Olla amigo's,

Ik onderbreek het socialisatieproces even om een update te doen van onze avonturen. Ik doe echt mijn best om het kort te houden maar jullie weten dat dat lastig voor me is. Mogen wij jullie nog even bedanken voor de HEERLIJKE reacties! We glimlachen bij ieder berichtje wat we van jullie zijn, zo gezellig dat jullie een beetje met ons meegaan! Dankjewel!

We gaan verder waar we zijn gebleven. Salento, heerlijk plekje. Na de chilldag tijd voor wat avonturen. En zo besluiten Leepie en Gouw om te gaan paardrijden door de vallei. Zo ervaren als we zijn vraagt Judith voor de zekerheid toch even om een helm. You are the first one that asks for it in 7 years, is het antwoord, maar we hebben wel een fietshelm voor je. Prima :) Luciano, onze cowboy haalt ons op voor een ritje en doet in het Spaans even voor hoe je een paard bestuurt. Ah joh prima, we fixen dit wel. Bij de eerste bocht weigert het paard van Judith en dit houdt hij nog een uur vol, dus Luciano neemt de knol mee aan een touw. Anne daarentegen blijkt een ervaren berijdster en (galop)peert er steeds vandoor. Arme paard, gazellos heet ie, kei kapot maar Anne is niet kapot te krijgen. Als we de smalle stijle bergpaadjes en ravijnen overleefd hebben (Judith knijpt haar ogen dicht bij iedere bocht en Luciano komt niet meer bij van het lachen), komen we aan in de vallei en we worden allebei superweek van binnen. WAUW! DIT IS MOOI! Amazones in vrijheid, mooier wordt ons leven echt niet! We genieten als een malle. Uiteindelijk komen we bij het huis van Luciano aan om een verse limo weg te tikken en blijven we maar kreten uitbrengen over hoe cool we het allemaal vinden. We zijn verliefd. Op Luciano, op de paarden en op deze wereld. Extreme sports rules!

Eenmaal terug bij het hostel vertrekken we met zn 4en met Tim, eigenaar van het hostel, naar zijn koffieplantage. Daar volgt een iets te lang en theoretisch verhaal over Robuuste en Arabica koffie, old and modern, noem het maar op. Judith draait na 3 minuten al om om met haar snoet in de zon te zitten, wij proberen onze ogen open te houden, maar storten allemaal opeens in. We moeten meer ontspannen denken we ;) Het wemelt er overigens van de roofvogels, maar Annemiek is haar dierenencyclopedie vergeten dus moeten we het doen met de Spaanse namen die we direct weer vergeten. Ons geheugen heeft ons echt terribly in de steek gelaten hiero, en ons IQ daalt met de minuut, maar das eigenlijk best bevrijdend.

We sluiten de dag af met een heerlijke pizza bij onze nieuwe vriend Jesus, hij komt uit Spanje maar is met zijn Colombiaanse vrouw een fantastisch restaurantje begonnen. Het hele levensverhaal komt op tafel, we genieten van de gezonde maaltjes, ook de komende dagen en de boodschap is duidelijk: doe wat je wilt in je leven, als je het wilt, kun je het en krijg je het. En zo is het maar net.

Op dag 5 gaan we dan eindelijk die 5u durende trekking in Valle de Cocora doen. Bekend om de bizar mooie uitzichten en de kolibries. Anne, de stiekem kolibrie-lover, heeft het er op staan. Verhalen over zwermen kolibries, die om je heen vliegen als je stil staat, hebben haar volledig lekker gemaakt. We weten de weg niet echt in de vallei en bergop maar er staan bordjes en we zijn met een groepje backpackers die de Lonely PLanet allemaal als hun bijbel gebruiken, dus het zal wel goedkomen. Stoer als we zijn gaan we op pad, overbruggen we riviertjes per boomstam, klimmen we door de modder, en voelen we ons behoorlijk de meester (extreme sports rules). Na 3u zwoegen en zweten komen we dan eindelijk boven aan. Daar staat echt een leger aan soldaten om bang van te worden. Maar ze zitten allemaal stil en doen geen ruk, wat doen ze dan daar?! Een van de wandelgenoten spreekt Spaans en vraagt het: ¨we zoeken naar de verdwenen toerist¨. Er is enkele weken eerder een Engelsman verdwenen op de tocht namelijk. Sorry, maar waarom zitten jullie hier dan stil? Zodra er een helicopter overvliegt zijn ze ineens alert en gaan ze rennen. Ja hoor, lekker gevonden worden hiero! Na een koffietje besluiten we weer naar beneden te gaan via de andere kant, op zoek naar de kolibries. Als we na een half uur nog niets gevonden hebben, roept Anne uit; ¨waar zijn die kolibries in godsnaam!?¨ Zegt een van de Nederlanders die ons gevolgd zijn droog: die waren daar beneden, waar jullie links gingen bij dat bordje. Anne helemaal kwaad (een zeldzaamheid) maar teruggaan is geen optie. Oke laat de boeddhist in mij dan maar zijn werk doen en accepteren dat we het vandaag niet cadeau gekregen hebben helaas. Na een uurtje wandelen komt er echter alsnog een beloning; we komen beneden aan in de vallei en zien echt een van de ALLERMOOISTE panoramas EVER. Wauw, dit is echt ongelofelijk mooi. Groene vlaktes en bergen in allerlei kleuren, mooi neergezet door Bob Ross denk je, maar nee dit is echt! Ongelofelijk! De Wax palms (Superhoge palmbomen) maken het plaatje compleet. We strijken neer tegen de heuvel en genieten van alles om ons heen. Zie de fotos, we kunnen er niet omheen, dit is echt een hoogtepunt. Gelukzaligheid maakt zich meester van ons. YES!

Dag 6. Tijd om Salento en ons fijnste hostel te verlaten en richting Medellin te reizen. Een busrit van 6u wacht op ons. We hangen achterover en laten de landschappen aan ons voorbij gaan. Echt het ene na het andere uitzicht wacht ons op na iedere bocht. Wat een cadeaus weer, en je hoeft er niet eens voor te doen. De mensen die binnenlandse vluchten nemen, verklaren we voor gek. Dit is prachtig. Eenmaal aangekomen in Medellin, op weg naar ons hostel blijken de taxi-chauffeurs toch nog iets minder geheugen te hebben dan wij. Ze weten echt de weg niet. Dan maar 12 keer rondvragen. Hoezo weet je als taxi-chauffeur de weg hier niet?! Krijg je die auto bij een pakje boter of wat? Wij spreken geen Spaans, oke, das ons probleem, maar als je ons hostel ¨Pit Stop Hostel¨ uitspreekt als ¨Pistol hostel¨ dan gaan we er nooit komen natuurlijk.

Oke, genoeg gemopperd, we komen aan. En dat is een verhaal op zich. Als we inchecken bij de vrouw achter de balie, verzucht ze direct; thank god, finally some girls, this place looked like a gay bar last night. 5 minuten later bleek daar geen woord van gelogen te zijn, we lopen het dakterras op en de testosteron vliegt ons tegemoet; 50 kerels die ons VOLLEDIG uitchecken. Olla mi amigos, whats up? Prima, wij wiegen onze heupjes wel hoor. We lossen onze backpacks en vinden het wel tijd voor een biertje en een beoordeling van al deze mannen. Fijn ook als wij dat hardop doen en 2 van de mannen later Nederlands blijken te zijn, maar who cares, we waren behoorlijk positief. We socializen er heerlijk op los en genieten van de reisverhalen van twee heerlijke Amsterdammers, zo stortte 1 van hen door het golfplaten dak van een huis toen hij in bolivia op zoek was naar een meisje, en viel hij recht bij een ouder echtpaar in bed. Hun taal zit vol met niet bestaande woorden, en de uitspraak ¨f*cking dik¨. Als de stoerdoenerij dan eindelijk voorbij is, biecht een van hen op dat hij eigenlijk graag wil settlen. Vier kinderen en een labrador zijn okee. We zien hier een duidelijke match voor LvdB. Na een uitgebreide beschrijving blijkt deze Rob meer dan geinteresseerd te zijn en worden de facebook gegevens uitgewisseld. Handig zo´n reizend datingbureau! Daarna ontmoetten we de andere doos vol Nederlandse mannen (waar komen ze toch vandaag allemaal) waaronder 2 kerels uit Delft die het meteen geschoten hadden bij ons na hun eerste twee opmerkingen: 1. ons reisbudget is 100 euro per dag dus we doen alles per vliegtuig 2. brabant is domme boerinnen, carnaval, accent en polonaise. Oke, en dan heeft Anne zelfs judgements en is de mindfull acceptation snel vervlogen.

Tijd voor een dansje, dachten wij, na al deze verrukkelijke biertjes met de mannen, en dus togen wij naar de partyscene op zoek naar local festivities. En ja hoor, de eerste salsa bar is de onze en binnen 1 minuut hangt er eenColombiaan aan onze arm met de vraag of we willen dansen. Jot, teach us the salsa. Heerlijkheid tussen de locals en de heupjes kunnen los (alle eer aan Annemiek trouwens, de enige die echt kan dansen). En als ze dan het nummer draaien waar wij zelfs de betekenis van kennen (tengo, tengo la camisa negra), dan gaan de snoetjes helemaal op vrolijkheid! Een mooie nacht volgt, vol met los gezellegitos.

Wakker worden op het midden van de dag en je weet weer dat je leeft. Judith en Anne op zoek naar de Supermercados waar we al veel lovende woorden over gehoord hadden (dit was vooral eenverzameling van het eerder genoemde f*cking dik). En ja hoor, inderdaad, 2 verdiepingen met een lopende band. Woehoeeee de Sjimmie op de kermis is er niets bij. Plus vers fruit en flessen vol met verse jus. JAAAAAAA!!! FRUITOS! LEKKEROS! Walhalla.
Overigens zijn de supermarkten hier ongeveer net zo duur als in NL en kunnen we gezien ons dagbudget echt beter wat op straat eten, maar we craven naar een lekker vers broodje met kaas, dus we gaan ervoor. De rest van de dag doen we heerlijk NIETS. Nou ja, niets, drie van de luxepaardjes besluiten dat een massage nemen ook een behoorlijk actieve onderneming is en er daarna pas oprecht gerust mag worden ;) vooruit dan, laat dat dagbudget maar even zitten. Extreme sports rules.

De volgende ochtend, willen we om half 8 de bus naar Cartagena nemen. Maar voordat we zover zijn, ontvangen we om 6u een berichtje uit NL: ¨aanslagen door de FARC, hopelijk zijn julliein orde¨. Vier meisjes, rechtop in bed, wat?! We checken nu.nl (70 gewonden en 3 doden) maar na een gesprekje met de man achter de balie vh hostel zijn we gerustgesteld: het is de regio in het Zuiden waar veel coke verbouwd wordt, de FARC altijd actief is en toeristen altijd ontraden worden om te komen. In het midden en noorden hoeven we geen zorgen te hebben, de FARC heeft daar geen belang bij om ook maar iets te doen, we kunnen zonder problemen verder reizen. Vooruit dan, maar Sjors, dat diepte-interview met Tanja laten we nog maar even zitten. De kerels in het hostel doen allemaal heel ruig dat het niet boeiend is, totdat ze ons 1 op 1 daarna vragen of het allemaal wel veilig is. We love kleine hartjes.

En dan de busreis (ja sorry hoor dit wordt echt weer een ELLENLANG verhaal) naar Cartagena. 13 uur zitten. De bussen hier zijn overigens superluxe. Je krijgt zelfs een bonnetje voor je tas, er is een steward, luxe stoelen en met een beetje geluk ook Amerikaanse films met Engelse ondertiteling (dat Spaans kennen we nog net niet bijhouden). Maar goed, we vertrekken, en het tempo is, laten we het niet mooier maken dat het is, TRAAG. Annemiek roept nog dapper naar voren dat het gas rechts zit en zowaar er wordt geluisterd. De chauf trapt hem in en is duidelijk niet zo bang om vlak voor de bocht in te halen (en bochten, daar hebben ze er hier HEUL veul van in de bergen). We razen langs arme bergdorpjes, veel krotjes en gezinnetjes. Het valt op dat we veel gehandicapten zien, kunnen nog niet echt plaatsen waarom we ze nu juist zien. Het landschap verandert, de huidskleur van de mensen wordt donkerder en wat ook opvalt is dat ze steeds dikker worden. Na enkele uren en we komen aan in the flat land, zoals bij ons, maar dan heeeeel mooi en groen. De films die gedraaid worden zijn prima afgestemd op de kinderen in de bus, niet dus: om in paul zijn termen te spreken betreft het tieten, schieten en helicopters. Na een dag rijden stoppen we voor een hapje en is Anneke heel content met haar tilapia die echt duidelijk levend in het vet is gegooid. Maar hij smaakt verder prima :) Na 11 uur reizen checken we even bij de 2e chauff hoe lang het nog gaat duren. Zegt ie doodleuk: cinqo horas. Vier verbaasde en lichtelijk zorgelijke gezichten: 5 uur?? Si, is het antwoord, dus we hebben het er maar mee te doen. ETA 23u. Oke dan, zegt Annemiek, maar alleen dan als er een verbod op door het gangpad lopen komt. Anne gaat checken of ze ergens nog 2 stoelen naast elkaar kan bemachtigen, maar niet voordat Judith haar even waarschuwt: pas op Anne, je ziet de gezichten van de mensen hier niet. Ja er wordt genoeg gelachen. Als Anneke en Annemiek in hun beste Spaans gevraagd hebben om een extra filmpje voor de laatste uren, worden we beloond. Ben Aflik is on the screens, en ook al spreekt hij opeens Spaans, we doen het er voor. Jammer alleen dat de film tegen het einde stukloopt, maarwemogen hem in onze eigen dromen voortzetten met onszelf in de hoofdrol. Life is as hard as you make it.

Enkele uren later maakt een van onze busvrienden ons wakker. We zijn er. De eerste de beste taxichauff die voor onze neus stopt, maken we tot onze nieuwe vriend. Hij weet de weg niet maar knikt toch. We doen het er maar weer voor. Onze tassen worden op het dak gegooid, hij tovert een touwtje uit zijn achterbak en we gaan. Extreme sports rules, again! Anne maakt een praatje met hem en we concluderen dat onze Spaanse taalvaardigheden in een stijgende lijn zitten, ondanks onze ernstige geheugenproblemen (sinds deze week beter bekend als Korsakoff). Staan we uiteindelijk binnen bij het hostel, blijkt het de verkeerde te zijn. Hoezo noem je dan je hotel en je hostel allebei Viajero!? Volgende taxi dan maar met de eerste de beste afzetter die dankzij ons een lekker stuk vlees op tafel kan zetten, en jaaaa we zijn welkom op deze plek. Vet dikke shizzle, schoon, mooi en de douches komen recht uit een luxe spa. Yoehoe life is great! Nog 1 drankje om de dag af te sluiten met een analyse van onze eigenaardige persoonlijkheden en de psychologen kunnen gaan slapen.

Dag 9, een heerlijke zonnige 40 graden dag wacht ons op. De warmte, daar hebben we naar verlangd, maar dit is een ander uiterste. Maar we klagen niet!! Anne moet zo nodig weer eens een dag alleen zijn, de autre 3 chicas verkennen de stad samen. Judith presteert het om in een supermarkt door de microfoon te roepen en we zijn erg trots op haar dapperheid.We komen elkaar vier keer tegen in het stadje terwijl Cartagena echt groot is, maar bloed kruipt waar het niet gaan kan (ja we horen bij elkaar, geen twijfel over mogelijk). Anne is nog geen 2 minuten buiten of wordt al aangesproken door een groepje locals. Een handen - voeten en boekjes gesprek overhet geloof volgt. Als ik er niet meer uitkom, neemt 1 local me mee naar een internetcafe en zetten we ons gesprek daar voort. Lange leven Google Translate, Colombiaanse kerkmuziek, Salsa, het NL elftal met Dirk Kuijt, mooie doelpunten en Marco Borsato flitsen over het scherm. Zo gaat mijn Spaans wel beter worden! Mijn nieuwe friend Freddy Jesus Valencia wil me meenemen naar zijn kennissen voor wat eten en eenmaal daar zwicht ik voor de Sopa Vegetariene, dat blijkt een heeeele goede keus. Paprika! Pimiento! Jippie!!! Freddy kletst maar door, ik begrijp er geen snars meer van (no lo entiendo redt mijn leven hier) maar ik voel me prima zo tussen de Colombianen. Afscheid nemen blijkt moeilijk, er is geen houden meer aan, Freddy wil me morgen weer zien. Sorry, ik heb nog meer activiteiten te ondernemen and there is some extreme sports waiting for us. De rest van de dag struin ik rond en geniet ik van de aanspraak die je als eenling hebt, hapje hier, koffietje daar, en je hoort erbij. Eindelijk besef ik dat ik met mijn Hollandse buenos in Zuid Amerika sta. Ik ben geland. En dat geeft een heel goed gevoel. Het is hier fijn, de mensen zijn lief, de muziek, de geuren, de kleuren, alles is zo mooi bij elkaar. Nee ik heb geen geestverruimende middelen gebruikt, ik voel me gewoon weer heel happy! Zuid-Amerika zou mijn hart mogelijk toch nog eens kunnen gaan stelen. Me gusta!

´s Avonds zoeken we elkaar weer op en volgt er een goddelijk maal met weer een nieuwe vriend: Marcel, Australier, ICT-er in London enzeeeeer grappig en ...... met 2 oudtantes in Oirschot (tante Joep en tante Cas). Ja hoor, denk je dat je alles gehad hebt, krijg je dit. Zijn moeder is Nederlands, heet met haar meisjesnaam van de Ven en is geemigreerd naar Australie toen Marcel 2 jaar was. Marcel vertelt ons over de houten stoel die op de markt staat in Oirschot maar wij weten van niks. Ach, we houden toch van hem. Hij heeft bij de harmonie gezeten met bejaarden omdat zijn moeder het belangrijk vond dat hij een instrument kon bespelen, dus dan ben je bij voorbaat onze vriend. We love him! Daarna doen we met een groep hostelgangers biertjes op de stadsmuur (Cartagena is de enige zichtbare left over van de Spaanse Kolonie, daarom is het ook zo prachtig en toeristisch). We staan te stralen met ons lauwe bier op de muur, wind langs onze haren en buenos en praatjes met nieuwe vrienden. God wat is dit een leven zeg. Het mag altijd zo blijven. We doen een gesprekje in het Engels, Spaans, Frans, Duits en Nederlands met de French-Canadian uit Quebec en concluderen dat het wel snor zit met ons taalvermogen. Ook hier draaien we onze handjes niet voor om.

Vandaag besloten we met de mensen uit onze dorm richting de oude vulkaan te gaan voor een modderbad. Nick, australier, en zwaar gelukkig omdat hij met 6 knappe vrouwen in 1 kamer ligt, wilde wel een potje modderworstelen met ons. Aangezien de extreme sports onze voorkeur genieten, waren we hier prima voor in. Eenmaal aangekomen bij de vulkaan gaan de ogen op ongeloof: dit is geen vulkaan, dit is een zelfgemaakte berg?! Nee verzekert onze gids Paola ons, de vulkaan is 2000 meter diep, en dit bergje is eigenlijk de top van de krater. Vooruit dan. Wij met een busje mensen een trapje op, en dan mogen we de modder in. Vet bizar. Je drijft en kunt je niet goed bewegen. Het stinkt naar eieren en er komen spontane bubbels uit. Nou dan zal het toch wel een vulkaan zijn. Hoe dan ook is het heerlijk en een fijne ervaring en kijken we uit naar onze zachtje huidjes. Daarna afspoelen in het meer wat er naast ligt en we kunnen weer een activiteit met extreme sports afvinken. Jeetje wat zijn wij onwijs stoer he!

By the way, the funny dreams ten gevolge van de malariapillen hebben toegeslagen. Zo droomde Anne vannacht dat haar lieve mamsie ging trouwen met Prins Charles en Anne haar down the aisle liep, maar dat Charles ons moeke niet aannam. Dat was een beetje vreemd, maar Anne moest snel weg want ze was vergeten een dag vrij te nemen (Anneke merkte heel terecht op dat Caroline duidelijk beter bij Harry Freud kan blijven). Daarna kwam ze bij de Super de Boer in Lith, waar de heerlijke Harry reclame-man van de Albert Heijn een kabelbaan had geinstalleerd omdat de supermarkt, die toch maar 18000 euro kostte, wel kapot mocht. Annemiek heeft even bizarre dromen waarin alle mensen die elkaar kennen onwijs door elkaar gaan lopen. Zo droomde ze dat klasgenoten van de basisschool haar troosten terwijl haar supervisor van diagnostiek op haar werk als huishoudster bij deze klasgenoten werkt. Heerlijk he :) Anneke droomt helemaal niet meer, das pas echt uniek eigenlijk.

Verder hebben we nog wat quotes genoteerd, vermoedelijk niet grappig voor jullie, maar duidelijk wel voor ons. Annemiek heeft bedacht dat we overal ´os´ achter kunnen zetten en het dan direct heel Spaans klinkt. Dus wordt het Miekos, Eetos, Drinkos, Mooios Tietos, Bieros en de rest kunnen jullie zelf wel bedenken. De dekens in de hostels zijn soms wat muf, maar Annemiek benoemt ze liever als denatte hond die ze met alle liefde over zich heen trekt by night. De dooie hond bevindt zich 's ochtends in onze mondjes. Anne heeft bedacht dat douchen niet meer nodig is omdat het zo heerlijk bevrijdend is om vies te zijn, totdat de dames gaan mopperen over de geur (so far nog niet gebeurd). Anneke heeft het de hele dag over ¨activiteiten ondernemen¨ maar het moeten er vooral niet te veel zijn. Annemiek heeft het stopwoord ¨zeker¨ overgenomen van Judith maar inmiddels verbasterd tot het Spaanse ¨suertos¨. Jullie lezen het, we gaan vooruit. Domme actie van de week wordt opge-eist door Anne die het presteerde om de muggenspray vol in haar ogen te spuiten. Maar die-hard extreme sporter als ze is, kan dat niet deren natuurlijk.

De komende dagen hebben we bedacht te gaan spenderen op een tropisch eiland waar we voor 2 euro per nacht kunnen slapen in een hangmat. Jullie snappen dat wij daar naar uitzien en dit zeker niet zeggen om jullie jaloers te maken. Zoals jullie lezen is het hier echt verschrikkelijk suf en saai en beleven we geen ene moer. We lezen graag jullie reacties want jullie medelijden bezorgt ons fijne glimlachjes.

Lieverds, see you soon! Besos de Cartagena

P.s. Toon, we begrijpen er echt geen ene snars van maar vinden jou hoe dan ook een fijne vent.