er nu toch.

De volgende dag, inmiddels al dag 15, moet het er toch van komen. We willen de echte Jungle van Colombia zien in National Parc Tyrona. Vriend Miguel neemt ons mee in de taxi en zet ons af bij de ingang van het park. Volgens de hosteleigenaar in Taganga konden we beter maar alles thuislaten, behalve een kopie van ons paspoort. Jammer als dan blijkt dat we 60 euro over de balk smijten omdat we onze studentenkaart achter hebben gelaten. Dat we die 60 euro heel hard nodig hadden zou later wel blijken. Dat er een aap in de boom zit bij de ingang, maakt echter veel goed. Wildlife, get ready for us. Daar staan we dan (doe even je ogen dicht en stel je het komende beeld even voor). In onze afgrijselijke bergschoenen, de sokken hoog opgetrokken ivm ongedierte, haren weggefrommeld onder de petjes, wijdbeens lopend om schurende benen te voorkomen. Zwetend en vies met albert heijn en hm tasjes in onze handen. Wat zien we er uit..Echte meisjes in de jungle maar danonverzorgd. Tijd om onze namen te veranderen in Jose (Juud), Greet (Miek), Cor (Anne) en Moon (Anneke). De grappen over dit kwartetje vrouweliefde zijn niet van de lucht en we lachen ons een breuk. Stevig doorstappénd ondertussen, dat dan wel. Na enkele uren junglen komen we dan aan in Arrecifes, het eerste baaitje waar we kunnen slapen, en we worden verwelkomd door 1000 muggen, en een 100 graden tentje waar we in kunnen slapen. Een frisse duik zou ons goed doen, maar het bord met daarop het dodenaantal in deze baai schrikt toch wat af (¨dont become part of these statistics¨). Oke, na de waanzinnig mooie zonsondergang dan maar in de douche. Een muurtje met vier kraantjes erboven naast elkaar en wat kakkerlakken tussen de voeten. Heerlijk koud, dat wel! We doen een hapje bij een minirestaurantje, waar Annemiek zich ernstig bekommerd om het opa-tje die heel hard staat te werken en constant zijn hart vast pakt. Een hartaanval is vast niet ver weg. Miek wil hem meenemen naar NL om hem een beter leven te geven, maar we denken dat Jeanne vindt dat ze niet de hele wereld op haar schouders hoeft te nemen. Daar zijn we het mee eens. We kruipen in de tentjes (Anne al om 8u overigens, want ze heeft wat in te halen. Ze begint wat dat betreftsteeds meer op Harry Freud te lijken en is daar trots op). HEET! Met klotsende oksels doen we een poging om te slapen, refererend aan de liters zweet die uit het matrasje opstijgen en deze tent tot een fijn stoombadje maken. Hoe dan ook, echte meisjes in de jungle zijn we niet, wij zijn namelijk wel cool.

De volgende ochtend vervolgen we onze tocht richting het volgende baaitje. Het is hier wel zo ongelofelijk fantastisch mooi dat we het liefst 10000 fotos willen maken. Dat kan echter niet, want Anneke heeft de accu van haar camera in de oplader in Taganga achtergelaten. Ach, iemand moet de domme actie van de week opeisen, toch? Na een uurtje komen we op het eerste strandje en duiken we direct de zee in voor een opfrisser want jeeeeeetje wat is het hier warm! Snel door naar de laatste bestemming van vandaag Copa de San Juan de la Guia (dat ik dit onthouden heb, geeft wel aan dat mijn hersenen nog werken). We kunnen nog geen slaapplekje reserveren totdat check out time voorbij is. Als An en An om 2u teruglopen naar de ingang, worden we enthousiast begroet door alle leuke mensen die we de afgelopen weken ontmoet hebben. Wat is het toch een feest dat je elkaar blijft tegenkomen! Helemaal gelukkig worden we ervan. F*cking dik en Ter Brugge (jullie inmiddels wel bekend) zijn er ook weer bij. Zij hebben echter nog maar 10 euro, 1 fles rum, 1 fles water en1 droog brood bij en daar moeten ze het nog 2 dagen mee uithouden. Zo zie je maar dat er altijd mensen zijn die nog slechter voorbereid zijn dan wij. We strijken met zijn allen neer op het strand, maken praatjes ih water, Anne plant haar reis samen met Fiona voor de komende weken en we worden gewaarschuwd door de locals dat we al enkele uren onder een palmboom liggen met cocosnoten die ieder moment kunnen vallen. Laten we ons maar verplaatsen dan. Na een wederom fantastische zonsondergang haasten we ons naar de douches, net zo primitief als op de vorige locatie, maar nu slechts 2 werkende douches voor 100 man. Nou dan maar samen inzepen. Wat is dit toch een feest zo onder de sterren en palmbomen en het geeft een goed gevoel. Wat een leven, je blijft je verbazen hier om de fijne momentjes! We eisen met zn allen een grote eettafel op en gaan ons geld tellen. Hmm.. Kleine miscalculatie denk ik. Als we nog 2 nachten willen blijven zullen we het moeten doen met dat 1e biertje wat we nu aan onze lippen hebben en een dieet van rijst en water. Boeiend, out of the comfort zone, dat wilden we toch. Stew, Noors, komt met het brilliante idee om te gaan backpacken met een gun en geeft een mooie voorstelling weg: ¨this room, now! 12 beer, now! towels, now!¨. Dat lijkt ons wel de oplossing eigenlijk en moet heerlijk zijn. Een avond met openbaringen volgt. Anne kletst met de 2 Chileense meisjes en wordt uitgenodigd om haar verjaardag met hen in Santiago te vieren. Kan ze meteen met 1 van hen, leerkracht, mee naar haar school om te zien hoe het Chileense onderwijs in elkaar zit. Judith is op haar eerlijkst en is weer zo direct en to the point dat zelfs Nick met zijn oren zit te klapperen. Alhoewel hij ons kort daarna toevertrouwd dat hij op zijn seksuele hoogtepunt zit. Thanks for the info Nick.Er wordt flink gelachen maar ook gemopperd, want hoe kom je van een Amerikaan af die al zijn sores bij jou, de psycholoog op tafel legt (¨i am the middle child in our family, i feel neglected but my mum does not agree, i dont want to get attached to people cause that makes me cry¨). Goeie ervaring van Anne om haar assertiviteit te trainen. Uiteindelijk moeten we toch een keer naar bed, want zonder bier en met nog een restje water iis ons dagbudget er doorheen en kunnen we beter gaan slapen. We strijken neer in onze hangmat, nou ja strijken, we klimmen er in en doen een poging om lekker te gaan liggen. Anne heeft een muggennet met gaten op haar gezicht hangen, lekker. Anneke merkt op dat haar hangmat wel heel erg stinkt en als wij de onze besnuffelen gaan we bijna allemaal van ons stokje. GATVERDAMME! Al dat verzamelde zweet in deze sauna heeft zich heerlijk opgehoopt in onze hangmatten. Wie weet hoeveel mensen hier al in hebben liggen meuren.Die van Annemiek is ook nog eens nat. Fijn zon dooie natte hond om in te liggen. Annemiek merkt op dat ze drbij ligt als een lijk in deze meurende lijkenzak. Het voelt alsof we opgegeten worden door de bed bugs maar er zit niet veel anders op dan dit maar te accepteren. We vinden onszelf vooral weer heel grappig en lachen er op los, totdat we met een harde ssssstttt tot stilte gemaand worden door onze buurvrouw. Oke dan, welterusten. Dat er een loslopend paard langs de hangmatten trippelt gedurende de nacht, onthouden we Anneke, our horse-lover, maar even.

1000 muggenbulten en 12 toiletbezoekjes verder worden we de volgende ochtend wakker. Bij een enkeling van ons heeft de reizigersdiarree duidelijk bezit van ons genomen en dus doen we het rustig aan in de schaduw. Jose en Greet besluiten wel op pad te gaan in their lovely outfits, op zoek naar de mini lost city, El Pueblito. een fantastische jungletocht en 4 liter zweet verder worden ze ingehaald door een fitte Colombiaanse chick, maatje 32, op slippers. Dit is niet eerlijk. Waarom ziet zij er niet uit als een Nel? Overigens heeft de plastisch chirurg geen tekort aan werk hier in Colombia: de neptieten vliegen ons hier om de oren. Maar goed, das even wat anders. Jose en Greet overwinnen vier barricades (stenen waar je onmogelijk op kunt klimmen, een boom en een leeuw). In de lost city zien ze een meisje die aan haar handen de boom inklimt. Zo zie je maar, Mowgli bestaat wel en blijkt toch een meisje te zijn! Eenmaal terug van de tocht blijkt de reizigersdiarree zich verspreid te hebben onder de hele groep. De wc kan ons niet aan, bovendien zijn er maar 4 waarvan wij er, ja jullie raden het al, constant 4 bezet moeten houden. Toch vervelend voor die andere 96 mensen. Nog een nacht in de natte hond overleven we zeker niet. Er zit niets anders op dan halsoverkop de illegale speedboat terug naar het vaste land te nemen. Anne regelt het om met wat smartegeld toch nog 4 plaatsjes te bemachtigen op de boot want eigenlijk zit ie al vol, maar we kunnen echt niet blijven. Het blijkt de speedboat from hell te zijn. De kerel die het regelt lijdt vermoedelijk aan een drugsprobleem en is behoorlijk irritant. De boot vaart alsof hij ons allemaal overboord wil hebben. En wij moeten ondertussen vooral heel erg poepen wat niet kan. Bovendien meert de boot steeds weer in andere baaitjes aan om nog meer mensen in te laden, terwijl de boot echt overvol zit. We hebben de neiging om de drugskoerier overboord te stompen, gezien zijn gewicht zal dit een snelle dood zijn want hij dondert zeker direct naar de bodem. We houden ons koest en komen na een verschrikkelijk uur dan aan op de kade in Taganga. Thank god, we zijn thuis. Toch maar een hotelkamer met airco deze keer, want hoe moeten we anders in godsnaam herstellen. De wc op onze private badkamer draait overuren en de quote van de week kan niet anders zijn dan: tering wat meur jij!. We nemen het voor lief, het hoort bij ons avontuur. We slepen ons naar de boulevard om wat te eten (Anne kan haar geluk niet op en bemoedert waar ze kan dat er meer gegeten en gedronken moet worden) en kletsen met een Frans meisje. Ze is onder de indruk van ons vocabulaire:
- Annemiek: faire du ski
- Judith: bricoler

- Anne: distributeur de l´argent

Zo! Dat doen jullie ons echt niet na he!

Eenmaal in bed worden we getroffen door een grootste gelukzaligheid. Airconditioning. Een schoon bed met schone lakens. Handdoeken. Een wc-bril. Sjongejonge wat een leven. Laat ons maar poepen als dit er tegenover staat. Annemiek verzucht dat ze zeker 48 uur gaat slapen en is verliefd op haar bed omdat de lakens zo zacht zijn. Welterusten.

De volgende dag doen we dan ook niets anders dan slapen, water aanvoeren, babbelen met de arts van de CZ-hulplijn (die zegt dat we heel goed bezig zijn), een massage en nog een slaapje. De tv gaat zelfs 5 minuten aan (dan zijn we echt wel ziek hoor, anders doen we dat niet, valt buiten de toegestane backpackers activiteiten). Met onze grappen is overigens niets mis als we ziek zijn, Annemiek zit duidelijk in haar piekfase: ¨als ik zo kijk (ze lacht), dan wordt mijn gezichtsveld belemmerd door mijn eigen wangen¨. Anneke blijft verzuchten dat we wel weer genoeg activiteiten hebben ondernomen voor vandaag.Wanneer Anne nog een fles water gaat halen bij de supermercado en de verkoper opmerkt dat ze een boekje ¨spaans¨ in haar handen heeft, pikt ze er een mooi zinnetje uit om de 5 mannelijke verkopers verbaasd en lachend mee achter te laten (¨wilt u mijn snor bijknippen¨). Ze zeggen dat ze dat heel graag willen :) Judith werpt zich in de kamer op als de muggenjager van Taganga en roept de hele nacht door ¨jonge, ik maak je helemaal kapot!¨. Enkele funny malaria dreams later gaan we toch nog eens op pad voor een ontbijtje. We concluderen dat we deze hitte in onze toestand nog niet kunnen verdragen en keren terug naar onze koelcel. We denken echter wel dat we vanavond op stap kunnen :) en ja we horen onze moeders nu ook diep zuchten. No worries, we passen niet goed op onszelf maar wel heel goed op elkaar. Zo werkt dat he, voor de ander heb je altijd fantastische adviezen, maar zelf ben je eigenwijs en koppig en ben je geneigd om juist te doen wat niet zo goed is. De rolverdeling is dezer dagen dan ook gelijk. We vechten alleen maar om wie er als eerste naar de wc mag.

Uitspraken van de week:

- het eerder genoemde: ¨jezus wat meur jij¨

- kanonnen wat is het hier heet (die kn alleen maar van miek komen)

en de rest is niet geschikt voor the world wide web.

Colombia, lief, mooi land, we gaan je verlaten. Wat we vooral van je meenemen is je DIVERSITEIT in hoofdletters. Qua natuur (strand, jungle, bergen, woestijn), qua klimaat en temperatuur (van warme truien tot teenslippers tot heftige stormen en regenval), qua mensen (verschillende rassen en een groot verschil tussen arm en rijk), je hebt het ons allemaal te bieden. De gemoedelijkheid en vriendelijkheid versus de gewapende soldaten langs de weg. Het is een raar beeld, een van uitersten.
Het beeld wat in Europa bestaat van Colombia is gedeeltelijk zeker waar, en het land heeft nog veel te verbeteren, maar jeetje wat zijn ze goed bezig! En wat ons vooral bij zal blijven is die andere kant: vriendelijke mensen die er alles voor over hebben om toeristen binnen te halen en vast te houden. Zo behulpzaam, daar kunnen wij in NL echt nog heel veel van leren. Met handen en voeten en veel glimlachen, het maakt ze niets uit, ze willen er voor ons zijn. Dit alles heeft onze reis tot een hartverwarmende ervaring gemaakt.

We love Colombia!

Tot gauw! Liefs van de vier uberstoere avontuurlijke chica´s

Ps de fotos volgen later als we een computer van na het stenen tijdperk hebben gevonden