Liefste thuisblijvers,

Vol genoegen schrijven wij vanuit Colombia de gekste ons eerste bericht. Want ja! Er wordt gesmeekt om een blog van de vier leipo's vanuit Zuid-Amerika, de boekrechtenzijn aangevraagd. En ja! Wij hebben alweer vanalles te vertellen, want anders zouden wij niet wij zijn!

Colombia? Huh? Wat doen ze daar nou weer? Tja, ehh, we dachten wekennen een paar woorden spaans en daarmee gaan wij Colombia wel even naar onze handjes zetten. Bijvoorbeeld que si, que no, felic navidad, bailando bailando amigos adios, los gezellegitos, dondestas genietos. Echt, meer hoef je toch niet te weten?En bovendien, Colombia met zijn drugscartels en gevaarlijke verhalen valt prima onder ons levensmotto 'living on the edge!'. Dus zo besloten wij, Anneke, Annemiek, Judith en Anne, drie maanden geleden, dat dit de bestemming voor onze zomer zou worden. En zo geschiedde.

En zo vertrokken wij afgelopen zaterdagochtend om 8u vanuit Dusseldorf richting Madrid (nadat Anneke het presteerde om zich te verslapen overigens, en we iets te laat bij de gate waren en allemaal voor het eerst in ons leven omgeroepen werden, yes living on the edge! en een mopperende stewardess en knipogende steward te woord moesten staan, dat laatste daar zijn we beter in trouwens).Iñ Madrid kregen we5 uur de tijdom ons voor te bereiden op de trip (prima timing, waarom zou je er eerder over nadenken). Judith vond het niet nodig om uberhaupt ergens over na te denken en wilde een dutje doen op de bank maar had wat moeite met de armleuningen (zie foto), ging vervolgens op de vloer liggen (zie foto) en zei; 'ik moet iets zeggen, weet je dat het heel functioneel is als je hier op de vloer ligt?'. Duidelijk tijd voor vakantie, dachten wij. Vervolgens ging ze braille lezen in de lift en wisten we het zeker; dit meisje heeft echt rust nodig. Dit zou ze krijgen hoor, maar eerst nog even met zn allen bezorgd kijken toen we de flirts met de douaniers achter de rug hadden en onze airbus 340 zich op een wat bijzondere wijze door de lucht bewoog (lees; hij viel ongeveer uit elkaar maar dan nog net niet). De rust in het vliegtuig werd regelmatig verstoord door de stewards (alleen maar spaanse kerels, wat vervelend) die maar rondrenden en riepen cafe cafe cafe cafe cafe cafe cafe cafe cafe. Zo, dachten wij, weer een nieuw woordje spaans erbij! Anne maakte indruk met haar zumo de naranja en Anneke sliep de hele vlucht (maar ook dat was geen verrassing).

En zo kwamen wij afgelopen zaterdagavond aan in hoofdstad Bogota. Waar Anne bij de douane eerst 100 vragenkreeg (helft in het spaans dus dat was al een behoorlijk probleem) waarvan ze toch wel erg veel antwoorden schuldig moest blijven (hoe lang blijf je? weet ik niet. waar ga je naartoe? weet ik niet.) Een knipoog hielp hier helaas niet.Vervolgens nog 30 vragen over het paspoort met scheuren: 'what happened here?,weet ik dat, maar hoe dan ook,na 5 minuten mochtze dan eindelijk toch het land in. Waar de band met koffers het niet deed en de 350 mensen uit het vliegtuig allemaal bij een luikje kwamen staan waar de koffers een voor een uit kwamen (zie foto). 3 uur later waren we zover, lopen Anneke en Anne naar buiten om te pinnen, mogen ze natuurlijk niet meer terug. Yo dat gaat lekker hier. Onderhandelen, ho maar, dat hele los gezellegitos werkt dus niet. Nee nu overdrijven we een beetje, het viel ons op dat alle colombianen vooral HEEL behulpzaam waren, behalve die ene vrouw dan die ons niet meer binnen liet. Hoe dan ook, globetrotters to the bone als Annemiek en Judith zijn, kwamen zij even later met onze tassen naar buiten. Met de taxi even later richting het hostel (cranky croc, daar voelen wij ons bij thuis) en praatjes maken met de chauffeur. Thank god we have het 100% spaans boekje en handen en voeten. Fernando was de naam en omdat hij niet kon wisselen nam hij genoegen met minder geld. Huh? Hoezo? Wij zijn toeristen, je hoort een slaatje uit ons te slaan! Nee hoor, Fernando was gelukkig met vier Nederlandse vrouwen in zijn taxials een goed verhaal voor de thuiskomst. Een half uurtje later lagen we in bed. Anneke en Judith in een stapelbed. Zegt Judith; 'hee mijn bed is echt kort', zegt Anneke die er recht boven ligt;'demijne niet hoor'..

Na een goddelijk nachtjena de reisdag van 24ubesloten we de eerste dag rustig aan te doen. Totdat ene Fernando numero2 ons ontbijtje kwam verstoren met de vraag of we mee wilden gaan fietsen vandaag. Aangezien hij op Bruno Mars leek en 3 keer heel grappig zei dat de fietstocht AMAZING zou worden, plus wel een discount wilde geven, lieten we ons graag overhalen. Een uurtje later bleek dat rustig aan doen niet ging lukken. Bruno nam ons mee op sleeptouw naar de mooiste plekjes en kon fantastisch uitleggen in zijn beste Engels (waar hij de v en b wel eens verwarde en het steeds had over berry nice) hoe het ervoor stond en staat met Colombia. De whole true story op tafel dus, alle info over Pablo Escobar, de drugsproblemen, de FARC, de regering met ministers die voorheen betrokken waren bij de drugshandel en zijn ongeloof over de Nederlandse Tanja; why did she join the FARC? I dont understand! Wij ook niet lieve Bruno. We belandden in het culturel hart van de stad waar de straten waren afgesloten voor verkeer, in het stadion van het stierenvechten, hij liet ons allerlei soorten fruit (met kaas) en colombiaanse snacks proeven, we zagen een hamsterrace en legden ons geld al te graag in op de verkeerde nummers, ontmoetten vrienden van hem, en sjeesden over stoepjes en paadjes omdat onze Bruno dat zelf ook zo leuk vond. Naarmate de dag vorderde, sloten wij Bruno alle vier steeds meer in ons hart, want wat was hij heerlijk vrolijk, deed hij zo zijn best, was zijn engels een verademing, en snapte hij zelf onze humor. Later bleek dit heerlijke gastje 18 jaar te zijn. Bruno wilde constant fotos van ons maken, wie weet op welke websites onze lachende snoetjes straks prijken, we werden er na 100 fotos toch wel n beetje moet van... Hij liep trouwens als een malle met ons te pronken, vier Nederlandse senoritas achter hem aan, menig Colombiaan bleek jaloers! Want niet alleen in Azie maar ook hier zijn we toch een soort van supersterren en worden er graag foto's genomen van ons. Gelukkig vinden wij onszelf ook niet perseonaantrekkelijk en lachen we liefjes naar de vreemdelingen. Aan het einde van de dag nam Bruno ons mee naar een Rockfestival. Huh? Ja, geen gein! Onderweg trouwens nog een dode hond, niet zoals indonesie midden op straat, maar hier tenminste netjes in een zakje tegen de boom (maar dan wel met zijnkop eruit), we zien de vooruitgang in onze reisbestemmingen. Onderweg zagen we ook nog een kerel met ontbloot bovenlichaam in de berm bij een stoplicht staan. Zegt Bruno: die doet zo wat gymnastiek en haalt daar geld mee op. We dachten echt dat het niet waar was. Maar jawel hoor, 1 minuutje later, daar ging hij. We lachen dubbel want het was een slechte act, maar hij kon wel op zn handjes staan (zie foto). Onze vriend RV kan hier dus ook prima de kost verdienen. Daarna maakte deze kerel ook nog een buiging, we kwamen niet meer bij. Maar goed, toen het festival (dit verhaal gaat echt forever duren maar we vinden onszelf ook zo grappig en belangrijk). Er stonden echt 100en (flirtbare)soldaten en agenten bij de ingang, en de controle was echt strenger dan streng. Alle tassen doorzocht, geen camera's, opladers, sigaretten of drank mee naar binnen. Oei, daar kregen we het warm van. Maar wij, toeristen, bleken ons niet perse aan die regels te hoeven houden, en dus mochten we door zonder iets in te leveren. Na een lekkere fouillage trouwens, zo grondig willen we hem wel vaker. Er was 1 ding wat Judith, onze alcoholiste,meteen opviel; er waren geen bars op het terrein. Bleek er dus op het hele festival geen drank te worden verkocht. Huh? Zitten die mensen de hele dag zonder alcohol of zelfs drinken? Ja zei Bruno, want alles kan een wapen zijn, ook een plastic glas. Jeeeetje... Hoe dan ook, het was superleuk om daar te zijn, veel rockende hippe mensen en veel vrouwen met een kort kantje (jippie, anne voelde zich erkend). Uiteindelijk waren wij met zn 4en een grotere act dan de mensen on stage, maar we voelden ons er prima bij. Vette ervaring om dit mee te maken. Cadeautje van Bruno. Uiteindelijk savonds nog helemaal door de stad terug op de fiets (en geloof ons, quite exhausting op 2650 meter hoogte!) maar gelukkig wist Bruno nog een plekje om te eten en nam hij ons mee naar de heerlijkste fajita's en konden we oprecht concluderen dat we een fenomenale eerste dag achter de rug hadden. Het afscheid van Bruno viel al bijna zwaar.

De volgende ochtend begaven we ons in alle vroegte naar de central bus station om de bus richting Salento te zoeken (reis van 9uur). Anne helemaal hyper, local bussen zijn de bom. Maar het probleem tot nu toe is toch wel een beetje dat echt NIEMAND hier Engels spreekt. En wij geen Spaans. Que si que no de bus naar Salento? dat werkte niet. Dus hoe onwijs vinden wij onszelf de meester als het ons na 10 minuten toch is gelukt om de goedkoopste bus te vinden! Ja hoor, we fixen het wel even. Een heeeeeerlijke rit volgde, met de mooiste groene heuvels, uitzichten, mini-dorpjes, arme huisjes en mensjes, en samenzijn met locals in de bus. Hapje tussendoor doen, we bestellen maar wat, we hebben geen idee wat het is of wat we eten, maar het smaakt heerlijk en kost maar een paar euros. Halverwege worden we aangehouden door enkele soldaten (ze staan onderweg echt om de 5 meter en je vraagt je af wat ze er doen); pasaporta (ofzoiets), maar dat begrijpen we nog wel. Dus een van de mannen neemt onze vier paspoorten mee en gaat ze om het hoekje staan bekijken met een collega. Anne wil een foto makenmaar mag het niet van Anneke. Terwijl de spanning stijgt zo staande tussen de mitrailleurs (ze zijn allemaal zwaar bewapend), draait ons lieve groeneling zich om met een brede grijns en zien we zijn plaatjesbeugel. Oh nee, deze man kan ons echt geen angst aanjagen, wat een snoetje. Op zijn allerliefst geeft hij ons de paspoorten terug en wij gooien er nog een vette muchas gracias uit en stappen weer in de bus. Zodra de bus wegrijdt, stapt er iemand uit de wc. Hmm...blijkbaar toch een illegaling aan boord.

Na enkele uren en kotsende kinderen komen we dan aan op bestemming. Salento! Een heerlijk klein plaatsje in een vallei, omgeven door de mooiste groene bergen, vogels, bloemen en planten. En lieve mensen! Wederom! Iedereen helpt ons waar ze kunnen en we zijn ontzettend schattig zonder spaanse les. We trekken in ons hostel wat opgezet is door eenEngelse man die 5 jaar voor Philips heeft gewerkt en in Eindhoven en Veldhoven heeft gewerkt. Maten!We lopen het stadje in, pakken 5 minuten van de Spaanse kerkmis mee, bekijken de mensen en stalletjes en gaan wat eten. De eerste cervezas worden aangebroken en we lachen om onze avonturen. Les 1 van vandaag; geef buitenlandse kindjes geen drop. Les 2; zoek dekking als er gekotst wordt. Les 3; spoor fouten in je Spaanse taalbeheersing op, ik zal ze even opsommen;

Judith dacht dat por favor (alsjeblieft) lekker ding betekent.
Anne dacht dat yo tambien (ik ook) ik hou van jou betekent.
Judith deed vanochtend een kip na toen de ober het overe quese had (kaas, dat weet iedere stommeling nog wel) en Judith probeerde te raden wat het betekende.
Op dit moment denken we dat buonos mooie benen betekent maar 100% spaans zegt dat het goed betekent. En jammer dat ik hier nu achter de computer de fatale fouten van Anneke en Annemiek niet meer weet, maar ik beloof dat ze nog volgen.

Vanochtend, waar alleen Anne zo die-hard was om de mooie zonsopkomst en de besneeuwde bergtoppen te bekijken om 6u, besloten we de 5u durende trekking in de vallei te gaan doen. De sportbh's kwamen tevoorschijn, evenals de appetijtelijke bergschoenen, totdat 1 van ons zei; ik ben zo lam ik heb echt geen zin. 1 seconde later volgden de andere 3 met; ik ook niet. Oke das dan duidelijk, tijd voor een dagje rust. Een uitgebreid ontbijtje op de markt dan maar, wat fotos met geinteresseerdeafro-amerikanen (you me, black and white!) en stoere soldiers (foto)en praatjes met mooie oude opatjes (foto), nog wat complimentjes erbij en het is tijd voor onze eerste echte colombiaanse koffie! Yes! Met koffiebonen van ons hostel. Heeeeeerlijk!!! Om er toch nog een actieve dag van te makenbesluiten we een kaarsje aan te steken in de kerk(Anneke; dat is een mooie activiteit voor vandaag zodat we zometeen verdiend kunnen ontspannen).Daarna lekker lammen in de tuin, in de hangmat, boekjes, lesjes spaans aan elkaar, whats appjes, kletsen en lachen. Jongens wat hebben we het toch slecht. Knuffelen met hondje i-pod (Anne is verliefd, zie foto) en lachen met een schooljongetje (Judith is ook verliefd, zie foto).

We zijn het er met zijn vieren over eens dat Colombia vooral heel gastvrij en gastvriendelijk is, ook al klinkt en lijkt het gevaarlijk en kun je geintimideerd raken door de hoeveelheid soldaten. Maar na 3 dagen vallen ze ons al niet meer op. Even zonder grappen en grollen, het is goed dat ze er zijn, want ze geven juist een gevoel van veiligheid. Wij blijven hoe dan ook alert en passen goed op onszelf en elkaar.

De Colombianen zijn ongelofelijk behulpzaam, ze zijn totaal nog niet gewend aan toeristen, ze vinden ons nu nog leuk namelijk, ze proberen ons absoluut geen oor aan te naaien of geld af te troggelen, we zijn vooral HEEL ERG WELKOM! Alleen dat Spaans van ons he... daar moet nog wat aan gebeuren. Maar ook dat gaan we fixen.

Oh ja, de rolverdeling so far:
Anne commandeert en bemoedert ('raap je dat wel even op?'; 'je moet meer drinken')
Judith maakt grappen ('obesitas')
Annemiek smijt de spreekwoorden er in ('ik druk mijn snor')
Anneke zorgt voor genoeg nachtrust ('om 8u opstaan is niet goed voor een mens')

Quote van de week:

'Het mag er zijn' (alles wat we irritant vinden van onszelf)
'Het mag er niet zijn' (de boeren van een niet nader te noemen ondergetekende)

Cuatro chica's on a mission, genieten, en dat gaat ons prima af! We wensen jullie een heerlijke dag toe en zullen af en toe eens n keertje aan jullie denken.

Besos! Liefs!